การหมดสิ้นอำนาจของเฉียนไห่ ทำให้เกิดคลื่นลมแรงพัดกระพือไปทั่วเมือง เมืองเทียนไห่อย่างมาก การพังทลายของต้นไม้ใหญ่ ย่อมทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่นับไม่ถ้วนตามธรรมชาติ
แต่ทั้งหมดนี้ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเซี่ยงเส้าหลงมากนัก อวิ๋นเยนเอ๋อเข้าเรียนอย่างราบรื่น และชีวิตก็กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง จนกระทั่งผ่านไปครึ่งเดือน ก็เป็นการมาถึงของบุคคลพิเศษ!
“ฮัลโหล? เฮดเชฟเซี่ยของภัตตาคารเทียนหลานเก๋อตอบรับคำเชิญคืนนี้หรือเปล่าคะ?”
“ขอบคุณมากนะคะสำหรับความช่วยเหลือของคุณ!”
“หลังจากนั้น ฉันจะไปขอบคุณด้วยตัวเองเป็นการส่วนตัวนะคะ!”
มองเห็นอวิ๋นเสว่เหยนที่กำลังถือโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้น เซี่ยงเส้าหลงค่อนข้างแปลกใจอยู่เล็กน้อย ภัตตาคารเทียนหลานเก๋อเป็นร้านที่มีชื่อเสียงของเมืองเทียนไห่ และอายุเก่าแก่หลายสิบปี แต่มีแขกผู้มีเกียรตินั่งเต็มร้านทุกวัน หัวหน้าเชฟของร้านยังเป็นพ่อครัวชั้นยอดที่เคยจัดงานเลี้ยงระดับประเทศมาแล้ว!
“วันนี้เป็นวันอะไร ถึงเชิญหัวหน้าเชฟของภัตตาคารเทียนหลานเก๋อมาทำอาหารให้เป็นพิเศษถึงในบ้านได้?”
เซี่ยงเส้าหลงพูดติดตลก
อวิ๋นเสว่เหยนเหลือบมองดูเขาแว้บหนึ่ง “เชิญเฮดเชฟเซี่ยมาทำอาหารให้เป็นพิเศษ นี่คุณคิดว่าเราเป็นคนรวยที่สุดในเมืองเทียนไห่ใช่ไหม?”
“ที่เตรียมไว้สำหรับคืนนี้ ฉันต้องไหว้วานความสัมพันธ์ที่ดีจำนวนมาก ถึงสามารถทำให้เฮดเชฟเซี่ยสละเวลามาช่วยได้ ธุรกิจขนาดใหญ่ในคืนนี้จะสำเร็จหรือล้มเหลวทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับเขาแล้ว!”
“เอ๋? หรือว่าแขกของบริษัทคุณเป็นพวกเห็นแก่กินงั้นเหรอ?”
“เฮ้! ฉันไม่อนุญาตให้คุณดูถูกไอดอลของฉันนะ!”
“ไอดอลของคุณงั้นเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงประหลาดใจมากยิ่งขึ้น เขาจำไม่ได้เลยว่าอวิ๋นเสว่เหยนมีงานอดิเรกวิ่งไล่ตามดารา!
ใบหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนเต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา “สำหรับพวกเราที่เรียนการออกแบบเครื่องประดับแล้ว คุณเจมส์ คาเรนคือไอดอลที่พวกเราศรัทธามากที่สุด!”
ในบรรดานักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำของโลก เจมส์ คาเรนได้รับการขนานนามว่าเป็นตำนานของการออกแบบเครื่องประดับของโลก!
ผลิตภัณฑ์เครื่องประดับทุกชิ้นที่เขาออกแบบจะถูกเรียกว่าใบพัดแห่งวงการเครื่องประดับ ทำให้คนจำนับไม่ถ้วนแย่งซื้อกันอย่างบ้าคลั่ง!
พูดได้ว่า เครื่องประดับทุกชิ้นที่มาสเตอร์คาเรนออกแบบคือการสร้างกำไรที่มั่นคง ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความหมายว่าเป็นกำไรก้อนโตด้วย!
