เมื่อถึงบ้านใหญ่ ทุกคนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พูดคุยหยอกล้อกัน
ลูกสาวคุณป้าสี่เป้ยเป้ยกำลังเล่นกับสุนัขอย่างสนุกสนาน ทั้งตัวใส่ชุดกระโปรงชุดเจ้าหญิง ผิวขาวสะพรั่ง แต่งตัวราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ น่ารักจริงๆ
กู้ฉางชิงยืนมองและถอนหายใจออกมา รู้สึกต้องรับมือกับศึกหนัก
เธอตั้งสติรวบรวมความกล้าและทักทายคุณนายเฟิงก่อน “แม่ ”
คุณนายเฟิงมองเผินๆ ทำเหมือนไม่ได้สนใจเธอ
กู้ฉางชิงไม่ได้โกรธ และหันกลับไปทักทายเฟิงจิ้งซู เฟิงจิ้งหยวนอย่างสุภาพ “คุณป้าสี่ คุณป้าเล็ก ”
เฟิงจิ้งซูพยักหน้า ถือว่าทักทายตอบ
เฟิงจิ้งหยวนมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม ตอบกลับอืมคำนึง และหันไปคุยกับลู่ซือยวี่
ลู่ซือยวี่พยักหน้าตอบกลับสองสามที ลุกขึ้นและเดินมาหากู้ฉางชิงจับมือพูดอย่างตื่นเต้น “ฉางซินมาแล้วหรอ นั่งก่อน อยากกินอะไรไม่ต้องเกรงใจนะ ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีราวกับว่ามีความสัมพันธ์พี่น้องที่ดีต่อกัน
แต่ว่าก็ยังมีน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรอยู่บ้าง
ถ้าไม่รู้ธาตุแท้ของคน ก็อาจจะถูกการแสดงของเธอหลอกได้
กู้ฉางชิงหัวเราะในใจ จับมือเธอและตอบ “ไม่เป็นไรหรอก คนบ้านเดียวกัน เกรงใจอะไรกันเล่า”
คำพูดคำเดียวทำให้ลู่ซือยวี่อึ้ง คิดไม่ถึงว่ากู้ฉางชิงก็แกล้งแสดงเป็น
ทั้งสองพูดจาแหนบแหนมกันสองสามคำและนั่งลง
ในห้องกลับมาครึกครึ้นอีกครั้ง แต่ไม่มีหัวข้อไหนที่กู้ฉางชิงจะเข้าพูดคุยในบทสนทนาได้เลย
เธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะเผิกเฉยเมินเธอ เธอเลยนั่งอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร
กำลังเพลิดเพลินอย่างสงบ
แต่เฟิงจิงเหยาก็แกล้งทำเป็นถามลู่ซือยวี่ต่อหน้ากู้ฉางชิงว่า ” ซือยวี่ ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังจะเข้าไปทำงานที่บริษัทของจิงเหยาหรอ? หรือว่าไปเป็นผู้ช่วยของจิงเหยา ฉันว่างานตำแหน่งนี้ดีมากนะ พวกเธอโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก อย่างกิ่งทองใบหยก ทำงานด้วยกันก็ไม่เหนื่อย
เธอพูดไปและสายตาแลไปที่กู้ฉางชิง
ถ้าเป็นกู้ฉางชิงในเมื่อก่อน ทนฟังไม่ได้ต้องลุกขึ้นเดินหนีแน่นอน
แต่ว่า กู้ฉางชิงทำเหมือนว่าไม่ได้ยินและไม่ได้แสดงท่าทีอะไร
ลู่ซือยวี่ขำและตอบ “แค่ช่วยพี่จิงเหยาได้ ฉันก็รู้สึกดีใจมากแล้ว ”
ท่าทีของเธออ่อนโยน ง่ายมากที่จะเป็นที่พอใจของคนอื่น
“ซือยวี่เธอนี่ฉลาดจริงๆ! ”
เฟิงจิ้งหยวนหัวเราะและพูดว่า “แกต้องไปช่วยงานจริงๆนะ อย่าเหมือนใครบางคนแถวนี้ ไม่ช่วยอะไร แต่ยังสร้างแต่ปัญหา ”
คำพูดแบบนี้ คนหูไม่ดีก็ยังรู้ว่าสื่อถึงใคร
สายตามองไปที่ตัวกู้ฉางชิงบ่อยครั้ง
กู้ฉางชิงก้มหน้าก้มตา ไม่ได้สนใจอะไร
เฟิงจิงซูที่นั่งดูความวุ่นวายนี้รู้สึกประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะมองเธออีกสองสามครั้ง
ถ้าเป็นกู้ฉางชิงเมื่อก่อน ระเบิดแต่แรกแล้วทนไม่ได้ที่พวกเขาแสร้งด่าคนนี้แต่แท้จริงแล้วว่าให้เธอแบบนี้
ภาพต่อหน้าตอนนี้เหมือนคนละคน
เฟิงจิ้งหยวนรู้สึกโกรธเล็กน้อย รู้สึกตัวเองไม่มีความหมาย เธอจึงพูดถากถางมากขึ้น ” ทั้งๆที่ออกแบบไม่เป็นแล้วไปลอกงานคนอื่นมา แต่บอกว่าตัวเองเป็นคนออกแบบ ไม่รู้ว่าเข้าบริษัทแล้วจะไปทำขายขี้หน้าไหม เธอว่าไหม? ฉางซิน! ”
พูดจบ สายตาทุกคู่ก็มองไปที่กู้ฉางชิง เฟิงจิ้งหยวนก็ไม่ยอมเลิกแหนบแหนมเธอสักที
กู้ฉางชิงอึ้งไปชั่วขณะและตอบอย่างเฉยเมย ” ขายหน้าไม่ขายหน้าไม่รู้ แต่กลัวว่าถึงเวลาจะมีคนหน้าแตก ”
ยิ่งเธอนิ่งสงบ เฟิงจิ้งหยวนยิ่งโมโห ทนไม่ได้ลุกขึ้นยืน “แก……”
คำพูดต่อท้ายยังไม่ทันพูดจบ ผู้ดูแลบ้านเปิดประตูเข้ามาบอกว่า “คุณนาย คุณหนูสี่ คุณหนูเล็ก นายท่านมาแล้ว! ”
ผู้ดูแลบ้านพูดจบ ก็ได้ยินเสียงพูดตื้นตันหัวเราะดังมาจากนอกประตู “ยัยสี่ หนูเป้ยเป้ย ”
นายท่านที่ร่างกายบึกบึน ผิวสีแดงก่ำ ร่างกายเต็มไปด้วยพลัง มีรอยตีนกาเล็กน้อยมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“คุณพ่อ ”
“นายท่าน ”
“คุณปู่ ”
คำทักทายเต็มไปหมด ผู้คนที่แหนบแหนมกู้ฉางชิงน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนไพเราะ ราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“จ้า จ้า ! ” นายท่านเฟิงดีใจมาก เห็นกู้ฉางชิงอยู่ข้างๆยิ่งดีใจ “ยัยซินเธอก็มาด้วยหรอ? ”
กู้ฉางชิงพยักหน้ากำลังจะตอบกลับ เป้ยเป้ยก็วิ่งมาจากข้างหลัง ทันใดนั้นก็เข้าไปกอดนายท่านเฟิง
คนแก่รักหลานสาว เป้ยเป้ยเป็นเด็กน่ารักแถมยังปากหวานอีก
“คุณปู่ เป้ยเป้ยไม่ได้เจอคุณปู่มานานมาก เป้ยเป้ยคิดถึงคุณปู่จะแย่แล้ว ”
“จริงหรอ? คุณปู่ก็คิดถึงเป้ยเป้ย ไหนมาดูสิ้ สูงขึ้นบ้างหรือยัง” นายท่านเฟิงอุ้มหลานและหัวเราะถาม
เป้ยเป้ยยิ้มหวาน “สูงขึ้นแล้ว! ”
“จริงหรือเปล่า? ” คุณปู่ดูแล้วดูอีก ” เอ้ะ สูงขึ้นแล้วจริงๆนี่หน่ะ”
คุณนายเฟิงหัวเราะ” เด็กสมัยนี้โตไว โดยเฉพาะตัวแสบคนนี้ ฉลาดหลักแหลม ปากหวาน ใครเห็นก็เอ็นดู
……
ทั้งครอบครัวพูดคุยกันอย่างสนุก เวลาก็ร่วงเลยไปถึงเที่ยง สาวใช้เข้าๆออกๆเตรียมอาหารให้วุ่น
มืดค่ำ เฟิงจิงเหยาและคุณชายเฟิงก็กลับมาแล้ว
ทั้งสองพ่อลูกดูดีสง่างามเหมือนกันมาก
เข้ามาทันที บรรยากาศในห้องยิ่งสนุกขึ้น
คุณนายเฟิงโบกมือให้คุณอาหวาง “กลับมาพอดีเลย กับข้าวพร้อมทานพอดี
สาวใช้เสิร์ฟอาหารไปมาไม่หยุด
เสียงเม้ามอยของผู้หญิง เสียงงอแงของเด็ก เสียงตอบอย่างสุภาพของผู้ชาย ผสมผสานกันไปหมด
ไม่รู้ว่าทำไม กู้ฉางชิงกลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอก ไม่รู้จะเข้าไปมีส่วมร่วมกับเขายังไง
หลังจากทานอาหารเสร็จ คุณชายเฟิงกับนายท่านเฟิงก็เล่นหมากลุกกันใต้ต้นไม้
สาวใช้บางคนกำลังเก็บถ้วยจาน ต้องรีบเตรียมชาให้นาย ชงชาหลงจิ่งให้นายผู้ชายและยังต้องชงชาหอมให้นายหญิงที่อยู่ในสวนหลังบ้าน
เฟิงจิงเหยาหยิบโทรศัพท์เดินออกไปจากผู้คน ไปยังสวนดอกไม้ที่ไม่ไกลนัก เพื่อรับโทรศัพท์
กู้ฉางชิงเฝ้ามองพวกนายหญิงกำลังเม้ามอยดื่มชาที่สวนหลังบ้าน ไม่ไกลจากพวกเขาก็เห็นเป้ยเป้ยกำลังวิ่งไล่จับกับสุนัขสองตัวอย่าสนุกสนาน
มีแต่เธอคนเดียวที่ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
รู้สึกน่าเบื่อ กู้ฉางชิงหยิบโทรศัพท์ออกมาดูการออกแบบดีไซด์ของต่างประเทศ
เธอดูของเธอคนเดียวอย่างจริงจัง คุณป้าสี่ที่อยู่ข้างๆใช้แขนสะกิดน้องสาวเบาๆและพูดว่า “ฉันกลับมาครั้งนี้ ดูเหมือนว่ากู้ฉางซินจะเปลี่ยนไป ”
