เจี่ยนอี๋นั่วค่อยๆหรี่ตาลงและแหงนมองขึ้นไปดูท้องฟ้า เมื่อดอกไม้ไฟดับลงทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความมืดมิดเหมือนเดิม เจี่ยนอี๋นั่วหลับตาลงอย่างยากลำบาก
นี่ คุณกำลังตั้งครรภ์อยู่ มานอนอยู่ที่นี้ได้อย่างไรกัน มันไม่ดีต่อทารกในครรภ์รู้ไหม “เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเบาๆข้างหูของเจี่ยนอี๋นั่ว พร้อมกับน้ำเสียงหัวเราะเยาะเบา ๆ
เจี่ยนอี๋นั่วรีบลืมตาขึ้นทีนที หันหน้าไปทางต้นเสียง อาศัยแสงอันน้อยนิดสอดส่องมาจากดวงจันทร์ เจี่ยนอี๋นั่วมองข้างๆกายตัวเองนั้น ที่แท้คือ เหลิ่งหมิงอัน
เจี่ยนอี๋นั่วไม่อยากพูดคุยกับเหลิ่งหมิงอัน เธอลุกขึ้นยืนทันที และเตรียมจะกลับเข้าไปในคฤหาสน์ เหลิ่งหมิงอันเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจ เจี่ยนอี๋นั่วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกันกับเหลิ่งหมิงอัน เธอทำได้เพียงพยายามหลีกเลี่ยงและออกห่างจากเหลิ่งหมิงอัน
เหลิ่งหมิงอันรีบเดินตามหลังไปข้างตัวเจี่ยนอี๋นั่ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมเหรอ? ไม่ชอบที่เจอฉันเหรอ? นี่เป็นเพราะเธอนะ ฉันถึงไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยง ฉันตั้งใจมาอยู่เป็นเพื่อนกับเธอโดยเฉพาะเลยนะ ถูกทิ้งให้อยู่คฤหาสน์คนเดียวในใจคงอึดอัดไม่น้อยสินะ?”
เจี่ยนอี๋นั่วเหลือบมองเหลิ่งหมิงอันด้วยสายตาที่เย็นชา และไม่สนใจใยดีกับคำพูดของเหลิ่งหมิง พร้อมเดินตรงไปทันที
“เธอนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่เอาใจยากเสียจริงๆ “ เหลิ่งหมิงอันยกมือแล้วคว้ามือของเจี่ยนอี๋นั่ว
เจี่ยนอี๋นั่วหันควับกลับไปพร้อมตะโกนออกไปว่า “ปล่อย!”
แต่ว่าทันใดนั้นเจี่ยนอี๋นั่วกำลังพูดจบ ก็ต้องตกตะลึงทันที เธอมองแขนของเหลิ่งหมิงอันข้างนึงจับแขนของเธอไว้ แต่ว่าอีกข้างหนึ่งถือเค้กชิ้นหนึ่งใหญ่เท่าฝ่ามือ เหลิ่งหมิงอันยิ้มเบาๆเมื่อมองหน้าของเจี่ยนอี๋นั่วแล้วปล่อยมือของเจี่ยนอี๋นั่ว พร้อมจุดดอกไม้ไฟเล็กๆในมือของเขา
หลังจากจุดดอกไม้ไฟชิ้นหนึ่ง เหลิ่งหมิงอันยิ้มและยื่นไปที่มือของเจี่ยนอี๋นั่ว ใบหน้าของเจี่ยนอี๋นั่วถูกย้อมไปด้วยแสงจากดอกไม้ไฟ เจี่ยนอี๋นั่วมองดอกไม้ไฟในมือของตัวเอง ขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้นว่า: นี่คุณกำลังทำอะไร?”
เหลิ่งหมิงอันยิ้มพร้อมพูดว่า:”สุขสันต์วันเกิดนะเจี่ยนอี๋นั่ว”
เจี่ยนอี๋นั่วคิ้วขมวดเช่นเดิม:”คุณรู้ได้อย่างไร?”
เหลิ่งหมิงอันยิ้ม:”นี่เป็นความลับอะไรเหรอ?สืบหาหน่อยก็รู้ละ สำหรับต่อหน้าคนที่ตั้งใจทำอะไรสักอย่างมันไม่มีหรอกความลับ”
เจี่ยนอี๋นั่วก้มลงมองเค้กที่มือของเหลิ่งหมิงอัน พร้อมกระซิบกล่าว:”ขอบคุณเบาๆ”
“โอ้ ……เป็นโอกาสยากมากที่จะได้ฟังคำพูดดีๆจากปากของคุณ “เหลิ่งหมิงอันเข้าใกล้เจี่ยนอี๋นั่ว พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ:”ต้องการขอบคุณฉัน งั้นจูบฉันสักทีสิ”
เจี่ยนอี๋นั่วรีบเดินถอยหลัง:”คุณอย่าพูดล้อเล่น จงอย่าพยายามสร้างสถานการณ์ทำให้ฉันลำบากใจมากขึ้น? คุณเติบโตที่ตระกูลเหลิ่ง คุณก็คงไม่ใช่องค์ชายที่เที่ยวเตร่ไปวันๆหรอก และฉันไม่เชื่อว่าการที่คุณเข้าใกล้ฉันคุณจะไม่มีจุดประสงค์อะไรแฝงไว้ ไม่ว่ายังคุณเข้าใกล้ฉันด้วยจุดประสงค์อะไรฉันก็ไม่มีวันที่จะร่วมมือกับคุณหรอกนะ ต่อไปนี้หวังว่าคุณจะรักษาระยะห่างระหว่างคุณกับฉัน ไม่ว่ายังไงวันนี้ฉันก็ขอบคุณคุณมากๆสำหรับเค้กที่คุณซื้อให้ฉัน และสำหรับการแสดงดอกไม้ไฟ ฉันขอบคุณคุณมากจริงๆ……”
ระหว่างที่เจี่ยนอี๋นั่วกำลังพูดอยู่นั้น ได้เอื้อมมือไปตักเค้กบนมือของเหลิ่งหมิงอันหนึ่งช้อนเบาๆ ป้อนเข้าปากของตัวเอง พร้อมพูดว่า:”รสชาติเค้กก็ไม่เลวนะ น้ำใจที่คุณให้ฉันในครั้งนี้ฉันรับมันไว้แล้ว ตอนนี้เวลาดึกแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
เหลิ่งหมิงอันเก็บรอยยิ้มเหลาะแหละของเขา ทำตาหรี่ๆมองเจี่ยนอี๋นั่ว พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า:” คุณพูดว่าผมไม่ใช่คนที่ดี?หรือคุณกลัวว่าผมจะผสมอะไรลงไปในเค้กให้คนตั้งครรภ์ทานเหรอ?”
“ไม่ได้กลัว”เจี่ยนอี๋นั่วเงยหน้าขึ้นมองเหลิ่งหมิงอัน :”คุณไม่โง่เขลาขนาดนั้นหรอก การที่คุณเข้าใกล้ฉันเพื่ออยากให้ฉันเป็นพวกเดียวกับคุณ ไม่เช่นนั้นคุณก็คงไม่ทำแบบนี้ การที่ฉันสามารถอยู่ใกล้เหลิ่งเซ่าถิงเหตุผลเป็นเพราะว่าฉันตั้งครรภ์ลูกคนนี้ ถ้าฉันเสียลูกคนนี้ไป เพราะเหตุผลใดยังต้องอยู่กับเหลิ่งเซ่าถิง?มันจะหลอกใช้ได้อีกงั้นหรือ?ความคิดที่คุณคิดไว้กับฉันมันไม่ศูนย์เปล่าหรอกเหรอ?”
เหลิ่งหมิงอันหัวเราะ: “ในใจของคุณคิดว่าผมเป็นคนที่ฉลาดมากงั้นเหรอ ในเมื่อคุณไม่รู้สึกต้องระวังคนอย่างผมแล้วทำไมต้องคอยหลบอยู่แต่ในห้องด้วยล่ะ?”
