ฉันรู้ตัวเลยว่าอาธิปโกรธฉัน ฉันเลยบอกลากับน้ำทิพย์แล้วรีบเดินไปหาเขา และฉันพูดสียงเบา ๆ ว่า “ขอบคุณนะคะ”
เขามองฉันด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาโต ๆ ลึกล้ำ มองไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาพูดแค่ว่า “ขึ้นรถ”
ฉันไม่กล้าพูดอะไรมาก ขึ้นรถตามคำสั่ง
รถวิ่งไปพักนึง ฉันก็ได้รับข้อความจากน้ำทิพย์ เธอส่งข้อความมาบอกฉันว่าถึงบ้านแล้ว ฉันตอบข้อความไปบอกให้น้ำทิพย์รีบพักผ่อน แล้วก็เก็บมือถือ หันหน้าไปชมวิวข้างนอกรถ เราก็กำลังจะถึงบ้านแล้ว
ฉันชายตามองผู้ชายคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เย็นชาเหมือนที่เคย เขาไม่คุยกับฉันก่อน ฉันก็ไม่กล้าเอ่ยปากก่อน
จนกลับมาถึงบ้าน เขาจอดรถเสร็จแล้ว ก็เดินขึ้นเข้าบ้าน ฉันตามหลังเขา คิดไปมาแล้วว่าจะเอ่ยปากก่อน เลยกล่าวว่า “อาธิปคะ ฉันเห็นว่าคุณดื่มเมาแล้ว ถึงโทรไปหาคุณกวิน ฉันไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลยนะคะ”
ถึงแม้ว่าการแก้ตัวแบบนี้ดูไม่มีผลอะไร แต่ฉันก็อยากจะพูด ฉันรู้ดีว่าไม่ว่าฉันจะพูดอะไร เขาก็ไม่แคร์หรอก
พอได้ยินฉันพูด เขาหยุดแบบกระทันหัน หันหลังมามองฉัน หลิ่วตาลง พูดด้วยเสียงต่ำ ๆ ว่า “คิดอย่างอื่นเหรอเธอคิดว่ากวินเขาจะชอบผู้หญิงอย่างเธอแบบนี้อ่ะเหรอ”
ทันใดนั้น ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ก็จริงอย่างที่เขาพูด ยังไม่ต้องพูดถึงว่าคุณกวินเป็นเพื่อนสนิทของอาธิป และฉันก็เป็นภรรยาของอาธิป ถึงฉันจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับอาธิป คุณกวินก็ไม่ทางที่จะชอบฉัน
สำหรับอาธิปแล้ว ฉันก็เป็นมดตัวนึง ไม่สำคัญอะไรเลย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะอาก๋งเอ็นดูฉัน ฉันคงไม่มีสิทธิ์ได้เจอหน้าเขา ยิ่งไม่มีทางที่จะได้แต่งงานกับเขาเลย
เห็นฉันเงียบ เขาจึงเหลือบตามองฉัน แล้วก็เดินขึ้นห้องไปเลย
เดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดเดินแบบกะทันหัน เหมือนจะนึกได้อะไร หันหลังมาพูดกับฉันว่า “ไปซื้อของกินร้านครัวกวางหนานมาให้หน่อย
ฉันอึ้งในใจ ทำไมเมื่อกี้ตอนอยู่ข้างนอกไม่บอกว่าจะกิน ที่นี่กับร้านครัวกวางหนานอยู่คนละทิศทางกันเลย แล้วนี่ก็เที่ยงคืนแล้วด้วย จะฉันให้ออกไปหาซื้อกินตั้งไกลขนาดนี้เนี่ยนะ
“จะกินตอนนี้เลยเหรอคะ ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้วนะคะ ร้านเขาน่าจะปิดแล้วนะ”
“ร้านเขาเปิด 24 ชั่วโมง” เขาพูดมาแค่สั้น ๆ แล้วก็เดินขึ้นห้องไปเลย ไม่ให้เวลาฉันพูดต่ออีก
ฉันว่าเขาไม่ได้อยากกินจริง ๆ หรอก ตั้งใจจะแกล้งฉันชัด ๆ
แต่ว่า…ยังไงฉันก็เป็นฝ่ายผิดอยู่ดี เถียงไม่ได้ จึงต้องยอมไปซื้อมาให้เขา
ช่วงนี้กำลังอยู่ช่วงฤดูฝน อากาศชื้นฉ่ำและอบอ้าว ดูเหมือนกำลังจะฝนตก ทีแรกฉันว่าจะขับรถจี๊ปของอาธิปไป แต่กุญแจรถอาธิปเขาเอาขึ้นห้องไปแล้ว ฉันจึงต้องเอารถเตี้ยไป
ตอนเวลาตีหนึ่ง ฉันขับรถมาไกลแสนไกล ถึงจะได้ของที่เขาอยากกิน ทีแรกฉันยังแอบดีใจว่าตัวเองโชคดีที่ฝนไม่ตก
แต่พอซื้อของเสร็จ เดอนออกจากร้าน ฟ้าร้องฟ้าผ่า ฝนตกเทลงมาหนักมาก ฝนตกหนักเหมือนฟ้ารั่ว
ฉันเลยรีบขับรถกลับบ้าน เวลาเข้าหน้าฝนของเมืองเจียงเฉิง พวกถนนผ่านอุโมงค์มักจะมีน้ำท่วมถนน ฉันจึงขับรถอ้อมทางไกลเพื่อหลบน้ำท่วม
แต่ถึงฉันจะคิดไว้มากแค่ไหน ก็คิดไม่ถึงว่ารถจะมาเสียกลางทางแบบนี้ ฉันขับอ้อมมาทางไกล นี่เพิ่งจะครึ่งทาง ถนนเส้นนี้ก็ไม่ค่อยมีคนผ่าน ยิ่งฝนตกด้วย คงจะไม่มีรถแท็กซี่ผ่านมาง่าย ๆ
ฉันเปิดดูมือถือ แบตเตอรี่ก็ใกล้จะหมดแล้ว ฉันจนปัญญาจริง ๆ จึงต้องโทรหาอาธิป
รอนานมาก แต่ก็ไม่มีคนรับสาย แบตเตอรี่ของมือถือฉันก็จะหมด ฉันทำอะไรไม่ได้ จึงต้องการ่มในรถ แล้วหยิบของกินที่ซื้อให้อาธิป ว่าจะเดินกลับ
