แต่ว่าเจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกว่าคำพูดของคุณนายเหลิ่งมันช่างดูแปลกเหลือเกิน เธอจำได้ว่าเหลิ่งเซ่าถิงเคยพูดกับเธอไว้ว่า เป็นเพราะคุณนายเหลิ่งเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ จึงให้เหลิ่งเซ่าถิงตามเธอออกไป แต่ฟังจากที่คุณนายเหลิ่งพูด คุณนายเหลิ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอออกจากบ้านไป หรือเป็นเพราะว่าเหลิ่งเซ่าถิงพูดโกหก？
เหลิ่งเซ่าถิงทำไมต้องพูดโกหกด้วยล่ะ？เขาต้องการทำอะไร？
เจี่ยนอี๋นั่วคิดเรื่องราวถึงนี่ ก็หันหน้าไปมองเหลิ่งเซ่าถิงด้วยท่าทางคิ้วขมวด ทันใดนั้นเหลิ่งเซ่าถิงก็เงยหน้าขึ้นมองมาทางเจี่ยนอี๋นั่วพอดีเช่นกัน เขาเม้นปากอย่างแรงแต่กลับไม่พูดอะไรเลย
“เอาล่ะเรื่องนี้มันก็เกิดขึ้นแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องไปสืบสาวอะไรอีกแล้ว เธอก็ดูแลรักษาสุขภาพตัวเอง ฉันคิดว่าไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น”คุณนายเหลิ่งพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม รินน้ำชาแล้วดื่ม
เจี่ยนอี๋นั่วเบิ่งตามองไปทางคุณนายเหลิ่ง จากที่เธอมองคุณนายเหลิ่งดูออกได้ทันทีว่าคุณนายเหลิ่งรู้สึกโมโหแล้วจริงๆ แต่ว่าคุณนายเหลิ่งก็เก็บอาการโมโหเอาไว้ และไม่ได้พูดอะไรเลย อาการยังเหมือนเดิมทุกอย่าง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？
“คุณนายเหลิ่งคะ ฉัน ……”เจี่ยนอี๋นั่วเรียกด้วยน้ำเสียงที่เบา
คุณนายเหลิ่งทำท่าโบกมือขึ้นเพื่อตัดบทในขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วกำลังพูด：“เธอไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว ถึงแม้เธอจะเสียลูกไป แต่เหลิ่งเซ่าถิงยังยินยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเหลิ่งอีกหนึ่งปี ฉันก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก แต่ว่าอี๋นั่ว เธอทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นคนที่แยกแยะได้ แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าลูกนั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด”
เจี่ยนอี๋นั่วทำท่าขมวดคิ้ว：“แต่ว่าคุณพ่อของฉันท่านพึ่งฟื้น”
“ลูกหลานตระกูลเหลิ่งสำคัญน้อยกว่าคุณพ่อของเธอเหรอ？อย่าพูดว่าคุณพ่อของเธอพึ่งฟื้น แม้ว่าคุณพ่อเกิดเหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้ เธอค่อยไปวันถัดไปมันจะเป็นอะไรไหม？สำหรับเธอสิ่งที่สำคัญที่สุดคือลูกในท้อง ไม่ใช่คุณพ่อที่ไร้ประโยชน์คนนั้น แค่นี้ยังลำดับความสำคัญไม่ได้เลยหรือ ？”คุณนายเหลิ่งตัดบทในขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วกำลังพูด
