เจี่ยนอี๋นั่วหันหลังให้กับเหลิ่งหมิงอัน เมื่อเธอได้ยินประโยคนี้เธอคิดว่าตัวเองนั้นอาจได้ยินผิดไป เจี่ยนอี๋นั่วสูดลมหายใจเข้า ค่อยๆหมุนตัวกลับไปมองหมิงอันจากนั้นเธอถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ “คุณพูดว่าอะไร?”
เหลิ่งหมิงอันมองเจี่ยนอี๋นั่ว เขาเอียงศีรษะและยิ้มจากนั้นก็กล่าวว่า “ผมกำลังบอกว่า เหลิ่งเซ่าถิงกำลังจะหมั้น น่าจะแต่งงานกันเร็วนี้ๆ ถ้าหากว่าหลังจากแต่งแล้วก็อาจจะท้องเลยก็ได้จากนั้นก็จะมีทายาทรุ่นต่อไป ผมอาจจะเป็นคุณลุงในเร็ววัน เด็กที่เกิดกับผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของเหลิ่งเซ่าถิง ส่วนเด็กในท้องของคุณก็เป็นเพียงลูกนอกสมรส โอ๊ะ ไม่สิ ไม่ไม่ แม้แต่ลูกนอกสมรสก็ไม่อาจเป็นได้ ลูกนอกสมรสเหมือนพ่อผมยังมีโอกาสได้กลับไปตระกูลเหลิ่ง แต่ลูกในท้องของคุณนั้นไม่มีวันแม้แต่จะได้เหยียบเข้าประตูบ้านของตระกูลเหลิ่ง!”
เจี่ยนอี่นั่วกัดริมฝีปากของเธอ ร่างกายของเธอสั่นเทาและเธอนั้นส่ายศีรษะไปมา “ไม่ ฉันไม่เชื่อคำพูดคุณ”
เหลิ่งหมิงอันยิ้มและกล่าว “คุณไม่ได้ติดต่อกับเหอหลวนเล่อเหรอ? ลองโทรถามเธอดูสิ เธอคนนั้นจะต้องรู้อย่างแน่นอน”
“ใช่..ใช่หลิวจื่อซิงหรือเปล่า?” เจี่ยนอี๋นั่วกำชายเสื้อผ้าและถามด้วยเสียงสั่นเครือ “คนที่แต่งงานกับเหลิ่งเซ่าถิงคือหลิวจื่อซิงหรือเปล่า?”
เหลิ่งหมิงอันยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า “หลิวจื่อซิงนั้นเป็นเพียงนางบำเรอเท่านั้น คู่หมั้นของเหลิ่งเซ่าถิงนั้นพวกเราก็เคยพบเจอกันแล้ว เป็นหญิงสาวที่อ่อนโยน นุ่มนวลและงดงามมาก เหลิ่งเซ่าถิงเองก็ชอบพอเธอคนนั้นมากเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็ได้วางแผนที่จะหมั้นหมายกับหญิงสาวคนนั้นแล้วและเขาก็ดูคิดจริงจังอยากจะปกป้องเธอคนนั้นด้วย”
เจี่ยนอี๋นั่วมองเหลิ่งหมิงอันและถามด้วยเสียงเย็นชา “คุณมาถึงที่นี่เพื่อที่จะบอกเรื่องนี้กับฉันงั้นสิ?”
เหลิ่งหมิงอันส่ายหน้า เขายกนิ้วขึ้น ชี้ไปยังท้องของเขา “จะมาเตือนคุณหน่อย รีบกำจัดเด็กในท้องออกไปเร็วๆเถอะ ในตอนที่ยังไม่สายไป นี่เป็นเรื่องที่ดีสำหรับลูกและสำหรับคุณ”
เหลิ่งหมิงอันกล่าวถึงตรงนี้ เขาก็ค่อยๆคลายยิ้มจากนั้นสีหน้าของเขาก็ดูจริงจัง “จากมุมมองของผม ผมหวังเป็นอย่างมากว่าหากว่าคุณคลอดเด็กออกมา แบบนั้นผมเองก็สามารถใช้เด็กมาข่มขู่คุณได้ บังคับให้คุณมาอยู่กับผม แต่…”
เหลิ่งหมิงอันกล่าวเช่นนี้ เขาก็นิ่งงันไปชั่วขณะและกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “แต่เจี่ยนอี๋นั่ว ผมไม่อยากให้คุณลำบากไปมากกว่านี้ สถานการณ์ปัจจุบันของคุณไม่เหมาะกับการมีลูก สิ่งที่คุณกำลังตั้งท้องอยู่ในตอนนี้นั้นไม่ใช่ลูก แต่คล้ายกับว่าจะเป็นระเบิดที่ไม่รู้จะระเบิดเมื่อไหร่ สิ่งนี้อาจทำให้คุณลำบากกายใจและบางทีสุดท้ายคุณก็ยังรักษาเขาไว้ไม่ได้”
“ไม่ได้อยากให้ฉันลำบากหรือไง?” เจี่ยนอี๋นั่วเงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดัง “ตอนนี้ฉันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ไงกัน คุณนี่ไง? คุณพูดออกมาได้อย่างไรว่าไม่อยากให้ฉันลำบาก?”
เหลิ่งหมิงอันหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “เจี่ยนอี๋นั่ว สิ่งที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ผม เป็นตัวคุณเอง คุณไม่ควรก้าวเข้าไปในตระกูลเหลิ่งตั้งแต่แรก ไม่ควรตกหลุมรักชายที่ชื่อเหลิ่งเซ่าถิงและทำให้เหลิ่งเซ่าถิงตกหลุมรักคุณ บางเรื่องต่อให้ผมไม่ได้ลงมือ ก็จะต้องมีบางคนลงมือ ความสัมพันธ์ของคุณและเซ่าถิงนั้นได้ถูกวางแผนเพื่อประโยชน์ไว้แล้ว คุณควรจะขอบคุณ ตอนนี้มีเพียงแค่เราที่คิดจะใช้ประโยชน์จากคุณ ถ้าหากคุณถูกศัตรูจับได้ในห้างสรรพสินค้าของเซ่าถิง คุณตายไปนานแล้ว”
“งั้นฉันก็ต้องขอบคุณคุณที่มอบชีวิตให้ฉันงั้นสิ?” เจี่ยนอี๋นั่วมองเหลิ่งหมิงอัน เธอยิ้มและกล่าวเย็นชา
เหลิ่งหมิงอันพยักหน้า เขายิ้มและกล่าว “ใช่สิ ไม่ต้องเกรงใจ”
เจี่ยนอี๋นั่วเดินเข้าไปหาเหลิ่งเซ่าถิง เธอถามเบาๆว่า “คุณไม่กลัวว่าเหลิ่งเซ่าถิงจะรู้เรื่องเหล่านี้หรือ? ไม่กลัวว่าเรื่องเหล่านี้จะลอยไปถึงหูเซ่าถิงหรืออย่างไร?”
“รู้แล้วจะทำไม? เขาก็ยังเลือกที่จะทิ้งคุณ”
เหลิ่งหมิงอันจ้องมองอี๋นั่วและถาม “เจี่ยนอี๋นั่ว คุณยังอยู่ในภาพลวงตาสินะ ตอนนี้คุณติดคุกอยู่แล้วคิดว่าเหลิ่งเซ่าถิงกำลังปกป้องคุณงั้นสิ? ช่างไร้เดียงสานัก หากว่าเหลิ่งเซ่าถิงอยากจะปกป้องคุณจริงๆ เขาก็สามารถส่งคุณไปยังเกาะที่ปลอดภัยได้ ไม่ใช่ส่งมาที่นี่ คู่หมั้นคนปัจจุบันของเซ่าถิงนั้นถูกซ่อนตัวไว้ พวกเราไม่มีใครที่จะหาเจอได้และไม่มีใครสามารถทำร้ายได้ ใครจะส่งคนที่รักเข้าคุกกัน? คุณไม่ลองคิดบ้างหรือบางทีเขาอาจจะรู้ทุกอย่างอยู่แล้วแต่ก็ยังเลือกทิ้งคุณ เพราะเขาเดาได้แล้วว่าศัตรูของเขาคือใคร หากว่าเขายังเลือกปกป้องคุณ เขาอาจเสียเวลาเสียทุกอย่างมากจนเกินไป คุณน่ะ ยังไม่คุ้มค่าพอที่เขาจะลงทุนทุกอย่างมาเพื่อปกป้องคุณไงล่ะ”
เจี่ยนอี๋นั่วแทบล้มลงไปกองกับพื้น เธอจับเก้าอี้และประคองตัวเองเอาไว้ เธอรู้ว่าไม่ควรเชื่อเหลิ่งหมิงอัน ก่อนหน้านี้เขาก็โกหกเธอมาตลอด หากว่าเธอยังเชื่อเหลิ่งหมิงอันอีกก็เหมือนกับเธอโง่ คำพูดของเหลิ่งหมิงอันนั้น ไม่น่าเชื่อเลยแม้แต่ประโยคเดียว แต่เพราะคำพูดของเหลิ่งหมิงอันนั้นเจาะลงไปในความกังวลที่มีอยู่ภายในหัวใจของเธอ เจี่ยนอี๋นั่วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจ
“ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ? โกรธเพราะเหลิ่งเซ่าถิงไม่เชื่อคุณ แต่ก็ยังมีความหวังกับเขาอยู่ คิดว่าเขาอาจจะใช้วิธีอื่นเพื่อปกป้องคุณงั้นสิ?”
เหลิ่งหมิงอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ “เจี่ยนอี๋นั่ว คุณนี่โง่จริงๆ ทำไมผู้หญิงที่ฉลาดนักฉลาดหนา ถึงได้พลาดท่าไร้เดียงสาให้กับผู้ชาย? ไม่แปลกใจเลยที่คุณจะตกหลุมรักผู้ชายอย่างฉู่หมิงเซวียน และโดนผมหลอกครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังคิดว่าผู้ชายอย่างเหลิ่งเซ่าถิงไม่มีอำนาจมากพอที่จะปกป้องผู้หญิงที่เขารักได้จนต้องส่งเข้ามาในเรือนจำนี้ คุณนี่ช่างน่ารักและโง่เขลา…”
เจี่ยนอี๋นั่วก้มหน้าลงและค่อยๆหัวเราะออกมาเบาๆ ในตอนแรกเริ่มนั้นเธอหัวเราะเบาๆจากนั้นก็ค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเจี่ยนอี๋นั่วก็เงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดังลั่น เธอทั้งหัวเราะพร้อมกับตะโกนว่า “ใช่ ฉันโง่ โง่เขลา…”
“โง่เขลาจริงๆ..” เจี่ยนอี๋นั่วกล่าวเสียงเบาและยังคงหัวเราะอยู่
เสียงหัวเราะของเจี่ยนอี๋นั่วทำให้เหลิ่งหมิงอันค่อยๆหุบยิ้ม เขาจ้องมองไปยังอี๋นั่วและกล่าวอย่างจริงจัง “มีเพียงผมที่รักคุณมากที่สุด ตอนนี้มีเพียงผมที่ช่วยเหลือคุณ ผมทำทุกย่าง เพื่อที่คุณจะได้เห็นธาตุแท้ของเหลิ่งเซ่าถิง รอให้เขาแต่งงานก่อน จากนั้นผมจะช่วยคุณออกมา เรื่องนี้นั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม ผมได้หาเกาะเล็กๆไว้แล้ว เราสามารถไปอาศัยอยู่ที่นั่นได้ ไปนั่งรับลมทะเลด้วยกัน มองดูน้ำทะเลเพิ่มและลดไปเรื่อยๆ ไม่ต้องสนใจเรื่องราวของตระกูลเหลิ่งอีกต่อไป”
เจี่ยนอี๋นั่วกล่าวเสียงแหบพร่า “เหลิ่งเซ่าถิงไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันน่ำ สำหรับคุณแล้วยังมีความน่าสนใจในการไล่ตามหรือเปล่า?”
เหลิ่งหมิงอันลูบหน้าอกของเขาเบาๆและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก “ตอนนี้คุณสำหรับผม ไม่ใช่เหยื่อที่จะต้องไล่ตามแล้ว ผมอยากอยู่กับคุณ อยากให้คุณริเริ่มที่จะจูบผม สัมผัสผมบ้าง”
เจี่ยนอี๋นั่วมองเหลิ่งหมิงอัน เธอยิ้มขมขื่นและกล่าว “สัมผัสคุณ ฆาตกรที่ฆ่าพ่อฉัน?”
เหลิ่งหมิงอันส่ายหน้าและถอนหายใจ “อี๋นั่ว ไม่ต้องกังวลกับเรื่องราวเหล่านี้ พวกเรารู้ดีว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อของคุณ ผมไม่ใช่คนลงมือ จะมานับมาผมเป็นฆาตกรได้อย่างไร? ความสัมพันธ์ระหว่างคนคนนั้นและเหลิ่งเซ่าถิงนั้นใกล้ชิดมากกว่าคุณและผมอีก ตอนนี้คนคนนั้นก็ได้หายตัวไป อาจได้รับการปกป้องจากเหลิ่งเซ่าถิง ความสัมพันธ์ของคนคนนั้นกับเหลิ่งเซ่าถิงดีต่อกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ต่อให้เขาฆ่าพ่อของคุณ เหลิ่งเซ่าถิงจะจับเขาเข้าคุกได้อย่างไร?”
เหลิ่งหมิงอันกล่าว เขาเงยหน้าขึ้นมองเจี่ยนอี๋นั่วและกล่าวเบาๆว่า “จริงๆแล้ว เหลิ่งเซ่าถิงเขาก็เลือกได้ระหว่างการเอาคุณเข้าคุกกับเอาฆาตกรที่ฆ่าพ่อของคุณเข้าคุก หากว่าคุณไม่เข้าคุก คนคนนั้นก็จะต้องเข้าคุกแทนคุณและคุณก็จะไม่มีทางปล่อยคนคนนั้นไปแน่…”
เจี่ยนอี๋นั่วค่อยๆกระพริบตาอย่างช้าๆ เธอจ้องมองเหลิ่งหมิงอัน ราวกับลมหายใจของเธอนั้นหยุดนิ่ง เหตุผลที่ทำให้เธอยืนกรานที่จะเชื่อในตัวเหลิ่งเซ่าถิงก็เพราะว่าเหลิ่งเซ่าถิงรู้ถึงการมีชีวิตอยู่ของพี่ชายของเขา แต่กลับจงใจทำเป็นไม่รู้เรื่อง เจี่ยนอี๋นั่วคิดเสมอว่านี่เป็นวิธีหนึ่งที่เหลิ่งเซ่าถิงทำเพื่อปกป้องเธอ ตอนนี้เหลิ่งเซ่าถิงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากและต้องแยกเธอออกห่างเพื่อสร้างสถานการณ์ว่าทั้งสองได้แยกจากกันแล้วจึงจะปกป้องเธอได้
แต่เจี่ยนอี๋นั่วไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่เหลิ่งเซ่าถิงอาจปกป้องพี่ชายฝาแฝดของเขา หากว่าเจี่ยนอี๋นั่วไม่เข้าคุก เธอจะไม่ปล่อยฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเธอไปอย่างแน่นอน รวมทั้งเหลิ่งหมิงอันและพี่ของเหลิ่งเซ่าถิง เจี่ยนอี๋นั่วอาจให้เหลิ่งเซ่าถิงเลือก แต่เหลิ่งเซ่าถิงจะเลือกได้อย่างไร?