เจี่ยนอี๋นั่วหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า:”คุณต้องการจะหลอกใช้ฉัน มันไม่ได้หมายความว่าคนรอบข้างของคุณทุกคนก็ต้องการจะหลอกใช้ฉัน บางคนมองลูกในท้องของฉันไม่ได้เป็นดั่งตัวหมากรุกที่สามารถหลอกใช้ได้ แต่กลับเป็นหนามยอกอก”
เหลิ่งหมิงอันเอียงศีรษะมองไปทางเจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มพร้อมส่ายหน้า:”สมมติฐานของคุณพูดเหมือนผมเป็นคนที่เลวทราม ผมเสียใจมากๆที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มเบาๆพูดว่า:”ฉันเต็มใจและกล้าที่จะพูดเปิดเผยกับคุณทุกอย่าง แล้วทำไมคุณยังต้องแสดงละครอีก?ฉัน……”
ในขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วกำลังพูดอยู่นั้น ทันใดนั้นแสงดอกไม้ไฟที่อยู่ในมือก็ตกลงมาที่หลังมือของเธอ เจี่ยนอี๋นั่วหายใจด้วยความเจ็บปวด
“ทำไมถึงไม่รู้จักระมัดระวัง?” เหลิ่งหมิงอันรีบคว้ามือของเจี่ยนอี๋นั่วแล้วพาเจี่ยนอี๋นั่วไปที่น้ำพุในสวนดอกไม้ทันที แล้วล้างหลังมือเจี่ยนอี๋นั่วด้วยน้ำเย็น
เมื่อเห็นว่าหลังมือเจี่ยนอี๋นั่วแดงไปทั้งมือ เหลิ่งหมิงอันคิ้วขมวดพูดกับเจี่ยนอี๋นั่วน้ำเสียงเบาๆ:”ผมจะไปเอาน้ำมันยามาทาให้คุณ……”
“ไม่ต้อง”เจี่ยนอี๋นั่วรีบเอามือพร้อมพูดว่า:”ฉันไม่จำเป็นต้องทาน้ำมันยา น้ำมันยามีผลกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด ตอนนี้ฉันกำลังตั้งครรภ์มันส่งผลไม่ดีต่อเด็ก ฉันอดทนแปบๆเดี๋ยวมันก็ผ่านไป”
“ถ้าคุณไม่ทาน้ำมันยานี้มันจะเป็นรอยแผลเป็นนะ “ เหลิ่งหมิงอันคิ้วขมวด”
ถ้าอย่างงั้นก็ให้มันเป็นรอยแผลเป็นละกัน”ทันใดนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็หัวเราะ:ถ้าหากเป็นเพราะว่ากลัวเป็นรอยแผลเป็น ฉันก็อาจจะทำเรื่องร้ายบางอย่างเกี่ยวกับครรภ์ของฉัน ถ้าอย่างนั้นคนอย่างฉันคงไม่เหมาะที่จะเป็นแม่คนได้”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดพลันเหลือบมองเหลิ่งหมิงอัน:”ขอบคุณ ที่ยังอุส่าฉลองวันเกิดให้กับฉัน แต่ว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไปอย่าทำแบบนี้อีก ฉันอยู่ตระกูลเหลิ่งอยู่ในฐานะเป็นพี่สะใภ้ของคุณ”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบ ก็หันหลังกลับคฤหาสน์ เหลิ่งหมิงอันคิ้วหมวดมองตามหลังเจี่ยนอี๋นั่ว เขารีบเดินไปประกบพร้อมคว้าตัวเจี่ยนอี๋นั่ว จูบลงที่ริมฝีปากของเจี่ยนอี๋นั่วทันที เหลิ่งหมิงอันใช้แรงในการจูบมากจนเจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกถึงความเจ็บปวด และดูเหมือนว่าถูกเหลิ่งหมิงอันกัดจนเป็นแผล
เจี่ยนอี๋นั่วรีบผลักตัวเหลิ่งหมิงอันออก แต่ว่าแรงของเธอไม่สามารถสู้เหลิ่งหมิงอันได้ เจี่ยนอี๋นั่วไม่กล้าขัดขืนมากนักเพราะกลัวลูกในครรภ์จะได้รับอันตราย ดังนั้นเจี่ยนอี๋นั่วจึงไม่สามารถผลักเหลิ่งหมิงอันออกได้
สุดท้ายเหลิ่งหมิงอันก็เป็นคนที่ปล่อยตัวเจี่ยนอี๋นั่ว เจี่ยนอี๋นั่วเลยหลุดพ้นออกมาได้ ก่อนที่เจี่ยนอี๋นั่วจะเดินจากไปก็ง้างมือไปตบที่หน้าเหลิ่งหมิงอันทันที พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:”ฉันหวังว่าต่อไปคุณจะไม่คุกคามฉันอีก!”
“ขอโทษ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจ” เหลิ่งหมิงอันกล่าวด้วยร้อยยิ้มพลันลูบแก้มของตัวเองพร้อมพูดว่า
เหลิ่งหมิงอันกล่าวเช่นนั้นก็หยุดเล็กน้อย พูดด้วยร้อยยิ้ม:”ครั้งนี้ถึงจะตั้งใจทำจริงๆ…..”
เหลิ่งหมิงอันพูดจบ ก็ดึงตัวเจี่ยมอี๋นั่วเข้าไปสวมกอดอีกครั้งและจูบที่ริมฝีปากของเจี่ยนอี๋นั่วอีกครั้งหนึ่ง เพียงแต่ว่ารอบนี้อ่อนโยนกว่าก่อนหน้านี้ เจี่ยนอี๋นั่วระมัดระวังท้องของเธอไปด้วย และใช้แรงดิ้นไปด้วย จนกระทั้งเหลิ่งหมิงอันปล่อยเธออีกครั้ง เจี่ยนอี๋นั่วน้ำตาซึมพร้อมเอื้อมมือตบหน้าเหลิ่งหมิงอัน
“หวานจัง!”เหลิ่งหมิงอันยกมือกุมมือของเจี่ยนอี๋นั่ว พูดกับเจี่ยนอี๋นั่วว่า:”ครั้งนี้ผมได้ลิ้มรสชาติความหวาน มันช่างวิเศษจริงๆ เป็นผู้หญิงของผมเถอะ ไม่ว่าก่อนหน้านี้ผมจะจงใจยุ่งกับคุณ หรือว่าตอนนี้คุณคิดว่าผมจงใจจะเข้าหาคุณ ต้องการหลอกใช้คุณ จากนี้เป็นต้นไปผมตั้งใจและจริงจังกับคุณจริงๆ! ผมจะทำทุกอย่างและทำได้ดีกว่าเหลิ่งเซ่าถิงแน่นอน เขามีอะไรดีถึงขั้นที่คุณต้องปฏิเสธผมตลอด หรือแท้ที่จริงแล้วคุณชอบเขาเข้าแล้วใช่ไหม?”
“คนบ้า! ฉันจะชอบหรือไม่ชอบเหลิ่งเซ่าถิงมันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ! “ เจี่ยนอี๋นั่วหันหลังควับก็ถึงคฤหาสน์ตระกูลเหลิ่งแล้วรีบเร่งเดินเข้าไปในห้องทันที
เหลิ่งหมิงอันยกมุมปากขึ้นยิ้มเบาๆ:”ดูเหมือนคงจะชอบจริงๆสักแล้วสิ”
หลังจากที่เหลิ่งหมิงอันพูดจบ ก็ค่อยๆเก็บรอยยิ้มพร้อมเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีหน้าที่โหดร้าย หัวเราะเยาะอย่างเย็นชาพูดว่า:”เจี่ยนอี๋นั่วคุณปฏิเสธผมอีกครั้งเป็นเพราะคุณมีใจให้กับเหลิ่งเซ่าถิงเข้าแล้วจริงๆ งานนี้สนุกแน่……”
เจี่ยนอี๋นั่วกลับถึงห้องรีบเข้าห้องน้ำ เธอเอาน้ำอุ่นล้างหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก เจี่ยนอี๋นั่วสังเกตเห็นริมฝีปากของหล่อนโดนเหลิ่งหมิงอันกัดจนเป็นแผล และไม่สามารถที่จะปกปิดแผลนั้นได้ ดูก็รู้ทันทีว่าแผลนี้เกิดจากขณะที่โดนผู้ชายจูบ
“เหลิ่งหมิงอันเป็นผู้ชายที่กวนประสาทมากจริง” เจี่ยนอี๋นั่วยกมือขึ้นลูบที่ริมฝีปากของเธอหลายครั้ง ปากก็ด่าเหลิ่งหมิงอัน พร้อมเดินออกจากห้องน้ำไป
ทันทีที่เดินออกจากห้องน้ำ ทันใดนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็เห็นเหลิ่งเซ่าถิงยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ จองมองเธออยู่เจี่ยนอี๋นั่วสะดุ้งตกใจกับการปรากฏตัวของเหลิ่งเซ่าถิงแล้วก้าวถอยหลังทันที:”ทำไมคุณกลับมาแล้วล่ะ?”
เหลิ่งเซ่าถงจ้องมองไปริมฝีปากของเจี่ยนอี๋นั่วจนผ่านไปสักครู่ก็หันหลังกลับเพราะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:”งานเลี้ยงจบลงแล้วผมจึงเลยกลับมา”
เจี่ยนอี๋นั่วกระพริบตาตอบกลับว่า:”อ้อ งั้นคุณใช้ห้องน้ำเถอะ ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบก็เดินผ่านข้างตัวเหลิ่งเซ่าถิง เดินจนถึงตรงหน้าเตียงนอนของตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนพร้อมหลับตาลงทันที ท่ามกลางความมืดเจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกว่าเหลิ่งเซ่าถิงกำลังเดินผ่านเตียงของตัวเองไปพร้อมล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเหมือนดั่งในอดีตที่ผ่านมาที่ทั้งสองก็เงียบไม่พูดคุยกัน แต่ว่าเจี่ยนอี๋นั่วแสดงออกอย่างชัดเจนว่าอากาศในตอนนี้เย็น ยะเยือกขึ้นกว่าเดิม ทำให้เธออดไม่ไหวที่จะมุดตัวในใต้ผ้าห่ม
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ที่สุดแล้วเจี่ยนอี๋นั่วก็ถอนใจออกมาพูดขึ้นว่า:เมื่อกี้เหลิ่งหมิงอันจูบฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ฉันโดนเขาจูบ จูบแล้วสองครั้ง……”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดพร้อมเงยหน้ามองไปทางเหลิ่งเซ่าถิงเขานอนนิ่งอยู่บนเตียง เจี่ยนอี๋นั่วถอนหายใจเข้าลึกๆพร้อมพูดต่อว่า:”เขาตั้งใจให้มันมีร่องรอยเหลือไว้ อาจเป็นเพราะว่าอยากทำให้เราแยกออกจากกัน คงอยากใช้โอกาสนี้ให้ฉันหลงกลแล้วหลอกใช้ฉัน แต่ว่าฉันไม่อยากโดนหลอกใช้เลยสักนิด ฉันยอมพูดความจริงตอนนี้ดีกว่าคุณรู้เองทีหลังแล้วสงสัยในความสัมพันธ์ของฉันและเขาอีก แล้วยังสงสัยว่าฉันจะเป็นสายลับให้กับเขาอีก”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงตอบกลับของเหลิ่งเซ่าถิง เธอรู้สึกว่าเหลิ่งเซ่าถิงน่าจะนอนหลับแล้วก็พึมพำคนเดียว ”ฉันก็มีส่วนผิด ไม่ควรเดินไปที่สวนคนเดียว แต่ว่าเขาก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเหลิ่ง มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องพบเจอกับเขา เขาเป็นผู้ชายและฉันก็ไม่สามารถต้านทานแรงของเขาได้ ถึงแม้ว่าฉันก็มีส่วนผิด แต่ฉันผิดแค่นิดเดียวเอง……”
“อือ “ ทันใดนั้นเหลิ่งเซ่าถิงตอบกลับอย่างเย็นชา
เจี่ยนอี๋นั่วคิดไม่ถึงว่าเหลิ่งเซ่าถิงยังไม่หลับ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก:”คุณได้ฟังในสิ่งที่ฉันได้อธิบายก็ดีแล้ว การที่ฉันอธิบายนั้นไม่ได้แปลว่าฉันคิดไปเอง ดังนั้นไม่อยากให้คุณเข้าใจฉันผิด ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าฉันไม่ใช่พวกเดียวกันกับเหลิ่งหมิงอัน ฉันไม่ชอบมีส่วนร่วมเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายและการต่อสู้ของพวกคุณ เอาล่ะ ในส่วนที่ฉันควรพูดฉันก็พูดหมดแล้ว ฉันขอตัวนอนก่อนแล้วนะ”
เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบก็หลับตาลง เหลิ่งเซ่าถิงก็พึ่งลืมตาแล้วมองไปทางเจี่ยนอี๋นั่ว มองที่ริมฝีปากของเจี่ยนอี๋นั่วแล้วค่อยๆหรี่ตาลง
