ภินท์ฟ้าฆาตปฐพี – บทที่ 23 นายพลน้อยโกรธ

เหตุการณ์ตรงหน้านั้น ทำให้ชายร่างใหญ่ที่โหดร้ายพวกนั้นตัวสั่นสะท้านโดยไม่อาจจะคุมตัวเองได้ ยิ่งกว่านั้นใบหน้าของเถาซิ่งเอ๋อเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือถือปืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว!

เซี่ยงเส้าหลงยิ้ม “คุณหนูเถา ตอนนี้รู้สึกว่าปืนของฉันจะมีมากกว่าคุณแล้วนะ!”

“คุณ……ที่แท้คุณเป็นใครกันแน่?”

เถาซิ่งเอ๋อรู้สึกถึงฟันที่กระทบกันมองไปยังชายที่ยิ้มอยู่ตรงหน้า ในเวลานั้น หวาดกลัวเหมือนกับได้เจอกับปีศาจร้าย!

“คุณไม่ได้ยินว่าพวกเขาเรียกฉันว่าอะไรเหรอ?”

“นายพลน้อย!”

“ผมคือหัวหน้าทหารชายแดนเหนือ นายพลน้อยแห่งประเทศ เซี่ยงเส้าหลง!”

“คุณ……คุณหนูใหญ่!”

ในเวลานั้นชายรูปร่างกำยำคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “นั้น……นั่นกองทหารติดอาวุธ ปืนพวกนั้นเป็นของจริง!”

“พวกเราซวยแน่ ๆ!”

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! นี่จะต้องไม่ใช่เรื่องจริง!”

เถาซิ่งเอ๋อผมยาว ดวงตามีเลือดสีแดง รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขด้วยความตื่นตระหนก “นี่ต้องเป็นเรื่องโกหก! เรื่องโกหกแน่ ๆ!”

“คนของพวกเราเดี๋ยวก็จะมาถึงแล้ว! อีกเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว!”

โทรศัพท์ดังอยู่ตั้งนาน ช่วงเวลาที่รับโทรศัพท์นั้น เถาซิ่งเอ๋อรีบพูดว่า “อาต้าหลง รีบพาคนมาที่แฟลตในเขตชานเมืองทางใต้เดี๋ยวนี้ มีกี่คนก็พามาทั้งหมด! เร็วๆ ด้วย!”

เสียงปลายสายโทรศัพท์พูดเสียงดังว่า “คุณหนูใหญ่วางใจ ฉันจะไปรวมตัวกับ ผมได้รวมตัวกับน้องสองน้องสามแล้ว และพาพวกลูกสมุนไปด้วย จะรีบไปหาคุณเดี๋ยวนี้!”

ได้ยินคำพูดของต้าหลง เถาซิ่งเอ๋อรู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย ความหวาดกลัวเมื่อครู่นี้ สงบขึ้นไปสามส่วน มองไปที่ใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลงที่ยังคงเงียบสงบ ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “ฮึ! ผู้บัญชาการทหารชายแดนเหนือ?นายพลน้อยแห่งประเทศ?ทั้งหมดเหมือนจะจริง คุณคิดว่าคุณหนูอย่างฉันจะเชื่อเหรอ?”

“ว่าจ้างคนมาตั้งมากมาย ยังซื้อปืนปลอมตั้งมากมายอีก แกล้งทำเป็นบรรจุกระสุน จะต้องใช้เงินไปไม่น้อยเลยนะ น่าเสียดายที่เป็นของปลอม ยังไงก็เป็นของปลอม ไม่มีทางเป็นของจริงไปได้!”

“รอให้คนของฉันมาถึงก่อนเถอะ นักแสดงที่คุณว่าจ้างมานี่ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์ เมื่อถึงเวลานั้น มาดูกันว่าใครจะวิ่งเร็ว กว่า กัน!”

เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้ให้ความสนใจต่อคำเย้ยหยันของเธอ ยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “โอ้?พูดมาตั้งมากมาย แล้วคนของคุณล่ะ ?”

เถาซิ่งเอ๋อขมวดคิ้ว “เฮ้ แกนี่นะ จะรีบรนหาที่ตายใช่ไหม?ได้เลย! ฉันจะให้แกได้สมใจ!”

พูดไปแล้วกดโทรศัพท์ มองไปที่เซี่ยงเส้าหลงแล้วพูดเสียงสูงอย่างทะนงตัวว่า “อาต้าหลง พวกคุณถึงที่ไหนแล้ว ไม่ต้องพาคนมากเกินไป นี้ก็มีเพียงพวกไร้ประโยชน์ที่อยากตายและพวกนักแสดงที่แกล้งวางท่ากลุ่มหนึ่งเท่านั้นเอง!”

ปลายสายโทรศัพท์ เงียบไปสิบวินาทีกว่าก็มีเสียงที่เย็นชาพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วย หากไม่เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น อาต้าหลงที่คุณพูดถึง เกรงว่าคงจะได้ไปเจอกันชาติหน้าแล้ว!”

เถาซิ่งเอ๋อมีสีหน้าที่ตกใจเดินโซเซ “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! จะเกิดเรื่องกับอาต้าหลงได้อย่างไรกัน!”

“ฉันยังมีอาเอ้อหลง!ยังมีอาซานหลง! ตระกูลเถาของฉันยังมีลูกน้องอีกหลายพันคน!”

“โทรศัพท์……โทรศัพท์ทำไมโทรไปไม่ติดนะ!”

เห็นเถาซิ่งเอ๋อที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ เซี่ยงเส้าหลงมีแววตาที่เย็นชายิ้มมุมปากเล็กน้อย “ดูไปแล้วคนของคุณ เกรงว่าจะมาไม่ได้แล้ว!”

