หนี้รัก วิวาห์จำเป็น – บทที่ 197 เธอหาผิดคนแล้ว

จนกระทั่งรุ่งสาง เจี่ยนอี๋นั่วหลับตาลงชั่วขณะ แต่หลังจากนอนหลับไปสักพัก เจี่ยนอี๋นั่วก็ตื่นขึ้นเพราะเจี่ยนซวง สมองก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมาทันที

ทันใดนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็จำได้ว่าเธอเคยได้ยินเฉิงเว่ยหรานเคยพูดว่ามั่วเชียนยังเด็กและไม่น่าเชื่อถือ คือคำพูดของชายแก่ในคฤหาสน์! ชายแก่เคยพูดคำนี้

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วและลุกขึ้น เธอคิดจะไปที่คฤหาสน์ทันที

แต่เจี่ยนซวงก็สะดุ้งอยู่ข้างๆ เธอจับแขนของเจี่ยนอี๋นั่วและถามว่า: “แม่ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

จากนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็ปรับอารมณ์ให้คงที่ หันศีรษะและยิ้มให้เจี่ยนซวง แล้วพูดว่า:”เปล่า แม่แค่ยังนอนไม่พอ รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

เจี่ยนซวงรีบพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นแม่ต้องไปส่งหนูที่โรงเรียน เดี๋ยวหนูไปเอง ไปพร้อมกับพวกเขา……”

“ไม่ได้ แม่ยังไหว ส่งหนูไปโรงเรียนได้ อย่าไปรบกวนเขา” เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและยืนขึ้น: “ตอนนี้แม่ก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว”

เมื่อพูดแบบนี้ เจี่ยนอี๋นั่วก็หายใจเข้าลึกๆ ลุกจากเตียงทันทีและเตรียมของที่เจี่ยนซวงจำเป็นต้องเอาไปโรงเรียน เมื่อส่งเจี่ยนซวงไปถึงโรงเรียน เจี่ยนอี๋นั่วก็ขมวดคิ้วมองดูเจี่ยนซวงเดินเข้าโรงเรียน จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่หมู่บ้าน

ทันทีที่เจี่ยนอี๋นั่วกลับมาที่หมู่บ้าน เธอก็ไปที่สวนผัก เพื่อเตรียมผัก จากนั้นก็เดินตรงไปที่คฤหาสน์บนภูเขา เจี่ยนอี๋นั่วไปถึงและลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะกดกริ่งประตู

ทันทีที่เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ประตูของคฤหาสน์เปิดออก ชายแก่เดินมาเปิดประตูและพูดด้วยรอยยิ้มกับเจี่ยนอี๋นั่ว: “วันนี้เราไม่ได้สั่งผัก ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มให้ชายแก่และพูดว่า: “ฉันเห็นผักพวกนี้สดและสวยมาก ฉันก็เลยจะเอามาฝาก ไม่ได้เอามาขาย คุณรับไว้เถอะ”

ชายแก่มองไปผักที่เจี่ยนอี๋นั่วนำมาและพูดด้วยรอยยิ้มทันที: “ผักพวกนี้สดจริงๆ ฉันจะเอารับมันฟรีๆได้ยังไง?”

เจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเอาไปล้างในครัวให้นะ”

ชายแก่ยิ้มและพยักหน้า: “ยังไงก็ส่งมาแล้ว งั้นรบกวนด้วยนะ”

เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและหยิบตะกร้าก่อนที่จะเข้าไปในห้องครัว เจี่ยนอี๋นั่วอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปที่ห้องชั้นสอง เมื่อเห็นว่าหน้าต่างของห้องชั้นสองยังคงเปิดอยู่ เจี่ยนอี๋นั่วก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง จากนั้น เจี่ยนอี๋นั่ว ก็รีบหันกลับและเดินเข้าไปในครัว รีบใส่น้ำและเริ่มล้างผัก

