ฉันก็เดินไปตามทางกลับบ้าน หวังว่าจะได้เจอคนใจดี ให้ฉันติดรถไปด้วย ฝนตกชุก ลมก็แรงในช่วงเวลากลางคืนดึก ๆ อย่างนี้ ร่มอันเล็ก ๆ ที่ฉันกางไว้ช่วยอะไรไม่ได้เลย ฉันเดินออกไปไม่นาน เสื้อก็เปียกไปหมดเลย
คงจะโชคร้ายจริง ๆ เหละ ฉันเดินมานานมาก ก็ไม่เจอรถเลยสักคันนึง อาจจะเป็นเพราะโดนน้ำฝน เริ่มรู้สึกปวดท้อง และเริ่มเดินไม่ไหว อาการปวดท้องก็เริ่มหนักขึ้น
ฉันกลัวว่าลูกในท้องจะเป็นอะไรไป ก็เลยหยุดเดิน แล้วนั่งยองกอดหัวเข่าตัวเองไว้ ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ลองล้วงกระเป๋าจะหามือถือ แต่ประกฎว่าไม่มีมือถืออยู่ในกระเป๋า สงสัยเมื่อกี้ลืมไว้ที่รถ
ฉันก็เดินออกจากรถมาไกลแล้ว ตอนนี้ก็ปวดท้องมาก จะเดินกลับไปก็เดินไม่ไหว ฉันจับราวหินริมถนนไว้ว่าจะลองเดินต่อ แต่ก็แค่เดินได้ไม่กี่ก้าว เหงื่อออกเต็มหน้าผาก หมดแรงจริง ๆ ฉันจึงนั่งยอง ๆ ไว้ตรงจุดนี้
อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรไหลออกมาแบบอุ่น ๆ ฉันตกตะลึงใจ คิดว่าลูกฉันคงไม่รอดแน่
มีนิทานเล่าว่า ลูกผู้หญิงทำด้วยลูกอมหวาน ๆ และทุกสิ่งอย่างอันสวยงาม ชีวิตของคนที่เกิดเป็นลูกผู้หญิงไม่แพ้นางฟ้าจริง ๆ
แต่ อาจไม่ใช่ทุกคนที่เป็นลูกผู้หญิงจะได้มีชีวิตแบบดีงามอย่างนั้น ลูกผู้หญิงบางคน เกิดมาก็ต้องสู้กับอุปสรรค ความทรมาน และความเสียหาย
“จื๊ดดดดด” ฉันได้ยินมีเสียงรถจอด แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเวียงหัวจนลืมตาไม่ได้ ฉันพยายามลืมตามองเห็นแบบเบลอ ๆ
เห็นเป็นรถจี๊ป ทะเบียนรถ AC1999 เจียงเฉิง นั่นเป็นรถของอาธิป
พอเห็นเป็นรถของอาธิป ฉันจึงกัดฟันออกแรงจะยืนขึ้น
แต่อาจจะเป็นเพราะนั่งยองไว้นาน และอีกทั้งยังเวียนหัวอยู่ด้วย ทันใดนั้น ฉันหน้ามืดหัวทิ่มลงพื้น
“ไอ้ผู้หญิงโง่” ฉันเหมือนได้ยินเสียงผู้ชายพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ฉันพยายามจะลืมตา แต่ก็ลืมไม่ไหว ฉันรู้แค่ว่าอาธิปอุ้มฉันขึ้นรถ แล้วจากนั้นฉันก็สลบไปเลย
พอฟื้นขึ้นมาอีกที ฉันรู้สึกมึนหัวมาก รอบข้างฉันเต็มไปด้วยสีขาว พอลืมตาดูแบบชัดเจน จึงรู้ว่าตัวเองมาอยู่ในโรงพยาบาล
ฉันขยับตัว เจ็บมาก เจ็บจี๊ดเลย
ด้วยสัญชาติญาณของมนุษย์ ฉันเอามือไปจับที่ท้อง
“ไม่ต้องห่วง ลูกปลอดภัย” มีเสียงพูดขึ้นมาแบบกะทันหัน ทำให้ฉันตกใจเลยทีเดียว ฉันชายตามองไปเห็นเป็นคุณกวิน ฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
ตั้งสติสักพักแล้ว จึงพูดว่า “คุณ……” มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันเจ็บคอมากจนเสียงหาย
เห็นสภาพฉัน เขาขมวดคิ้วตา แล้วก็หันตัวไปเทน้ำให้ฉัน เดินมาข้างเตียง แล้วช่วยพยุงตัวฉันให้นั่งขึ้นมา แต่ฉันไม่อยากให้เขามาเตะตัวฉัน จึงพยายามใช้แขนตัวเองดันตัวขึ้น คิดจะอยู่ห่าง ๆ คุณกวินหน่อย
แต่คุณกวินไม่สนใจกับที่ฉันทำ เขายื่นแก้วน้ำมาที่ปากฉัน จะให้น้ำฉันดื่ม ฉันยื่นมือไปทำท่าจะรับแก้วน้ำ แต่คุณกวินไม่ให้ฉันถือเอง เขากล่าวว่า “ดื่มไปเถอะ”
เช่นนี้ ถ้าฉันจะปฏิเสธไปอีก ก็คงจะดูไม่ดี
ดื่มน้ำไปแล้วถึงจะรู้สึกดีขึ้น
คุณกวินปล่อยฉันลงนอนลง แล้ววางแก้วลง ฉันมองหน้าคุณกวิน แล้วบอกเขาว่า “ขอบคุณค่ะ”
เขาหลิ่วตาลงดูเล่นมือถือของเขา ตอบแค่ว่า อืม
หยุดคิดนิดนึง แล้วฉันก็อดถามไม่ได้ว่า “เรื่องลูก อาธิปรู้เรื่องแล้วเหรคะ” ถ้าฉันจำไม่ผิด เมื่อคืนคนที่ส่งฉันมาโรงพยาบาลน่าจะเป็นอาธิป ในเมื่อคุณกวินรู้เรื่องแล้ว อาธิปก็คงจะรู้เรื่องแล้วเหละ
เขาหยุดเล่นมือถือ แล้วมองหน้าฉันแล้วหลิ่มตา ถามฉันว่า “เธอไม่อยากให้เขารู้เหรอ”
