“จะไปจริงเหรอ?”
“ฉัน……คือว่า……” ใบหน้าหล่อของธราเทพขยับใกล้เข้ามาตรงหน้า เพียงแค่สบตาเท่านั้น ณัฐณิชาก็ถลำลึกเข้าไปในดวงตาที่มืดมนของเขา เธอกลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น แล้วพูดกับเขาด้วยรอยยิ้มว่า “ที่จริง ก็ไม่ต้อง……ไปก็ได้?”
มองดูเธอทดลองใจตัวเองอยู่เรื่อยๆ หัวใจของธราเทพก็เหมือนมีกรงเล็บน้อยๆมาข่วนอยู่อย่างนั้นไม่หยุด
ทั้งสองหายใจรดไปที่ใบหน้าของกันและกัน
นัยน์ตาดำของธราเทพจ้องมองริมฝีปากชมพูอวบอิ่มของเธอ สายตาของเขาเริ่มคลุมเครือ ขนาดหายใจก็ยังติดๆขัดๆ “อืม? ณัฐณิชา พวกเราเป็นสามีภรรยากันใช่ไหม”
“ฮะ? อ้อ ใช่ๆ”
ธราเทพได้ยินคำตอบแล้ว ทันใดนั้นเขาก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “งั้นพวกเรา……”
“ทำเรื่องที่สามีภรรยาควรทำกันเถอะ!”
“ฮะ……อื้อ……นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ……” สองมือของณัฐณิชาพยายามผลักชายหนุ่มออก ใบหน้าเธอแดงระเรื่อ ร่างกายแข็งทื่อ สักพัก ธราเทพก็ปล่อยเธอออก “ถ้ามีครั้งหน้าอีก จะไม่ใช่การลงโทษง่ายๆแบบนี้อีก”
ลงโทษเหรอ?!
เขาทำแบบนี้เพื่อลงโทษงั้นเหรอ
“นาย นายจูบฉันทำไม?” ณัฐณิชาจับใบหน้าตัวเองอย่างเขินอาย และไม่กล้าสบตาธราเทพอีก
“จูบไม่ได้เหรอ?” ธราเทพพูด “เรื่องของสามีภรรยาพวกเราก็เคยทำมาแล้ว แค่จูบเดียวไม่เป็นไรหรอก?”
“นายหุบปากเถอะ!” พูดถึงเรื่องคราวก่อนที่เมากันทั้งคู่ ณัฐณิชาก็รู้สึกไม่มีหน้าอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ว่ากันว่าครั้งแรกของผู้หญิงสำคัญมาก แต่เธอกลับให้ธราเทพไปโดยไม่ได้สติเลย……
ฮือ…กระซิก ณัฐณิชาแค่คิดก็รู้สึกเสียเปรียบมากเลย!
เธอมองค้อนธราเทพอย่างแรง กลับหลังหันไปเอาผ้าห่มหนาๆในตู้ออกมา แล้วแบ่งเขตแดนกัน!
ตอนนอนณัฐณิชาตั้งใจห่มผ้าหนาๆนอน ถึงธราเทพจะบอกว่าร้อน แต่ณัฐณิชาก็จับไว้แน่นๆไม่ปล่อย ถ้ารอตัวเองนอนแล้ว อีตาธราเทพเกิดฮึกเหิมขึ้นมาทำยังไงล่ะ?
ถึงตอนนั้นตัวเองสะลึมสะลือให้เขาอีกจะทำยังไงล่ะ……
ไม่ได้ๆ!
เรื่องแบบนี้ยังไงก็เป็นผู้หญิงที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ดังนั้นณัฐณิชาเธอต้องปกป้องตัวเองให้ดี
ทำให้เช้าวันที่สองที่ตื่นมา ณัฐณิชาก็ลากผ้าห่มหนาๆ ลืมตาขึ้นก็มองเห็นธราเทพที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์บนเก้าอี้ที่ระเบียงห้อง หื้ม? เธอฝันไปเหรอ? ทำไมผู้ชายที่ขืนใจจูบตัวเองเมื่อคืน ถึงมานั่งอย่างใจเย็นตรงนี้ได้ล่ะ เขานั่งนิ่งๆเหมือนหินแกะสลักที่สมบูรณ์แบบ นี่มันเป็นงานศิลปะที่ฟ้าสวรรค์ตั้งใจสร้าง
ขาเรียวยาวไขว้กันเล็กน้อย นิ้วมือเนียนขาวจับหนังสือพิมพ์ไว้ ก้มหน้าลง แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปที่ร่างกายเขา……
สวยจังเลย
ณัฐณิชาเช็ดน้ำลายตัวเอง คุมผ้าห่มไว้แล้วลุกขึ้นช้าๆ แต่เพราะห่มผ้าหนาเกินไป ณัฐณิชาไม่ทันระวังสะดุดล้มลงไปบนพื้น
“โอ๊ย……”
ณัฐณิชาห่มผ้าแล้วลุกขึ้นมา ก็เห็นตรงหน้ามีรองเท้าคู่หนึ่งปรากฏขึ้น แล้วมองขึ้นไปเรื่อยๆ ก็เห็นชายหนุ่มกำลังยิ้มกริ่ม แล้วพูดถูกขึ้นว่า “ไม่ต้องทำความเคารพตอนเช้าตรู่แบบนี้ก็ได้”
ให้ตายสิ!
ไม่ช่วยยังจะมาเยาะเย้ยกันอีก?
ณัฐณิชาลุกขึ้นจากพื้นมาอย่างลำบาก เธอเอาผ้าห่มออกจากตัวแล้วโยนไปบนเตียงอย่างโมโห กำลังจะต่อว่าธราเทพ ทันใดนั้นเธอก็จามออกมาเสียก่อน
“ป่วยเหรอ? สมน้ำหน้า”
ธราเทพมองดูเธอ เขาเคยบอกเธอแล้วว่าห่มผ้าหนาๆในฤดูร้อนจะป่วยได้ แต่เธอกลับไม่ฟังเขาเอง เป็นไงล่ะ ป่วยแล้วล่ะสิ?
“ธราเทพ!”
“อย่าตะคอกกับฉันนะ ฉันยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที จะไปทำงานสายแล้ว” ธราเทพพูดเตือนด้วยรอยยิ้ม
ณัฐณิชารีบหันไปดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพง ก็เห็นว่ายังมีอีกยี่สิบนาทีก็จะเก้าโมงแล้ว!
