ตอนที่ 105 กวาดล้าง
“โฮกกกก!”
เสียงคํารามของพยัคฆ์ขาวดังขึ้นอีกครั้ง
พยัคฆ์ขาวขนาดใหญ่พุ่งกระโจนเข้าประตูทิศใต้ของลกเอี้ยงอย่างรวดเร็ว
“ตูม”
แผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือน
“แกร๊ก”
ตามมาด้วยเสียงแตกนับไม่ถ้วน
ผู้เล่นที่อยู่ใกล้กับประตูทิศใต้ของลกเอี๋ยง ถูกฉีกเป็นชิ้นๆร่างกายและเลือดของพวกลอยกระจัดกระจายขึ้นไปในอากาศ
ในชั่วพริบตา ผู้เล่นหลายหมื่นคนถูกฆ่าตายภายในไม่กี่วินาที
กลิ่นอายแห่งการสังหารที่ถูกปลดปล่อยมาจากพยัคฆ์ขาวยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น
“โฮกกก!”
เสียงคํารามดังขึ้นอีกครั้ง และพยัคฆ์ขาวที่เกิดมากจากกองทัพหลุนฮุยเงยหน้าขึ้นและพุ่งไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ลําแสงสีขาวปรากฏขึ้นในทันที จากนั้นกวาดผ่านผู้เล่นจํานวนนับไม่ถ้วน
“ตูม ตูม ตูม”
เสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุดหย่อน
เส้นทางที่พยัคฆ์ขาวกวาดผ่าน โดยไม่มีข้อยกเว้นผู้เล่นหายตัวไป สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงละอองเลือดที่คละคลุ้งในอากาศ
พยัคฆ์ขาวสังหารผู้เล่นไปมากกว่า 100,000 คนในทันที!
“หืม”
เมื่อลําแสงหยุดนิ่งลง พยัคฆ์ขาวก็ค่อยๆหายไป เตียนอุยและกองทัพหลุนฮุยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเย่เฉิน
“ฟู่….”
“ฟู่….”
เสียงสูดหายใจหนักๆของเหล่าผู้เล่นนับไม่ถ้วนด้านหลังเย่เฉินก็ดังขึ้นมา
“นี่ นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้น มารดามันเถอะ คนหลายแสนคนถูกฆ่าภายในไม่กี่วินาที”
“ข้าแค่อยากรู้ว่าพยัคฆ์ตัวนั้นคืออะไร แล้วทําไมตอนนี้มันถึงหายไปแล้ว”
“มันกลับกลายเป็นกองทหารม้าของเยเฉิน ข้าสับสนไปหมดแล้ว”
“ทําไมทหารม้าพวกนั้นถึงกลายเป็นพยัคฆ์ขาวตัวใหญ่ได้ มารดาเถอะ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”
“ใครจะไปรู้กัน แต่ข้าเดาว่ามีแต่ผู้เล่นลอร์ดเท่านั้นที่รู้…. งานนี้ไม่สามารถทําอะไรได้แล้ว”
ในขณะที่ผู้เล่นที่อยู่เบื้องหลังเยู่เฉิน พูดคุยกันด้วยความตกใจ เตียนอุยและทหารของกองทัพหลุนฮุยลงจากม้าพร้อมกัน
“พรึบ”
คนทั้งหนึ่งพันหนึ่งคนคุกเข่าข้างหนึ่งอย่างพร้อมเพรียง
“ท่านลอร์ด! การมาช้าของเตียนอุย ทําให้ท่านลอร์ดตกอยู่ในอันตราย โปรดลงโทษข้าด้วย!” เตียนอุยตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกผิด
“ท่านลอร์ด ได้โปรดลงโทษ!” ทหารของกองทัพหลุนฮุยตะโกนออกมาพร้อมกัน
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า
“ไม่เป็นไรหรอก พวกเจ้ามาทันเวลา แถมคนพวกนี้ยังเป็นแค่มดกลุ่มหนึ่ง มันไม่มีทางขวางข้าได้”
“นายท่าน คนพวกนี้เหรอ?” เตียนอุยผงะไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า จากนั้นมองไปข้างหลังของเย่เฉินและถามออกมา
แม้ว่าจะเป็นการสอบถาม แต่เจตนาฆ่าที่ไร้ความปราณีของเตียนอุยก็เพียงพอที่จะอธิบายสิ่งที่เขาคิดในขณะนี้
เตียนอุยต้องการสังหารผู้ที่กล้าคิดร้ายต่อเย่เฉิน ท่านลอร์ดของเขา
ไม่ว่าจะเป็นเตียนอุยหรือกองทัพหลุนฮุยมีความคิดเดียวในใจของพวกเขาในขณะนี้คือสังหารผู้เล่นเหล่านี้ให้หมด!
เย่เฉินไม่ใช่นักบุญ ผู้เล่นเหล่านี้มุ่งเป้ายังเขา ถึงพวกเขาจะยังไม่ทําอะไรไม่ดีต่อเย่เฉิน แล้วเย่เฉินต้องปล่อยพวกเขาไป?