แต่เพราะบุคคลที่เป็นตำนานขนาดนี้ ได้นำผลงานการออกแบบที่ภาคภูมิใจที่สุดในช่วงสามปีมานี้มาที่เมืองเทียนไห่ จุดประสงค์คือเพื่อเสาะหาพันธมิตร! การมาถึงของเขาทำให้บริษัทเครื่องประดับทั้งเมืองเทียนไห่สั่นสะเทือน!
ไม่เพียงแต่อุตสาหกรรมเครื่องประดับเท่านั้น แต่ทุกสาขาอาชีพล้วนแต่กระเหี้ยนกระหือรือ ทุกคนรู้ดีว่าต้นฉบับในมือของมาสเตอร์คาเรน แสดงให้เห็นถึงความมั่งคั่งมหาศาล!
ดังนั้น ผู้บริหารระดับสูงในอุตสาหกรรมเครื่องประดับของเมืองเทียนไห่ได้เชิญเหล่าคนดังระดับตัวท๊อปทั้งหมดของเมืองมาที่โรงแรมออนเซ็น ในคืนนี้ เพื่องานเลี้ยงอาหารขึ้นที่จัดต้อนรับให้กับมาสเตอร์คาเรน
ในฐานะผู้นำของอุตสาหกรรมเครื่องประดับเมืองเทียนไห่แล้วนั้น บริษัทมู่ซือกรุปย่อมต้องไม่พลาดการเข้าร่วม แต่การเข้าร่วมนี้ยังเป็นการปรากฏตัวของอวิ๋นเสว่เหยนผู้อำนวยการการออกแบบที่ได้รับการแต่งตั้งมาใหม่!
เพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานจากมาสเตอร์คาเรน ทุกๆบริษัทต่างพยายามคิดหาวิธีเอาใจเขาอย่างหนัก และอวิ๋นเสว่เหยนต้องทุ่มเทและจ่ายไปอย่างหนักถึงจะสืบเสาะได้ว่าคาเรน ชอบอาหารอร่อยๆเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาหารอันโอชะในประเทศของเธอเองที่เขาโหยหามาเป็นเวลานาน เพราะฉะนั้นเธอจึงได้เชิญหัวหน้าเชฟของภัตตาคารเทียนหลานเก๋อมาเป็นหัวหน้าพ่อครัวที่งานเลี้ยงอาหารค่ำวันนี้ด้วยตนเอง เป็นการจัดงานเลี้ยงฉลองที่พยายามสร้างความประทับใจให้กับคาเรน
หลังจากเข้าใจต้นสายปลายเหตุทั้งหมดแล้ว เซี่ยงเส้าหลงก็พยักหน้า “งั้นตามนี้แล้วคืนนี้เป็นงานชุมนุมใหญ่ของคนดังเมืองเทียนไห่ใช่ไหม?”
“เป็นแบบนั้นแน่นอนค่ะ ว่ากันว่าคนดังระดับแนวหน้าทั้งเมืองเทียนไห่จะมารวมกันกันยังที่จัดงานคืนนี้ ถึงแม้ว่าบางคนจะไม่ได้อยู่ในอุตสาหกรรมเครื่องประดับอัญมณี แต่การได้ทำความรู้จักกับปรมาจารย์เครื่องประดับชั้นนำของโลกย่อมมีแต่ได้ไม่มีเสีย!”
“มีต้นฉบับงานออกแบบเพียงฉบับเดียว และคืนนี้จะมีบริษัทเครื่องประดับไม่ต่ำกว่าสิบบริษัทร่วมต่อสู้แข่งขันกัน!”
“ประทานสีมอบหมายหน้าที่สำคัญเช่นนี้ให้กับฉัน ฉันไม่อาจทำให้เขาต้องผิดหวังได้!”
เมื่อเห็นอวิ๋นเสว่เหยน ให้กำลังใจตัวเองแล้ว เซี่ยงเส้าหลงก็อมยิ้มแล้วเหลือบมองเธอขึ้นๆลงๆก่อนจะหัวเราะและพูดว่า “เพราะฉะนั้นคุณเลยแต่งตัวเตรียมไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำของเหล่าคนดังคืนนี้งั้นเหรอ?”