ใบหน้าของเถาซิ่งเอ๋อไม่ค่อยจะสู้ดี แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเซี่ยงเส้าหลง ก็ยังพูดจาหยิ่งยโสเหมือนเดิม “อวดดีอะไร หัวหน้ากองงานความมั่นคงเป็นลุงของฉัน คุณร่วมกันทำการผิดกฎหมาย อีกทั้งยังฆ่าคน แค่เพียงสองข้อนี้ ขอเพียงพอที่จะ ทำให้คุณตายได้ในทันที!”

“ฮัลโหล น้าเขย ฉันคือซิ่งเอ๋อนะ มีคนว่าจ้างคนมาหลายพันคน ทั้งหมดยังมีอาวุธปืนปลอม มาข่มขู่คุกคามชีวิตของคนอื่น และยังฆ่าคนอีกด้วย ซิ่งเอ๋อหวาดกลัวอย่างมาก!”

“อะไรนะ?ในพื้นที่ในความรับผิดชอบของฉันยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ?ซิ่งเอ๋อไม่ต้องกลัว น้าเขยจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”

วางสายโทรศัพท์แล้ว เถาซิ่งเอ๋อมองไปทางเซี่ยงเส้าหลงอย่างได้ใจพูดว่า “ได้ยินหรือยัง?น้าเขยฉันเดี๋ยวก็จะมาถึง คุณก็จะได้ชื่อว่าเป็นนักโทษกระทำความผิดแล้ว ไม่น่าจะหนีโทษตายไปได้เลย!”

“แต่ว่า ใครให้คุณหนูอย่างฉันเป็นคนจิตใจดี เอาอย่างนี้ คุณก็คลานเข่าเข้ามาขอร้องฉัน ฉันจะช่วยพูดขอร้องกับน้าเขยให้ ไม่แน่ว่าอาจจะละเว้นชีวิตน้อยๆของคุณได้นะ !”

พูดจบ เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอึกทึก จากนั้นตามมาด้วยเสียงคำรามดังก้องไปทั่วอาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จ “เป็นใคร?ที่กล้าก่อเรื่องในเขตของฉันหวังเจิ้งไห่?!”

ซิ่งเอ๋อเถามองไปทางเซี่ยงเส้าหลงด้วยท่าทีได้ใจ จากนั้นแสร้งทำท่าทางเหมือนถูกคนรังแกเดินไปหาหวังเจิ้งไห่ “คุณลุง เป็นเขา ไม่เพียงแต่ฆ่าคน ยังจ้างคนถือปืนมาข่มขู่ฉัน ซิ่งเอ๋อหวาดกลัวเหลือเกิน!”

หวังเจิ้งไห่เดินไปดูศพของผู้ชายที่ลวนลามอวิ๋นเสว่เหยนก่อนหน้านี้ กลับทำเป็นไม่รับฟังเรื่องของอวิ๋นเสว่เหยนที่ยังคงถูกมัดไว้กับเก้าอี้ จากนั้นมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยสายตาที่เย็นชา “กล้าฆ่าคนในเขตพื้นที่ของฉัน แกรู้หรือไม่ว่าจะต้องรับผิดชอบกับผลการกระทำอย่างไร ?”

เซี่ยงเส้าหลงยิ้มมุมปากเบา ๆ “ฆ่าคนที่สมควรตาย จำเป็นต้องรับผลที่ตามมาอะไรเหรอ?”

น้ำเสียงทั้งสงบและอ่อนโยน ราวกับว่ามันสมเหตุสมผล !

“น้าเขย คุณดูมันสิ จนถึงตอนนี้แล้ว ยังดื้อรั้น สำหรับคนที่โหดร้ายแบบนี้ คุณจะต้องลงโทษเขาให้สาสม !”

เถาซิ่งเอ๋อคอยพูดซ้ำเติมอยู่ข้างๆ หวังเจิ้งไห่แววตายิ่งถมึงทึงมองตรงไป “พ่อหนุ่ม ว่าจ้างคนมาตั้งมากมาย ทำปืนปลอมขึ้นมาไม่กี่กระบอก ยังนึกว่าตัวเองเป็น ลูกพี่ใหญ่อีกเหรอ ?”

พูดจบ ก็หยิบปืนพกติดตัวออกมา ยิงขึ้นไปบนฟ้าหนึ่งนัด หลังจากนั้นพูดด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจว่า “เห็นแล้วยัง นี่มันถึงเรียกว่าเสียงปืน!”

“มีความสามารถ ก็ให้ปืนผุพังพวกนั้นยิงออกมาให้ฟังดูสักสองสามนัดสิ!”

“ไม่ใช่พอถึงเวลา เสียงปืนไม่ดัง แต่ที่ออกมากลายเป็นปืนฉีดน้ำล่ะ!”

“ฮ่าฮ่า ……”

ทุกคนในห้องโถงพากันหัวเราะ มองไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

มองท่าทางที่หยิ่งยโสของเขาแล้ว เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเล็กน้อย “ตามที่คุณต้องการ!”

“ทหารชายแดนเหนือ!”

“พร้อม!”

เสียงตะโกนดังก้องไปทั่ว!

“ยิง!”

ปั้งปั้งปั้ง!

เสียงปืนนับไม่ถ้วน ราวกับเสียงคำรามของมังกรไฟ ท้องฟ้าที่มืดมิด สว่างไสวในชั่วพริบตา!

หนึ่งนาทีเต็ม เสียงปืนจึงสงบลง ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นของดินปืนที่เข้มข้น

มองดูใบหน้าที่มีท่าทางหมองคล้ำของหวังเจิ้งไห่ เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเล็กน้อยพูดว่า “ปืนฉีดน้ำพวกนี้ คุณดูพอใจแล้วหรือยัง?”

ขณะนี้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ !