สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – บทที่ 116 ฉันเสียใจมาก

สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา

กู้ฉางชิงกลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากอาบน้ำก็เอนตัวลงนอนเตียงและพักผ่อน

ไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน พ่อบ้านมาเคาะประตูให้กินข้าว เธอก็ตกใจตื่นจากฝัน

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่ห้องอาหาร แต่เธอไม่อยากอาหาร

เธอกินไปสองสามคำ ก็ให้พ่อบ้านมาเก็บไป

และเธอเองก็ไปเดินในสวนโดยตั้งใจที่จะพักผ่อน

ไม่อย่างนั้นถ้าเธอเป็นเช่นนี้ เฟิงจิ่งเหยากลับมาตอนเย็นจะต้องสังเกตเห็นอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเกรงว่าจะกระตุ้นความสงสัยของเขาอีกครั้ง

เธอคิดอย่างนี้แล้ว ก็นึกถึงที่กู้หงเซินพูดกับเธอในตอนบ่ายว่ามีคนกำลังสืบเรื่องของเธออยู่

และก็ไม่รู้ว่าคนคนนี้คือใคร สืบเรื่องของเธอคิดจะทำอะไร

ดวงตาของเธอลึกล้ำในขณะที่คิด แล้วคิดถึงทุกคนที่เป็นไปได้ แต่เดาไม่ออกว่าคนคนนี้เป็นใคร แต่กลับคิดว่าทุกคนก็มีความเป็นไปได้

ถึงอย่างไรคุณนายเฟิงพวกเขาก็ไม่ชอบเธอ แน่นอนว่าอยากที่จะหาความผิดของเธอเพื่อไล่เธอไป

ส่วนเฟิงจิ่งเหยา เธออยู่ต่อหน้าเขาทำความผิดพลาดก็หลายครั้ง ด้วยความเฉลียวฉลาดของผู้ชายคนนี้ เป็นธรรมดาที่จะไม่หลงกลคำพูดโกหกของเธอ

เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเธอไม่ได้สังเกตว่ามีเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆใกล้เข้ามาข้างหลังเธอ

คนนั้นเดินมาถึงข้างหลังกู้ฉางชิง แล้วกอดเธอโดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัว

“ฉางซิน ฉันคิดถึงเธอจัง”

ฉินเป่ยหานกอดกู้ฉางชิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม

กู้ฉางชิงตกใจกับการกระทำที่กะทันหันของเขา

เธอขัดขืนและถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที ก็พบว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอคือฉินเป่ยหาน เธอทั้งตกใจและทั้งโกรธ

“คุณฉิน ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่?”

เธอขมวดคิ้วถาม เพราะที่นี่คือสวนดอกไม้หลังบ้านของตระกูลเฟิง ไม่ใช่สวนสาธารณะด้านนอก

ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆหลายครั้ง น่าสงสัยจริงๆ

ฉินเป่ยหานเห็นท่าทีที่ขัดขืนของเธอ ความเจ็บปวดบนใบหน้า เขาตอบเธอด้วยความมีชีวิตชีวาว่า:“ฉันได้ยินว่าเธอเข้าโรงพยาบาล ฉันไม่สบายใจ ดังนั้นจึงมาเยี่ยมคุณ ฉันเอายาบำรุงมาให้เธอเยอะเลย อย่าลืมกินให้หมดนะ”

กู้ฉางชิงมองไปที่ยาบำรุงในมือเขาด้วยแววตาที่ดูซับซ้อน

เธอเห็นยาบำรุงเหล่านั้น ซื้อมาตามอาการป่วยของเธอ ก็ดูออกว่าผู้ชายคนนี้พยายามอีกรอบ

ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

เธอไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างกู้ฉางซินกับฉินเป่ยหาน แต่ความเป็นห่วงของผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอทนไม่ได้จริงๆ

“ขอบคุณคุณฉินสำหรับความหวังดี ฉันดีขึ้นมากแล้ว คุณฉินถ้าไม่มีเรื่อง……”

เดิมทีเธอต้องการบอกให้ฉินเป่ยหานรีบจากไป ไม่อย่างนั้นถ้าเฟิงจิ่งเหยากลับมาแล้วเห็นเขา เธอไม่รู้ว่าจะพูดกับเขายังไง

เสียดายที่เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกฉินเป่ยหานขัดจังหวะ

“ฉางซิน ถึงตอนนี้เธอยังจะช่วยเฟิงจิ่งเหยาปิดบังอีกหรอ?”

กู้ฉางชิงงงกับสิ่งที่เขาพูด

“ฉันปิดบังอะไรหรอ?”