อวิ๋นเสว่เหยนสวยมาก เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว งามสง่าดุจดั่งนางฟ้า
แต่ว่าชุดนี้กลับมีราคาถูกเกินไป เครื่องประดับทั้งตัวที่แพงที่สุดน่ากลัวว่าจะเป็นจี้ทองคำขาวบนต่างหู สำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำ มาตรฐานขั้นต่ำที่สุดก็คือชุดราตรี
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ บนหน้าของอวิ๋นเสว่เหยนก็แสดงความเศร้าใจขึ้นมาทันที “ใช่แล้วล่ะค่ะ ฉันอยากจะได้ชุดราตรีสักชุด แต่ว่าชุดราตรีชุดหนึ่งก็หลายพันเหรียญแล้ว ฉันเพิ่งจ่ายค่าเทอมให้เยนเอ๋อไป ด้วยสภาพทางการเงินของฉันจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อชุดราตรีกันล่ะ……”
มองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าของเธอแล้ว เซี่ยงเส้าหลงก็หัวเราะเหอะแล้วลุกขึ้น “ไปกันเถอะ!”
“ไปทำอะไรคะ?”
อวิ๋นเสว่เหยนถามไปตามสัญชาตญาณโดยไม่รู้ตัว
“พาคุณไปซื้อเสื้อผ้ายังไงล่ะ!”
“ซื้อเสื้อผ้า? คุณมีเงินเหรอคะ?”
“เงินมีไม่มาก แต่ก็ยังพอซื้อเสื้อผ้าได้สักชิ้น!”
อ้าวซือกู่เล่อ คือห้างสรรพสินค้าหรูหราชั้นนำของเมืองเทียนไห่ คนที่สามารถมาจับจ่ายใช้สอยที่นี่ได้ต้องเป็นคนร่ำรวยระดับสูง ขอเพียงแค่เข้าไปที่นี่สักรอบ ถ้าไม่มีเลขหกหลักก็ไม่ลงมาอย่างแน่นอน
อวิ๋นเสว่เหยนกลืนน้ำลายลงลึก ขณะที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าร้านเสื้อผ้าสตรีสุดหรูภายในห้างอ้าวซือกู่เล่อ “คุณบอกว่าจะพาฉันไปซื้อเสื้อผ้า แต่ไม่น่าจะใช่ที่นี่หรอกใช่ไหม?”
เซี่ยงเส้าหลงกางมือออกอย่างผ่อนคลายเต็มที่ “มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”
อวิ๋นเสว่เหยนมองดูชุดทางการที่สวยงามสว่างไสวในตู้โชว์หน้าร้าน มีประกายความโหยหาที่ชัดเจนในดวงตาแต่แล้วก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว แล้วรีบดึงเซี่ยงเส้าหลงเดินออกไป “อย่าพูดเล่นอีกเลย ที่นี่เราจ่ายไหวได้ยังไงกัน!”
เซี่ยงเส้าหลงกลับดึงเธอเอาไว้และมีความประกายความอ่อนโยนในดวงตา “ผมลองคิดดูแล้ว ผมไม่เคยให้ของขวัญคุณเลยสักชิ้น ครั้งนี้ขอโอกาสให้ผมได้แสดงความตั้งใจจริงได้ไหมล่ะ?”
อวิ๋นเสว่เหยนใจเต้น อาการใจเต้นแรงที่หายไปนาน ไหลรินในใจของเธอ
ทันใดนั้นเอง เสียงเยาะเย้ยถากถางได้ดังขึ้น “เฮ้! ดูสิว่าใครกัน นี่คือ ผู้อำนวยการอวิ๋นของพวกเราหรือเปล่า?”
เมื่อหันไปตามเสียง เป็นผู้หญิงสองคนแต่งหน้าจัดเดินเข้ามาด้วยกันและตรงมายังด้านข้างของอวิ๋นเสว่เหยน หญิงสาวผมทองหนึ่งในนั้นท่าทางเย่อหยิ่งและพูดด้วยน้ำเสียงอวดดี “ ผู้อำนวยการอวิ๋น ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะคะ?”
