ขอสายลมพารักคืนใจเธอ – บทที่ 10 อาธิปทำเหมือนไม่เห็น

　　อาธิปยืนดูเรื่องราวมาทั้งหมด เสร็จแล้วเดินเข้ามา สายตาเย็นชา พูดกับนัชชาด้วยน้ำเสียงดุเล็กน้อยว่า “ทำไมยังไม่นอนอีก”

ส่วนนัชชานั้น เธอก็ทำตัวเหมือนไม่รู้ว่าอาธิปยืนอยู่หน้าประตูมานานแล้ว ทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู ดึงชายอาธิปให้นั่งริมเตียง เธอกอดอาธิปไว้ บอกว่า “กลางวันนอนมาเยอะแล้ว ตอนนี้นอนไม่หลับ ทำไมพี่อาธิปมาตอนนี้อ่ะคะ”

“มาเยี่ยมหนูไงครับ” ระหว่างพูดคุยกับนัชชา เขามองมาที่มือฉัน เห็นสภาพแล้วขมวดคิ้วตา บอกว่า “ไปทำแผลเลย”

น้ำเสียงเย็นชา ไม่มีความห่วงใยเลย

นัชชากอดเขาไว้ ทำหน้าเหมือนเด็กทำผิด งอแงด้วยว่า “หนูไม่ระวังเอง ทำให้พี่ดารัณต้องเจ็บ”

อาธิปลูบผมเธอ สายตาเย็นชา เหมือนคิดว่าเธอไม่ได้ทำผิดเลย

ฉันเจ็บใจจนหายใจไม่ออก สิ้นหวังเหมือนถูกผลักตกลงหน้าผา ฉันเดินออกจากห้องไปททีละเก้าเหมือนเท้าหนักมาก

จริง ๆ ฉันรู้แต่แรกว่า การพนันของนัชชานั้น ฉันต้องแพ้ แต่ฉันก็ยังแอบหวังอยู่ว่าเขาจะเป็นห่วงเราสักนิด ขอแค่คำเดียวว่า “เจ็บไหม” ก็ทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้น

แต่ สุดท้ายแล้ว แค่ส่งสายตาแบบสงสารฉันหน่อยก็ไม่ได้ ขนาดแค่ความเห็นใจก็ยังไม่มีเลย

พอเดินมาถึงตรงทางเดินข้างนอก จู่ ๆ ก็มีคนนึงที่ตัวใหญ่ ๆ มาขวางทางฉัน ฉันเงยหน้าไปมองเห็นคุณกวินรูปหล่อ เขาขมวดคิ้วตา มองฉันด้วยสายตาเครียด ๆ

ฉันไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร มองหน้าเขาและทักเขาว่า “คุณกวิน”

เขามองฉันพักนึง แล้วพูดขึ้นมาว่า “เจ็บไหมครับ”

ฉันตกตะลึง ความรู้สึกเจ็บใจฟุ้งขึ้นมาเต็มไปทั้งหัวใจ “ปะต๊ะ” น้ำตาหยดลงพื้น ลมพัดเข้ามาทางเดินอย่างแรง ทำให้บรรทกาศยิ่งดูเงียบเหงาและเย็นหนาวไปอีก

คิดดูสิคะ คนเจอหน้ากันมาไม่กี่ครั้งยังรู้จักทักถามว่า “เจ็บไหม” ทำไมคนที่ฉันอยู่เคียงข้างกันมาตั้งสองปีทำเป็นมองไม่เห็นได้ยังไง

คุณกวินจับมือฉัน ฉันจะดึงมือกลับ แต่เขากลับจับให้แน่นขึ้น

“ผมเป็นหมอ” คุณกวินกล่าว หมายความว่าฉันปฏิเสธไม่ได้ เพราะเขาเป็นหมอ ฉะนั้นต้องช่วยเหลือผู้ป่วยตามหน้าที่เวลาเจอผู้ป่วย

แต่ฉันก็รู้ดีว่า เขาก็ไม่ใช่คนแบบชอบยุ่งเรื่องคนอื่น ที่เขายอมช่วยฉัน ก็แค่เพราพว่าฉันเป็นภรรยาของอาธิป

ตามคุณกวินมาถึงห้องศัลยกรรม เขาสั่งงานกับพยาบาล แล้วมองมาที่ฉันว่า “ให้พยาบาลดูแลนะครับ ต้องทำแผลให้ดี ๆ”

ฉันพยักหน้า และบอกว่า “ขอบคุณนะคะ”

คุณกวินก็เดินออกไป พยาบาลล้างแผลให้ฉัน พยาบาลมองเห็นตุ่มพองน้ำที่หลังมือฉัน แล้วขมวดคิ้วตา บอกฉันว่า “อาการหนักมากเลยนะเนี่ย ต่อไปอาจจะเป็นรอยแผลนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ก็ถือว่าเป็นบทเรียนละกัน

เพราะว่ามันเป็นตุ่มพองน้ำ ก่อนทำแผลก็ต้องเจาะมัน และล้างให้สะอาดก่อน

นางพยาบาลกลัวว่าฉันจะทนไม่ไหว เลยเตือนฉันก่อนว่า “จะเจ็บมากเลยนะ คนไข้อดทนหน่อยนะคะ”

“ค่ะ”

เจ็บแค่นี้ ไม่รู้สึกหรอก ความเจ็บช้ำใจจนปวดประสาทนั่นแหละ เจ็บกว่าเยอะ

ทำแผลเสร็จ นางพยาบาลก็แจ้งข้อความระวังให้ฉันทราบ เสร็จแล้ว ฉันก็เดินกลับไปห้องนอนของนัชชา เมื่อเดินผ่านประตูทางออก ได้ยินเสียงส่งมาจากตรงบันได ฉันเลยหยุดเดิน

“ก๋งแกก็เสียไปแล้ว แกคิดจะหย่ากับเขาเมื่อไรครับ” เสียงของคุณกวิน

“ใคร ดารัณเหรอ” เสียงผู้ชายพูดมา น้ำเสียงเย็นชา เสียงนี้ฉันคุนหูมาก ๆ นั่นคืออาธิป

ฉันเดินเข้าใกล้ประตูทางออก เห็นกระท่อมรำไรอยู่ว่าอาธิปเอามือไว้ในกระเป๋ากางเกงสองข้าง พิงตัวกับราวบันได สีหน้าเย็นชา ส่วนคุณกวินก็พิงตัวกับผนัง มีบุหรี่อยู่ระหว่างนิ้วมือที่ยาเรียวของเขา ดูดไปแล้วเกินครึ่งท่อน

คุณกวินเขี่ยขี้บุหรี่โดยนิ้วมือ แล้วมองอาธิป สีหน้าเฉยชา พูดว่า “ แกก็รู้ว่าเขาไม่ได้ทำ ก็แค่เพราพว่าเขารักแก เขาถึงยอมทำที่แกสั่ง”

อาธิปเหลือบตามองคุณกวิน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไมแกสนใจเรื่องเขาด้วยเหรอวะ”

พอได้ยินที่อาธิปพูด คุณกวินขมวดคิ้วตา และพูดว่า “แกอย่าคิดมากนะ ฉันก็แค่อยากจะตักเตือนแก เผื่อวันข้างหน้าแกจะรู้สึกเสียดายที่หลัง เพราะถึงเขาจะรักแกแค่ไหน มันก็ต้องมีวันหมดลง”

“เช๊อะ” อาธิปหัวเราะแบบเฉยชา กล่าวว่า “ความรักที่เขามีให้ฉัน ฉันไม่เคยแคร์หรอกเว่ย……”

คำพูดหลังจากนั้น ฉันไม่ได้ฟังต่อ เรื่องบางเรื่อง เรารู้แก่ใจก็พอ ไม่จำเป็นต้องได้ยินจากปากคนอื่นแบบชัดเจน ไม่อย่างงั้น ก็คือหาเรื่องให้เจ็บเองแล้วล่ะ