เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยหน้าแดง ลดเสียงลงและพูดอย่างเขินอาย: “เธอจะพูดอะไรกับฉันล่ะ? เธอก็พูดถึงเธอ บอกว่าเธอน่าจะรู้สึกดีกับฉัน เธอรู้จักฉันตั้งแต่แรกแล้วหรอ? จริงหรอ ฉันไม่รู้เลย”
เมื่อเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยพูดอย่างนี้ เธอก็พูดต่อและเสียงดังขึ้น: “ฉันคิดว่านี่มันก็เป็นยุคสมัยใหม่แล้ว วัยรุ่นแบบเราไม่ควรถูกผูกมัดกับกฎเก่าๆ กฎของความบริสุทธิ์ มีอะไรบ้างเรายังคงปฏิบัติตามกฎ เชยใช่ไหม?”
เหลิ่งหมิงอันหรี่ตาลงและหัวเราะ: “ใช่ ฉันเองก็ไม่ชอบกฎฏพวกนั้น ตราบใดที่ฉันชอบผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่สนว่าเธอจะอยู่กับใครมาก่อนหรือทำอะไรมาก่อน”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูด: “ถ้าเธอเองก็คิดแบบเดียวกัน ฉันก็โล่งใจ ที่จริงเธอก็รู้จักฉู่หมิงเซวียนดี ฉันถูกเขาหลอก ไม่งั้นฉันก็คงไม่ทำเหมือนในวิดีโอแบบนั้น ที่ฉันช่วยเธอก็เพราะฉันรู้สึกดีกับเธอ ถ้าเราสามารถลืมอดีตและเริ่มต้นใหม่ได้ ฉันคิดว่ามันจะเป็นสิ่งที่โชคดีมากสำหรับฉัน ได้อยู่กับคนที่เรารักมันเป็นอะไรที่ดีที่สุด”
เหลิ่งหมิงอันพยักหน้าช้าๆ ยิ้มและพูดว่า: “ที่เธอพูดมีเหตุผลมาก ฉันอุตส่าซ่อนความรู้สึกไว้อย่างดีแต่กลับถูกเธอรู้จนได้ แต่เจี่ยนอี๋นั่วยังไม่ได้รับโทษ ฉันต้องรอรู้ผลของเธอก่อนถึงจะอยู่กับเธอได้ เธอทำกับเธอแบบนี้ ถ้าฉันไม่เห็นกับตาว่าเธอได้รับโทษแล้ว ฉันจะอยู่กับเธออย่างสบายใจได้ยังไง?”
เหลิ่งหมิงอันพูดและยกมือขึ้นจับมือของเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ย พูดด้วยความรักว่า: “ฉันขอโทษ เวลาที่เธอเจอความยากลำบากแล้วฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ ฉันรู้สึกเศร้ามากเวลาคิดถึงเรื่องนี้ แต่โชคดีที่เรามีชีวิตที่เหลือเพื่ออยู่ด้วยกัน ”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยไม่คาดคิดมาก่อนว่าเหลิ่งหมิงอันรู้สึกดีกับเธอ พูดด้วยความตื่นตระหนกทันที: “ไม่ต้องขอโทษหรอก แค่เราได้อยู่ด้วยกัน ฉันก็ดีใจแล้ว”
เหลิ่งหมิงอันขมวดคิ้วและถอนหายใจเบาๆ: “เธอก็รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเจี่ยนอี๋นั่วกับลูกพี่ลูกน้องของฉัน ถ้าเราอยู่ด้วยกันอย่างบุ่มบ่าม ฉันกลัวว่ามันจะกระตุ้นความสงสัยของเขา เธอก็ไม่อยากปล่อยให้เจี่ยนอี๋นั่วถูกลูกพี่ลูกน้องของฉันช่วยออกมาอีกใช่ไหมล่ะ?”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: “ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไง? เธอทำไม่ดีกัยฉันขนาดนั้น ฉันจะให้เจี่ยนอี๋นั่วอยู่ในคุกไปตลอดชีวิต”
เหลิ่งหมิงอันพยักหน้า ขมวดคิ้วและพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นเราต้องปกปิดความสัมพันธ์ของเราไว้ก่อน ถ้าเรื่องจบลงแล้ว ฉันจะขอเธอแต่งงาน”
ขณะที่เหลิ่งหมิงอันพูด เขายกมือขึ้นและลูบแก้มของเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ย และพูดเบาๆ: “ฉันอยากแต่งงานกับเธอจริงๆ ฉันอยากเห็นเธอในชุดแต่งงานสวยๆ”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยยังเด็กมากและผิวของเธอเรียบเนียน ละเอียดอ่อนในการสัมผัสดีกว่าผิวของเจี่ยนอี๋นั่ว แต่เหลิ่งหมิงอันไม่รู้สึกถึงแรงดึงดูดแม้แต่น้อย บางทีเขาอาจต้องเพิ่มดวงตาที่สดใสไม่ยอมใครอีกคู่เพิ่มความฉลาดและความกระตือรือร้น แม้แต่เสียงก็หวานน้อยลงและเย็นชามากขึ้นและพูดขึ้นว่า: “เหลิ่งหมิงอัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ!”
สิ่งนี้จะดึงดูดเขามากขึ้นและทำให้เขาฝันถึงเธอตลอดเวลาโดยจินตนาการถึงรูปลักษณ์ของการโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เขาต้องการให้เธอสวมชุดแต่งงานสีขาวและทำบางสิ่งที่เธอและเหลิ่งเซ่าถิงไม่มีโอกาสได้ทำ
เขาหมดหนทางกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ เมื่อไหร่เขาจะมีโอกาสบ้าง?
เหลิ่งหมิงอันมองไปที่เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยซึ่งเต็มไปด้วยสีหน้าเขินอาย จากนั้นเหลิ่งหมิงอันก็ค่อยๆปล่อยมือออกและหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าข้างๆ เขายิ้มและพูดว่า: “ฉันไม่มีบัญชีธนาคารของเธอ ฉันก็เลยจะให้เงินสด เอาเงินนี้ไปใช้ก่อน แล้วฉันจะให้อีก แต่เธอต้องเก็บเป็นความลับรวมทั้งแม่ของเธอด้วย ไม่เช่นนั้นแผนทั้งหมดจะสูญเปล่า ไม่เพียงแต่เจี่ยนอี๋นั่วก็จะถูกปล่อยออกมา และเธอจะไม่ได้ทรัพย์สินของตระกูลเจี่ยนสักบาท”
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยรีบรับเงินจากเหลิ่งหมิงอันและพยักหน้าอย่างรีบร้อน: “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะทำตามที่เธอบอก”
“อืม เป็นเด็กดีจริงๆ” เหลิ่งหมิงอันพูดด้วยรอยยิ้ม
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยหน้าแดงอย่างเขินอายในขณะที่กำลังเก็บเงินในกระเป๋าของเธอ เธอมองไปที่เสื้อผ้าของเหลิ่งหมิงอันอย่างระมัดระวังและประเมินราคาเสื้อผ้าของเหลิ่งหมิงอัน จากนั้นเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเหลิ่งหมิงอันอีกครั้ง เขามีดวงตาดอกท้อคู่หนึ่ง เมื่อเขามองไปที่ผู้คน ความเสน่หาที่เปิดเผยในดวงตาของเขาทำให้ผู้คนหลงใหล
เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยรู้สึกว่าในที่สุดเธอก็จะมีชีวิตที่มีความสุขเหมือนในเทพนิยาย เหลิ่งหมิงอันเป็นเจ้าชายของเธอที่มีเสน่ห์ เธอจะอยู่อย่างมีความสุขในปราสาทกับเหลิ่งหมิงอันและมีชีวิตที่ทำให้คนอื่นอิจฉา เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะแค้นเจี่ยนอี๋นั่วอีกครั้ง เพราะเจี่ยนอี๋นั่วได้พบกับเหลิ่งหมิงอันตั้งแต่เนิ่นๆและแต่งงานกับเหลิ่งเซ่าถิง ทำไมเธอถึงไม่คลบอกตัวเอง ถ้าบอกเธอไปเหลิ่งเซ่าถิงอาจจะเลือกเธอ? และเหลิ่งหมิงอันเองก็อาจตกหลุมรักเธอก่อนหน้านี้ เธอก็คงไม่ถูกฉู่หมิงเซวียนหลอก ทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกของคนอื่น
ความแค้นที่มีต่อเจี่ยนอี๋นั่วไม่ได้หายไปแม้แต่น้อย จนกระทั่งเหลิ่งหมิงอันส่งคนไปส่งเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยที่บ้าน
หลังจากเหลิ่งหมิงอันส่งเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยกลับแล้ว เขาก็ผดทรศัพท์คุยกับอีกคน เขาพูดขึ้น: “ผู้หญิงคนนั้นจงใจส่งเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยมาอยู่ข้างฉัน ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะเอาเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยมาปั่นฉัน เอาล่ะ ทำให้เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยหายไปตลอดกาล ฉันไม่อยากเห็นเธอผู้หญิงโง่ๆ ถึงเธอจะน่ารักแต่เธอก็มีความร้ายกาจ แต่คนโง่และเลวทรามอย่างเธอ ช่างน่ารังเกียจจริงๆ ผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรอยู่ในโลกนี้ต่อไป”
หลังจากที่เหลิ่งหมิงอันพูดจบ เขาก็เยาะเย้ยและพึมพำกับตัวเอง: “เป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ทำเรื่องเลวๆใส่กันแบบนี้ จะให้…… ”
ในขณะที่เหลิ่งหมิงหนานพูดถึงตรงนี้ เขายกมือขึ้นปิดหน้าอกแม้ว่าจะไม่มีบาดแผลใดๆในบริเวณนั้น แต่เขาก็รู้สึกเสียวซ่าเบาๆ เมื่อนึกถึงตอนที่ถูกเจี่ยนอี๋นั่วยิงเข้าที่หน้าอกด้วยปืนพกที่ไม่มีกระสุนเขาก็รู้สึกเจ็บปวด
เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วถูกจับ เหลิ่งหมิงอันรู้ว่าเจี่ยนอี๋นั่วจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆและเธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อหลบหนี ดังนั้นเหลิ่งหมิงอันจึงจัดเตรียมทุกอย่างไว้ล่วงหน้า ปืนพกเปล่าที่เขาพกได้ตลอดเวลาและรถที่ถูกจัดเตรียมไว้แล้ว แต่เหลิ่งหมิงอันไม่คาดคิดว่าเจี่ยนอี๋นั่วจะหนีไปทางนั้น ในขณะนั้นเขาคิดว่าเจี่ยนอี๋นั่วกำลังจะฆ่าตัวตาย เขาเลยวิ่งไปที่ห้องใต้ดิน
เมื่อนึกถึงตอนนี้ สถานการณ์นั้นอันตรายมากจริงๆถ้าไม่ใช่เพราะเจี่ยนอี๋นั่วไม่อยากฆ่าเขา แต่เป็นเพราะเธออยากกลับไปหาเหลิ่งเซ่าถิง เธอเลือกที่จะฆ่าเขาก่อนเลยก็ได้แต่เธอไม่ทำ เมื่อนึกถึงเช่นนี้หน้าอกของเหลิ่งหมิงอันก็เจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง
ขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วยิงเหลิ่งหมิงอันด้วยปืนที่หน้าอก เหลิ่งหมิงอันก็รู้สึกเบื่อหน่ายและเจ็บปวดเช่นกัน แม้ว่ามันจะเป็นเพียงกระสุนเปล่า เขาแกล้งทำเป็นเจ็บปวด เหลิ่งหมิงอันยังคงรู้สึกเจ็บปวดจากการตายเขา เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ด้านหลังของเจี่ยนอี๋นั่ว ที่กำลังหลบหนีอย่างเร่งรีบ และเขาก็จัดเตรียมแผนต่างๆต่อ
จากนั้น เวลาที่เขาคิดถึงเจี่ยนอี๋นั่ว เขาก็จะเจ็บปวดที่หน้าอกขึ้นมาอีก
“เจี่ยนอี๋นั่ว……” เหลิ่งหมิงอันจับหน้าอกของเขาเงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดัง
เจี่ยนอี๋นั่วปิดตาของเธอและย่อตัวลงที่มุมห้อง ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นอย่างลึกลับมองไปที่ความมืดตรงหน้าเธอราวกับว่าเธอถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความกลัว เจี่ยนอี๋นั่วลืมตาขึ้นและมองดูพ่อของเธอค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอ การแสดงออกของเจี่ยนฉางรุ่นดูเคร่งขรึมและจ้องไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว
เจี่ยนอี๋นั่วลุกขึ้นยืนทันที เธอเดินผ่านคนอื่นๆที่กำลังหลับอยู่และเดินไปหาพ่อของเธอ พูดขึ้นว่า: “พ่อ…… พ่อยังไม่ตายหรอ?”