หญิงสาวผมแดงด้านข้างแสร้งทำท่าประหลาดใจ “ผู้อำนวยการอวิ๋น เธอไม่ได้มาซื้อเสื้อผ้าที่นี่หรือไงล่ะ?”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว! พวกเราไม่รู้หรือไงว่าเสื้อผ้าที่นี่ราคาเป็นยังไง? ด้วยเงินเดือนของผู้อำนวยการอวิ๋น เธอจะซื้อไหวเหรอ?”
“จริงด้วย ฉันลืมเรื่องไปเลย ผู้อำนวยการอวิ๋นคะ ถ้าอย่างนั้นคุณต้องรีบชื่นชมแล้วล่ะค่ะ ตามกฎของห้างอ้าวซือกู่เล่อ ถ้าหากไม่มีการใช้จ่ายใดๆภายในครึ่งชั่วโมง รปภ.ของห้างจะมาไล่ออกไปนะคะ!”
เมื่อเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ยถากถางของทั้งสองคนแล้ว สีหน้าของอวิ๋นเสว่เหยน เปลี่ยนเป็นสีแดงสลับขาวทันที เธอกระทืบเท้าแล้วเอาความโกรธไปลงที่เซี่ยงเส้าหลง “เป็นเพราะคุณเลย ! ฉันบอกแล้วว่าไม่มา คุณต้องการมา ฉันเลยต้องอับอายขนาดนี้ คุณพอใจแล้วใช่ไหม?”
เซี่ยงเส้าหลงดึงอวิ๋นเสว่เหยนที่ต้องการจะเดินจากไปเอาไว้ทันที แล้วมองหญิงสาวทั้งสองคนด้วยสายตาไม่แยแสและเอ่ยปากว่า “ใครบอกพวกคุณว่าพวกเราแค่มาเดินเล่นเท่านั้น?”
มุมปากของหญิงสาวทั้งคู่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “หรือว่าคุณมาซื้อเสื้อผ้างั้นเหรอ?”
“งั้นคุณรู้หรือเปล่าว่าเสื้อผ้าที่นี่เป็นระดับไหน?”
ผู้หญิงผมแดงชี้ไปที่ตู้โชว์หน้าร้านตรงหน้าเธอ “เสื้อผ้าที่ถูกที่สุดของที่นี่ก็ห้าหลักแล้ว แล้วมันเป็นสิ่งที่คนอย่างพวกคุณสองคนสามารถซื้อไหวเหรอ?”
“ พี่เซียงในเมื่อผู้อำนวยการอวิ๋นบอกแล้วว่ามาซื้อเสื้อผ้า ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ช่วยเธอเลือกดู เพราะถึงยังไงผู้อำนวยการอวิ๋นก็มาในสถานที่ไฮเอนด์ระดับนี้เป็นครั้งแรก สู้พวกเราที่มีประสบการณ์ไม่ได้หรอกนะ!”
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลง ยกขึ้น “ในเมื่อทั้งสองท่านมีความเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นก็มาดูด้วยกันเถอะครับ!”
“เซี่ยงเส้าหลง!”
อวิ๋นเสว่เหยนรีบดึงเขาเอาไว้อย่างร้อนใจ แล้วกระซิบว่า “คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่!”
“คุณไม่รู้เหรอว่าสถานการณ์ของพวกเราเป็นยังไง?”
“ทั้งสองคนเป็นรองผู้อำนวยการของบริษัทมู่ซือกรุป เดิมทีเป็นผู้สมัครที่ดีที่สุดของผู้อำนวยการการออกแบบ แต่การมาถึงอย่างกะทันหันของฉัน ได้คว้าเอาตำแหน่งของพวกเขาไป เดิมภายในบริษัทก็มีการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับฉันมากมายอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นสามีของพวกเธอสองคนก็ล้วนแต่เป็นมหาเศรษฐี ฉันจะไปเทียบกับพวกเธอได้ยังไง?”
เซี่ยงเส้าหลงกลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แล้วพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลว่า “ผมเคยทำให้คุณผิดหวังเมื่อไหร่กัน?”
“วางใจเถอะ ทุกอย่างให้จัดการผมเถอะ คุณแค่ต้องรับผิดชอบเปลี่ยนตัวเองให้เป็นเทพธิดาที่สวยที่สุดในห้างนี้เท่านั้น”
“ยินดีต้อนรับค่ะ!”
