คุณนายเหลิ่งหัวเราะ: “เธอนี่มันเข้าใจฉันจริงๆ ถ้าเธอเป็นหลานชายของฉัน ฉันคงไม่ต้องพยายามอธิบายหลายรอบ”
เหลิ่งหมิงอันยิ้มและพูดว่า: “น่าเสียดาย ที่ผมไม่มีโอกาสนั้น”
คุณนายเหลิ่งหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งและพูดอย่างเย็นชา: “เธอมีแผนอะไรไหม? ที่จะทำให้เจี่ยนอี๋นั่วออกจากชีวิตของเหลิ่งเซ่าถิง ถึงฉันจะชอบความฉลาดของเธอ แต่เธอก็ฉลาดเกินไปหน่อย หลานชายฉันมีฉันคอยช่วยข้างๆก็พอแล้ว ภรรยาก็แค่เป็นคนให้กำเนิดลูก ไม่จำเป็นต้องเอาคนฉลาดแบบเธอ”
เหลิ่งหมิงอันหัวเราะ: “ฉันรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินคุณพูดแบบนี้ มีคุณคอยช่วยเหลือ พวกเราคงจะได้รับแต่สิ่งดีๆ”
คุณนายเหลิ่งหัวเราะ: “เธอได้อะไร? ได้เจี่ยนอี๋นั่วหรอ?”
เหลิ่งหมิงอันไม่ตอบ หลังจากนั้นไม่นานเหลิ่งหมิงอันก็ยิ้มและพูดว่า: “คุณนี่รู้ทันทุกเรื่องจริงๆ”
คุณนายเหลิ่งส่ายหัวช้าๆและหัวเราะ: “ฉันไม่เข้าใจวัยรุ่นแบบพวกเธอจริงๆ เจี่ยนอี๋นั่วคนนั้นมีอะไรดี? ถึงทำให้พวกเธอเป็นแบบนี้ แต่ก็ดีเหมือนกัน เจี่ยนอี๋นั่วอยู่กับเธอ เซ่าถิงจะได้ตัดใจได้บ้าง”
“ ฟังแล้ว เหมือนว่าคุณมีตัวเลือกในใจแล้ว?” เหลิ่งหมิงอันถามขึ้น
คุณนายเหลิ่งหายใจเข้ายาวๆและหัวเราะ: “ฉันคงไม่เลือกคนที่ฆ่าลูกชายของฉันกลับมาหรอก ถ้าจะหายไปก็หายไปให้ได้ตลอดกาล”
คุณนายเหลิ่งวางสายหลังจากพูด เหลิ่งหมิงอันยืนอยู่ตรงนั้นมองดูโทรศัพท์ในมือด้วยท่าทางงุนงง หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยๆหัวเราะ มีคนที่เลือดเย็นแบบนี้ดูแลพวกเขา ไม่รู้ว่าเหลิ่งเซ่าถิงกับเหลิ่งอวิ๋นเซียวโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่
เด็กอัจฉริยะที่ใครๆก็พูดถึงในตระกูลเหลิ่ง ตอนนี้คงดับหายไปแล้วมั้ง
คุณนายเหลิ่งนั่งอยู่คนเดียวบนเก้าอี้เอนกายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เอาล่ะ ตามไปฆ่าเขาซะและชายที่เลี้ยงดูเขามาก่อนก็ฆ่าทิ้งด้วยเลย อย่าให้ใครรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่”
คุณนายเหลิ่งหลับตาลงเล็กน้อยแล้วเอนกายลงบนโซฟา เธออดไม่ได้ที่จะกระซิบว่า: “ นั่นเป็นเด็กที่ฉลาดและใจเย็นจริงๆ น่าเสียดายที่ฉันปล่อยคนที่ฆ่าพ่อและแม่ให้เป็นทายาทของตระกูลเหลิ่งไม่ได้ จะดีมากถ้าฉันปลูกถ่ายได้ตั้งแต่แรก ฉันจะย้ายหัวใจของเซ่าถิงไปที่อวิ๋นเซียว ทั้งสองเป็นหนึ่งเดียวกันและหลังจากการฝึกฝนของฉัน อาจจะเป็นทายาทที่สมบูรณ์แบบที่สุด ช่างน่าเสียดาย……น่าเสียดายจริงๆ…… ”
เมื่อคุณนายเหลิ่งพึมพำแล้วเธอก็หลับตาลง เธอนึกถึงความฉลาดของเหลิ่งอวิ๋นเซียว ตอนเธอยังเป็นเด็กและถอนหายใจอย่างเสียใจ เธอเดามานานแล้วว่าเหลิ่งอวิ๋นเซียวอาจจะทำอะไรและเธอรู้สึกรำคาญมากในเวลานั้น หลังจากนั้นเหลิ่งอวิ๋นเซียวก็ฆ่าลูกชายคนโตของเธอ แม้ว่าลูกชายคนนั้นจะเป็นคนที่ไร้ความสามารถและไร้ประโยชน์ก็ตาม ส่วนผู้หญิงที่ทำให้ลูกชายเธอสับสน ขึ้นชื่อว่าภรรยา การเป็นหรือตายของเธอไม่สำคัญในใจของคุณนายเหลิ่ง
แต่นอกเหนือจากความโกรธแล้ว คุณนายเหลิ่งยังชื่นชมเหลิ่งอวิ๋นเซียว เด็กเล็กสามารถทำหลายสิ่งหลายอย่างได้อย่างราบรื่น เขาเป็นเด็กที่ดีมาก ถ้าเขากลายเป็นทายาทของตระกูลเหลิ่ง อีกไม่นานตระกูลเหลิ่งจะมีชื่อเสียงมากขึ้นและในฐานะหนึ่งในผู้ใหญ่ของตระกูลเหลิ่ง เธอจะได้รับความเคารพจากทุกคนและกลายเป็นตำนาน เหลิ่งอวิ๋นเซียวเป็นเด็กที่ฉลาดและใจเย็น เขาคงไม่ถูกผู้หญิงครอบงำเหมือนพ่อของเขาและเซ่าถิงในตอนนี้
แต่เหลิ่งอวิ๋นเซียวก็ทำสิ่งนั้นลงไป ฆ่าพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง คุณนายเหลิ่งตัดสินใจที่จะถอดใจจากเหลิ่งอวิ๋นเซียว แม้ว่าเธอจะเดาได้ว่าเหลิ่งอวิ๋นเซียวอาจยังมีชีวิตอยู่
เมื่อเหลิ่งอวิ๋นเซียวปรากฏตัวอีกครั้ง คุณนายเหลิ่งรู้สึกรำคาญที่เจี่ยนอี๋นั่วมามีอิทธิพลต่อเหลิ่งเซ่าถิง คุณนายเหลิ่งฝึกฝนเหลิ่งเซ่าถิงอย่างตั้งใจ แต่หากเหลิ่งเซ่าถิงไม่เชื่อฟังการเตรียมการของเธอการฝึกฝนอย่างตั้งใจทั้งหมดของเธอก็จะไร้ผล สิ่งที่คุณนายเหลิ่งต้องการคือหลานชายที่ฉลาดและมีสติสัมปชัญญะ เชื่อฟังคำสั่งของเธอ แม้ว่าจะต้องไปตาย หลานชายของเธอก็ต้องเชื่อฟังการเตรียมการของเธอ ทำตามหัวใจของเธอทีละขั้นตอนเพื่อตระกูล แทนที่จะตกหลุมรักผู้หญิงที่เพิ่งเจอ
คุณนายเหลิ่งรอให้เหลิ่งอวิ๋นเซียวออกตัว กำลังรอให้เหลิ่งอวิ๋นเซียวทำให้เธอประหลาดใจ แต่สิ่งที่รออยู่คือความผิดหวัง เหลิ่งอวิ๋นเซียวเลือกที่จะร่วมมือกับเหลิ่งหมิงอัน แถมยังให้เหลิ่งหมิงอันเป็นคนฆ่า การทำมีดเขียงให้คนอื่นเป็นสิ่งที่ด้อยที่สุด และทายาทของเธอจะไม่ลงมือฆ่าเหลิ่งอวิ๋นเซียวแน่นอน
เรื่องที่ตลกยิ่งกว่านั้น แม้แต่เจี่ยนอี๋นั่วก็ค้นพบความจริง เนื่องจากการกลับมาของเหลิ่งอวิ๋นเซียวทำให้เหลิ่งเซ่าถิงเป็นที่ชื่นชอบในสายตา เหลิ่งเซ่าถิงต้องการเพียงตัดเจี่ยนอี๋นั่วออกไป เขาก็จะสมบูรณ์แบบ อย่างไรก็ตามการขาดประสบการณ์และการศึกษาของเหลิ่งอวิ๋นเซียวไม่สามารถชดเชยได้ด้วยความดื้อรั้นที่ไม่ได้รับการแก้ไขของเขา ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากการเลี้ยงดูของคู่สามีภรรยาในชนบทเหลิ่งอวิ๋นเซียวก็ตัดสินใจอย่างไร้ความปราณี
สิ่งเดียวที่คุณนายเหลิ่งไม่คิดคือคนที่ทำงานได้ถูกใจเธอที่สุดคือเหลิ่งหมิงอัน เหลิ่งหมิงอันรู้วิธีที่จะจัดการเหลิ่งอวิ๋นเซียวและเหลิ่งเซ่าถิง แทนที่จะฆ่าเหลิ่งอวิ๋นเซียวโดยตรง ทั้งๆที่เขาสามารถทำได้ แต่เขารู้ดี เธอจะเลือกเหลิ่งเซ่าถิง และฆ่าเหลิ่งอวิ๋นเซียวทิ้ง
“น่าเสียดาย……” คุณนายเหลิ่งอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้งและพูดอย่างแผ่วเบา
ไม่รู้ว่าเธอกำลังเสียใจกับความตายของเหลิ่งอวิ๋นเซียว หรือสงสารเหลิ่งเซ่าถิงที่กำลังจะสูญเสียคนรัก หรือสงสารเหลิ่งหมิงอันคนที่เข้าใจเธอที่สุด แต่เป็นเพราะเธอไม่ได้มีเลือดของเธอ เธอก็เลยใช้เป็นตัวหมากรุกเท่านั้น……
หัวใจของเหลิ่งอวิ๋นเซียวเจ็บปวด เขารู้ตัวแล้วว่ามีคนสะกดรอยตาม เขารู้ว่าจะต้องมีปัญหากับเงินที่เหลิ่งหมิงอันให้เขา แต่เขาก็ลังเลที่จะทิ้งมันไป และไม่มีเวลาที่จะจัดการกลับกล่องเงินสดนี้ มีเงินหนึ่งล้านเหรียญในกล่อง ในหมู่บ้านบนภูเขาที่เลี้ยงดูเขามานานกว่าสิบปี เงินนี้สามารถสร้างบ้านที่ดีมากให้พ่อบุญธรรมของเขาได้
เหลิ่งอวิ๋นเซียวรู้ว่าเขาสายตาสั้นและน่าสมเพช เขาเหมือนคนสิ้นคิดที่ไม่เคยเห็นเงินมาก่อน ถือกล่องเงินสดและไม่ยอมปล่อย ไม่เหมือนเด็กร่ำรายที่เกิดมาในตระกูลเหลิ่งเลย
เหลิ่งอวิ๋นเซียวร่ำรวย เมื่อตอนที่เขายังเด็กและเงินเป็นจำนวนมหาศาลสำหรับเขาเป็นแค่ตัวเลข แม้ว่ามันจะเป็นเงินหลายร้อยล้านก็ตาม เขาทำได้เพียงแค่เปิดเปลือกตาขึ้นเท่านั้น เขาไม่ได้มีสิ่งพิเศษที่ต้องการหรือพบว่ามีอะไรน่าสนใจ ตราบใดที่เขาชี้นิ้วมันจะถูกส่งถึงเขาทันที ชอบห้องไหนก็ต้องยกให้เขา สิ่งที่เขาชอบจะเป็นของเขา ถ้ามีผู้หญิงที่เขาสนใจ ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นเหมือนเจ้าหญิงในทันที
แต่จนกว่าเขาจะตัดมือตัวเอง กระโดดร่มจากเครื่องบินและร่อนลงที่หมู่บ้านบนภูเขา เหลิ่งอวิ๋นเซียวก็เข้าใจความหมายของเงิน เงินเล็กน้อยสามารถแลกเป็นค่าขนมได้ เพียงไม่กี่ดอลลาร์สามารถใช้ในการนั่งรถเข้าไปในเมืองและเงินไม่กี่ร้อยสามารถใช้รักษาอาการเจ็บป่วย การผ่าตัดหัวใจแต่ละครั้งใช้เงินเป็นแสน
เหลิ่งอวิ๋นเซียวเฝ้าดูผมของพ่อบุญธรรมของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวในเวลานั้นและตระหนักว่าราคาที่ครั้งเดียวเพียงพอสำหรับเขา เปลี่ยนเสื้อผ้าดีๆให้ชายคนนี้ ทำผมหงอกให้เป็นผมสีดำ เหลิ่งอวิ๋นเซียวอยู่ในอารมณ์แปลกๆ ในเวลานั้นเศร้าเล็กน้อยแต่ก็มีความสุขมากกว่าคู่รักที่น่าสงสารต้องจ่ายราคาสูงเพื่อรักษาเขา เขามีความสุขมากมี ความสุขมากกว่าการได้ของเล่นชิ้นโปรดของเขา
เมื่อดูเหมือนว่าเขาไม่มีอะไรจะขอ เขาค้นพบในเวลานั้นว่าเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ เกี่ยวกับโลกภายนอก แต่เขาไม่ได้พบกับสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ
นักฆ่าที่ตามเหลิ่งอวิ๋นเซียวมาถูกพบเข้า ในที่สุดเขาก็มีโอกาสที่จะเปิดดูของในกล่องนี้ เมื่อมองเข้าไปในกล่องมีเพียงเมล็ดข้าว เหลิ่งอวิ๋นเซียวก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย ถ้าตอนนี้ไม่ใช่เพราะความลำบากใจ เขาอยากจะเก็บเครื่องระบุตำแหน่งไว้และเอาให้พ่อบุญธรรมของเขาดู มีอะไรบางอย่างที่ละเอียดอ่อนมาก และหายากในโลกนี้
แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถทิ้งร่องรอยตำแหน่งได้ เขารีบวางเครื่องระบุตำแหน่งบนสุนัขป่าที่ผ่านมาและดูสุนัขป่าวิ่งหนีไปก่อนที่เขาจะวิ่งไปทางอื่น แม้ว่าเหลิ่งอวิ๋นเซียวจะขาดการศึกษาชั้นยอดมากว่าสิบปี เหลิ่งอวิ๋นเซียวก็ยังสามารถใช้ความสามารถและสัญชาตญาณของเขาในการหลบนักฆ่าที่อยู่ข้างหลังเขา ทำให้คุณนายเหลิ่งโกรธมากและส่งคนไปเพิ่ม เหลิ่งอวิ๋นเซียวถูกล้อมรอบ เขาถูกยิงเข้าที่ไหล่ แต่เขายังคงหลบหนีไปได้ เขาซ่อนตัวอยู่ในบ้านที่ทรุดโทรม บาดแผลที่ไหล่ของเขาอักเสบมันเจ็บปวดและแสบร้อน
นักฆ่าบอกเขาว่าเขาอาจจะตายที่นี่ แต่ถึงอย่างนั้นเหลิ่งอวิ๋นเซียวก็ยังคงซ่อนกองเหรียญไว้ที่มุมอย่างระมัดระวังและปิดทับด้วยของกระจุกกระจิก เพื่อไม่ให้คราบเลือดของเขาตกลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาต้องรอ รอโอกาสที่จะสามารถเอาเงินไปให้กับพ่อบุญธรรมของเขา มันก็น่าจะเพียงพอสำหรับพ่อบุญธรรมของเขาไปตลอดชีวิต
เหลิ่งอวิ๋นเซียวย่อตัวลงที่มุม รอความตายของตัวเอง และหวังว่าจะมีคนมาพบเขาก่อนคุณนายเหลิ่ง
ทันใดนั้นมีคนเดินเข้ามาในบ้านที่ทรุดโทรมหลังนี้และมีแสงสลัว เหลิ่งอวิ๋นเซียวมองใบหน้าที่คล้ายกับเขาอย่างคลุมเครือ เหลิ่งอวิ๋นเซียวเห็นใบหน้าของบุคคลนั้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: “ในที่สุดเธอก็มาถึงที่นี่จนได้ น้องชายของฉัน”
เหลิ่งเซ่าถิงพูดอย่างเย็นชา: “ฉันเห็นข้อความที่พี่ส่งมา มันเป็นรหัสมอร์สที่พี่สอนฉันเมื่อตอนเรายังเด็ก”
นอกเหนือจากการหลีกเลี่ยงการไล่ล่าของผู้คนที่คุณนายเหลิ่งส่งมาใน ทุกวันนี้เหลิ่งอวิ๋นเซียวยังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะติดต่อเหลิ่งเซ่าถิง พวกเขาเติบโตมาด้วยกันและเป็นฝาแฝดแม้จะมีบุคลิกที่แตกต่างกันมาก แต่พวกเขาก็มีประสบการณ์ร่วมกันมากที่ทำให้พวกเขาสามารถข่าวเป็นรหัสมอร์สได้
ใบหน้าของเหลิ่งอวิ๋นเซียวซีดจนไร้สีเลือดและรอยยิ้มของเขาดูเยือกเย็นเป็นพิเศษ: “ฉันไม่ต้องการความเป็นห่วงของแก ฉันต้องการให้แกช่วยอะไรหน่อย มีแต่แกที่ช่วยฉันได้