แต่เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วเอื้อมมือไปสัมผัสเจี่ยนฉางรุ่นมือของเธอก็ผ่านร่างของเจี่ยนฉางรุ่น เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้ว: “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
ในขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วพูด เธอเงยหน้าขึ้นมองเจี่ยนฉางรุ่น เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ยังคงจ้องไปที่เจี่ยนอี๋นั่วด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด ดูเหมือนจะตำหนิเธอ
เจี่ยนอี๋นั่วหายใจเข้าลึกๆและถามว่า: “ต่อให้พ่อจะเป็นผี หนูก็ไม่กลัว แต่ทำไมต้องเป็นตอนนี้? เพราะหนูให้เจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยไปเหลิ่งหมิงอันงั้นหรอ? พ่อคิดว่าหนูผิดหรอ? แล้วเธอไม่ต้องรับโทษงั้นหรอ? เธอใส่ร้ายหนูนะ? แถมยังไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย! ทำไมพ่อถึงต้องมาโกรธหนู? ต่อให้พ่อจะให้อภัยเธอ แต่หนูไม่มีวันให้อภัย! ต่อให้เธอเป็นน้องสาว เธอก็ต้องชดใช้!”
เจี่ยนฉางรุ่นมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่ว ถอนหายใจยาวๆจากนั้นก็หายไปอย่างช้าๆ
เจี่ยนอี๋นั่วยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเจี่ยนฉางรุ่นไม่ให้หายไป แต่เธอยื่นมือออกมาและลืมตาขึ้นมีแสงสว่างอยู่รอบตัวและทุกอย่างในตอนนี้คือความฝัน ความฝันที่เกิดจากความไม่สบายใจที่ซ่อนอยู่ในใจของเธอ เจี่ยนอี๋นั่วไม่เคยเป็นคนที่เชื่อโชคลาง เธอรู้ว่าสาเหตุที่เธอมีความฝันเช่นนี้เป็นเพราะเธอรู้สึกสับสนเรื่องเจี่ยนฮุ่ยฮุ่ยในใจของเธอ
เจี่ยนอี๋นั่วหลับตาลงอย่างช้าๆ เธอทำสิ่งง่ายๆแบบนั้นซึ่งทำให้เธอฝันถึงพ่อของเธอโดยไม่สบายใจ ฝันว่าพ่อของเขากำลังตำหนิเธอ เจี่ยนอี๋นั่วไม่รู้ว่าตระกูลเหลิ่งของเหลิ่งหมิงอัน และคุณนายเหลิ่งจะมีความฝันคล้ายๆกันแบบนี้ไหม พวกเขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเกี่ยวกับพฤติกรรมของพวกเขาหรือเปล่า?
เจี่ยนอี๋นั่วนึกถึงเรื่องนี้และหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม เธอเป็นคนไร้เดียงสาจริงๆ คนอย่างเหลิ่งหมิงอันจะรู้สึกผิดหรือรู้สึกละอายใจได้ยังไง? พวกเขาสูงส่งและดูถูกทุกสิ่ง คงคิดแค่ว่าเธอไม่สมควรอยู่บนโลกนานขนาดนี้ อยู่ไปก็ทำให้พวกเขาอารมณ์ไม่ดี
