วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ – ตอนที่ 48 เพราะว่าจู่ๆคุณก็ปรากฏตัวออกมา ผมจึงต้องฟันตอบโต้กลับไป

ตอนนี้ ผมได้เข้ามาในอาคารของสถาบันสีดำ

ภายในนั้นมืดสลัว และดูเหมือนซากปรักหักพัง นอกจากนี้ยังไม่มีผู้คนอยู่เลย

ตั้งแต่ที่ผมเข้ามาในอาคาร ผมยังไม่เห็นผู้เข้าสอบเลยสักคน

หรือบางทีสถาบันนี้อาจจะปิดไปแล้ว?

เวทสีดำนั้นเป็นเวทที่มีความนิยมน้อยที่สุด

มันเป็นเวทที่มีอันตรายมากมาย ซึ่งในบางเมืองหรือบางประเทศก็ถือเป็นเรื่องต้องห้ามด้วย

แม้แต่เมืองเวทมนตร์แห่งนี้ก็คงไม่ใช่ข้อยกเว้น

มันน่าจะส่งผลให้นักเรียนลาออกจากสถาบัน และทำให้สถาบันต้องปิดตัวลง 

“เคี๊ยกเคี้ยกเคี้ยก”

…..หืม

ตอนนี้ ได้มีสิ่งมีชีวิตลึกลับวิ่งผ่านหน้าผมไป และได้ร้องเสียงแปลกๆออกมา

พูดง่ายๆคือ มันมีลำตัวเหมือนลิง หัวเหมือนกิ้งก่า และมีปีกเหมือนแมลงงอกอยู่บนหลัง

…..มันเป็นมอนสเตอร์งั้นเหรอ?

แต่ว่าผมไม่เคยเห็นหรือได้ยินเกี่ยวกับมันมาก่อนเลย

“ม่ายยยยยนะ~” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนออกมาจากห้องใกล้เคียง

จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออกด้วยแรงมหาศาล และมีผู้หญิงที่น่าสงสัยโผล่ออกมาจากด้านใน

ร่างกายเธอผอมเหมือนเส้นลวด

หน้าของเธอนั้นซีดและมีถุงใต้ตาเยอะมาก

เมื่อเธอเห็นผม เธอก็รีบทำให้ผมที่ยุ่งของเธอนั้นตรง

“นี่! คูจังของฉันล่ะ!? นายเห็นคูจังของฉันไหม!?” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีแดง

น่าแปลกใจที่เธอยังเด็กและสวย แต่ผมเข้าใจได้เลยว่าเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่บ้าบอคนหนึ่ง

ผมไม่รู้ว่าคูจังคืออะไร แต่ผมไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงแบบนี้

“ผมไม่รู้” (อาเรล)

“โกหก!? เป็นไปไม่ได้ที่คูจังของฉันจะไม่ได้ผ่านมาทางนี้!? มันแค่หนีออกจากห้องตอนที่ฉันละสายตาไปเท่านั้นเอง” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

…..บางทีคูจังอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับก่อนหน้านี้

“โอ คูจัง เธอไปอยู่ที่ไหนกัน! ได้โปรด! กลับมาหาม่าม้าที!” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

….บางที ‘ม่าม้า’ อาจะหมายถึงตัวเธอเอง

ผมอยากจะออกจากที่นี่ให้ไวที่สุด

แต่ถ้าคูจังเป็นสิ่งมีชีวิตลึบลับที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ ผมก็รู้ว่ามันไปทางไหน ถ้าผมลองมองหามัน ผมก็น่าจะพบมันได้

จริงๆแล้ว ผมอยากจะทิ้งผู้หญิงที่อันตรายคนี้เอาไว้แบบนี้ แต่ผมรู้สึกแย่ที่ทำแบบนั้น

มันช่างลำบากจริงๆ

“บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับที่มีหัวเหมือนกิ้งก่า ลำตัวเหมือนลิง และมีปีกเหมือนแมลงงอกอยู่บนหลังใช่ไหม?” (อาเรล)

“ช-ใช่แล้ว! ฉันว่าแล้วว่านายจะต้องรู้จักคูจังของฉัน!” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

“มันไปทางนั้นน่ะ” (อาเรล)

“คูจังงงงงง!” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

เมื่อผมชี้นิ้วไป เธอก็วิ่งไปทางนั้นด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกันสิ่งมีชีวิตลึกลับ

“แหม~ ต้องขอบคุณเรื่องเมื่อกี้นี้จริงๆเลย ตอนนี้ฉันรอดแล้ว”(ผู้หญิงคนหนึ่ง)

“…..งั้นก็ดีแล้วล่ะ” (อาเรล)

เธอมาขอบคุณผม

เนื่องจากเธอหาสิ่งมีชีวิตลึกลับเจอแล้ว เธอกลับมาสงบอีกครั้ง และดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไป กลายเป็นคนใจดีแล้ว—

“เด็กคนนี้เป็นคิเมร่าที่ฉันสร้างขึ้นมาด้วยความเอาใจใส่น่ะ ฟุฟุฟุ น่ารักใช่ไหมล่ะ?” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

“เคี๊ยกเคี๊ยกเคี๊ยกเคี๊ยก!” (คูจัง)

“ฟุฟุฟุ ม่าม้าจะไม่มีวันปล่อยคูจังไปอีกแล้ว” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

“เคี๊ยกเคี๊ยกเคี๊ยกเคี๊ยก!” (คูจัง)

“แหม แหม~ ฉันมีความสุขมากเลย แล้วคูจังล่ะมีความสุขที่ได้กลับมาเจอม่าม้าอีกครั้งไหม?” (ผู้หญิงคนหนึ่ง)

—-ขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้นะ เธอนั้นนิสัยไม่ค่อยดีเลย

ผู้หญิงคนนั้นเอาแก้มของเธอถูกกับหัวของสิ่งมีชีวิตลึกลับอย่างมีความสุข แต่สิ่งมีชีวิตตัวนั้นดูเหมือนพยายามจะหลบหนีด้วยความสิ้นหวัง

…..สิ่งมีชีวิตนี้คือคิเมร่างั้นเหรอ?

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้ว เวทสีดำนั้นมีเวทมนตร์ที่สามารถสร้างสิ่งมีชีวิตสังเคราห์แบบนี้ขึ้นมาได้ด้วย

แต่ผมไม่ได้เรียนรู้มัน เพราะว่ามันไม่น่าสนใจ

หรือว่าบางทีเธออาจจะกำลังค้นคว้าอยู่ก็ได้

ผมหมายถึง มีใครบางคนในสถานบันแห่งนี้กำลังค้นคว้ามันอยู่

อย่างไรก็เธอ เธอเป็นคนคนแรกเลยที่ผมพบในสถาบันแห่งนี้….

หลังจากนั้นผมก็สอบถามเธอเกี่ยวกับการสอบเข้า และเธอบอกผมกลับมาว่าเธอไม่ค่อยจะรู้เกี่ยวกับมันนัก

อย่างไรก็ตามตอนนี้ผมได้ทราบที่ตั้งของสำนักงานแล้ว

ผมจะได้รู้เมื่อผมไปถึงที่นั่น

หลังจากที่ผมผ่านลานกว้างที่มีบางอย่างที่คล้ายหมอกสีดำมา ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น “ฮิฮิฮิ~!” และเสียงแปลกๆนั้นก็ก้องอย่างต่อเนื่องเรื่อยๆ และเมื่อผมเดินมาถึงที่หน้าห้องน้ำผมก็ได้ยินเสียง “มาเลย~ มาเลย~” จากด้านใน

“หืม? ไม่มีใครอยู่ที่นี่” (อาเรล)

ผมเดินเข้าwxที่ออฟฟิศ แต่ที่นั้นมีเพียงโต๊ะไม้พังๆ อยู่เท่านั้น

แต่แล้วก็ได้มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

นี่มัน…?

หลังจากนั้นก็ได้มีโครงกระดูกตกลงมาจากด้านบน

“ยิน~ดี~ต้อน~รับ!” (โครงกระดูก) 

ผมดึงมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าออกมา และตัดคอของโครงกระดูกออก

“กรี๊ดดดด~!” (โครงกระดูก)

หัวกระโหลกลอยขึ้นไปในอากาศ และตกลงพื้น หลังจากนั้นก็กลิ้งไปรอบๆ

แต่ว่าร่างกายยังคงห้อยลงมาจากด้านบน

“หืม อันเดตงั้นเหรอ” (อาเรล)

ดังนั้นแล้วผมจึงไม่รู้สึกถึงสัญญาณใดๆเลย จนถึงก่อนหน้านี้

แต่ว่ามันพูดออกมาได้อย่างไร ในเมื่อมันไม่มีเส้นเสียง?

“ทำไมนายถึงต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย?” (โครงกระดูก)

หัวกระโหลกที่กลิ้งอยู่ไปชนกำแพงและหยุดลง หลังจากนั้นก็หันมาดุผม

“จู่ๆคุณก็ปรากฏตัวออกมาจากด้าน ผมเลยต้องตอบโต้กลับไป” (อาเรล)

“ฉันแค่คิดจะข่มขู่นิดหน่อยเอง แต่ว่าแบบนี้มันแย่มากเลยนะ!” (โครงกระดูก)

นั่นมันเป็นความผิดของเธอเองนะ

ดูเหมือนว่า เธอจะไม่ใช่อันเดตไม่ดีนะ ขอผมฟังเรื่องราวหน่อยได้ไหม