เมื่อลู่ซือยวี่เห็นทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว ก็จ้องมองกู้ฉางชิงอย่างโกรธแค้น และออกจากบริเวณที่ทำงานไป
เรื่องครั้งนี้ทำให้เธอเป็นกังวล คิดหาผลประโยชน์จากคนอื่นกลับเข้าเนื้อตัวเอง
สิ่งที่น่าเกลียดยิ่งกว่าก็คือกู้ฉางชิงผู้หญิงเลวคนนั้น เปลี่ยนเป็นฉลาดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่คิดว่าจะเดาได้ว่าเป็นฝีมือเธอ
ยังขมขู่เธอด้วย！
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าเธอก็เคร่งครึมจมแทบจะมีเลือดหยด และกลืนน้ำเสียงไม่ลง！
เธอบีบบังคับให้ตัวเองสงบลง และการชนะหรือแพ้ชั่วขณะไม่ได้บ่งบอกถึงวันข้างหน้า
อนาคตยังอีกยาวไกล เธอยังมีเวลาจับผิดนังผู้หญิงเลวนั่น！
กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าลู่ซือยวี่กำลังวางแผนในอนาคต
เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ทำงานและมองไปที่ชวี่ชิงหยุนที่อยู่ไม่ไกล
แม้ว่าเธอจะเพิ่งแก้ปัญหาที่พวกเขาใส่ร้ายเธอให้จบไป แต่เธอก็รู้ว่าลู่ซือยวี่ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่
เพียงแต่ว่าเธอเพิ่งจะทำให้เขาเสียเปรียบมาก
แต่ถึงอย่างนั้นไม่ว่าจะมาในรูปแบบไหน เธอก็มีวิธรับมือ！
ในช่วงเวลาที่เหลือก็คือความสงบเงียบ
เมือถึงเวลาเลิกงาน ลู่ซือยวี่ก็ยังไม่ออกมา และทุกคนก็ยุ่ง
กู้ฉางชิงสบายใจเมื่อเห็นว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอจึงเริ่มเก็บกวาดของบนโต๊ะ
เธอกำลังจะเลิกงานกลับไป กู้หงเซินก็โทรศัพท์มา
“มีธุระอะไรคะ？”
เธอถามอย่างเย็นชาและตรงไปที่ประเด็นหลัง
เพราะเธอรู้ว่าพ่อที่แสนดีของเธอจะไปที่พระราชวังสามขุมทรัพย์
“แกไม่ได้บอกว่าอยากเจอแม่หรอ？ฉันรอแกอยู่ที่ชั้นล่างของบริษัท”
พูดจบกู้หงเซินก็ว่างสาย
แต่กู้ฉางชิงรีบเร่งเพราะคำพูดของเขา
เธอไม่ได้เจอแม่มานานแล้วตั้งแต่ย้ายออกมา
ไม่นาน เธอก็มาเจอกู้หงเซินที่ชั้นล่าง
ทั้งสองมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแถวชานเมือง โดยไม่พูดอะไรกันเลย
กู้ฉางชิงจำได้ว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ลงทุนโดยตระกูลกู้ ถือได้ว่าเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่เป็นลำดับต้นๆของเมืองหลวง
เธอเห็นแล้วก็โล่งใจ
อย่างน้อยกู้หงเซินก็ทำตามที่สัญญาไว้ และให้การรักษาที่ดีที่สุดกับแม่ของเธอ
“แม่ฉันอยู่ไหน？”
เธอปล่อยวางสิ่งที่เธอกังวลและแทบรอไม่ไหวที่จะได้เจอแม่
อยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง
กู้หงเซินมองไปที่เธอ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“แกตามฉันมา”
พูดจบเขาก็พากู้ฉางชิงไปที่แผนกผู้ป่วยในของโรงพยาบาล
ในที่สุดพวกเข้าก็ท่อยู่ที่แผนกผู้ป่วยในของโรงพยาบาลชั้นบนสุดของตึก ห้องของติงหลานเชียงแยกออกมา
ทั้งชั้นนี้มีเพียงติงหลานเชียงเป็นผู้ป่วยเพียงคนเดียวเท่านั้น
“แม่！”
เมื่อกู้ฉางชิงเห็นแม่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้กระจกที่แยกกั้น และพูดพึมพำเรียก
น้ำตาปริ่มตาโดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตามห้องผู้ป่วยแยกโรคของติงหลานเชียง ไม่มีการตอบสนองต่อสิ่งใด มีแต่เสียงของกู้หงเซินดังอยู่ข้างๆ
“เรื่องที่รับปากแกไว้ ฉันทำให้แล้วนะ”
กู้หงเซินมองผู้หญิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วยในด้วยสายตาเย็นชา และพูดว่า：“หลังจากนี้ไปขอแค่แกเชื่อฟัง ฉันจะพิจารณาพาแกมาเจอแม่ ถ้าฉันไม่อนุญาตแกก็จะไม่ได้เจอ”
กู้ฉางชิงได้ยินดังนั้นก็ละสายตาออกจากห้องแยกโรค
เธอรู้ว่านี่เป็นคำเตือนของกู้หงเซิน ในขณะเดียวกันเพื่อเตรียมป้องกันไม่ให้เธอแอบพาแม่ไป
ตอนนี้ในหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ
เธออยากรู้จริงๆว่าทำไมเขาถึงข่มขู่และบีบบังคบพวกเธออย่างไม่ลดละ จริงๆแล้วเห็นพวกเธอเป็นอะไรกันแน่
แน่นอนว่าเธอถามเหมือนเดิม
“ฉันอยากรู้ว่า ฉันกับแม่สำหรับคุณแล้วเป็นอะไรกันแน่？”
กู้หงเซินได้ยินดังนั้นก็มองเธออย่างถากถาง โดยไม่พูดอะไร
แต่ความเย็นชาในสายตาของเขาก็เพียงพอที่จะแสดงคำตอบของเขาได้
กู้ฉางชิงมองจ้องมอง และเบะปากด้วยความเยาะเย้ย
เธอคิดว่าเธอถามคำถามโง่ๆ
ผู้ชายคนนี้เกรงว่าในใจตลอดชีวิตไม่เคยมีแม่อยู่ในนั้นเลย
เมื่อคิดอย่างนี้แล้วเธอจึงระงับความโกรธแค้นไว้ในใจ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“ฉันอยากเข้าไปดูแม่”
กู้หงเซินไม่ได้ขัดขวางและเรียกให้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่อยู่ข้างหลังเขาพาเธอเข้าไปในห้องแยกโรค
กู้ฉางชิงเข้าไปในห้องแยกโรค และมองไปที่แม่ที่ผอมแห้งบนเตียง ด้วยสายตาที่เป็นทุกข์
เธอหยิบน้ำและเช็ดตัวให้แม่ และคุยกันเป็นการส่วนตัว
“แม่ แม่รีบหายเร็วๆนะคะ ตกลงไหม？”
“ตอนนี้เสื้อผ้าที่ฉันออกแบบเป็นที่ชื่นชอบของปรมาจารย์ชาวต่างชาติ ต่อไปถ้าฉันได้กำไรก็จะมีเงินมาเลี้ยงดูคุณได้”
…
เธอพูดคุยเป็นระยะๆเป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมง หากกู้หงเซินไม่มาเตือนว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว เธอคงตัดใจไม่ได้ที่จะจากไป
“แม่ ไว้ฉันมาเยี่ยมแม่อีกนะคะ”
เธอจำใจต้องกล่าวลาติงหลานเชียง และออกจากห้องผู้ป่วย
กู้หงเซินเห็นเธอออกมา และเห็นความไม่เต็มใจบนใบหน้าของเธอ เขาเตือนอย่างเย็นชาว่า：“ฉันอนุญาตให้แกไปเยี่ยมแม่ แต่แกต้องไม่เปิดเผยสถานที่นี้ มิฉะนั้นทุกอย่างจะพังทลายลง และแกอย่าคิดที่จะช่วยแม่ของแก！”
เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินดังนั้น ในใจเธอก็โกรธมาก แต่เธอยังคงกำหมัดแน่นและพูดด้วยเสียงทุเคร่งขรึมว่า：“ฉันรู้ ไม่คุ้มที่ที่คุณจะคอยกระซิบกระซาบข้างหูฉันเพื่อคอยเตือนสติ”
กู้หงเซินทำเสียงฮึอย่างเย็นช้า แล้วหันมาเข้าประเด็น
“เรื่องโรงงานย้อมผ้า แกคุยกับเฟิงจิ่งเหยาให้เร็วที่สุด”
กู้ฉางชิงเยาะเย้ยในใจเมื่อได้ยิน
ที่แท้นี่ก็คือเป้าหมายของเขา
เธอเบะปากถากถาง ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า：“ฉันจะหาโอกาสคุยกับเฟิงจิงเหยา แต่จะสำเร็จไหม ฉันไม่รับประกัน”
“ขอเพียงเธอพูด เฟิงจิ่งเหยาต้องเห็นด้วยแน่นอน”
กู้หงเซินพูดอย่างไม่แยแส
“แกช่างให้ความสำคัญกับฉันจริงๆ”
กู้ฉางชิงมองเขาอย่างเย้ยหยัน
กู้หงเซินไม่ตอบและหันจากไป
เมื่อกู้ฉางชิงเห็นอย่างนั้น ก็ทำได้แค่ทำตาม
จากนั้นทั้งสองก็จากไป โดยไม่มีคำพูดใดๆ
กู้หงเซินส่งเธอกลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง ย้ำเธออีกครั้งเกี่ยวกับเรื่องโรงงานย้อมผ้า และเตือนให้เธอไม่ออกนอกลู่นอกทาง อย่าเปิดเผยความลับ แล้วสั่งให้คนขับรถออกรถไป
กู้ฉางชิงยืนอยู่ตรงนั้น และมองไปที่ด้านหลังของหน้าผากเขา ในใจก็รู้สึกอ้างว้าง
ช่างเป็นพ่อที่ดีของเธอจริงๆ เธอคิดอยู่ตลอดเวลาว่ามีเพียงกิจการของเขาและลูกสาวอีกคนเท่านั้นที่อยู่ในใจฉัน
เธอเบะปากเยาะเย้ย จากนั้นก็หันกลับไปที่บ้านหลังใหม่ของตระกูลเฟิง
แต่เธอไม่ต้องการให้เฟิงจิ่งเหยากลับมา และทานอาหารอยู่ที่ห้องอาหาร
สิ่งนี้เกินความคาดหมายของกู้ฉางชิง
เธอไม่รู้ว่าจะเดินผ่านทักทายหรือไปจากชั้นล่าง เฟิงจิ่งเหยาเจอเธอแล้ว
“ไปไหนมา？ทำไมดึกขนาดนี้แล้วเพิ่งกลับมา？”
กู้ฉางชิงมองไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว และเห็นเฟิงจิ่งเหยาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เฉียบคม เหมือนว่ากำลังตรวจดูอย่างละเอียด
“ฉันออกไปกับพ่อมา”
กู้ฉางชิงครุ่นคิดสักพัก และกล่าวโดยไม่ปิดบัง
เมื่อพูดจบเธอก็มองไปที่เฟิงจิ่งเหยาอย่างลังเล
เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเฟิงจิงเหยายังไงเกี่ยวกับเรื่องโรงงานย้อมผ้า
แต่ทว่าเธอยังไม่ทันได้พูด เหมือนว่าเฟิงจิ่งเหยาจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขายิ้มเยาะมุมปากแล้วพูดว่า：“ทำไม？เขาต้องการให้คุณทำอะไรอีก？”
เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินอย่างนั้นก็ตกตะลึง
พริบตาเดียวแววตาของเฟิงจิ่งเหยาก็สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็น
แล้วก็นึกถึงคำถ่ายทอดของกู้หงเซิน เธอคงทำได้แค่ดันทุรัง
หลังจากนั้นเธอก็พูดก่อน
“พ่อของฉันเปิดโรงงานย้อมผ้าแห่งใหม่ และหวังว่าหลังจากนี้บริษัทของเราจะซื้อผ้าทั้งหมดจากเขา”
ทันทีที่เธอพูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงจิ่งเหยาก็หายไป ขี้เหร่สุดๆ