เจี่ยนอี๋นั่วตะลึงไปในทันที เธอเหมือนกันไม่เคยรู้จักคุณนายเหลิ่งมาก่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณนายเป็นห่วงเป็นใยแค่ลูกในท้องของเธอเท่านั้น
เหลิ่งเซ่าถิงจะพูดว่ากับเธอตรงๆไหมว่าต้องการให้เธอเป็นผู้หญิงแค่เครื่องทำลูกเท่านั้นเหรอ สำหรับคุณนายเหลิ่งคงคิดแบบนี้จริงๆ แต่เป็นเพียงเพราะว่าคุณนายเหลิ่งใช้ความเมตตาและการกระทำมาปิดบังความจริงที่โหดร้ายเท่านั้น
ในที่สุดเจี่ยนอี๋นั่วก็รู้คำตอบทำไมคุณนายเหลิ่งถึงเก็บเธอไว้ เป็นเพียงเพราะต้องการให้เธอตั้งครรภ์เท่านั้นเอง และที่สำคัญในใจคุณนายเหลิ่งรู้ว่า“ตอนไหนควรเข้าหา ตอนไหนควรถอยห่าง”เป็นคนที่หวังเพียงผลประโยชน์ ตระกูลเหลิ่งแท้ที่จริงแล้วทั้งโหดร้ายทั้งเลือดเย็นมาก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกหวาดกลัวคนตระกูลเหลิ่ง หวาดกลัวอำนาจของตระกูลเหลิ่ง และไม่กล้าที่จะทำเรื่องอะไรทั้งนั้น แต่สำหรับตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกดูถูกรังเกียจตระกูลเหลิ่ง อย่างนี้ความรวยที่มีก็เป็นได้แค่เปลือก อีกทั้งยังเป็นคนที่เยือกเย็นทั้งตระกูล
“สำหรับฉันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นลูกหรือคุณพ่อของฉันมันก็สำคัญเท่าๆกัน ”เจี่ยนอี๋นั่วตอบกลับคุณนายเหลิ่งด้วยท่าทางที่เย็นชา
คุณนายเหลิ่งหรี่ตาจ้องมองเจี่ยนอี๋นั่ว หัวเราะออกมาทันที ：“ฉันดูเธอผิดไปจริงๆนะเนี่ย คุณเจี่ยน ฉันคิดว่าเธอจะเป็นคุณหนูที่รู้จักอะไรสมควรพูดหรือไม่สมควรพูด แต่คาดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะมีนิสัยที่ป่าเถื่อนและไม่รู้จักตอนไหนควรเข้าหา ตอนไหนควรถอยห่าง ดูท่าแล้วเธอคงยังไม่เข้าใจ สำหรับเธอแล้ว อะไรล่ะที่สำคัญที่สุด？”
“ถ้าหากการที่ให้ฉันดูหมิ่นคุณพ่อของตัวเอง ก็คือคนที่รู้จักถอย ถ้าอย่างงั้นฉันทำไม่ได้ค่ะ คุณพ่อของฉันฟื้นขึ้นมา ฉันไปเยี่ยมท่านมันคือสิ่งที่ถูกต้อง สิ่งที่ฉันผิดก็คือไม่ได้ระมัดระวัง และไม่รู้จักป้องกันคนที่คิดจะปองร้ายฉัน”เจี่ยนอี๋นั่วค่อยๆเงยหน้าพูดกับคุณนายเหลิ่งเบาๆ
ถึงแม้ว่าเจี่ยนอี๋นั่วจะพูดเบามาก แต่กลับมีท่าทางที่หนักแน่นมาก ไม่ใช่คนเดิมคนที่เคยเป็นฝ่ายที่ต้องตามใจทุกอย่างและยอมอีกต่อไป
คุณนายเหลิ่งหรี่ตากำลังจะพูด ทันใดนั้นเหลิ่งเซ่าถิงก็ลุกขึ้นยืนพูดกับคุณนายเหลิ่งว่า：“คุณย่าครับ คุณย่าพักผ่อนเถอะครับ ผมจะพาเธอออกไปแล้ว”
