ฉันรู้ตัวดีว่า ฉันไม่มีทางที่จะห้ามเขาได้ แต่บางอย่างฉันก็อยากจะลองดู ฉันมองตาเขา แล้วพูดออกไปว่า
“ฉันยอมหย่ากับคุณ แต่ฉันมีเงื่อนไข คืนนี้คุณต้องอยู่กับฉัน แล้วพรุ่งนี้ไปงานศพอาก๋งกับฉัน งานศพเสร็จแล้วฉันก็จะไปเซ็นหย่ากับคุณ”
เขาหรี่ตาลง ในสายตาเขามีแต่ความเกลียดชัง และไม่ยอมลงให้กับฉัน เขาพูดขึ้นมาว่า “ทำให้ฉันพอใจสิ”
เขาปล่อยคางฉัน หรี่ตามองฉัน แล้วก้มหน้าเข้ามาชิดข้างหูฉันพร้อมพูดด้วยว่า
“ทำอะไรก็ต้องคิดถึงความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่เก่งแต่พูด จำไว้นะ ดารัณ”
เสียงเขาสั่นพร่าอย่างเย้ายวน ฉันเข้าใจที่เขาพูด ยกมือกอดเขา เขย่งเท้าแล้วยื่นหน้าไปจูบปากเขา ด้วยที่ว่าตัวเขาสูงมาก แต่ตัวฉันเตี้ย เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าท่าทางของเราสองคนดูตลก
เรื่องความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมแบบนี้ ฉันมีประสบการณ์ไม่เยอะ ก็ได้แต่ทำตามสัญชาตญาณของตัวเองยื่น มือไปแกะผ้าเช็ดตัวที่มัดไว้ช่วงเอวของเขาออก ลมหายใจของเขาเป่ารดริมใบหูของฉัน ให้ความรู้สึกชวนฝัน และสะท้าน
ฉันรู้ว่าเขาเริ่มรู้สึกบางอย่างต่อการกระทำนี้ แต่ฉันไม่รู้สึกมีความสุขเลย ฉันต้องใช้วิธีนี้เพื่อขอคนที่รักยอมอยู่กับฉัน ช่างน่าสมเพชจริงๆ …
ผ้าเช็ดตัวหล่นลงพื้น ฉันค่อยๆเลื่อนมือลงไปข้างล่าง เขามาจับมือฉันให้หยุดแบบกะทันหัน เขาจ้องมองหน้าฉันแล้วพูดว่า “พอเถอะ”
คำพูดสั้นๆ แต่สองคำนี้ทำให้ฉันตกตะลึง ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง แล้วเขาก็เดินไปหยิบชุดนอนสีเทาบนเตียงขึ้นมาใส่
ฉันตกตะลึงในขณะนั้น แล้วนึกได้ว่า ความหมายของเขานี่คือ…. เขาจะอยู่กับฉันงั้นเหรอ?
ยังไม่ทันดีใจ ก็ได้ยินเหมือนมีเสียงผู้หญิงแทรกมาพร้อมกับเสียงฝนตก “อาธิป..”
ฉันยังตกตะลึงอยู่ อาธิปก็เช่นกัน แล้วรีบเดินไปดูที่ชานระเบียง เห็นเขาหน้าบึ้ง เดินเข้ามาคว้าเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปจากห้อง
นัชชายืนอยู่กลางฝน ใส่กระโปรงบางๆ ปล่อยให้เปียกฝนไปเลย ปกติเขาก็ดูโทรมๆอยู่แล้ว และตอนนี้มายืนอยู่ท่ามกลางฝนแบบนี้ ยิ่งดูน่าสงสารขึ้นมาอีก
อาธิปเอาเสื้อคลุมที่ถือไปใส่ให้นัชชา อาธิปยังไม่ทันได้ดุนัชชา เขาก็รีบกอดอาธิปไว้ แล้วร้องไห้งอแง
พอได้เห็นฉากนี้กับตา ทีนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันสู้นัชชาไม่ได้ ถึงฉันจะอยู่เคียงข้างอาธิปมาสองปีแล้วก็ตาม
อาธิปโอบไหล่นัชชาไว้เดินเข้ามาในบ้าน แล้วพาเขาขึ้นห้อง ฉันยืนอยู่ตรงหน้าบันได ยินมองเขาสองคนเปียกตัวไปทั้งคู่ เลยขวางทางขึ้นบันไดของเขา
“หลีกไป” อาธิปพูดขึ้นมา น้ำเสียงเย็นชา สายตาดุดัน
เสียใจไหมเหรอ
ฉันไม่รู้เหมือนกัน การที่มองเห็นคนที่เรารักไปดูแลผู้หญิงคนอื่นอย่างเอื้ออาทร แต่ดูถูกเหยียดหยามตัวเองเหลือเกิน คือแบบเจ็บจี๊ด
“อาธิป ตอนที่เราแต่งงาน คุณรับปากอาก๋งไว้ว่า ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่ คุณจะไม่พาเขากับมาที่นี่ไง”จะมี เฉพาะบ้านนี้ที่เดียวเท่านั้น เป็นที่ที่มีแต่ฉันกับอาธิป
พักอาศัยอยู่ด้วยกันสองคน ฉันยกอาธิปให้นัชชาไปตั้งหลายต่อหลายคืน ทำไมต้องมาแย่งที่ที่เป็นของฉันอีก
“ เหอะ” อาธิปเย้ยหยันขึ้นมาทันที และผลักฉันให้หลีกทาง พร้อมพูดว่า “ ดารัณ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร”
พูดแบบประชดประชันกันมาก ฉันก็ได้แต่ยืนดูเขาพานัชชาเข้าห้องนอนแขก ดูเหมือนเป็นคนนอก
คืนนี้ย่อมเป็นคืนที่วุ่นวายที่สุด
นัชชาเปียกฝนมา ร่างกายเขาอ่อนแออยู่แล้ว โดนฝนเข้าไป เลยเป็นไข้สูงขึ้นมา อาธิปเป็นห่วงเขา รีบเปลี่ยนชุดให้เขา
และใช้ผ้าชุบน้ำประคบหน้าผากเขาไปด้วยเพื่อลดไข้
อาธิปอาจจะเห็นว่าฉันอยู่เกะกะ เขาเหลือบตามามองฉันรำคาญ พูดว่า “ คืนนี้เธอไปนอนที่บ้านเก่า นัชชาป่วยขนาดนี้ กลับไปไม่ได้แล้ว”
ให้ฉันไปบ้านเก่าป่านนี้อ่ะนะ เหอะเหอะ
เห็นฉันเกะกะอ่ะสิ
ฉันมองหน้าอาธิป แต่ไม่รู้จะเตือนเขายังไงว่าที่นี่ห่างไกลกับบ้านเก่าแค่ไหน เวลานี้ดึกแล้วแค่ไหน ฉันไปคนเดียวตอนนี้ จะอันตรายขนาดไหน
แต่เจาไม่สนใจหรอก เขาสนใจแต่ว่าฉันอยู่ที่นี่จะเป็นที่รบกวนของนัชชา
สุดท้ายฉันก็ต้องเก็บอารมณ์เศร้าไว้ และพูดเหมือนไม่มีอะไรว่า “ฉันกลับห้องละกัน ไปบ้านเก่าตอนนี้….ไม่ดีค่ะ”
เขาไม่เป็นห่วงฉัน แต่ฉันก็ต้องรักตัวเองป่ะ
ฉันก็หันตัวไปจากห้องนอนแขก ออกมาเจอคุณกวินที่เดินเข้ามาแบบรีบๆ เห็นเขายังใส่ชุดนอนสีดำอยู่ ผู้ชายตัวสูง หุ่นผอมเพรียว เขาน่าจะตามมาแบบรีบๆ เลยไม่ทันได้เปลี่ยนชุดนอน รองเท้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน เสื้อก็เปียกไปหมด