เธอถามโดยไม่รู้ตัว

ฉินเป่ยหานได้ยินอย่างนั้น ก็มองเธอด้วยความเจ็บปวดใจ:“ตั้งแต่เธอแต่งงานกับเขา คุณไม่เคยมีชีวิตที่สงบสุข ต้องเข้าโรงพยาบาลมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง เขาไม่ดูแลเธอให้ดี”

กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว

จริงๆเธอเข้าโรงพยาบาลมากครั้งน้อยครั้งเกี่ยวอะไรกับเฟิงจิ่งเหยา แต่……

“คุณฉิน นี่เป็นเรื่องของเราสามีภรรยา คุณไม่รู้สึกว่าคุณยุ่งมากเกินไปหน่อยหรอ?”

เธอโต้แย้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ป่วย

ถึงแม้ว่าเขาจะมีน้ำจิตน้ำใจกับกู้ฉางซิน แต่เธอก็ไม่หยุดที่จะปรับท่าทีของเธอ เคยบอกเขาว่าพวกเขาทำไม่ได้

แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะไม่เข้าใจที่พูด ก่อกวนซ้ำแล้วซ้ำอีก

ฉินเป่ยหานไม่รู้ว่าความอดทนในหัวใจของเธอมาถึงจุดสูงสุดแล้ว ได้ยินน้ำเสียงที่เยือกเย็นและคำพูดที่ทิ่มแทงของเธอ ปวดใจจนเกินที่จะอดทนไว้

เขารู้ว่าถ้าพูดออกไปอีก ก็จะยิ่งได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะพูดต่อ แต่ส่งยาบำรุงในมือให้เธออีกครั้ง

“ เอาล่ะ ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องสามีภรรยาของพวกคุณ แต่นี่ยาบำรุง คุณรับไว้เถอะจะได้บำรุงตัวเองให้ดีดี ดูเธอสิสีหน้าไม่ดีเหมือนก่อนหน้านี้เลย”

กู้ฉางชิงฟังการล่าถอยของเขา แล้วก็ไม่ลังเลใจ

เพราะเธอรู้ว่าเมื่อเธอได้รับสิ่งเหล่านี้ไว้ มันก็จะดำเนินต่อไปไม่รู้จบ และจะทำให้ผู้ชายคนนี้เข้าใจผิด

“ของพวกนี้คุณเอากลับไปให้คุณแม่คุณใช้เถอะ ฉันอยู่ที่บ้านตระกูลเฟิงไม่ขาดเหลืออะไร”

เธอพูดจบก็เสนอขึ้นมาอีกครั้ง:“คุณฉิน สายมากแล้วคุณควรกลับไปได้แล้ว พอดีฉันยังมีธุระ ไม่ไปส่งนะ เดินดีดีล่ะ”

ฉินเป่ยหานฟังเธอมาสามครั้งสี่ครั้งว่าต้องการให้เขาจากไป หน้าตาท่าทางที่ดูต่อต้าน ก็อดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้ม

“กู้ฉางซิน คุณรังเกียจฉันจริงๆหรอ?”

กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว

แล้วก็ไม่รอให้เธอตอบกลับ ฉินเป่ยหานก็ถามต่อว่า:“เฟิงจิ่งเหยาดีขนาดนั้นจริงหรอ?”

ในเวลาเดียวกัน เฟิงจิ่งเหยาก็กลับมาจากบริษัท

เขากลับไปที่ห้องแล้วพบว่ากู้ฉางชิงไม่อยู่ เรียกพ่อบ้านมาถามจึงรู้ว่าอยู่ที่สวนดอกไม้ และเดินไป

ไม่คิดว่าเขาจะเดินมาถึงทางเข้า ก็ได้ยินคำพูดแบบนี้ สีหน้าก็นิ่งไปทันที

เขามองไปที่คนทั้งสองในสวนอย่างเยือกเย็น และในดวงตามีน้ำค้างแข็งเกาะอยู่

และทั้งสองคนที่อยู่ในสวนก็ไม่รู้

ฉินเป่ยหานยังตื้อให้กู้ฉางชิงให้คำตอบเขา

“ใช่ เขาดีมาก”

กู้ฉางชิงแววตาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่แล้วมองไปที่ฉินเป่ยหาน และตั้งใจจะพูดอย่างจริงจังในครั้งนี้

ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้คงมาหาเธอทุกสองสามวัน เธอรู้สึกว่าเธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ!

