ณัฐณิชาแทบจะทนต่อความตื่นเต้นของตัวเองไม่ได้ กระโดดดึ๋งๆ ลงบันไดไปชั้นล่าง
มองท่าทางเริงร่าของเธอ ธราเทพยืนอยู่ตรงราวบันไดชั้นสอง ยกมือขึ้นลูบหน้าอกของตัวเอง ทำไม……ชีวิตที่เคยสงบสุขของเขา เหมือนจะเกิดคลื่นไม่สงบ
เหมือนว่า การปล่อยผู้หญิงแบบนี้ไว้ข้างกาย ก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย
“แม่บุญสิตา วันนี้มีอะไรทานคะ โอ้ๆ ฉันอยากทานคื่นฉ่าย ……แล้วก็ถั่วแขกผัดพริก!” ณัฐณิชาถือกระเป๋าสีขาว พิงประตูห้องครัวคุยกับแม่บุญสิตาที่กำลังเด็ดผัก เพราะธราเทพมีนิสัยรักความสะอาดเกินใคร ดังนั้นในบ้านจึงมีเพียงแม่บุญสิตาเป็นคนรับใช้ในบ้าน
พนักงานทำความสะอาดตามปกติจะมาทุกวันเวลาที่ธราเทพไม่อยู่
“ได้ค่ะ นายหญิง”
เห็นภาพสองคนอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่น ธราเทพพลันยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว บางทีเขาอาจจะไม่รู้ตัวเลย ว่าน้ำนิ่งอย่างเขา เหมือนจะเกิดคลื่นเพราะการมาเยือนของณัฐณิชา……
เพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ธราเทพจึงไม่ได้เรียกคนขับรถหรือผู้ช่วยนริทร์มา ขับรถพาณัฐณิชาไปเอง
ทันทีที่ขึ้นรถ ณัฐณิชาก็คาดเข็มขัดนิรภัยเสียงดัง “คลิก” และใช้สายตาระแวดระวังแอบมองธราเทพ ธราเทพสตาร์ทรถ นิ้วยาวจับพวงมาลัย รู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ “มีอะไร”
“เอ่อ……ขับรถช้าหน่อยได้ไหม ฉันรักชีวิต”
“………”
คำพูดของณัฐณิชาเพิ่งสิ้นเสียง ทันใดนั้นรถก็ “บรืน” ตรงออกจากโรงรถใต้ดินไปทันที ณัฐณิชาตกใจจนคว้าจับเข็มขัดนิรภัยแน่น แต่แล้วธราเทพก็ชะลอความเร็วลง เหมือนว่าเมื่อครู่จะจงใจ!
ณัฐณิชาเหลือบมองธราเทพอย่างคับแค้นใจ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีการขอโทษ “ในเมื่อกลัว ยังจะขึ้นมาทำไม”
ก็ฉันคิดว่าดีร้ายยังไงคุณก็อยู่บนรถด้วย คุณไม่สนใจชีวิตของฉัน แต่ก็ต้องสนใจชีวิตตัวเองไม่ใช่หรือไง
อีกอย่างเมื่อครู่ในสมองมีแต่เรื่องการได้ไปทำงานที่แกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ก็เลยมัวแต่ดีใจน่ะสิ!
“ฮิฮิ นี่ไม่ใช่ว่าเชื่อใจคุณเหรอ” ณัฐณิชายิ้มประจบประแจงจนตารีโค้ง แล้วถามหยั่งเชิงว่า “จริงสิ นายท่านพิเชษฐคนนั้น……”
“เขากลับมาแล้วผมจะบอกคุณ”
“โอเค”
ในเมื่อธราเทพมีท่าทีเย็นชาแบบนี้ ณัฐณิชาก็ไม่จำเป็นต้องฝืนกระตือรือร้นคุยกับเขาที่เอาแต่เฉยเมยใส่ตลอดเวลา เธอก้มหน้าสนใจอยู่แต่กับการเล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ทันใดนั้นบนโทรศัพท์มือถือก็มีสิ่งหนึ่งเด้งขึ้นมา
“กันรพีนักเรียนของโรงเรียนศิลปะเมืองS ได้รับรางวัลชนะเลิศในการประกวดศิลปะ……”
โอ้สวรรค์?!
นี่คือกันรพีคนนั้นไม่ใช่เหรอ
ณัฐณิชาเปิดข่าวและขยายรูปภาพ พบว่ากันรพีที่บอกในเนื้อหาข่าวก็คือคนที่วาดภาพให้ตัวเองในวันนั้น! เธอว่าแล้วไหมล่ะ ตนนี่ตาแหลมจริงๆ! เห็นแวบเดียวเธอก็มองออกว่าผู้ชายคนนั้นฝีมือดี ถึงได้อยากให้เป็นครู่สอนศิลปะ
คิดไม่ถึงว่าเธอจะขุดเจอสมบัติล้ำค่า
“ฮิฮิฮิ……”
ณัฐณิชายิ้มเริงร่า ไม่ได้สนใจเลยว่าข้างกายยังมีอีกคนหนึ่ง
ธราเทพสายตาดีเป็นพิเศษ เกือบจะทันทีที่ณัฐณิชาเปิดโทรศัพท์มือถือก็เห็นผู้ชายที่อยู่บนนั้น ซึ่งบังเอิญเป็นคนที่อยู่หน้าประตูร้านอาหารญี่ปุ่นพอดี
พวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน
เพิ่งรู้จัก? เพื่อน? คนรักเก่า? หรือว่า……
ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ธราเทพพบว่าช่วงนี้ความสามารถในการควบคุมตัวเองของเขาดูเหมือนจะลดลง มันเปลี่ยนไปเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าณัฐณิชา เขาประคองพวงมาลัย “ฟึ่บ” รถหยุดลง
