“กลัวอะไร!” นพนันท์พ่นเปลือกองุ่น แล้วพูดเสียงขุ่น “เมื่อครู่หมอประจำตระกูลก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเธอไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิต ตราบใดที่พักผ่อนมากๆ ก็ดีขึ้นเองไม่ใช่หรือไง”
“คุณแม่——”
นภสรณ์กังวลแทบตาย มันเป็นความคิดของแม่เธอ ตอนแรกบอกว่าไร้ข้อผิดพลาด ตอนนี้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมาจริงๆ นภสรณ์กลัวจะตายอยู่แล้ว
สีหน้าธราเทพเหมือนจะกินเธอ และถ้าคุณปู่รู้เข้า เกรงว่าเธอจะต้องถูกกฎครอบครัวจัดการแน่
“แกนี่มันขี้ขลาดจริงๆ!” นพนันท์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ทำไมเธอถึงได้ให้กำเนิดลูกสาวที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ออกมาได้นะ
ถ้าลูกสาวมีความกล้าได้สักครึ่งหนึ่งของเธอ ตอนนี้ก็คงไม่ใช่ว่ายังจัดการธราเทพไม่ได้หรอก
“อีกเดี๋ยวแกขึ้นชั้นบนไปขอโทษณัฐณิชาซะ”
“ฮะ? ให้ฉันไปขอโทษเธอเหรอ!”
ในความคิดของนภสรณ์ ตัวเองเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ เป็นที่ชื่นชมของคนนับพัน ส่วนณัฐณิชาเป็นตัวอะไร
เป็นแค่ผู้หญิงบ้านนอก ไต่เต้าจนกลายเป็นหงส์!
เห็นลูกสาวตัวเองทำท่าทางที่ควรกลัวแต่ไม่กลัว ที่ควรรับผิดชอบไม่ยอมรับผิดชอบ นพนันท์ก็โมโห
“แม่เคยบอกแกกี่ครั้งแล้ว ต้องเข้าใจประเมินสถานการณ์ ถึงคราวที่ควรก้มหัวก็ต้องก้ม แกต้องขอโทษเธอดีๆ ต่อไปไม่ว่าใครจะถามแกยังไง แกต้องยืนกรานว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจ มีแม่อยู่ ไม่มีใครทำอะไรแกได้หรอก”
“จริงเหรอ…” นภสรณ์มองแม่ตัวเองอย่างกังวล
นพนันท์พยักหน้า ลุกขึ้นดึงๆ จัดเสื้อผ้า “ไปสิ ก่อนที่คุณปู่จะกลับมา ถ้าคุณปู่กลับมา แล้วรู้เรื่องนี้เข้า แม่ก็ช่วยแกไม่ได้”
พูดอย่างนั้นแล้วนพนันท์ก็ดึงข้อมือลูกสาวตัวเอง กำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบน
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
ทันใดนั้นข้างหลังพลันมีเสียงตะคอกดังมา สองแม่ลูกหยุดก้าวเท้าทันที มองหน้ากันก่อนจะหันมา
นพนันท์ยิ้มทักทาย “คุณพ่อ วันนี้กลับมาเร็วจังค่ะ”
นภสรณ์ส่งเสียงเรียกอย่างหวาดกลัว “คุณปู่……”
เดิมทีนายท่านผู้เฒ่าไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่บ้าน ระหว่างนั้นได้รับสายจากเทพ ได้รู้ว่าณัฐณิชาถูกนภสรณ์ขังไว้ในห้องเย็น จึงโมโหมากทันที และรีบกลับมา
ทันทีที่เข้าบ้าน ก็ได้ยินที่นพนันท์กับลูกคุยกัน
จึงโกรธจนเดือดดาล
“นภสรณ์ แกกล้ามากนะ!” นายท่านผู้เฒ่าพูดอย่างโกรธจัด “พวกเราคนในตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ แต่ไหนแต่ไรมามีความซื่อตรงไม่กระทำเรื่องต่ำช้า ถึงแม้ว่าแกจะไม่ใช่หลานแท้ๆ ของฉัน แต่ฉันก็ยังคอยอบรมสั่งสอนความเป็นมนุษย์ให้แก คิดไม่ถึงว่าแกจะทำเรื่องชั่วช้ากับณิชาแบบนี้”
คำก็คนในตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ สองคำก็ณัฐณิชา เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่กำลังพูด เธอนภสรณ์คนนี้ไม่ใช่คนในตระกูล ยิ่งเทียบไม่ได้กับตำแหน่งของณัฐณิชาในใจของนายท่านผู้เฒ่า
นภสรณ์ตาแดงทันที เม้มริมฝีปากแน่น
“ทำไม แกไม่พอใจเหรอ” นายท่านผู้เฒ่ากระแทกไม้เท้าด้วยความโกรธ
นภสรณ์ตัวแข็งทื่อ ในใจคั่งแค้นมากจริง หวาดกลัวคุณปู่ก็จริงเช่นกัน
“คุณปู่คะ ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน…ฉันแค่ล้อเล่นกับณิชา”
“ล้อเล่น? ล้อเล่นกับชีวิตพี่สะใภ้ของแกมันสนุกมากงั้นเหรอ” แต่ไหนแต่ไรมาคุณปู่ปกครองตระกูลอย่างเข้มงวดมาโดยตลอด คราวนี้เขาโกรธมากจริงๆ เหลือบมองไปยังลุงหัสดินพ่อบ้าน และพูดว่า “เอาน้ำไปขังไว้ในห้องเย็น ให้เธอได้ลิ้มรสรสชาติของการล้อเล่น!”
คำสั่งของนายท่านผู้เฒ่าไม่มีใครกล้าไม่ปฏิบัติตาม นภสรณ์ตกตะลึงฉับพลัน เธอดึงมือของนพนันท์อย่างหวาดผวา “คุณแม่ คุณแม่ช่วยฉันด้วย ถ้าฉันเข้าไปต้องหนาวตายแน่!”
