สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 68 เสียเปรียบมาก

สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา

เมื่อลู่ซือยวี่เห็นทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว ก็จ้องมองกู้ฉางชิงอย่างโกรธแค้น และออกจากบริเวณที่ทำงานไป

เรื่องครั้งนี้ทำให้เธอเป็นกังวล คิดหาผลประโยชน์จากคนอื่นกลับเข้าเนื้อตัวเอง

สิ่งที่น่าเกลียดยิ่งกว่าก็คือกู้ฉางชิงผู้หญิงเลวคนนั้น เปลี่ยนเป็นฉลาดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่คิดว่าจะเดาได้ว่าเป็นฝีมือเธอ

ยังขมขู่เธอด้วย!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าเธอก็เคร่งครึมจมแทบจะมีเลือดหยด และกลืนน้ำเสียงไม่ลง!

เธอบีบบังคับให้ตัวเองสงบลง และการชนะหรือแพ้ชั่วขณะไม่ได้บ่งบอกถึงวันข้างหน้า

อนาคตยังอีกยาวไกล เธอยังมีเวลาจับผิดนังผู้หญิงเลวนั่น!

กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าลู่ซือยวี่กำลังวางแผนในอนาคต

เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ทำงานและมองไปที่ชวี่ชิงหยุนที่อยู่ไม่ไกล

แม้ว่าเธอจะเพิ่งแก้ปัญหาที่พวกเขาใส่ร้ายเธอให้จบไป แต่เธอก็รู้ว่าลู่ซือยวี่ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่

เพียงแต่ว่าเธอเพิ่งจะทำให้เขาเสียเปรียบมาก

แต่ถึงอย่างนั้นไม่ว่าจะมาในรูปแบบไหน เธอก็มีวิธรับมือ!

ในช่วงเวลาที่เหลือก็คือความสงบเงียบ

เมือถึงเวลาเลิกงาน ลู่ซือยวี่ก็ยังไม่ออกมา และทุกคนก็ยุ่ง

กู้ฉางชิงสบายใจเมื่อเห็นว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว เธอจึงเริ่มเก็บกวาดของบนโต๊ะ

เธอกำลังจะเลิกงานกลับไป กู้หงเซินก็โทรศัพท์มา

“มีธุระอะไรคะ?”

เธอถามอย่างเย็นชาและตรงไปที่ประเด็นหลัง

เพราะเธอรู้ว่าพ่อที่แสนดีของเธอจะไปที่พระราชวังสามขุมทรัพย์

“แกไม่ได้บอกว่าอยากเจอแม่หรอ?ฉันรอแกอยู่ที่ชั้นล่างของบริษัท”

พูดจบกู้หงเซินก็ว่างสาย

แต่กู้ฉางชิงรีบเร่งเพราะคำพูดของเขา

เธอไม่ได้เจอแม่มานานแล้วตั้งแต่ย้ายออกมา

ไม่นาน เธอก็มาเจอกู้หงเซินที่ชั้นล่าง

ทั้งสองมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแถวชานเมือง โดยไม่พูดอะไรกันเลย

กู้ฉางชิงจำได้ว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ลงทุนโดยตระกูลกู้ ถือได้ว่าเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่เป็นลำดับต้นๆของเมืองหลวง

เธอเห็นแล้วก็โล่งใจ

อย่างน้อยกู้หงเซินก็ทำตามที่สัญญาไว้ และให้การรักษาที่ดีที่สุดกับแม่ของเธอ

“แม่ฉันอยู่ไหน?”

เธอปล่อยวางสิ่งที่เธอกังวลและแทบรอไม่ไหวที่จะได้เจอแม่

อยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง

กู้หงเซินมองไปที่เธอ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า:“แกตามฉันมา”

พูดจบเขาก็พากู้ฉางชิงไปที่แผนกผู้ป่วยในของโรงพยาบาล

ในที่สุดพวกเข้าก็ท่อยู่ที่แผนกผู้ป่วยในของโรงพยาบาลชั้นบนสุดของตึก ห้องของติงหลานเชียงแยกออกมา

ทั้งชั้นนี้มีเพียงติงหลานเชียงเป็นผู้ป่วยเพียงคนเดียวเท่านั้น

“แม่!”

เมื่อกู้ฉางชิงเห็นแม่ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้กระจกที่แยกกั้น และพูดพึมพำเรียก

น้ำตาปริ่มตาโดยไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตามห้องผู้ป่วยแยกโรคของติงหลานเชียง ไม่มีการตอบสนองต่อสิ่งใด มีแต่เสียงของกู้หงเซินดังอยู่ข้างๆ

“เรื่องที่รับปากแกไว้ ฉันทำให้แล้วนะ”

กู้หงเซินมองผู้หญิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วยในด้วยสายตาเย็นชา และพูดว่า:“หลังจากนี้ไปขอแค่แกเชื่อฟัง ฉันจะพิจารณาพาแกมาเจอแม่ ถ้าฉันไม่อนุญาตแกก็จะไม่ได้เจอ”

กู้ฉางชิงได้ยินดังนั้นก็ละสายตาออกจากห้องแยกโรค

เธอรู้ว่านี่เป็นคำเตือนของกู้หงเซิน ในขณะเดียวกันเพื่อเตรียมป้องกันไม่ให้เธอแอบพาแม่ไป

ตอนนี้ในหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

เธออยากรู้จริงๆว่าทำไมเขาถึงข่มขู่และบีบบังคบพวกเธออย่างไม่ลดละ จริงๆแล้วเห็นพวกเธอเป็นอะไรกันแน่

แน่นอนว่าเธอถามเหมือนเดิม

“ฉันอยากรู้ว่า ฉันกับแม่สำหรับคุณแล้วเป็นอะไรกันแน่?”

กู้หงเซินได้ยินดังนั้นก็มองเธออย่างถากถาง โดยไม่พูดอะไร

แต่ความเย็นชาในสายตาของเขาก็เพียงพอที่จะแสดงคำตอบของเขาได้

กู้ฉางชิงมองจ้องมอง และเบะปากด้วยความเยาะเย้ย

เธอคิดว่าเธอถามคำถามโง่ๆ

ผู้ชายคนนี้เกรงว่าในใจตลอดชีวิตไม่เคยมีแม่อยู่ในนั้นเลย

เมื่อคิดอย่างนี้แล้วเธอจึงระงับความโกรธแค้นไว้ในใจ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า:“ฉันอยากเข้าไปดูแม่”

กู้หงเซินไม่ได้ขัดขวางและเรียกให้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่อยู่ข้างหลังเขาพาเธอเข้าไปในห้องแยกโรค

กู้ฉางชิงเข้าไปในห้องแยกโรค และมองไปที่แม่ที่ผอมแห้งบนเตียง ด้วยสายตาที่เป็นทุกข์

เธอหยิบน้ำและเช็ดตัวให้แม่ และคุยกันเป็นการส่วนตัว

“แม่ แม่รีบหายเร็วๆนะคะ ตกลงไหม?”

“ตอนนี้เสื้อผ้าที่ฉันออกแบบเป็นที่ชื่นชอบของปรมาจารย์ชาวต่างชาติ ต่อไปถ้าฉันได้กำไรก็จะมีเงินมาเลี้ยงดูคุณได้”

เธอพูดคุยเป็นระยะๆเป็นเวลานานกว่าครึ่งชั่วโมง หากกู้หงเซินไม่มาเตือนว่าหมดเวลาเยี่ยมแล้ว เธอคงตัดใจไม่ได้ที่จะจากไป

“แม่ ไว้ฉันมาเยี่ยมแม่อีกนะคะ”

เธอจำใจต้องกล่าวลาติงหลานเชียง และออกจากห้องผู้ป่วย

กู้หงเซินเห็นเธอออกมา และเห็นความไม่เต็มใจบนใบหน้าของเธอ เขาเตือนอย่างเย็นชาว่า:“ฉันอนุญาตให้แกไปเยี่ยมแม่ แต่แกต้องไม่เปิดเผยสถานที่นี้ มิฉะนั้นทุกอย่างจะพังทลายลง และแกอย่าคิดที่จะช่วยแม่ของแก!”

เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินดังนั้น ในใจเธอก็โกรธมาก แต่เธอยังคงกำหมัดแน่นและพูดด้วยเสียงทุเคร่งขรึมว่า:“ฉันรู้ ไม่คุ้มที่ที่คุณจะคอยกระซิบกระซาบข้างหูฉันเพื่อคอยเตือนสติ”

กู้หงเซินทำเสียงฮึอย่างเย็นช้า แล้วหันมาเข้าประเด็น

“เรื่องโรงงานย้อมผ้า แกคุยกับเฟิงจิ่งเหยาให้เร็วที่สุด”

กู้ฉางชิงเยาะเย้ยในใจเมื่อได้ยิน

ที่แท้นี่ก็คือเป้าหมายของเขา

เธอเบะปากถากถาง ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า:“ฉันจะหาโอกาสคุยกับเฟิงจิงเหยา แต่จะสำเร็จไหม ฉันไม่รับประกัน”

“ขอเพียงเธอพูด เฟิงจิ่งเหยาต้องเห็นด้วยแน่นอน”

กู้หงเซินพูดอย่างไม่แยแส

“แกช่างให้ความสำคัญกับฉันจริงๆ”

กู้ฉางชิงมองเขาอย่างเย้ยหยัน

กู้หงเซินไม่ตอบและหันจากไป

เมื่อกู้ฉางชิงเห็นอย่างนั้น ก็ทำได้แค่ทำตาม

จากนั้นทั้งสองก็จากไป โดยไม่มีคำพูดใดๆ

กู้หงเซินส่งเธอกลับไปที่บ้านตระกูลเฟิง ย้ำเธออีกครั้งเกี่ยวกับเรื่องโรงงานย้อมผ้า และเตือนให้เธอไม่ออกนอกลู่นอกทาง อย่าเปิดเผยความลับ แล้วสั่งให้คนขับรถออกรถไป

กู้ฉางชิงยืนอยู่ตรงนั้น และมองไปที่ด้านหลังของหน้าผากเขา ในใจก็รู้สึกอ้างว้าง

ช่างเป็นพ่อที่ดีของเธอจริงๆ เธอคิดอยู่ตลอดเวลาว่ามีเพียงกิจการของเขาและลูกสาวอีกคนเท่านั้นที่อยู่ในใจฉัน

เธอเบะปากเยาะเย้ย จากนั้นก็หันกลับไปที่บ้านหลังใหม่ของตระกูลเฟิง

แต่เธอไม่ต้องการให้เฟิงจิ่งเหยากลับมา และทานอาหารอยู่ที่ห้องอาหาร

สิ่งนี้เกินความคาดหมายของกู้ฉางชิง

เธอไม่รู้ว่าจะเดินผ่านทักทายหรือไปจากชั้นล่าง เฟิงจิ่งเหยาเจอเธอแล้ว

“ไปไหนมา?ทำไมดึกขนาดนี้แล้วเพิ่งกลับมา?”

กู้ฉางชิงมองไปที่เขาโดยไม่รู้ตัว และเห็นเฟิงจิ่งเหยาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เฉียบคม เหมือนว่ากำลังตรวจดูอย่างละเอียด

“ฉันออกไปกับพ่อมา”

กู้ฉางชิงครุ่นคิดสักพัก และกล่าวโดยไม่ปิดบัง

เมื่อพูดจบเธอก็มองไปที่เฟิงจิ่งเหยาอย่างลังเล

เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดกับเฟิงจิงเหยายังไงเกี่ยวกับเรื่องโรงงานย้อมผ้า

แต่ทว่าเธอยังไม่ทันได้พูด เหมือนว่าเฟิงจิ่งเหยาจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขายิ้มเยาะมุมปากแล้วพูดว่า:“ทำไม?เขาต้องการให้คุณทำอะไรอีก?”

เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินอย่างนั้นก็ตกตะลึง

พริบตาเดียวแววตาของเฟิงจิ่งเหยาก็สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็น

แล้วก็นึกถึงคำถ่ายทอดของกู้หงเซิน เธอคงทำได้แค่ดันทุรัง

หลังจากนั้นเธอก็พูดก่อน

“พ่อของฉันเปิดโรงงานย้อมผ้าแห่งใหม่ และหวังว่าหลังจากนี้บริษัทของเราจะซื้อผ้าทั้งหมดจากเขา”

ทันทีที่เธอพูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงจิ่งเหยาก็หายไป ขี้เหร่สุดๆ

สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา

สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา

Status: Ongoing
ก่อนแต่งงานแทนน้องสาวเข้าไปในตระกูลเฟิง กู้ฉางชิงได้ยินว่าเฟิงจิ่งเหยาเป็นคนที่เฉยเมย ต่อมาถึงได้รู้ว่าข่าวลือล้วนเป็นเรื่องโกหก คุณเฟิงไม่เพียงแต่ไม่เย็นชา กลับเป็นคนที่อบอุ่น แต่กระตือรือร้นเป็นพิเศษในการมีทายาท มีคนพูดเป่าหูต่อหน้าเขา “คุณเฟิง ก่อนคุณจะกลับประเทศ ในทุกๆคืนภรรยาของคุณจะไม่กลับบ้าน เพราะออกไปเมาข้างนอก” เฟิงจิ่งเหยา “หลังจากฉันกลับประเทศ ตอนค่ำภรรยาของฉันจะมาอยู่ที่ห้องฉัน ปรนนิบัติฉันไม่นอนทั้งคืน” มีคนพูดอีกว่า “ก่อนคุณจะกลับมา ภรรยาของคุณช้อปปิ้งทั้งวัน เปลี่ยนรถยี่ห้อหรูไม่หยุด แถมยังมีหนุ่มคอยอยู่เธอตลอดเวลา” เฟิงจิ่งเหยา พูดต่อว่า “หลังจากฉันกลับประเทศ บัตรเครดิตทุกใบของฉัน ฉันก็อยากให้ภรรยาฉันใช้ แต่เธอไม่ต้องการ ไปกลับจากที่ทำงานก็ให้ฉันไปรับแค่คนเดียว” สำหรับคนที่เย็นชา เมื่อมีภรรยาจะคลั่งรักเป็นพิเศษ

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท