วันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง
กู้ฉางชิงค่อยๆลืมตาขึ้น โดยยังมึนงงอยู่พักหนึ่ง
เธอใช้นิ้วหนีบหว่างคิ้วยกขึ้น แล้วค่อยๆดันตัวเองขึ้นมา
พอเธอเริ่มขยับ ก็รู้สึกว่าปวดเมื่อยไปทั้งตัว ความปวดทำให้เธอต้องขมวดคิ้ว
จนกระทั่งตอนนี้ เธอเพิ่งนึกขึ้นได้
เธอนึกถึงฉากที่เร่าร้อนเมื่อคืนนี้ มีชายคนหนึ่งเข้ามาปล้นสวาท และเธอก็ตกอยู่ในภวังค์
จริงๆแล้ว……นี่ไม่ใช่ความฝัน！
ผู้ชายคนนั้นกลับมาแล้วจริงๆ！
เดิมทีเธอคิดว่าจะใช้เวลาหนึ่งปีในบ้านตระกูลเฟิงอย่างปลอดภัย แต่ใครจะคาดคิดว่าเพิ่งเข้ามาอยู่ได้แค่สองวันก็ต้องเสียตัวซะแล้ว
นั่นเป็นคืนแรกของเธอ！
ในใจของกู้ฉางชิงเต็มไปด้วยความขมขื่น แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา
เธอยังจำคำของกู้หงเซินก่อนที่เธอจะมาที่นี่ได้ดี
“เมื่อมาถึงตระกูลเฟิง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม ต้องยอมรับผลของมันให้ได้ ไม่ว่าทุกคนในบ้านตระกูลเฟิงจะทำอะไรกับแก ก็ต้องอดทน ถ้าหากไม่ระวังแล้วความลับถูกเปิดเผยละก็ เงินสักสลึงเดียวฉันก็จะไม่ให้แก！”
กู็ฉางชิงกำหมัดแน่น เก็บความกลัดกลุ้มทั้งหมดไว้ในใจ
ตอนนี้เธอคือกู้ฉางซิน เป็นภรรยาของเฟิงจิงเหยา คนสองคนมีความสัมพันธ์กันก็เป็นปกติ！
เธอรู้สึกสบายใจขึ้น กู้ฉางชิงกำลังจะลุกจากเตียงไปอาบน้ำ แต่ดันมีคนเปิดประตูห้องน้ำ
เฟิงจิงเหยาเดินออกมา
เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมเสื้อคลุมอาบน้ำหลอมๆ ผูกเชือกที่เอวแบบชุ่ยๆ เผยให้เห็นแผ่นหน้าอกที่บึกบึนแข็งแรง ผมสีดำสนิทยังคงมีหยดน้ำตกลงมา ใบหน้าที่หล่อราวเทพบุตร ดวงตาดำขลับเหมือนหยกนิล เต็มไปด้วยสัมผัสของความเย็นชา ตรงตามสเปคของกู้ฉางชิง
กู้ฉางชิงเหม่อลอย
ในหัวอดจะคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับเฟิงจิงเหยาที่กู้หงเซินบอกไม่ได้
ว่ากันว่าคนคนนี้เป็นโอรสสวรรค์ยากที่จะพบพาน เป็นอัจฉริยะทางด้านธุรกิจ
เมื่อห้าปีก่อน เกิดการแย่งชิงกันของคนในตระกูลเฟิง ทำให้ตระกูลเฟิงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ จนเกือบต้องล้มละลาย ต่อมาเป็นเฟิงจิงเหยาที่เข้ามารับมือ ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งปี จัดการกับคนในตระกลูที่ทะเยอทะยาน และยังใช้เวลาสั้นๆพียงสี่ปีในการขยายกิจการของบริษัทเฟิงซื่อกรุ๊ปไปทั่วโลก
จนตระกูลเฟิงในตอนนี้ร่ำรวยและมีอิทธิพลมากในเมืองจิง
คนที่อยู่ตรงหน้านี้ สูงจนฉันไม่อาจเอื้อมถึง
กู้ฉางชิงไม่รู้ต้องพูดอะไร ทำได้เพียงแค่หลบสายตา และหดตัวเข้าไปอยู่ในผ้าห่ม