ในขณะที่ล้างผัก เจี่ยนอี๋นั่วก็ยิ้มและถาม “คุณลุง ทำไมช่วงนี้ไม่ซื้อผักเลย? ผักเราไม่ดีหรือราคาแพงไปหรือเปล่า? หรือไม่สด? บอกเราได้เลยนะ เราจะปรับปรุงให้ดี”

ชายแก่ยิ้มทันทีและพูดว่า: “ มันไม่เกี่ยวกับผักหรอก สองสามวันมานี้เราไม่ได้กินอาหารที่นี่ คุณนายกับคุณชายน้อยมาที่นี่ คุณชายก็เลยไปอยู่กับพวกเขา คนแก่อย่างฉันกินอะไรก็ได้ ขอแค่ไม่มีผัก”

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “คุณนาย? ภรรยาเจ้าของคฤหาสน์นี้หรอ?”

“ใช่แล้ว ไม่งั้นจะเป็นคุณนายคนไหนล่ะ? แต่ตอนนี้น่าจะเป็นภรรยาเก่าแล้วล่ะ” ชายแก่ยิ้มและพูดว่า “เธอไม่รู้หรอกว่าคุณชายดีใจแค่ไหน…… ”

ชายแก่พูดและถอนหายใจเล็กน้อย: “คุณนายเข้าใจผิดคุณชาย และไม่ยอมคืนดีด้วย เอ้ะ……ใช่สิ ช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”

เจี่ยนอี๋นั่ว ยิ้มและพยักหน้า: “ฉันสบายดี สบายดีมาก แล้วตอนนี้คุณชายอยู่คฤหาสน์นี้ไหม?”

ชายชราพยักหน้าและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้: “อยู่สิ กำลังเป็นทุกข์ ไม่รู้ว่าจะดีขึ้นเมื่อไหร่”

ชายแก่กำลังพูด เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชายแก่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีและตอบด้วยความเคารพ: “ฉันเข้าใจแล้ว อืมอืม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ชายแก่วางโทรศัพท์ลงทันทีและยิ้มขอโทษเจี่ยนอี๋นั่ว: “คุณชายเรียกหาฉัน ฉันต้องออกไปข้างนอกก่อน ที่นี่ไม่มีกฏอะไร ของในครัวถ้าเธออยากใช้หยิบได้เลยนะ ล้างผักเสร็จแล้วอยากไปเดินเล่นในสวนก็ได้”

เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและพยักหน้า หลังจากดูชายแก่เดินออกจากครัว เธอเช็ดมือแล้วเดินออกจากห้องครัว เดินไปที่ห้องชั้นสอง เจี่ยนอี๋นั่วเดินขึ้นบันได หลังจากเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง เจี่ยนอี๋นั่วก็ค่อยๆหาห้อง

เจี่ยนอี๋นั่ววางมือลงบนลูกบิดประตูของห้องและเธอรู้ว่าตอนนี้เธอเสี่ยงและเสียมารยาท แต่เธอไม่สามารถควบคุมแรงกระตุ้นของเธอได้ เธอต้องการยืนยันว่าเจ้าของคฤหาสน์นี้ใช่เหลิ่งเซ่าถิงหรือเปล่า?

เหลิ่งเซ่าถิงเขาคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงหาสามีให้ฉัน!

เจี่ยนอี๋นั่วเม้มริมฝีปากแน่น ค่อยๆหมุนลูกบิดประตู แล้วเปิดประตูห้อง เมื่อประตูถูกเปิดออก เจี่ยนอี๋นั่วก็เห็นเก้าอี้โดยหันหลังให้เธอ ด้านหลังของเก้าอี้นั้นสูงมาก เจี่ยนอี๋นั่วมองไม่เห็นว่าใครนั่งอยู่บนเก้าอี้ เห็นเพียงมือที่ยื่นออกมาจากเก้าอี้

นิ้วของมือนั้นยาวมีข้อต่อที่ชัดเจน ซึ่งดูเหมือนจะคล้ายกับมือของเหลิ่งเซ่าถิง

เจี่ยนอี๋นั่วก้าวไปข้างหน้า ค่อยๆเปิดประตู เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ พยุงแขนของเก้าอี้แล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน เขาสวมแว่นกันแดดและหน้ากาก ดังนั้นเจี่ยนอี๋นั่วจึงมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเขา เจี่ยนอี๋นั่วเห็นว่าชายคนนี้ผอมบางไม่เหมือนเหลิ่งเซ่าถิง

“เธอเป็นใคร” เสียงของชายคนนั้นแหบแห้ง

นี่ไม่ใช่เสียงของเหลิ่งเซ่าถิง เจี่ยนอี๋นั่วก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลัง

แต่เจี่ยนอี๋นั่วหยุดทันทีและต้องการยืนยัน หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เธอก็พูดว่า: “ขอโทษนะที่ฉันเสียมารยาท ฉันขอดูหน้าคุณหน่อยได้ไหม ฉันรู้สึกเหมือนเคยรู้จักคุณมาก่อน”

“อ่อ เธอเป็นคนที่ส่งผักมาที่นี่บ่อยๆสินะ” ชายคนนั้นพูดเบาๆ “ฉันคงไม่รู้จักกับคนสวนหรอก เธอน่าจะจำผิดคนแล้วล่ะ”

ชายคนนั้นพูดมือเรียวของเขาเกี่ยวหน้ากาก เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วเห็นมือของเขาสัมผัสกับหน้ากาก ก็หายใจเข้าลึกๆและกลั้นหายใจทันที จากนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็เห็นชายคนนั้นถอดหน้ากาก เผยให้เห็นใบหน้าที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเหลิ่งเซ่าถิง แม้ว่าใบหน้านั้นจะยังคงหล่อมาก แต่ก็ดูเหมือนเหลิ่งเซ่าถิง

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วจ้องไปที่ใบหน้านั้นเป็นเวลานานและในที่สุดก็หายใจ ส่ายหัวและพูดว่า: “ขอโทษนะที่มารบกวน ฉันน่าจะจำผิดจริงๆ ”

ตอนนี้เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังไร้สาระจริงๆ เธอจะสรุปได้ยังไงว่าเจ้าของคฤหาสน์นี้คือเหลิ่งเซ่าถิง? เพียง เพราะชายแก่พูดคล้ายกับเฉิงเว่ยหราน เอาจริงๆคำพูดแบบนั้นใครๆก็พูดได้

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วและขอโทษอย่างรวดเร็ว: “ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันประมาทเกินไป ฉันจะรีบออกไป ขอโทษด้วยนะ!”

หลังจากที่เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบ เธอก็รีบวิ่งลงไปชั้นล่างด้วยความตื่นตระหนกและวิ่งออกจากคฤหาสน์ จนกระทั่งเจี่ยนอี๋นั่วกลับมาที่บ้าน เธอก็ปล่อยผมออกด้วยความรำคาญรู้สึกว่าเธอโง่จริงๆ เจี่ยนอี๋นั่ว ไม่รู้ว่าชีวิตของเธอไม่ได้พักผ่อนมาผลนานหรือเปล่า และเมื่อคืนเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย ทำให้เธอทำเรื่องโง่ๆ

หลังจากหายใจเข้า เจี่ยนอี๋นั่วก็ล้มลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง สักพักโทรศัพท์ของเจี่ยนอี๋นั่วดังขึ้น เจี่ยนอี๋นั่วรับสายทันที แต่กลับกลายเป็นเสียงของชายแก่ที่คฤหาสน์: “ทำไมเธอถึงกลับไปแล้วล่ะ? กว่าฉันจะหาเบอร์เธอได้”