คุณนายเหลิ่ง น้ำเสียง ฮึ่ม เงยหน้ามองเหลิ่งเซ่าถิง ：“ฉันเริ่มรู้สึกการที่เธอเลือกไม่เก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ตั้งแต่แรกเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ขอเพียงแค่เธอพูดมาคำเดียว พวกเราก็จะไล่ผู้หญิงคนนี้ไปจากตระกูลเหลิ่งเดี๋ยวนี้ ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าสึกการที่ได้ผู้หญิงคนนี้มาอยู่เคียงข้างเธอ แล้วทำให้เธอกลับมาเป็นคนเดิม มันเป็นเรื่องที่โชคดี แต่ดูท่าแล้วนิสัยของผู้หญิงคนนี้ก้าวร้าวมาก ไม่เหมาะกับตระกูลเหลิ่งของพวกเรา”
เหลิ่งเซ่าถิงหันหลังไปมองเจี่ยนอี๋นั่วพูดขึ้นว่า：“ผมเคยสัญญากับเธอ ว่าจะให้เธออาศัยอยู่ตระกูลเหลิ่งหนึ่งปีครับ และผมจะต้องไม่ทำผิดสัญญาครับ”
เจี่ยนอี๋นั่วเหมือนคนแปลกหน้าที่กำลังฟังเหลิ่งเซ่าถิงและคุณนายเหลิ่งหารือกันว่าจะให้เธออยู่หรือไป แต่เพราะเวลานี้ความคิดเห็นของคุณนายเหลิ่งและเหลิ่งเซ่าถิงนั้นคิดแตกต่างกัน เหลิ่งเซ่าถิงกลับกลายเป็นคนที่อยากให้เจี่ยนอี๋นั่วอยู่ต่อ แต่คุณนายเหลิ่งกลับอยากให้เจี่ยนอี๋นั่วไปจากตระกูลเหลิ่ง
ทันใดนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็รู้สึกมันไร้สาระ ก่อนหน้านี้หล่อนอยากได้เงินทุนจากตระกูลเหลิ่งเลยไม่ไปจากตระกูลเหลิ่ง แต่เวลานี้หล่อนกลับอยากไปจากตระกูลเหลิ่งแล้ว คฤหาสน์ที่เยือกเย็น เธอไม่อยากอยู่ต่อเลยสักนิดเดียว
“ฉันเต็มใจที่จะไปจากตระกูลเหลิ่งเอง”เจี่ยนอี๋นั่วพูดออกมาทันที：“ฉันไม่มีประโยชน์อะไรต่อตระกูลเหลิ่งอีกแล้ว ……”
“คุณหยุดพูด！”เหลิ่งเซ่าถิงหันหลังไปทางเจี่ยนอี๋นั่วและตะโกนพูดว่า：“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่คุณจะตัดสินใจ”
คุณนายเหลิ่งเหลือบมองเหลิ่งเซ่าถิง จากนั้นมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่วพูดขึ้นว่า ：“อี๋นั่ว ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยพอใจเธอเท่าไหร่ แต่ยังไงฉันก็รู้ว่าเธอเก่งกว่าผู้หญิงคนอื่นๆมากนัก ในเมื่อเหลิ่งเซ่าถิงและเธอมีข้อตกลงกันหนึ่งปี ฉันก็ยอมให้เวลาอีกหนึ่งปี หลังจากหนึ่งปี เธอสามารถทำให้ฉันพอใจได้ อีกทั้งยังสามารถทำให้เหลิ่งเซ่าถิงรับเธอเป็นภรรยาจริงๆ ถึงตอนนั้นเธอจะได้เป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเหลิ่งจริงๆ ไม่ใช่ใครก็จะได้รับโอกาสแบบนี้”
เจี่ยนอี๋นั่วคิ้วขมวดและส่ายหัว เธอรังเกียจตระกูลเหลิ่งที่ทำตัวอยู่เหนือคนอื่นและตัดสินใจแทนเธอทุกอย่างแบบนี้แล้ว เจี่ยนอี๋นี่วไม่อยากอาศัยอยู่ตระกูลเหลิ่งแล้วจริงๆ แต่เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร เหลิ่งเซ่าถิงก็คว้าข้อมือของเธอ แล้วพาออกจากห้องไป
