ตอนแรกที่เห็นแสงสว่าง ดวงตายังปรับไม่ค่อยได้เล็กน้อย
ณัฐณิชาผ่อนคลายอยู่ครู่หนึ่ง ถึงจะเห็นคนตรงหน้าชัดเจน รเณศบนตัวสวมเสื้อยืดสีขาวสะอาดตัวหนึ่งและกางเกงขาสั้น ดูแล้วไม่มีภาพลักษณ์ของผู้ดีในที่ทำงานของเมื่อก่อนไปนานแล้ว กลับเหมือนผู้ชายในสังคมนักเลงมากกว่า
ส่วนผู้ชายคนข้างหลังกลับผอมไปหน่อย แค่เห็นก็รู้ว่าขาดสารอาหาร ย้อมไอ้ผมทองทั้งหัว สังคมนักเลงสิบเต็มสิบ คนแบบนี้เมื่อก่อนตอนที่ณัฐณิชาอยู่ในสลัมเจอบ่อยมาก รเณศทำไมถึงอยู่ด้วยกันกับคนแบบนี้?
สายตาเห็นรเณศเข้ามาใกล้ตัวเอง แววตาฉายความเหน็บหนาวที่ทำให้ผู้คนกลัวและหวาดผวา ณัฐณิชาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “พวกคุณคิดจะทำอะไร?”
“พวกเราคิดจะทำอะไร คุณไม่รู้หรอ?” รเณศหัวเราะเยาะ ใบหน้าที่แฝงความชั่วร้ายค่อยๆเข้าใกล้ณัฐณิชา แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยรู้เรื่องเสื้อผ้าผู้หญิงมากนัก แต่ก็ยังมองออกว่าเสื้อผ้าบนตัวของณัฐณิชานั้นราคาแพงมาก
เรื่องอะไรตัวเองถูกออกจากงาน ณัฐณิชาถึงสามารถใช้ใบหน้าสวยๆนี้บินขึ้นยอดสูงกลายเป็นหงส์ฟ้าได้ล่ะ?
เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงแก่นๆที่ตัวเองไม่ต้องการเท่านั้น แม้แต่มหาวิทยาลัยก็ไม่เคยเรียน นึกไม่ถึงว่าจะสามารถแต่งงานกับประธานแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ปได้?!
ยิ่งคิดแบบนี้ รเณศยิ่งเผยความเป็นศัตรูต่อณัฐณิชามากขึ้นเรื่อยๆ เขาผลักณัฐณิชาแรงๆทีหนึ่ง ณัฐณิชาที่ไม่ทันตั้งตัวเซไปสองก้าวทันที อีกนิดเกือบจะล้มลงกับพื้น
“ณัฐณิชา คุณกลายเป็นคุณหญิงตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติแล้วไม่ใช่หรอ? ผมอยากจะรู้จัง รองเท้าผุๆที่คนอื่นเคยสวมแล้ว ธราเทพเขายังจะต้องการอีกหรือไม่?” บนหน้าของรเณศเผยความดุร้ายออกขึ้น จากนั้นก็โบกมือให้คนข้างหลัง ไอ้ผมทองเดินเข้ามาทันที มองไปที่ร่างเล็กผอมเพรียวของณัฐณิชา บนใบหน้าก็ฉายแววความโลภ “พี่รเณศ อีกเดี๋ยวให้ผมกินของหวานด้วยได้มั้ย? ผู้หญิงคนนี้ดูแล้วสวยไม่เบาเลย”
“กินบ้าไร เธอเป็นผู้หญิงของฉัน” รเณศตบหัวไอ้ผมทองทีหนึ่ง ไอ้ผมทองโอดครวญออกมาทันที “พี่รเณศ พี่กินเนื้อแล้วยังไม่เหลือน้ำซุปให้ฉันสักหน่อยหรอ?”
“แกไปดูลาดเลาไว้ ถึงเวลามีผลประโยชน์ให้แก!” รเณศพูดอย่างดูถูก
ไอ้ผมทองพยักหน้าอย่างดีใจทันที
ณัฐณิชามองดูการกระทำของพวกเขา แค่รู้สึกว่าขยะแขยงมาก…
“ณัฐณิชา นี่เป็นเพราะคุณบังคับผมเองนะ” รเณศเผยรอยยิ้มกระหายเลือด “ตอนนี้มีคนจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้เราทำลายคุณ คุณก็ถือซะว่าเป็นค่าเลิกกันกับผมแล้วกันนะ”
รเณศพุ่งเข้าหาณัฐณิชาอย่างหยาบคาย
วินาทีนี้ เลือดทั้งร่างกายของณัฐณิชาไหลย้อนกลับ ตอนแรกเธอตาบอดเหรอ? ทำไมถึงหลงรักรเณศคนแบบนี้?
แต่ว่าณัฐณิชาเสียใจไม่ทันเสียแล้ว ใบหน้าเล็กๆตอนนี้เต็มไปด้วยความหน้าแดงและโกรธเคืองอย่างตกใจสุดขีด กัดปากเล็กน้อย ณัฐณิชาเกือบจะได้ลิ้มรสชาติหวานคาวของปลายลิ้นแล้ว เชือกในมือรัดแขนของเธอไว้แน่น เธอไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ใช้สองมือที่ถูกมัดด้วยเชือกเหวี่ยงไปทางรเณศอย่างดุร้าย
“รเณศ คุณอย่าคิดแตะต้องฉันนะ!”
“คุณมันหญิงแพศยา ผมชอบคุณก็เป็นโชคดีของคุณแล้ว คุณคิดว่าตอนนี้ยังจะมีคนมาช่วยคุณหรือไง?”
“……”
ธราเทพคืนวันนี้มีธุระชั่วคราว ถูกนายท่านพิเชษฐเรียกตัวไป นายท่านพิเชษฐเดินทางกลับประเทศไม่ได้บอกใครอื่นชั่วคราว ล้วนเก็บเป็นความลับ มีเพียงแค่คนของตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติที่รู้ ธราเทพได้รับโทรศัพท์จากนักเรียนของนายท่านพิเชษฐอย่างกะทันหัน บอกว่านายท่านเชิญเขาไปพบรอบหนึ่ง
ธราเทพไม่กล้าเสียเวลา รีบไปทันที ระหว่างทางถึงนึกขึ้นมาได้เลยขอให้ภานรินทร์จัดคนไปส่งณัฐณิชากลับบ้าน
บ้านของแสนจันเป็นโซนคฤหาสน์อันดับต้นๆของเมืองS บ้านของนายท่านพิเชษฐก็อยู่ที่นี่ มีความเป็นส่วนตัวสูงมาก เมื่อก่อนนี้นายท่านพิเชษฐมักจะไปเข้าร่วมงานสัมมนาหยกที่ต่างประเทศเสมอหรือไม่ก็ให้คําปรึกษาด้านการจัดนิทรรศการพิพิธภัณฑ์ให้แก่ประเทศอื่นๆพวกนี้เป็นต้น และยังได้รับเชิญให้ไปเผยแพร่วัฒนธรรมจีนที่ต่างประเทศด้วย ดังนั้นสองสามปีมานี้นายท่านพิเชษฐเลยกลับประเทศน้อยมาก
เพราะงั้น ธราเทพเลยไม่ได้รับปากคำขอร้องของณัฐณิชา
ที่สำคัญกว่านั้นจริงๆแล้วคือ…สถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลสุทธิการค่อนข้างซับซ้อนนิดหน่อย
“ธราเทพ นายมาแล้ว ครึ่งปีกว่านี้ไม่ได้พบนายดูสุขุมขึ้นมากนะ” ธราเทพถูกผู้ดูแลบ้านนำเข้ามา เพิ่งจะเข้ามาห้องหนังสือก็เห็นชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังโต๊ะไม้จันทน์สีทองกำลังทำอะไรบางอย่าง
เขายังคงดูสุขภาพดี ก็แค่บนสันจมูกสวมแว่นสายตายาว โค้งตัวลงเล็กน้อยในมือถือหยกชิ้นหนึ่ง