ทันทีที่เจี่ยนอี๋นั่วได้ยินเสียงของชายแก่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความอับอาย: “ขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันประมาทและเสียมารยาทมาก ฉันไปรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณชาย”

ชายแก่ยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไรหรอก คุณชายของฉันไม่สนใจเรื่องนี้ เขาถามฉันเกี่ยวกับเธอ เขาได้ยินว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวและลำบาก เขายังบอกว่าเธอน่าจะคิดถึงใครสักคนมาก เธอถึงคิดว่าเขาเป็นคนนั้น ใช่สิ คุณชายยังชวนเธอกับลูกสาวให้มาเล่นที่คฤหาสน์ด้วย พรุ่งนี้วันเสาร์ไม่ใช่หรอ? เธอกับลูกสาวมาได้ไหม?”

เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัวทันทีและพูดว่า: “ฉันจะรบกวนพวกคุณได้ยังไง ดูเหมือนว่าสุขภาพของคุณชายจะไม่ค่อยดี ควรให้เขาพักผ่อนเยอะๆ”

ชายแก่ถอนหายใจเบาๆ:“ คุณชายเป็นโรคหัวใจ ซึ่งไม่สามารถรักษาให้หายได้ด้วยการพักผ่อน คุณชายน้อยถูกภรรยาของเขาพรากจากไปและเขาก็คิดถึงลูกมาก ที่นี่เงียบมาก ช่วยคุณชายเราหน่อยเถอะ ทำให้เขามีชีวิตชีวาอีกวันนึง บางทีอาจจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้าง”

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้ว: “แต่…… ”

เจี่ยนอี๋นั่วอยากจะบอกว่าตอนนี้เธอยังมีเรื่องที่ต้องกังวลอีกมากและเธอก็ไม่อยากเจอกับชายคนนี้ เมื่อชายแก่ได้ยินคำพูดของเจี่ยนอี๋นั่ว เขาก็ถอนหายใจ พร้อมพูดว่า: “คุณชายของฉันใจกว้างมาก แม้ว่าเธอจะทำให้เขาตกใจจนป่วย แต่เขาก็ไม่สนใจความผิดของเธอและยังชวนเธออย่างไม่เห็นแก่ตัว ฉันไม่คิดว่าเธอจะไม่อยากเจอเขา ถ้าอย่างงั้นก็ช่างมันเถอะ ฉันจะบอกกับเขาเอง บนโลกนี้ไม่ใช่ทุกคนที่จะเห็นความดีที่เขาทำให้แล้วซึ้งใจ……”

สิ่งที่ชายแกพูด เจี่ยนอี๋นั่วไม่มีข้อแก้ตัวที่จะปฏิเสธ เจี่ยนอี๋นั่วรีบพูดว่า: “ลุงพูดขนาดนี้ ฉันคงต้องไปแล้ว แต่ลูกสาวฉันซนมาก กลัวจะไปรบกวน”

ชายแก่รีบยิ้มและพูดว่า: “ฉันยังคงกลัวว่าลูกของเธอจะไม่สร้างปัญหา คุณชายชอบเด็กซน วันก่อนที่เธอเคยพูดถึงเครื่องเล่นเด็ก จะมาติดตั้งวันนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็ให้ลูกของเธอมาลองเล่นดู ดูว่าสนุกไหม”

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วและถอนหายใจเบาๆ: “อืม ถ้าอย่างงั้นก็ได้”

หลังจากเจี่ยนอี๋นั่วตอบตกลง ชายแก่ที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็วางสายโทรศัพท์ เจี่ยนอี๋นั่ววางโทรศัพท์และถอนหายใจเบาๆ ส่ายหัวอย่างอ่อนแรงด้วยความรำคาญกับพฤติกรรมที่ไม่มีมารยาทของตัวเองในตอนนี้ เธอสับสนจริงๆ เหลิ่งเซ่าถิงจะไปอยู่ที่คฤหาสน์นั้นได้ยังไง? เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องทำแบบนี้นิ?