เฟิงจิงเหยาจำเรื่องครั้งแรกของหญิงสาวคนเมื่อคืนได้ เสียงครวญครางนั้นน่าฟังจนทำให้ไม่อาจลืม กับคำพูดที่ไม่ไม่สติของเธอ：“ไม่เมา？”
“อืม” กู้ฉางชิงพยักหน้าเป็นการตอบรับ
แม้ว่าทั้งสองคนจะมีอะไรกันแล้ว แต่ยังไงก็ยังไม่คุ้นเคย และไม่สามารถพูดอะไรได้มาก เฟิงจิงเหยาเดิมที่ก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว ทั้งสองคนจึงตกอยู่ในสถานกาณ์อึดอัดวางตัวไม่ถูก
ไม่นานกู้ฉางชิงก็เป็นคนเริ่มพูดก่อน
“คุณ……จู่ๆทำไมถึงกลับมา？”
กู้หงเซินเคยบอกไว้ชัดเจนว่า ปีนี้เฟิงจิงเหยาจะอยู่ต่างประเทศ ไม่กลับมาแน่
เธอเพิ่งมาอยู่ได้แค่วันเดียว เขาก็กลับมาแล้ว？
คิดยังไงก็คิดไม่ตกจริงๆ！
เฟิงจิงเหยาไม่แปลกใจกับคำถามของเธอ
การกลับมาครั้งนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างเร่งด่วน และมีคนรู้ไม่ถึงห้าคน
“ฉันกลับมาคราวนี้เพื่อทำตามคำสั่งของคุณปู่ ให้เธอรีบท้องเร็วๆ เขาแก่ขึ้นทุกวัน อยากอุ้มเหลนแล้ว”
เมื่อกู้ฉางชิงได้ยิน เธอก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดในใจ เช้าไม่กลับเย็นไม่กลับ ดันกลับมาตอนที่กู้ฉางซินไม่อยู่！
เฟิงจิงเหยาไม่ได้สนใจสีหน้าของเธอ เดินไปที่โต๊ะกาแฟ แล้วหยิบบัตรใบสีดำออกมาจากกระเป๋าตังค์ส่งให้เธอ
“ นี่มันอะไรกัน?” กู้ฉางชิงถามเขาอย่างงุนงง
เฟิงจิงเหยาตอบแบบนิ่งๆ ：“นี่เป็นบัตรไม่จำกัดวงเงิน เอาไปใช้ อยากได้อะไรก็ซื้อ”
กู้ฉางชิงไม่มีปฎิกิริยาตอบกลับ จ้องมองบัตรใบนั้นอยู่สักพัก ก่อนที่คำพูดถากถางจะเกิดขึ้นในใจของเธอ
อะไรกันเนี่ย？
เพราะ ‘เธอ’ จะต้องมีลูกให้เขา ดังนั้นเขาจึงให้เงินเป็นการตอบแทนเธองั้นหรอ？
นี่แหละนะพวกคนรวย ใช้เงินในการแก้ปัญหา
“ไม่จำเป็น ฉันพอมี！”
สายตากู้ฉางชิงเก็บกดความโกรธไว้ ไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ ตัวเธอห่อหุ้มด้วยผ้าปูเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ
เสียงปิดประตูดัง ‘ปัง’
เฟิงจิงเหยาตกใจๆ แล้วก็ผงะคิ้วยกขึ้น！
นี่ … โกรธเหรอ？
เป็นอย่างที่คนอื่นว่ากันจริงๆ เขาส่ายหน้า！
จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดัง ขัดความคิดของเขา
เฟิงจิงเหยาเดินไปเปิดประตู
หน้าประตู ซู่ยี่ยืนอยู่ด้วยความเคารพ “ท่านประธาน นายท่านเรียกพบครับ”
เฟิงจิงเหยาเหล่ตาจ้องมองเขาด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร และพูดว่า ：“ข้อมูลที่นายบอกว่าคุณนายเธอชอบซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนม เครื่องสำอาง รองเท้าส้นสูง นายหลอกฉันหรอ?”
“เอ่อ？”
ซู่ยี่ทำหน้างงๆ “นี่……ผมไม่ได้หลอกคุณนะครับ จากบันทึกการใช้จ่ายของคุณนาย เธอจะไปช็อปปิ้งทุกสองสามวัน ทุกครั้งก็จะซื้อของมาเยอะแยะมากมาย ทำไมหรอครับ？”
เฟิงชิงเหยาพูดอย่างเย็นชา ：“ดูเหมือนว่าความสามารถในการทำงานของนายจะลดลงข้อมูลที่ได้มามันผิดพลาด ฉันจะหักโบนัสนายหนึ่งเดือนเพื่อเป็นการตักเตือน”
พูดจบเขาก็กลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไป
กู้ฉางชิงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสียงเท้าที่เงียบ
สีหน้าของเธอดูฝืนใจ
ครั้งนี้สูญเสียไปมากจริงๆ
ไม่เพียงแค่สูญเสียความบริสุทธิ์ แต่ยังต้องอยู่ร่วมกันกับเฟิงจิงเหยาอีกด้วย
ถ่ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอจะอยู่ครบหนึ่งปีไหมเนี่ย？
กู้ฉางชิงรู้สึกว้าวุ่นใจ
จังหวะนั้นประตูก็ถูกเคาะอีกครั้ง
กู้ฉางชิงคิดว่าเฟิงจิงเหยาออกไปแล้ว ไม่น่ากลับมา เลยไม่ได้สนใจ คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงหวานๆดังมาจากด้านนอก “พี่จิงเหยา พี่ตื่นรึยังคะ？ฉันเอง ซือยวี่”
เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินชื่อเธอ ก็ตกใจนิดหน่อย ในหัวก็คิดว่าใครกันนะ
ลู่ซือยวี่ คุณหนูตระกลูลู่ในเจียงหนาน
เพราะว่าความใกล้ชิดสนิทสนมกับตระกูลเฟิง ดังนั้นหลายปีมานี้เธอจึงอยู่ที่นี่ เป็นเหมือนน้องสาวของเฟิงจิงเหยา แต่จริงๆแล้วใครๆก็มองออกว่าเธอคิดยังไงกับเฟิงจิงเหยา
นี่เฟิงจิงเหยาเพิ่งกลับมา เธอก็ร้อนรนทนไม่ไหวถึงต้องมาหา
แม้ว่ากู้ฉางชิงไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเธอ แต่สถานะเธอตอนนี้คือกู้ฉางซิน ดังนั้นเธอจึงเดินไปเปิดประตู
ลู่ซือยวี่เห็นว่าประตูเปิดแล้วก็ดีใจ ยิ้มแววตาเป็นประกายทันที ：“พี่จิงเหยา ได้ยินว่าพี่กลับมาแล้ว ฉันเลยรีบมาหา เธอ……”
เธอพูดยังไม่ทันจบ กู้ฉางชิงก็โผล่ออกมาให้เธอเห็น
“กู้ฉางซิน … ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่?”
ลู่ซือยวี่หุบยิ้ม และมองเธอด้วยสายตารังเกียจ
กู้ฉางชิงยืนพิงขอบประตู แล้วถามว่า “ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้？ เมื่อคืนฉันก็นอนที่นี่？”
“ไม่เหมือนกัน ตอนนี้พี่จิงเหยากลับมาแล้ว เธอทำไมยังมีหน้าอยู่ที่นี่อีก？ออกไปซะ！”
ลู่ซือยวี่โกรธจนสายตาลุกป็นไฟ
“เธอมีสิทธิ์อะไร ฉันเป็นภรรยาเขา นอนในห้องของเขาผิดตรงไหน？”
กู้ฉางชิงตอบด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง โดยไม่หลีกทางแม้แต่น้อย
เธอในตอนนี้กำลังเลียนแบบพฤติกรรมของกู้ฉางซิน
ตามข้อมูล กู้ฉางซินกับลู่ซือยวี่มักจะทะเลาะกันอยู่เป็นประจำ
ลู่ซือยวี่พยายามจะลบฐานะภรรยาของเธอ แล้วเข้ามาแทนที่อยู่เสมอ
“กู้ฉางซิน เธออย่าทะนงตัวนัก อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องไม่ดีเกี่ยวกับเธอ เธอมันผู้หญิงสำส่อน ประเภทคบสามคบสี่ ไม่คู่ควรกับพี่จิงเหยาเลยสักนิด
ลู่ซือยวี่กัดฟันพูดด้วยความโมโห แววตาแสดงออกถึงความสะใจ
ดูท่าผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่เช้าก็เพื่อจะมาพูดเรื่องนี้
กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว สีหน้าเข้ม พูดอย่างดุดันว่า “ลู่ซือยวี่ พูดให้ดีนะ ใครสำส่อน ใครคบสามคบสี่？”
“ยังจะเสแสร้ง！ต้องให้ฉันหาหลักฐานมาให้เธอใช่มั้ย?”
ลู่ซือยวี่เบะปาก หยิบรูปถ่ายสองใบขึ้นมาจากกระเป๋า แล้วโยนใส่อกกู้ฉางชิง “ดูซะ”
กู้ฉางชิงมองดูและเห็นว่านั่นคือ ‘เธอ’ ในรูปหนุ่มหล่อคนหนึ่งโอบไหล่เธออย่างสนิทสนม
เธอจำผู้ชายคนนี้ได้ เขาคือคุณชายใหญ่ของตระกูลฉิน ฉินเป่ยหาน！
ฐานะของเขาก็ไม่ธรรมดา มีหน้ามีตาในสังตม
กู้ฉางชิงหน้านิ่วคิ้วขมวด คิดในใจ “ดูท่าลู่ซือยวี่ไม่ใช่คนที่ไม่รอบครอบ เธอมีหลักฐานเกี่ยวกับเรื่องไม่ดีของกู้ฉางซิน ดูเหมือนเธอจะต้องเป็นแพะรับบาปอีกแล้ว”
อย่างไรก็ตาม ดูแล้วจะทำท่าทีว่ารู้จักไม่ได้
“คุณหนูลู่ กับแค่รูปไม่กี่รูป จะหลอกใครได้？เธอคิดว่าจิงเหยาจะเชื่อหรอ？” กู้ฉางชิงยิ้มเยาะและโยนรูปถ่ายกลับไป
ลู่ซือยวี่คิดไม่ถึงว่าเธอจะนิ่งและใจเย็นได้ขนาดนี้
นังคนนี้เล่นละครเก่ง！
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ยอมรับ
เธอคิดว่าจะหนีรอดไปได้หรอ？
ฝันไปเถอะ！
“กู้ฉางซิน เธอมันไม่เห็นโล่งศพไม่หลั่งน้ำตา ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะหาหลักฐานว่าเธอคบชูู้มาให้ได้ ถึงตอนนั้นฉันจะดูซิว่าเธอจะเล่นลิ้นอะไรอีก！”
ลู่ซือยวี่พูดจบก็หันหลังเดินออกไป
กู้ฉางชิงยังยืนอยู่ที่เดิน บีบหัวคิ้ว จู่ๆก็รู้สึกถึงว่าเมื่อตะกี้
เป็นการแสดงแทนที่ดูเหมือนว่าจะแสดงได้ไม่ดีเท่าไหร่
ไม่เพียงแต่ต้องกังวลว่าความลับจะถูกเปิดเผย แต่ยังต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคและการกลั่นแกล้งทุกรูปแบบอีกด้วย
ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ใช่เรื่องดีแน่
ดูท่าเธอคงจะต้องถามกู้หงเซินว่าเกิดอะไรขึ้นกับกู้ฉางซินกันแน่ แล้วมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอนึกในใจ！
คิดถึงตรงนี้ กู้ฉางชิงก็รีบกลับเข้าห้อง โทรศัพท์ไปถามกู้หงเซิน
ใครจะคิดว่ากู้หงเซินจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อะไรที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม แกแสดงให้สมบทบาทก็พอ อย่าลืมเรื่องค่ารักษาพยาบาลของแม่แกนะ”
พูดจบก็วางสาย โดยไม่รอกู้ฉางชิงตอบกลับ