ทันใดนั้นอี๋นั่วก็ค้นพบว่าความเป็นไปได้ไม่ได้มีเพียงแค่ทางเดียว บางทีอาจมีความเป็นไปได้อื่นๆอีกมาก อาจเป็นเพราะเธอนั้นยังคงรักเหลิ่งเซ่าถิงและรักมากดังนั้นเธอจึงมองข้ามความเป็นไปได้ทั้งหมดไปจนหมดสิ้น
เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกราวกับว่าเธอติดอยู่ในหมอกแห่งความจริงและเท็จ เธออยู่ในคุกและไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะสื่อสารกับเหลิ่งเซ่าถิง เธอจะผลักดันตัวเองให้เชื่อเหลิ่งเซ่าถิงต่อไปได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นก็คือเหตุผลที่เธอเลือกเชื่อเซ่าถิงในตอนแรก แต่มันก็อาจเกิดความเป็นไปได้อื่นๆเข้ามาอีกด้วย
“ฉัน…” เจี่ยนอี๋นั่วกล่าวออกมาอย่างเชื่องช้า เธอกล่าวออกมาเพียงแค่หนึ่งคำและไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรต่อ
เหลิ่งหมิงอันจ้องมองอี๋นั่วและกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “เหมือนว่าคุณอยากจะพักผ่อน คุณก็ลองคิดในสิ่งที่ผมพูดไปก็แล้วกัน คิดให้ดีๆ ควรจะเก็บเด็กไว้หรือไม่ ผมให้คุณเอาเด็กออก ผมนั้นเคียงข้างคุณ ให้คำแนะนำแก่คุณ ถ้าหากว่าคุณต้องการจะคลอดเด็กคนนี้จริงๆ ผมก็ไม่รังเกียจที่จะรับเลี้ยง รอผม ผมจะมารับคุณ”
เหลิ่งหมิงอันกล่าว เขายิ้มและลุกขึ้นจากนั้นเขาก็หมุนตัวและเดินจากไป
เจี่ยนอี๋นั่วมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า เธอใช้น้ำเสียงที่ไม่มีใครได้ยินและกล่าวว่า “ฉันยังคงเชื่อในคุณ…”
แม้ว่าตอนนี้อาจจะมีไขว้เขวไปบ้าง แต่ก็ยังเชื่อในเหตุผลของคุณแม้จะมีความเป็นไปได้อื่นๆก็ตาม แต่ฉันก็ยังอยากจะเชื่อคุณเพราะคุณคือคนรักของฉัน เหลิ่งเซ่าถิง ฉันเคยพูดว่าฉันเต็มใจที่จะใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อยืนยันความไว้วางใจในตัวคุณและฉันจะไม่มีวันผิดคำพูด แม้ว่าจะผิด แต่มันก็เป็นเพียงชั่วชีวิตเท่านั้น ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่มากมาย
เจี่ยนอี๋นั่วนึกถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเธอกลับมาสว่าง รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของเธอ เจี่ยนอี๋นั่วก้มหน้าลง ลูบท้องที่โตนั้นอย่างเบามือ เธอค่อยๆลุกขึ้น ผู้คุมที่ได้ยินการพูดคุยของเหลิ่งหมิงอันและอี๋นั่ว เขาไม่แน่ใจนักว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมองไปที่สถานะท่าทีปัจจุบันของเจี่ยนอี๋นั่วและคิดว่าเจี่ยนอี๋นั่วนั้นได้รับแรงกระตุ้นที่มากเกินไป
ผู้คุมอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเพื่อพยายามประคองอี๋นั่ว อี๋นั่วส่ายหน้า เธอยิ้มและพูด “ไม่เป็นไร ฉันโอเคดี ฉัน…”
เจี่ยนอี๋นั่วกล่าวดังนั้น ทันใดนั้นเธอหยุดกะทันหันและความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในช่องท้องของเธอทำให้เธอต้องประคองตัวเองไว้กับผนังเพื่อการทรงตัวของเธอ
