“คิดไม่ถึงจริงๆเลย การที่ตัดมือของตัวเอง กลับเป็นเรื่องที่ลำบากที่สุด ร่างกายของผมอ่อนแอเกินไป ฆ่าพวกเขาทิ้งทำให้ผมใช้แรงทั้งหมดที่ผมมี ผมเอามีดตัดไปหลายต่อหลายครั้ง ถึงจะตัดมือของตัวเองขาด จากนั้นผมต้องใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่มาระเบิดตัวเองอีก จากนั้นค่อยจัดเรียงตำแหน่งของเครื่องบินใหม่ ผมจะกระโดดลงจากเครื่องบินโดยหงายหลัง และตามแผนที่ผมคาดการณ์ไว้ ผมควรจะตกลงไปในหมู่บ้านเล็กๆ เกิดความผิดพลาดขึ้นนิดหน่อย มันคลาดเคลื่อนไปหน่อย แต่ว่า…..”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวพูดถึงนี่ ก้มศีรษะลงและมองไปที่ฝ่ามือที่แข็งแรงของเขา ฝามือของเขามีรอยแผลเป็นอยู่ แต่ดวงตาเหลิ่งอวิ๋นเซียวแสดงความหลงใหล : “แต่ผลลัพธ์ก็ไม่เลว”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวกำลังพูดอยู่ด้วยใบหน้าที่เย็นชา จ้องมองไปทางเหลิ่งหมิงอัน:“ผมฆ่าพวกเขา แต่ถ้าหากผมไม่ลงฆ่าพวกเขา ผมก็จะตกอยู่ในอันตราย ไม่ว่าคนที่มีสติปัญญาขนาดไหน ก็ต้องเลือกทำแบบผม”
เหลิ่งหมิงอันฟังเหลิ่งอวิ๋นเซียวพูด ผ่านไปสักพัก ค่อยหัวเราะออกมาเบาๆ:“ดังนั้นคุณจึงไม่รีบร้อนกลับตระกูลเหลิ่ง ไม่รีบร้อนหาคุณนายเหลิ่ง? เรื่องที่ผมน่าจะเดาออก เธอก็ต้องเดาออกอย่างแน่นอน ร่างของคุณพ่อและคุณแม่ของคุณถึงจะโดนทำลายขนาดไหน ก็อาจจะมีแผลหลงเหลือไว้บ้าง ถึงแม้ว่าคุณจะเก็บแขนไว้ข้างนึง แต่มันก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าคุณตายตอนที่เกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตกครั้งนั้นจริงๆ ขอเพียงแค่คุณปรากฏตัวต่อหน้าคุณนายเหลิ่ง เธอก็จะเดาเหตุการณ์ออกทุกอย่าง ดังนั้นคุณต้องรอให้เหลิ่งเซ่าถิงถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว และไม่สามารถเป็นทายาทสืบทอดของตระกูลเหลิ่งอีก ค่อยปรากฏตัวขึ้น ถึงแม้คุณนายเหลิ่งจะไม่ชอบคุณ ถึงแม้จะใช้เทคโนโลยีฝึกฝนทายาทผู้สืบทอดคนต่อไปได้ แต่มันยังต้องใช้เวลาอีกยี่สิบกว่าปี ร่างกายของเธอม่สามารถรอได้ถึงอีกยี่สิบปีแล้ว เธอทำได้เพียงต้องเลือกคุณเท่านั้น หัวใจและตำแหน่งของเหลิ่งเซ่าถิง ก็จะตกเป็นของคุณทั้งหมด”
“แต่ว่าทั้งหมดถูกทำลายลงหมดแล้ว อีกทั้งยังเสียแรงโดยเปล่าประโยชน์ การฆ่าคนตายหนึ่งคน ตอนนี้ร่างกายของผมต้องได้รับการพักฟื้น ผลจากการที่ฆ่าตาแก่นั้น ทำให้ผมเสียแรงไปเยอะ ฆ่าชายแก่คนนั้น แล้วยังต้องเอามีดส่งไปให้คนที่ชื่อฉู่หมิงเซวียนคนนั้นอีก ผมเดินตามทางภูเขานานมาก ตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ เหลิ่งอวิ๋นเซียวก้มหน้าลง ค่อยๆส่ายหัวไปมา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แต่ว่า ผมยังมีอีกโอกาสอีกครั้ง”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวเอาปืนออกจากในกระเป๋าเสื้อ เล็งไปที่เหลิ่งหมิงอัน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: ผมสามารถใช้ผู้หญิงคนนี้แลกกับหัวใจของเหลิ่งเซ่าถิง ผมไม่รู้คุณมีแผนการอะไร แต่แผนการของผมมีเพียงหนึ่งเดียว ผมต้องการหัวใจของเหลิ่งเซ่าถิง ผมต้องการจะมีชีวิตอยู่ต่อไป”
เหลิ่งหมิงอันจ้องมองเหลิ่งอวิ๋นเซียวเล็งปืนที่ตรงกลางอกของเขา เขาไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด เขาทนไม่ไหวหัวเราะออกมา:“เหลิ่งอวิ๋นเซียว เดิมทีคุณฆ่าคุณพ่อและคุณแม่ของคุณ มาตอนนี้ทำไมคุณถึงดูไร้เดียงสาอย่างนี้? คุณคิดว่าเหลิ่งเซ่าถิงจะทำเพื่อผู้หญิงคนนี้ แล้วเอาหัวใจของเขามอบให้คุณอย่างนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร? เวลานี้คุณเตรียมจะฆ่าปิดปากผม จากนั้นพาเจี่ยนอี๋นั่วไปข่มขู่เหลิ่งเซ่าถิง แลกหัวใจให้คุณอย่างนั้นเหรอ? หากผมตายแล้ว คุณเดินออกจากห้องใต้ดินแห่งนี้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ? ใบหน้าของคุณที่คล้ายคลึงกับเหลิ่งเซ่าถิงขนาดนั้น คุณคิดว่าคุณจะซ่อนตัวได้เหรอ? อีกทั้งสภาพร่างกายของคุณในตอนนี้ คุณจะพาเจี่ยนอี๋นั่วไปได้ไกลแค่ไหนเชียว?”
“ถ้าทำได้ก็บริจาคใจให้คนอื่นด้วยความสมัครใจ ผมเคยเห็น……” เหลิ่งอวิ๋นเซียวพูดถึงนี่ ลดสายตาลงดวงตาของเขาเริ่มฟุ้งซ่านและผสมกับความเศร้าเล็กน้อยเขาลดเสียงลงและพูดว่า:“
เหลิ่งหมิงอันก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หน้าอกของเขาเทียบกับปากกระบอกปืนที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวถือไว้ในมือของเขาเหลิ่งอวิ๋นเซียวยิ้มและพูดว่า “ผมเริ่มอยากรู้อยากเห็นจริงๆ แค่คู่สามีภรรยาชาวนาที่เลี้ยงดูคุณมา พวกเขาอบรมสั่งสอนคุณมายังไง? ทำไมถึงเชื่อผู้ชายที่ฆ่าพ่อแม่ของตัวเองโดยไม่กะพริบตา จะเชื่อได้อย่างไรว่ามีคนที่จะเสียสละตัวเองเพื่อคนที่เรารักสักคนหนี่งได้? ”
“โอ้ เป็นเพราะหัวใจของคุณในตอนนี้เป็นของแม่บุญธรรมของคุณ แม่บุญธรรมของคุณบริจาคหัวใจให้คุณโดยสมัครใจ เพื่อที่จะเปลี่ยนใจหัวใจให้กับคุณ คุณพ่อบุญธรรมของคุณต้องรับภาระหนี้ก้อนโต ซึ่งทำให้ความคิดของคุณเปลี่ยนไป คุณพ่อแม่บุญธรรมของคุณสามารถเสียสละตัวของพวกเขาเองได้ ดังนั้นคุณคิดว่าคนอื่นจะเสียสละเหมือนคุณพ่อและคุณแม่บุญธรรมของคุณอย่างนั้นหรือ? อะไรที่เรียกว่าอัจฉริยะ? แต่มันคือความหวาดระแวงที่ดื้อรั้น ”
เหลิ่งหมิงอันหัวเราะเยาะออกมา ยกนิ้วของเขาและขยับปากกระบอกปืนของเหลิ่งอวิ๋นเซียว แล้วกระซิบว่า: “บางครั้งสิ่งที่น่าสนใจมากสำหรับตระกูลของเรา การใช้ทรัพยากรทางการเงินและกำลังคนมากอย่างนั้น จนยากที่จะหาหัวใจที่สามารถปลูกถ่ายได้สำเร็จ แต่คู่สามีภรรยาที่รับอุปการคุณกลับสามารถปลูกถ่ายอัวยวะสำเร็จ และเต็มใจที่จะตายเพื่อช่วยชีวิตคุณ คุณแม่บุญธรรมของคุณฆ่าตัวตายใช่ไหม เพื่อช่วยคุณเธอจึงฆ่าตัวตาย? เมื่อเธอตายเธอจะมอบหัวใจให้กับคุณเพื่อทำการปลูกถ่ายหัวใจ”
เหลิ่งหมิงอันยิ้มและถอนหายใจออกมา: ” ผมเคยได้ยินมาว่าคุณเป็นลูกชายที่กตัญญูในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนั้น คุณสามารถทำงานในฟาร์มได้ทุกประเภท คุณหล่อและสง่างามมาก เด็กสาวหลายคนชอบคุณ และถูกชาวบ้านที่จิตใจดีเหล่านั้นมองคุณด้วยตาที่ชื่นชม คุณถูกยกย่องเชิดชูอยู่บนเวที และไม่สามารถลงเวทีได้แล้ว หรือรับบทเป็นคนดี สำหรับคนอย่างคุณที่สามารถฆ่าพ่อและแม่ได้ตั้งแต่อายุยังน้อย เหนื่อยไหม? ผมได้ยินมาว่าเมื่อแม่บุญธรรมของคุณปลูกถ่ายหัวใจของคุณตอนนั้น คุณยังปฏิเสธอยู่นี่ใช่ไหม? นี่มันใช่ตัวตนที่แท้จริงของคุณจริงๆ ทำไมคุณจะไม่รู้ว่าเมื่อหัวใจล้มเหลวอีกครั้ง คุณรู้สึกกลัวไหม? หัวใจของแม่บุญธรรมของคุณไม่สามารถช่วยชีวิตของคุณได้ คุณจะรู้สึกว่ามันเป็นกรรมหรือเปล่า? ช่างน่าสงสารจริงๆ คุณพ่อบุญธรรมของคุณอายุมากแล้ว ถ้าคุณจากไป เขาจะทำอย่างไร? ทางที่ดีกว่านั้นคือรับท่านมาอยู่ด้วยกัน ให้พวกเราครอบครัวตระกูลเหลิ่งช่วยดูแลท่านดีกว่านะ ”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวหน้าซีดตาแดงก่ำจ้องมองเหลิ่งหมิงอันราวกับปีศาจที่มาจากขุมนรก: “คุณกล้าทำร้ายเขา?ผมก็จะฆ่าคุณทิ้งซะ”
“ฮ่าฮ่า …… ” เหลิ่งหมิงอันหัวเราะออกมา เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว จ้องมองไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียว และส่ายหัวไปมาด้วยความไม่เชื่อสายตาของตัวเอง: “โอ้พระเจ้า นี่ยังเป็นเหลิ่งอวิ๋นเซียวอยู่หรือไม่? คนคนนั่นที่มีพรสวรรค์ตั้งแต่เด็กในตระกูลเหลิ่งของเรา? คนคนนั้นอย่างพี่ชายของพวกเราที่บังอาจฆ่าคุณพ่อและคุณแม่ผู้ให้กำเนิด คุณพูดเรื่องโง่ ๆ แบบนี้ออกมาได้ยังไง? แม้แต่เด็กน้อย 10 ขวบของตระกูลเหลิ่งยังรู้เรื่องเลย ว่าไม่ควรตอบแบบนี้ คุณตอบแบบนี้ ก็เท่ากับบอกกับผมตรงๆ ให้ผมลักพาตัวพ่อบุญธรรมของคุณ คุณสามารถใช้เขาข่มขู่คุณได้ตอนนี้!คุณจงใจซ่อนตัวจากการเสียชีวิตของคุณในเครื่องบินตกครั้งนั้น คุณกลัวว่าผมจะพบคุณพ่อบุญธรรมของคุณใช่ไหม?”
เหลิ่งหมิงอันกำลังพูดอยู่ กล่าวถอนหายใจเฮือกออกมา หัวเราะและเอียงศีรษะมองไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียว ยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า: “แต่ก็โทษคุณไม่ได้หรอกนะ ตอนที่คุณออกจากตระกูลคุณมีอายุแค่แปดหรือเก้าขวบเท่านั้นเอง? จากนั้นเมื่อคุณก็เติบโตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เรียบง่าย พื้นฐานความรู้ทั่วไปมากมายที่คุณยังไม่รู้เลย คุณรู้ไหมว่าผมรู้สึกอย่างไร? ผมอยากจะบอกสมาชิกในครอบครัวตระกูลเหลิ่งคนอื่น ๆ เลิกเชิดชูยกย่องเหลิ่งอวิ๋นเซียวในฐานะคนอัจฉริยะได้แล้ว ตอนคุณวัยเด็กคุณอาจจะเฉลียวฉลาดมากๆ แต่ตอนนี้เป็นคนที่ไร้ความสามารถอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาที่ยากจนแห่งนั้นแล้ว และแม้แต่สมองก็ยังผิดปกติเล็กน้อย ถ้าหากคุณไม่มีปัญหาเรื่องหัวใจ และคุณจะไม่มีวันออกมาจากหมู่บ้านบนภูเขาที่ยากจนแห่งนี้? คุณคงวางแผนที่จะดำรงชีวิตอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขาที่ยากจนแห่งนี้ตลอดไปแล้ว?”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวดวงตาแดงก่ำจ้องมองทางเหลิ่งหมิงอัน:“คุณกำลังหัวเราะเยาะผมอยู่เหรอ?ถ้าอย่างนั้นการที่คุณอยากได้ผู้หญิงคนนี้มาครอบครองมันหมายความว่าอย่างไร?”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวหันหน้าและชี้ปืนไปทางเจี่ยนอี๋นั่ว ดวงตาสีแดงก่ำ ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความบ้าคลั่ง: “แท้จริงแล้วผมไม่สามารถพาเธอไปด้วยกันได้จริงๆ ตอนนี้เธออยู่ในอาการสะลึมสะลือ การที่จะเคลื่อนย้ายเธอผมต้องใช้ความพยายามและเสียแรงอย่างมาก มันเกินความสามารถของผมมากเกินไป แต่เวลานี้ผมสามารถฆ่าเธอได้ แล้วทำให้คุณก็ไม่ได้ครอบครองเธอ”
เหลิ่งหมิงอันค่อยๆหัวเราะออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงเบาว่า:“ “ คุณต้องการเงินเท่าไหร่? เวลานี้คุณไม่สามารถรอรับหัวใจของเหลิ่งเซ่าถิงได้อีกต่อไปแล้ว และเอาเจี่ยนอี๋นั่วมาข่มขู่ผมอีก จุดประสงค์ของคุณต้องการเพียงแค่เงิน คุณต้องการเงินเท่าไหร่กันแน่?”
“ หนึ่งร้อย …..สิบล้าน …… ผมต้องการเงินสิบล้าน ต้องการเดี๋ยวนี้!”ถึงเวลาที่เหลิ่งอวิ๋นเซียวกระซิบ
เหลิ่งหมิงอันหรี่ตาจ้องมองเหลิ่งอวิ๋นเซียว ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความสงสารเล็กน้อย: “เงินสดสิบล้าน คุณรู้ไหมว่ามันเยอะขนาดไหน? แม้แต่คุณเองก็ไม่สามารถแบกมันไหว หนึ่งล้านเถอะ หนึ่งล้านก็เพียงพอแล้วสำหรับคุณและพ่อบุญธรรมของคุณที่จะดำรงชีวิตไปตลอดชีวิต ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้รับการปลูกถ่ายหัวใจ เงินจำนวนนี้สามารถทำให้ชีวิตของเขาอยู่ได้อย่างสบายเลย ผมยังรู้อีกว่าเขาเป็นหนี้มากมายสำหรับการปลูกถ่ายหัวใจของคุณ ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนั้นของคุณ เงินล้านมันน่าจะถือว่าเยอะมากแล้วนะ”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวกำปืนพกไว้แน่น ค่อยๆวางลง แล้วยกขึ้นอย่างรวดเร็วโดยเล็งไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว: “เตรียมเงินไว้ให้ผมแล้วผมจะเอาไปเดี๋ยวนี้”
เหลิ่งหมิงอันหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดหมายเลขโทรศัพท์ สั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า:“เตรียมเงินหนึ่งล้านให้ผมและผมต้องการเงินดอลลาร์สหรัฐ”
หลังจากที่เหลิ่งหมิงอันพูดจบก็วางสายโทรศัพท์ และจ้องมองไปที่เหลิ่งอวิ๋นเซียว: “คุณยังรู้วิธีการแลกเปลี่ยนเงินดอลลาร์สหรัฐอยู่เหรอ?”
“ขอบคุณครับ”พูดด้วยน้ำเสียงเบา
ดวงตาของเหลิ่งหมิงอันเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ: “อะไรนะ?คุณกำลังพูดอะไรออกมา?คุณกล่าวคำขอบคุณจริงๆเหรอ? หรือย้อนกลับไปตอนนั้นคุณไม่ได้มองไปที่คนอื่นเลย” เมื่อก่อนคุณเป็นคนที่ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองคนอื่นเลยนะ
เหลิ่งอวิ๋นเซียวกระพริบตา พูดด้วยน้ำเสียงเบาว่า:“คุณแม่ท่านเคยสอนผมว่า ต้องรู้จักกล่าวคำขอบคุณกับคนอื่น”
เหลิ่งหมิงอันเข้าใจว่า “คุณแม่” ในปากของเหลิ่งอวิ๋นเซียวนั้น น่าจะเป็นคุณแม่บุญธรรมของเขาที่เลี้ยงดูเขามาหลายปี และเลือกที่จะฆ่าตัวตายเพื่อที่จะสามารถบริจาคหัวใจของเธอให้กับเขาได้ เหลิ่งหมิงอันอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น: “เดิมคุณเป็นเก่งและเพียบพร้อมมาก แต่ถูกพวกเขาทำลาย คุณยังจำสิ่งที่พวกเขาสอนคุณได้อีกหรือ?”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาของเขาอ่อนโยนขึ้น และเขาหรี่ตา: “เมื่อผมฟื้นขึ้นมาก็เห็นพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่มีลูก และถือว่าผมเป็นของขวัญจากสวรรค์ พวกเขายากจนเกินไปที่จะกินเนื้อสัตว์ เพื่อที่จะรักษาบาดแผลของผม พวกเขาฆ่าแม่ไก่ที่บ้านอย่างไม่เต็มใจ เวลานั้นผมกำลังจะจากไป ผมยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ นั่นก็คือฆ่าพวกเขา ก็จะสามารถได้รับเงินหลายร้อย นั่นคือเงินออมทั้งหมดของพวกเขา ผมหยิบมีดไว้ จากนั้นก็ลงมือจะปาด จู่ ๆคุณแม่ก็ยกมือขึ้นกุมข้อมือผมแล้วพูดอย่างคลุมเครือว่า ‘แผลเจ็บอีกแล้วใช่ไหม’ จู่ ๆผมก็ตัดสินใจที่จะอยู่กับพวกเขา ผมรู้ว่าช่องว่างระหว่างผมและพวกเขา การดำรงชีวิตทุกวันนี้ผมอยู่แบบเรียบง่าย และประสบการณ์ในการต่อสู้ของผมกับผู้คนนั้นมันสั้นเกินไป แต่ไม่ใช่ว่าพวกเขาทำลายชีวิตผมหรอกนะ คุณพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้แสงสว่างและความอบอุ่นจากผู้หญิงคนนี้ สิ่งนี้ผมได้รับมันมานานแล้ว และในเวลาเดียวกันผมไม่ได้สูญเสียความเลือดเย็นของการเป็นตระกูลเหลิ่ง……”
เหลิ่งอวิ๋นเซียวพูดถึงนี่ ทันใดนั้นก็ชี้ปืนไปที่เจี่ยนอี๋นั่วและเตรียมเหนี่ยวไก
เหลิ่งหมิงอันได้ยินเสียง “ปัง” ทันใดนั้นก็หันหน้าไปมองไปทางเจี่ยนอี๋นั่ว แล้วตะโกนเสียงดัง: “อี๋นั่ว!”