มันจะเป็นไปได้ยังไง!
เย่เฉินเหลือบมองเตียนอุยและกองทัพหลุนฮุยจากนั้นก็ตะโกนว่า
“ฆ่า!”
“รับทราบ!” เตียนอุยตอบเสียงดังโดยไม่ลังเล แล้วจึงหันหลังขึ้นม้าของเขา
ทหารของกองทัพหลุนอุยก็ตามหลังเตียนอุยอย่างใกล้ชิดพวกเขาขึ้นหลังม้าเช่นกัน
“ท่านลอร์ดมีคําสั่ง! ฆ่า!” เตียนอุยยกง้าวเหล็กในมือของเขาขึ้นและตะโกนเสียงดัง
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
กองทัพหลุนฮุยต่างยกหอกขึ้นในแนวทแยง และตะโกนเสียงดัง
เจตนาแห่งการสังหารระเบิดออกมาในทันที และควบแน่นเหนือกองทัพหลุนฮุยอีกครั้ง
“บัดซบ! เกิดอะไรขึ้น! ทําไมจู่ๆ ข้ารู้สึกอันตรายอีกครั้ง?” “ข้าด้วย! มารดามันเถอะ นี่คือเกมทําไมมันถึงรู้สึกแบบนี้ล่ะ?”
“เป็นไปได้ยังไงหรือ…. จริงๆแล้วผู้คนที่ถูกฆ่าตายที่ประตูเมืองก็พูดอย่างนั้น เราจะตายจริงๆเหรอ?”
“ไม่ พวกเขาไม่ใช่แค่หวาดกลัวเหรอ? เรายังหัวเราะเยาะพวกเขาอยู่เลย มันเป็นไปได้ยังไง”
“แต่… ทําไมข้ารู้สึกเหมือนขากําลังจะตาย”
“ข้าก็มีเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้น ทําไมรู้สึกเหมือนกําลังจะตาย!”
“บ้าเอ้ย! ข้าถูกล็อก …”
“ข้าด้วย! ข้าออกจากเกมส์ไม่ได้!”
“นี่มันยังไงกันแน่!”
ผู้เล่นที่อยู่เบื้องหลังของเย่เฉินรู้สึกถึงอันตรายเหมือนความตายกําลังคืบคลานเข้ามา
จากความไม่เชื่อในตอนแรก มันค่อยๆ กลายเป็นความสงสัย จากนั้นวิญญาณของพวกเขาก็เริ่มสั่นสะท้าน
ก่อนหน้านี้กองทัพหลุนฮุยตั้งเป้าไปที่ผู้เล่นที่อยู่บริเวณประตูเมือง พวกเขาที่อยู่ด้านในจึงไม่มีความรู้สึกใดๆ และบางคนถึงกับหัวเราะเยาะคนเหล่านั้นที่ขี้ขลาดจนโง่เขลา
และตอนนี้กองทัพหลุนฮุย ได้ขังพวกเขาไว้ ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจความหมายที่ผู้เล่นที่ประตูเมืองจะต้องหวาดกลัวและแม้กระทั่งร้องขอความเมตตา
ทันใดนั้นพยัคฆ์ขาวที่เพิ่งหายไปก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจึงห่อหุ้มเตียนอุยและกองทัพหลุนฮุยไว้
“โฮกกก!”
เสียงคํารามสั่นสะท้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง
วินาทีถัดมา พยัคฆ์ขาวก็กระโจนเข้าใส่เหล่าผู้เล่น จากนั้นก็กลายเป็นเส้นแสงสีขาวพุ่งเข้าหาผู้เล่นที่อยู่เบื้องหลังเยู่เฉิน
“ตูม ตูม ตูม”
เกิดการระเบิดที่รุณแรงนับครั้งไม่ถ้วน ละอองเลือดและเศษเนื้อกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่ ที่ลําแสงสีขาวผ่านไป
ผ่านไปครู่หนึ่ง ลําแสงหยุดกะทันหัน พยัคฆ์ขาวปรากฏขึ้นอีกครั้งห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร
“โฮก!”
เสียงคํารามดังขึ้นอีกครั้ง พยัคฆ์ขาวกลายเป็นเส้นแสงอีกครั้ง และกระโจนกวาดผ่านกลุ่มผู้เล่นที่หวาดกลัวและร้องขอความเมตตา
ครั้งหนึ่ง สองครั้ง สามครั้ง จนกระทั่งหลังจากครั้งที่สิบสอง ในที่สุดพยัคฆ์ขาวก็หยุดลง
ในตอนนี้ ไม่เหลืองผู้เล่นคนอื่นอีกแล้วนอกจากเย่เฉินบนถนนที่นําไปสู่ประตูทิศใต้ของลกเอี๋ยง
ผู้เล่นนับล้านถูกกวาดล้างเพียงไม่กี่ลมหายใจ
หมอกโลหิตที่หนาทึบปกคลุมถนนทั้งสายแล้วค่อยๆล่องลอยไปตามสายลม