พนักงานขายต้อนรับกลุ่มคนสามสี่คนที่เข้ามาในร้านอย่างคึกคัก หญิงสาวทั้งสอง “กระตือรือร้น” อย่างมาก และเริ่มเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน “พนักงานคะ คนที่อยู่ตรงหน้าพวกคุณตอนนี้เป็นหนึ่งในสิบของสาวงามเมืองเทียนไห่ ของพวกเรา แล้วยังเป็นผู้อำนวยการแผนกออกแบบของบริษัทมู่ซือกรุป ยังไม่รีบหยิบเสื้อผ้าที่ดีที่สุดของพวกคุณออกมาอีก!”
“ใช่แล้วล่ะ!” หญิงสาวอีกคนหนึ่งพูดคล้อยตามแปลกๆ “จำไว้ว่า เพื่อให้เข้ากับบุคลิกผู้อำนวยการอวิ๋นของพวกเรา ราคาไม่ใช่ปัญหา!”
ดวงตาของพนักงานขายตาเป็นประกายแล้วรีบพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็มาได้ประจวบเหมาะจริงๆเลยค่ะ ร้านเราเพิ่งจะได้แบบใหม่มา หัวหน้านักออกแบบของเราทำการออกแบบเองด้วยตัวเอง มีเพียงชิ้นเดียวบนโลก ทำไมคุณไม่ลองดูล่ะคะ?”
“ดีเลย! งั้นลองชิ้นนี้!” สองสาวตัดสินใจแทน อวิ๋นเสว่เหยนด้วยกลัวว่าเธอจะเสียใจในสิ่งที่ทำภายหลัง ทั้งผลักทั้งดึงเธอเข้าไปในห้องลองเสื้อ หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว ชั่วขณะที่เห็นอวิ๋นเสว่เหยนออกมาจากห้องลองเสื้อ ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงก็ส่องสว่างไสวทันที!
ชุดราตรีสีม่วงอ่อน ขับให้เห็นร่างที่เพรียวบางของอวิ๋นเสว่เหยนอย่างชัดเจน ชุดราตรีนี้ล้อมรอบด้วยเพชรเก้าสิบเก้าดวงจากแอฟริกาเหนือ ภายใต้แสงไฟที่ส่องประกาย วิจิตรตระการตาและงดงามราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายทำให้ผู้คนหลงใหล
ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบเสื้อผ้าที่สวยงาม แต่ในชีวิตจริงที่ไม่มีทางเลือกจึงทำได้เพียงแค่ฝังความรักสวยรักงามเอาไว้ให้ลึก แต่ในช่วงเวลาที่ความใฝ่ฝันได้กลายเป็นจริง แม้แต่ตัวของอวิ๋นเสว่เหยนเอง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ นี่มัน คือฉันจริงๆเหรอ?
“ผู้อำนวยการอวิ๋น ชุดนี้เหมาะสมกับคุณจริงๆค่ะ!”
ในน้ำเสียงเย้ยหยันและเหน็บแนมนั้นไม่อาจปิดบังความอิจฉาริษยาเอาไว้ได้
เดิมทีอวิ๋นเสว่เหยน สวยมากอยู่แล้ว เมื่อมีชุดนี้มาสนับสนุนก็ยิ่งสวยจนหาที่เปรียบไม่ได้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม รวมไปถึงพนักงานขายสาวสามคนที่อยู่ในร้าน ล้วนแต่มีดวงตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา!
“เหยนเหยน คุณสวยจริงๆ!”
เซี่ยงเส้าหลงในตอนนี้กล่าวชื่นชมจากใจ
“พนักงาน มัวแต่งงอะไรอยู่!!”
“ยังไม่รีบเอาไปจัดใส่ถุงให้ผู้อำนวยการอวิ๋นของพวกเราอีกเร็วเข้า!”
หญิงสาวผมทองร้องตะโกนอย่างอดทนรอไม่ไหว
“คุณผู้หญิงท่านนี้สายตาเฉียบแหลมจริงๆค่ะ นี่คือสมบัติอันล้ำค่าของร้านเรา ราคารวมทั้งหมดหกแสนหกหมื่นหยวน คุณต้องการจ่ายด้วยวิธีไหนหรือคะ?”
“อะไรนะ！แพงจัง！”
ตัวเลขที่หนาเวเย็นทำให้ผู้อำนวยการอวิ๋นกลับคืนสู่ความเป็นจริง ความคิดเรื่องราคาหกแสนหกหมื่นหยวนคืออะไร ด้วยเงินเดือนของอวิ๋นเสว่เหยน ต้องใช้เวลาทำงานโดยไม่กินไม่ดื่มเป็นเวลาสามปีเท่านั้นถึงจะซื้อเสื้อผ้าชุดนี้ได้！
“หกแสนหกหมื่นหยวนเองนะคะ！ สำหรับผู้อำนวยการอวิ๋นแล้วนี่ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยหรอกหรือ?”
“ใช่แล้วล่ะ ผู้อำนวยการอวิ๋น คะ คุณสวมชุดนี้ไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำคืนนี้ ไม่เพียงแค่จะเป็นหน้าเป็นตาให้คุณ แต่ก็ยังเป็นความสดใสให้กับบริษัทมู่ซือกรุปของพวกเราด้วยนะคะ!”
ทั้งสองคนพากันยกปอปั้นบนความโชคร้ายของอวิ๋นเสว่เหยน ตอนนี้ยกเธอให้สูงยิ่งขึ้นเข้าไว้ อีกสักเดี๋ยว หน้าของเธอจะร่วงลงมาอย่างหนักมากยิ่งขึ้น！
ราคาที่สูงถึงหกแสนหกหมื่นหยวน ต่อให้เป็นพวกเธอก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะซื้อไหว！
นิ้วทั้งสิบของอวิ๋นเสว่เหยนพันกันไปหมด ชุดนี้สวยมาก สวยจนเธอตัดใจถอดมันออกไม่ได้ แต่ด้วยราคาที่หนาวกว่าจุดเยือกแข็งเหมือนกับค้อนหนักๆทุบลงไปบนตัวเธออย่างแรง ทำให้เธอได้แค่เฝ้าฝันแต่ไม่อาจเป็นจริง
เธอก้มหน้าลงแล้วกระซิบว่า “ชุดนี้ ฉันคงไม่……”
“ผมต้องการเสื้อผ้าชุดนี้!”
น้ำเสียงราบเรียบของเซี่ยงเส้าหลงดังขึ้น หลังจากนั้น เขาหยิบบัตรสีดำออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้อย่างสบายๆแล้วเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “รูดบัตรครับ”
พนักงานขายรับบัตรไป ในขณะที่เธอมองเห็นโลโก้มังกรทองกางกรงเล็บทั้งห้าอย่างชัดเจนที่มุมขวาบนของบัตร รูม่านตาขยายใหญ่ทันที และโพล่งออกมาว่า “นี่……นี่คือการ์ดมังกรทองทั่วโลกใช่ไหมคะ?”
ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา พื้นที่ตรงนั้นเงียบงันไปทันที!
การเย้ยหยันบนใบหน้าของหญิงสาวทั้งสองคน ได้แข็งทื่ออยู่บนหน้าไปแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง!
ธนาคารโลกได้รวบรวมสินค้าหรูหราทั่วโลกมากกว่า 80% แล้วออกการ์ดมังกรทองมาในจำนวนจำกัดเพียงแค่เก้าสิบเก้าใบเท่านั้น และแจกเพียงอย่างเดียวไม่มีการจำหน่าย มีเพียงบุคคลที่มีสถานะอันทรงเกียรติสูงสุดและเฉพาะคนที่ได้รับการยอมรับจากธนาคารทั่วโลกเท่านั้นถึงจะโชคดีได้รับบัตรใบนี้
ภายในบัตรไม่จำกัดวงเงิน ไม่ว่าแบรนด์เนมหรูทั่วโลกยี่ห้อใดก็ตาม โรงแรมห้าดาว สนามบินและที่อื่นๆ สามารถเพลิดเพลินในการได้รับการปฏิบัติระดับ VIP กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คนที่สามารถได้รับบัตรนี้ สถานะของเขาเท่ากับการยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกใบนี้!