ฉินเป่ยหานไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจ เมื่อเขาได้ยินคำตอบของกู้ฉางชิง ในตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ราวกับว่าเขาไม่สามารถทนได้ โซซัดโซเซเดินถอยหลังไป

กู้ฉางชิงจ้องมอง แต่ก็ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคอง เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็นแล้วพูดต่อว่า:“คุณฉิน ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกไปแล้ว ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ หวังว่าคุณฉินจะระมัดระวังคำพูดและการกระทำของตนเอง ไม่ต้องมากวนใจอีก มิเช่นนั้นครั้งหน้ามิตรภาพของพวกเราก็คงต้องจบสิ้น ฉันพูดได้ทำได้”

หลังจากพูดจบแล้วเธอก็มองไปที่ฉินเป่ยหานด้วยสายตาที่แน่วแน่ จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป

ไม่คิดว่าเดินมาถึงทางเข้าสวนดอกไม้ เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าที่ซับซ้อนของเฟิงจิ่งเหยา

“เฟิงจิ่งเหยา……คุณมาอยู่ที่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เธอถามอย่างกังวลด้วยความสงสัยว่าผู้ชายคนนี้จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้

อย่างไรก็ตามเฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ตอบเธอ

แต่จากใบหน้าที่ไม่น่าดูของเฟิงจิ่งเหยาเห็นได้ชัดว่าเขาเห็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อตะกี้

เธอคิดอย่างนี้แล้วก็ลุกลี้ลุกลนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่ออธิบาย

“เฟิงจิ่งเหยา คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันกับคุณฉิน……”

ไม่รอให้เธอพูดจบ เฟิงจิ่งเหยาก็ขัดจังหวะเธอ

“กินยาหรือยัง?”

กู้ฉางชิงรู้สึกตกใจกับสิ่งที่เขาพูด และไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้คิดยังไง

แต่เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา:“ยังไม่ได้กิน”

“วันหลังอย่าลืมกินยาให้ตรงเวลา อย่าให้อาการกำเริบอีก”

เฟิงจิ่งเหยาพูดจบก็หันหลังแล้วเดินจากไป เหลือกู้ฉางชิงคนเดียวที่ยืนอยู่ด้วยความประหลาดใจ

นี่คือจบแล้วหรอ?

เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้จะพูดเหน็บแนมเธอซะอีก

ไม่คิดเลยว่าเฟิงจิ่งเหยาตั้งแต่เริ่มแรกจะคิดทำอย่างนี้

อย่างไรก็ตามเขาได้ยินที่กู้ฉางชิงพูดเด็ดขาดขนาดนั้น ความขุ่นเคืองในใจก็เปลี่ยนเป็นความซับซ้อนและความขัดแย้งกัน ดังนั้นท้ายที่สุดคือไม่โกรธเป็นฝืนเป็นไฟ และไม่ถามคำถามที่ไม่อธิบายไม่ได้จากนั้นก็จากไป

สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา

สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา

Status: Ongoing
ก่อนแต่งงานแทนน้องสาวเข้าไปในตระกูลเฟิง กู้ฉางชิงได้ยินว่าเฟิงจิ่งเหยาเป็นคนที่เฉยเมย ต่อมาถึงได้รู้ว่าข่าวลือล้วนเป็นเรื่องโกหก คุณเฟิงไม่เพียงแต่ไม่เย็นชา กลับเป็นคนที่อบอุ่น แต่กระตือรือร้นเป็นพิเศษในการมีทายาท มีคนพูดเป่าหูต่อหน้าเขา “คุณเฟิง ก่อนคุณจะกลับประเทศ ในทุกๆคืนภรรยาของคุณจะไม่กลับบ้าน เพราะออกไปเมาข้างนอก” เฟิงจิ่งเหยา “หลังจากฉันกลับประเทศ ตอนค่ำภรรยาของฉันจะมาอยู่ที่ห้องฉัน ปรนนิบัติฉันไม่นอนทั้งคืน” มีคนพูดอีกว่า “ก่อนคุณจะกลับมา ภรรยาของคุณช้อปปิ้งทั้งวัน เปลี่ยนรถยี่ห้อหรูไม่หยุด แถมยังมีหนุ่มคอยอยู่เธอตลอดเวลา” เฟิงจิ่งเหยา พูดต่อว่า “หลังจากฉันกลับประเทศ บัตรเครดิตทุกใบของฉัน ฉันก็อยากให้ภรรยาฉันใช้ แต่เธอไม่ต้องการ ไปกลับจากที่ทำงานก็ให้ฉันไปรับแค่คนเดียว” สำหรับคนที่เย็นชา เมื่อมีภรรยาจะคลั่งรักเป็นพิเศษ

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท