ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1277

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1277

โคลอึ้งงันไป

ไม่มีใครในทั้ง 108 ป้อมที่สามารถรับมือการโจมตีของพ่อเขาได้ ชายคนนี้แม้ว่าจะต้องพยายามสักหน่อยที่จะต้านแต่เขาก็จัดการได้

“นี่พ่อใช้แรงไปเท่าไรเนี่ย?” โคลถาม

เขาเดาว่าสเปนเซอร์คงประเมินเจย์ต่ำไปและออมมือให้

สเปนเซอร์นั้นตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

เมื่อโคลเงยหน้าขึ้นและมองเห็นสีหน้าย่ำแย่ของผู้เป็นพ่อ เขาก็รู้ทันทีว่าพ่อเขาไม่ได้ออมมือในการโจมตีครั้งนี้แม้แต่น้อย

โคลทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้

ตอนนี้มีชายที่ทักษะและพรสวรรค์มาปรากฏตัวที่ป้อมตระกูลยอร์กแล้ว พวกเขามีทางเลือกแค่ทางเดียวเท่านั้น ทุ่มเทจัดการเขาอย่างไม่ยั้ง

“คาร์สัน เรียกพวกคอร์เวตต์มา” โคลพูดเสียงแผ่ว “ฉันคิดว่าสวนนี้ดูประหลาดแล้วก็ไม่เหมาะ มันไม่เข้ากันกับบริเวณรอบ ๆ ด้วย ระเบิดมันทิ้งซะ”

เจย์จะไม่เข้าใจความหมายแฝงนัยของคำพูดโคลได้อย่างไร? เขาและตระกูลยอร์กก็เหมือนสีขาวและดำไม่มีทางที่จะผสมกันได้

คาร์สันได้สติและรีบวิ่งออกไป

เพียงชั่วพริบตา คอร์เวตต์ก็มาล้อมรอบสวนไว้พร้อมด้วยอาวุธล้ำสมัย

จากต้นจนถึงตอนนี้ สเปนเซอร์ยังไม่เห็นความตระหนกบนใบหน้าเจย์เลยสักนิด เขาชื่นชมความสงบและนิ่งของเจย์ เวลาที่เจย์ยืนอยู่โดยไม่พูดอะไร สเปนเซอร์ก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ได้น่ารำคาญขนาดนั้นแต่กลับรู้สึกว่าเขาน่าสนใจ

ชายคนนี้ฉลาดเหลือเชื่อ เขาไม่สะทกสะท้านเวลามีเรื่องเกิดขึ้นและยังนิ่งมาก

เขานั้นเป็นเหมือนนายพล

สเปนเซอร์เป็นคนที่ชื่นชมคนมีความสามารถ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจจัดการเจย์เขาก็ถามเป็นครั้งสุดท้าย “เจ้าหนู ทำไมนายถึงมาที่ป้อมตระกูลยอร์กกัน?”

เจย์จ้องสเปนเซอร์อย่างเย็นชา แทนที่จะตอบคำถามแต่เขากลับถามเรื่องร็อบบี้น้อยแทน “ผมได้ยินมาว่ามีป้อม 108 ป้อมอยู่บนภูเขามุกที่กว้างใหญ่มีคนนับแสนอยู่ในแต่ละป้อม แล้วสำรวจสำมะโนประชากรกันยังไง? หากว่าเรามาอาศัยอยู่ในป้อมตระกูลยอร์กแล้วชื่อเราจะต้องลงทะเบียนกับป้อมไหม?”

สเปนเซอร์อึ้งไป “นายมานี่เพื่อสำรวจสำมะโนประชากรหรือไง?” ในน้ำเสียงของเขายังเจือแววสังหารอยู่

เจย์บอก “ผมก็แค่อยากรู้”

สเปนเซอร์ไม่คิดว่าต้องระวังอะไรเจย์เพราะในสายตาเขาเจย์ก็ไม่ต่างจากคนตาย ดังนั้นจึงบอกมาตามตรงว่า “สำมะโนประชากรของภูเขามุกนั้นทำอย่างพิถีพิถัน ทั้งนามสกุล ที่มา กรุ๊ปเลือด แม้แต่สัตว์เลี้ยงของครอบครัวก็ต้องลงทะเบียน เราจะสนใจพวกคนต่างชาติเป็นพิเศษ เราจะค้นข้อมูลไปถึงบรรพบุรุษเลยไม่ใช่แค่ตัวคนที่ลงทะเบียนเท่านั้น เราไม่ยอมให้มีคนน่าสงสัยก้าวเท้าเข้ามาในภูเขามุกแน่”

เขาชำเลืองมองเจย์ “ถ้านายอยากจะมาตั้งถิ่นฐานในภูเขามุก นายก็ต้องบอกเราทุกอย่างเกี่ยวกับบรรพบุรุษของนาย”

เจย์ไม่ใช่คนที่ปล่อยให้ใครมาจูงจมูกได้ เขาเป็นผู้นำมานานและคุ้นชินกับการต้องเป็นศูนย์กลางของชีวิตคนอื่น

เจย์พูดอย่างสบาย ๆ “ผมว่าคงไม่มีนักท่องเที่ยวที่ไหนอยากอยู่ในเผ่าป่าเถื่อนแบบนี้หรอก ถ้าเป็นแบบนั้น คุณขยายจำนวนประชากรด้วยการลักพาตัวคนมาจากข้างนอกเหรอ?”

ตอนที่พูด เจย์ก็จ้องหน้าสเปนเซอร์เขม็งเพื่อจับสังเกตเงื่อนงำในสีหน้าของสเปนเซอร์

สเปนเซอร์ฉุนเฉียว “ผู้ชายในทั้ง 108 ป้อมของเรายังแข็งแรงและมีความสามารถจะมีลูกได้หรอกน่า เราไม่จำเป็นต้องลักพาตัวใครมาทำลายความสมดุลทางชีววิทยาของเราหรอก”

เจย์อดหัวเราะไม่ได้กับความคิดแบบองุ่นเปรี้ยวของเขา

เจย์พูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัว “ผมบอกได้ว่าคุณไม่ใช่คนที่ทำอะไรชอบธรรมตั้งแต่แรกเห็น คุณรู้ไหมว่าการมีสัมพันธ์กันในเครือญาติจะมีข้อเสียมากมาย? มีเพียงเด็กที่เกิดจากลักษณะทางชีวที่ต่างกันเท่านั้นถึงจะโดดเด่น ไม่งั้นทำไมพวกลูกผสมถึงได้เป็นที่นิยมนักล่ะ?”

สเปนเซอร์มองโคลอย่างหมดคำพูดและถึงขนาดพึมพำกับตัวเองว่า “ไม่แปลกใจเลย”

โคลจ้องพ่อเขาอย่างไม่อยากเชื่อและรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจอย่างแรงจากพ่อของเขา โคลพูดแก้กับพ่อของเขา