เจี่ยนอี๋นั่วยกมือขึ้นแล้วลูบใบหน้าเล็กๆของเจี่ยนซวง พูดด้วยรอยยิ้ม: “พ่อไม่ใช่ไม่รักลูก แต่แค่แยกทางกับแม่แล้ว แต่ความรู้สึกที่พ่อมีต่อซวงซวงยังไม่เปลี่ยนแปลง”
เจี่ยนซวง ก้มหน้าลงและทำหน้ามุ่ย: “ แม่พูดเสมอว่าความรู้สึกของพ่อที่มีต่อซวงซวงไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ถ้าพ่อรักซวงซวงจริง ทำไมเขาถึงไม่มาหาซวงซวง? แม่ชอบพูดเข้าข้างพ่อตลอดเลย”
ในขณะที่เจี่ยนซวงพูด เธอก็ผลักจานและพูดต่อว่า: “ยังไงซวงซวงก็ตัดสินใจแล้ว ถ้าพ่อไม่มาหาซวงซวงอีก ต่อให้พ่อจะดีแค่ไหน ซวงซวงก็ไม่เอา ซวงซวงพูดคำไหนคำนั้น!”
เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าเธอจะพยายามพูดปลอบเจี่ยนซวงว่าเหลิ่งเซ่าถิงไม่ได้ละทิ้งเธอและไม่ได้เพิกเฉย แต่เหลิ่งเซ่าถิงไม่ได้มาหาเจี่ยนซวงนานแล้ว ไม่ว่าเธอจะอธิบายยังไง ก็ไม่สามารถปลอบใจซวงซวงได้
เจี่ยนอี๋นั่วไม่กล้าพูดมากกว่านี้เพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิด เจี่ยนซวงยังมีความคิดที่ดื้อรั้น กลัวว่าเธอจะยิ่งคิดมากทำไมเหลิ่งเซ่าถิงไม่มาหาเธอ
เจี่ยนอี๋นั่วครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็ยิ้มแล้วลูบหน้าเจี่ยนซวง: “ตอนนี้ลูกเปลี่ยนชื่อเป็นเหยียนเหยียนแล้วไม่ใช่หรอ? ต่อไปนี้อย่าเรียกซวงซวงอีก ต้องฝึกให้ชินตั้งแต่อยู่บ้าน ไปข้างนอกจะได้ไม่เผลอพูดลูกดูสิ ตอนนี้เรามีชีวิตที่สงบแค่ไหน ไม่ต้องติดคุกและไม่ต้องเจอลุงใจร้าย ทั้งหมดนี้พ่อกำลังปกป้องเรา ถึงแม้พ่อจะมาอยู่กับเราไม่ได้แต่พ่อก็คอยดูแลเราตลอด”
เจี่ยนซวงเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยเสียงร้องไห้: “อยู่กับเราตลอดจริงๆหรอ?”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพยักหน้า ชี้ไปที่จี้บนสร้อยคอของเจี่ยนซวง แตะที่หน้าอกของเจี่ยนซวง: “ใช่ แม่จะโกหกลูกได้ยังไง?”
เมื่อเจี่ยนซวงได้ยินเจี่ยนอี๋นั่วพูดแบบนี้ เธอก็พูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ตัดใจจากคุณลุงเฉิง เรามารอพ่อกันเถอะ ให้โอกาสพ่ออีกครั้ง”
เจี่ยนอี๋นั่วลูบหัวของเจี่ยนซวง ยิ้มและหันหน้าออกไป: “ใช่สิ ลูกเห็นที่คฤหาสน์บนภูเขามีคนอยู่หรอ?”
เจี่ยนซวงพยักหน้า: “หนูได้ยินคนบอกว่า บอกว่า…… ”
เจี่ยนซวงลดเสียงของเธอและกระซิบ: “แม่ พวกเขาบอกว่ามีผีอาศัยอยู่ในคฤหาสน์บนภูเขา มันน่ากลัวมาก! แม่ ต่อไปแม่ต้องอยู่ห่างๆจากคฤหาสน์นั้น เดี๋ยวโดนผีหลอกนะ!”
เจี่ยนอี๋นั่วหัวเราะและพูดว่า: “วันนี้แม่เพิ่งไปมา”
ดวงตาของเจี่ยนซวงเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ: “อะไรนะ? แล้วแม่ไม่เจอผีหรอ?”
“ไม่มีผี มันเป็นแค่ข่าวลือที่สร้างขึ้นโดยบางคน อย่าฟังข่าวลือของคนอื่นและเชื่อว่ามีผี ไม่มีผีในโลกนี้ มีแต่คนดีและคนไม่ดี” เจี่ยนอี๋นั่วพูดด้วยรอยยิ้ม.
เจี่ยนซวงไม่สนใจคำพูดของเจี่ยนอี๋นั่ว เมื่อได้ยินเจี่ยนอี๋นั่วเข้าไปในคฤหาสน์ เจี่ยนซวงก็เขย่าแขนของเจี่ยนอี๋นั่วทันที: “แม่ ในคฤหาสน์มีอะไรบ้าง? บอกหนูหน่อย พรุ่งนี้หนูจะได้ไปโม้กับเพื่อนที่โรงเรียน”
เจี่ยนอี๋นั่วหัวเราะ: “แม่บอกได้ แต่อย่าโม้เกินจริงนะ เดี๋ยวคนอื่นจะหัวเราะเยาะได้”
เจี่ยนซวงพยักหน้าทันที: “อืม หนูจะระวัง ไม่พูดโม้เกินจริง แม่……แม่……ข้างในมีอะไร?”
เจี่ยนอี๋นั่วนึกถึงเรื่องนี้และพูดว่า: “มันสวยงามมาก มีสระน้ำขนาดใหญ่ที่มีปลาคาร์ฟอยู่ด้วยและเป็นปลาคาร์ฟชนิดที่กินได้ แต่ละตัวใหญ่มาก……”
เจี่ยนอี๋นั่วพูด ยกมือขึ้นและแสดงท่าทางเทียบกับขนาดของปลาคาร์พและพูดต่อ: “ดูแล้วน่าจะอร่อย”
เจี่ยนซวงกลืนน้ำลายทันทีและพูดอย่างรวดเร็ว: “ถ้างั้นก็เอามาทำซุปปลาได้ ปลานั้น น่าจะกินได้หลายวัน”
เจี่ยนอี๋นั่วพยักหน้าอย่างจริงจัง: “แม่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ในคฤหาส์มีคนอาศัยอยู่สองคน……น่าจะมีคนรับใช้อีก แต่ตอนนี้แม่เห็นแค่สองคน คนหนึ่งเป็นชายแก่ อีกคนคือ……”
เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วคิดเกี่ยวกับร่างที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ที่ซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่างบนชั้นสอง ส่ายหัว: “อีกคนเป็นชายหรือหญิงแม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันน่าจะเป็นผู้ชายเพราะเขาเคยบอกว่าภรรยาและลูกๆจะมา กำลังจะเปลี่ยนสนามหญ้าให้เป็นแบบที่เด็กๆชอบ”
เจี่ยนซวงกระพริบตาและพูดด้วยรอยยิ้มที่ประจบ: “แม่จ๋า งั้น……งั้นพาหนูไปดูหน่อยได้ไหม”
เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัว: “ตอนนี้ลูกยังไปไม่ได้ แต่ถ้าลูกอยากไป แม่จะพยายามหาโอกาสพาลูกไป แต่ขอบอกไว้ก่อน ถ้าแม่ไม่อนุญาตลูกห้ามไปที่นั่น ถ้าแม่รู้ แม่จะลงโทษแบะโกรธมากด้วย!”
เจี่ยนอี๋นั่วไม่อยากให้ความอยากรู้อยากเห็นของเจี่ยนซวงมีมากเกิน ความอยากรู้อยากเห็นต้องอยู่ในขอบเขตสายตาของอี๋นั่ว
เจี่ยนซวงพยักหน้าทันทีและพูดอย่างรวดเร็ว: “แม่ไม่ต้องห่วง หนูจะเชื่อฟังแม่ ไม่ไปที่นั่นคนเดียว!”
เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและแตะหัวของเจี่ยนซวงแล้วพูดว่า “เด็กดีจริงๆ ไปเถอะ ไปทำการบ้านกับแม่”
“ ห้ะ? การบ้านเป็นรางวัลของเด็กดีหรอ?” เจี่ยนซวงทำหน้าจะร้องไห้ แม้ว่าเธอจะดูไม่เต็มใจแต่เธอก็เดินตามเจี่ยนอี๋นั่วไปที่โต๊ะและเริ่มทำการบ้าน
เมื่อเจี่ยนซวงทำการบ้านเสร็จ เจี่ยนอี๋นั่วก็อาบน้ำให้เจี่ยนซวงและนอนลงบนเตียงกับเจี่ยนซวง เจี่ยนซวงยังไม่ง่วง นอนตะแคงและถามเจี่ยนอี๋นั่วเกี่ยวกับคฤหาสน์นั้น อันที่จริงไม่น่าแปลกใจที่เจี่ยนซวงอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับคฤหาสน์หลังนั้น ขนาดในหมู่บ้านเล็กๆที่สงบแห่งนี้ แค่ไก่บ้านไหนหายก็เป็นเรื่องใหญ่ ยิ่งคฤหาสน์หลังใหญ่บนภูเขามีคนอยู่จะไม่อยากรู้ได้ไง?
เจี่ยนอี๋นั่วเหนื่อยเล็กน้อย ตอนแรกเธอจะตอบคำถามของเจี่ยนซวงอย่างจริงจัง แต่เธอก็ค่อยๆหลับไปโดยไม่รู้ตัว เจี่ยนอี๋นั่วตกอยู่ในความฝันสีดำ เรื่องราวประสบการณ์ในอดีตปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วต่อหน้าเจี่ยนอี๋นั่ว ภาพที่เจี่ยนอี๋นั่วแต่งงานกับตระกูลเหลิ่งเพื่อกอบกู้ธุรกิจของครอบครัว ชั่วขณะหนึ่งเธอคือเจี่ยนอี๋นั่วที่ถูกเหลิ่งเซ่าถิงเยาะเย้ย ชั่วขณะก็เป็นอี๋นั่วที่ลังเลว่าชอบเหลิ่งเซ่าถิงไหม ไม่นานเธอก็กอดและจูบเหลิ่งเซ่าถิง
ในที่สุด ทุกอย่างก็มาหยุดอยู่ตรงภาพที่เจี่ยนอี๋นั่วตัวสั่นและเดินช้าๆในห้องมืด ด้านหน้าของเธอคือศพที่คลุมด้วยผ้าสีขาว เจี่ยนอี๋นั่วไม่เคยฝันร้ายเกี่ยวกับผีเลยเพราะในชีวิตของเธอ เธอเคยเผชิญกับฝันร้ายที่น่ากลัวที่สุดมากมาย
ท่ามกลางฝันร้ายมากมาย คนที่ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วหวาดกลัวคือคนที่นำศพพ่อของเธอมา เจี่ยนอี๋นั่วเดินไปที่ห้องเก็บศพที่เย็นเฉียบ เธอไม่กล้าที่จะเปิดผ้าสีขาวที่คลุมศพ แต่ร่างกายของเธอดูเหมือนจะไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ แม้ว่าเธอจะสั่นอย่างรุนแรง แต่เธอก็ยังคงยื่นมือออกไปและบีบมุมของผ้าขาว
เจี่ยนอี๋นั่วหายใจเข้าลึกๆ ดึงผ้าสีขาวออกแต่มันไม่ใช่ศพของพ่อเจี่ยนอี๋นั่ว แต่เป็นเหลิ่งเซ่าถิง! ใบหน้าของเขาซีด ไม่มีเลือดเลยและเขาก็กลายเป็นศพไปแล้ว
“อ๊ะ!” เจี่ยนอี๋นั่วตะโกนและลุกขึ้นนั่ง
ในเวลานี้เสียงตะโกนของเจี่ยนอี๋นั่ว ทำให้เจี่ยนซวงที่หลับไปแล้วตื่น เจี่ยนซวงขยี้ตา หาวและถามขึ้นว่า: “แม่ เป็นอะไรเหรอ?”
เจี่ยนอี๋นั่วกอดเจี่ยนซวงทันที ตัวสั่นและพูดว่า: “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แม่เป็นตะคริวที่ขา ลูกนอนเถอะ!”