เจี่ยนอี๋นั่วถูกเหลิ่งเซ่าถิงคว้าข้อมือกลับไปห้องของพวกเขา พอถึงห้องเหลิ่งเซ่าถิงก็ปล่อยมือ เจี่ยนอี๋นั่วคิ้วขมวดพูดขึ้นว่า：“เหลิ่งเซ่าถิง คุณต้องการทำอะไร？เดิมทีคุณเป็นคนที่พูดตลอดให้ฉันเอาเด็กออก แล้วไสหัวออกจากตระกูลเหลิ่ง ตอนนี้คุณจะเก็บฉันไว้ทำไม？”
เหลิ่งเซ่าถิงปล่อยมือ คิ้วขมวดจ้องมองเจี่ยนอี๋นั่ว สภาพของเจี่ยนอี๋นั่วในตอนนี้ซีดเซียวเหมือนตอนที่นอนสลบอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด ต่างกันแค่ตอนนั้นเจี่ยนอี๋นั่วหลับตาไว้อยู่ เป็นเพราะร่างกายเสียเลือดมากเกินไป เหลิ่งเซ่าถิงรู้จักเจี่ยนอี๋นั๋วดี เขาจะสามารถทนอยู่ห้องเดียวกันกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีพอได้อย่างไรกัน ยิ่งเป็นผู้หญิงที่คนอื่นยัดเยียดถึงในห้องนอนของเขา ถึงแม้จะเป็นคุณย่าก็เถอะ เขาก็ไม่สามารถวางใจได้
แต่เรื่องราวทั้งหมดก็ไม่สามารถเทียบได้กับเลือดกองนั้น เขาพึ่งรู้ครั้งแรกว่า ลายเซ็นครั้งแรกของเขา สามารถตัดสินให้คนมีชีวิตและตายได้ จริงๆแล้วเลือดของเขาก็สามารถช่วยชีวิตคนได้ เหลิ่งเซ่าถิงรู้ว่าเขามีกรุ๊ปเลือดเดียวกันกับเจี่ยนอี๋นั่ว เขาคาดไม่ถึงว่าวันหนึ่งเขาจะบริจาคเลือดให้กับผู้หญิงที่เขาไม่ชอบด้วยซ้ำ
เจี่ยนอี๋นั่วคิดว่าเป็นเพราะเธอแท้งลูกจึงทำให้คุณนายเหลิ่งไม่พอใจ แต่เจี่ยนอี๋นั่วไม่รู้ว่า สิ่งที่ทำให้คุณนายเหลิ่งไม่พอใจอย่างมากคือ เจี่ยนอี๋นั่วทำให้หลานชายหัวแก้วหัวแหวนบริจาคเลือดให้เธอ ถ้าเทียบกับเหลนที่ยังไม่เกิดนั้น มันเทียบไม่ได้กับหลานแท้ๆอย่างเหลิ่งเซ่าถิงที่เป็นความหวังเดียวของคุณนายเหลิ่ง เหลิ่งเซ่าถิงกลับช่วยชีวิตเจี่ยนอี๋นั่วทำให้ร่างกายตัวเองอ่อนแอลง บริจาคเลือด！เป็นเหตุผลหลักที่คุณนายเหลิ่งทนไม่ได้
“ไปจากตระกูลเหลิ่ง เธอก็จะไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว！”
เหลิ่งเซ่าถิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง：“ตอนนี้อารมณ์ของเธอยังไม่นิ่งพอที่จะตัดสินใจ ผมอยากเตือนคุณ เป็นเพราะคุณต้องการเงินทุนช่วยเหลือจากตระกูลเหลิ่งจึงยอมมีลูกกับผม ถ้าคุณไปจากที่นี่ตอนนี้ สิ่งที่คุณทำมาทั้งหมดมันไม่เสียแรงเปล่าหรือ ตระกูลเจี่ยนอาจล้มละลาย เวลานี้คุณพ่อของคุณต้องการคนดูแลใช่ไหม？ถึงเวลานั้นแม้แต่เงินที่เลี้ยงตัวเองยังไม่มี จะดูแลคุณพ่อได้อย่างไรกันล่ะ？”
“นี่……ทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องของฉัน ……”สภาพร่างกายเจี่ยนอี๋นั่วยังไม่แข็งแรงดี เธอมีเริ่มมีอาการหน้ามืดจนบางทียืนไม่ไหวมีโอกาสจะล้มลง
“แต่ว่าคำมั่นสัญญาที่ผมเคยให้ไว้กับคุณ ผมเคยสัญญาจะอยู่กินกับคุณในฐานะสามีภรรยาหนึ่งปี ตอนนี้ยังเหลืออีก 246 วัน เมื่อถึงเวลานั้น ผมก็จะปล่อยให้คุณเป็นอิสระ”เหลิ่งเซ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“พวกคุณตระกูลเหลิ่งเป็นบ้ากันไปหมดแล้วเหรอ ”เจี่ยนอี๋นั่วทำท่าคิ้วขมวดและส่ายหัว：“เดิมทีคนที่ให้ฉันไสหัวออกจากตระกูลเหลิ่งไม่ใช่คุณเหรอ？คุณเป็นคนต้องการอยากให้ฉันไปจากที่นี่ ตอนนี้คุณจะมาพูดถึงสัญญาทำไม ฉันยังมีค่าอะไรที่คุณจะรั้งไว้อีกเหรอ ฉันยังมีประโยชน์อะไรอีกหรือ？”
เจี่ยนอี๋นั่วไม่กล้าคิดว่าเหลิ่งเซ่าถิงจะมีความรู้สึกอะไรต่อเธอ ก่อนหน้าของวันนี้ เจี่ยนอี๋นั๋วคิดว่าตระกูลเหลิ่งอย่างน้อยยังมีคุณนายเหลิ่งเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจช่วยเหลือผู้อื่น ตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วพึ่งรู้ว่าเธอคิดผิด เธอไม่ควรใช้แค่ความรู้สึกมาประเมินค่าคนของตระกูลเหลิ่ง เป็นเพียงพวกที่ทำตัวอยู่เหนือกว่าคนอื่น มีเพียงแค่วัดค่าของคนที่ผลประโยชน์เท่านั้น
เหลิ่งเซ่าถิงก้มมองในขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วตะโกน จนบนคอเห็นรอยเส้นเอ็นชัดเจน เขาไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเจี่ยนอี๋นั่ว เขาคิดเพียงว่า เป็นเพราะว่าเลือดของเขาที่อยู่ในร่างเจี่ยนอี๋นั่ว และเป็นเพราะว่าเลือดของเขาทำให้เจี่ยนอี๋นั่วมีพลังมากขึ้น เขาทนไม่ไหวจึงเอื้อมมือไปจับที่คอของเจี่ยนอี๋นั่ว จากที่สัมผัสเขารู้สึกถึงชีพจรที่เต้นอย่างรุนแรง
มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้ชีพจรที่คอของเจี่ยนอี๋นั่วเต้นช้ามาก ทำให้เขาจับวัดชีพจรไม่เจอ
“คุณทำอะไร？คุณเป็นอะไร？”เจี่ยนอี๋นั่วรีบคว้ามือเหลิ่งเซ่าถิงมาดู
เหลิ่งเซ่าถิงพึ่งได้ยินเสียงเจี่ยนอี๋นั่วที่กำลังพูดอยู่กับเขา เขาเริ่มขมวดคิ้ว เขาเป็นอะไร ？เหลิ่งเซ่าถิงก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร？ทำไมเมื่อคืนเขารู้ว่าเจี่ยนอี๋นั่วออกไป ก็รีบตามเจี่ยนอี๋นั่วออกไปทันที ทำไมต้องปิดบังความจริงด้วย ทำไมต้องบอกเจี่ยนอี๋นั่วด้วยว่าคุณนายเหลิ่งสั่งให้เขาตามเจี่ยนอี๋นั่วไป เขาจึงทำตามคำสั่งเท่านั้น？ทำไมเขาต้องบริจาคเลือดให้เจี่ยนอี๋นั่วด้วย？
ทำไมในขณะที่เขาพบเจี่ยนอี๋นั่วนอนจมกองเลือดนั้น หัวใจเขาเหมือนหยุดเต้น