เจี่ยนซวงเป็นเด็ก หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เจี่ยนอี๋นั่วพูด เธอก็เอนตัวไปที่แขนของเจี่ยนอี๋นั่วและหลับตาลงทันที เจี่ยนอี๋นั่วยกมือขึ้นแล้วลูบหัวของเจี่ยนซวง ถอนหายใจ ความหนาวเย็นในฝันร้ายในตอนนี้ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกหวาดกลัว เธอไม่ได้รับการติดต่อจากเหลิ่งเซ่าถิงมานานแล้ว เธอกลัวจริงๆว่าเหลิ่งเซ่าถิงอยู่ในสถานที่ที่เธอไม่รู้และจะมีอันตรายอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า หรือว่าจากไปจากเธอและเจี่ยนซวงตลอดกาลแล้ว
ในความเป็นจริงชีวิตที่ปลอดภัยที่เจี่ยนอี๋นั่วมีอยู่ตอนนี้ เธอก็รู้เช่นกันนั้นขึ้นอยู่กับการต่อสู้ที่สิ้นหวังของเหลิ่งเซ่าถิง ไม่ว่าเหลิ่งเซ่าถิงจะมีความรู้สึกกับเธอหรือไม่ หรือว่าเหลิ่งเซ่าถิงตกหลุมรักคนอื่นไม่ว่าเขาจะมีครอบครัวใหม่ แต่วันเวลาที่เจี่ยนอี๋นั่วสามารถมีชีวิตอยู่ได้นั้นล้วนได้รับการดูแลจากเขา
เจี่ยนอี๋นั่วไม่สามารถควบคุมความตื่นตระหนกของเธอได้ แม้ว่าเธอจะปล่อยมันไป แต่ตราบใดที่เธอคิดถึงอันตรายที่เหลิ่งเซ่าถิงอาจเผชิญ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ดูเหมือนจะถูกฉีกออกจากกันในหัวใจของเธอ ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วไม่สามารถหลับได้ เธอจึงทำได้เพียงแค่กอดเจี่ยนซวงเบาๆ และเมื่อลืมตาขึ้นก็เช้าแล้ว
หลังจากรุ่งสาง ดวงอาทิตย์ส่องแสงมาที่เจี่ยนอี๋นั่ว เธอก็แสดงอาการโล่งใจ เจี่ยนอี๋นั่วเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ ได้ยินเสียงของเจี่ยนซวงที่ลุกขึ้น เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นโรคร้ายแรง เจี่ยนอี๋นั่ว หายใจเข้าพยุงร่างของเธอและกำลังจะลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงอย่างอ่อนแรงอีกครั้ง เจี่ยนอี๋นั่วไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?” เจี่ยนซวงมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเจี่ยนอี๋นั่วและถามด้วยความตื่นตระหนก
เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่เป็นไร แม่แค่ยังไม่ตื่น”
เพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้เจี่ยนซวงเป็นห่วงเธอ เจี่ยนอี๋นั่วลุกขึ้นนั่งจากเตียงทันที เธอกัดฟันแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “แม่จะไปทำกับข้าว แล้วส่งลูกไปโรงเรียน”
เจี่ยนอี๋นั่วลุกไปล้างหน้าและลงรองพื้นปกปิดใบหน้าที่น่าเกลียดของเธอ เจี่ยนอี๋นั่วไปทำอาหารให้เจี่ยนซวง เจี่ยนอี๋นั่วปกปิดเป็นอย่างดีจนกระทั่งไปถึงโรงเรียน เจี่ยนซวงไม่รู้ว่าเจี่ยนอี๋นั่วป่วย เจี่ยนอี๋นั่วเฝ้าดูเจี่ยนซวงเดินเข้าไปในโรงเรียน ก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่ข้างถนน
เจี่ยนอี๋นั่วสูดลมหายใจ ลุกขึ้น หลังจากนั้นก็ค่อยๆเดินกลับบ้าน พ่อแม่ที่อยู่ข้างๆเห็นว่าเจี่ยนอี๋นั่วปาการแปลกๆ จึงถามว่า: “เธอป่วยหรือเปล่า?
เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัวและกำลังจะบอกว่าเธอไม่ได้ป่วย ทันใดนั้นก็ล้มลงทันที
