เมื่อเห็นการยั่วโมโหแบบโจ่งแจ้ง เซี่ยงเวิ่นเหอโมโหมาก เขามองฉิวหนิวที่ท่อนบนเต็มไปด้วยเลือด และตวาดออกมาว่า “ไอ้เลว! แกบุกรุกเข้ามาในตระกูลเซี่ยงอย่างตามใจชอบงั้นเหรอ”
“ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็ทิ้งชีวิตไว้ที่นี่แล้วกัน!”
พูดจบ ก็มีคนกรูเข้ามาจากนอกประตู ท่าทางของพวกเขาดูไม่เป็นมิตรและน่ากลัว ดูจะไม่ต่างจากฉิวหนิวสักเท่าไร!
นี่คือสายสนกลในของตระกูลลึกลับ มันห่างไกลเกินกว่าพวกตระกูลร่ำรวย จะทัดเทียมเสมอเหมือน!
ฉิวหนิวมีสีหน้ายโส เขาไม่มีท่ากลัวแม้แต่น้อย และพูดว่า “ฉันมาแจ้งแล้ว!”
“ถ้าฉันออกไปไม่ได้ คนที่จะต้อนรับตระกูลเซี่ยงในวันพรุ่งนี้ ก็คือทหารม้าชายแดนเหนือสามหมื่นนาย!”
“ไอ้เวร! ขู่ใครเหรอ! ฉันจะฆ่าแกตอนนี้เลย ดูสิว่าแกจะทำอะไรตระกูลเซี่ยงได้!”
“เจ้าสาม!”
เสิ่นเสว่เหลียนตวาดออกมาอย่างเคร่งขรึม เธอมองฉิวหนิว และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือที่นายพูดถึง คือเซี่ยงเส้าหลง เด็กที่ถูกตระกูลเซี่ยงทอดทิ้งใช่ไหม”
ฉิวหนิวเชิดหน้าขึ้น และพูดอย่างเหิมเกริม “ตระกูลธรรมดาๆ อย่างตระกูลเซี่ยง กล้าพูดคำว่าเด็กที่ถูกทอดทิ้งออกมาจากปากด้วยเหรอ”
“นายพลน้อยคือความภาคภูมิใจของตระกูลเซี่ยง!”
น้ำเสียงของฉิวหนิว เหมือนบัญชาสวรรค์ เพราะในสายตาของทหารชายแดนเหนือทุกคน นายพลน้อยเปรียบเสมือนเทพ!
“เหอะๆ โอเค ไม่เสียแรงที่เป็นทายาทของตระกูลเซี่ยง ถึงเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง ก็มีความสามารถทำให้ตัวเองมีชื่อเสียง!”
“ไม่ว่ายังไงตระกูลเซี่ยงเป็นตระกูลโด่งดัง ที่สืบทอดกันมากว่าพันปี ตั้งแต่โบราณมา มีกฎที่ว่าห้ามทำร้ายคนส่งสารของทั้งสองฝ่าย กลับไปบอกเซี่ยงเส้าหลง พรุ่งนี้เที่ยง ตระกูลเซี่ยงของฉัน จะเปิดประตูต้อนรับแขก!”
“เก็บสารแจ้งและส่งแขก!”
ฉิวหนิวจ้องเสิ่นเสว่เหลียน ต้อนรับแขกงั้นเหรอ ถูกต้อง เสิ่นเสว่เหลียนกำลังบอกฉิวหนิวอย่างโอหัง ถึงตอนนี้เซี่ยงเส้าหลงจะเป็นสายเลือดทางตรงของตระกูลเซี่ยง แต่ยังไงเขาก็เป็นได้แค่แขกเท่านั้น!
วันต่อมา อากาศแจ่มใส ก้อนเมฆปกคลุมท้องฟ้า!
เซี่ยงเส้าหลงกับเซี่ยงเส้าจุน เปลี่ยนชุดฉางซานสีขาว สิบสององครักษ์เสื้อเลือด อยู่ในเสื้อคลุมเลือด เดินตามหลังเซี่ยงเส้าหลงเงียบๆ มีบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นกำลังก่อตัว เหมือนมังกรใหญ่สีเลือด กำลังคำรามกู่ก้อง!
“เหยนเหยนคุณกับเยนเอ๋อ รอผมกลับมาที่นี่!”
เซี่ยงเส้าหลงพูดอย่างอ่อนโยน
อวิ๋นเสว่เหยนอุ้มอวิ๋นเยนเอ๋อ ถึงเธอจะกังวล แต่ก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอพูดเพียงว่าให้ระวังตัว
หลี่หงตี้ก้มตัว “นายพลน้อยวางใจได้เลย กระผมจะดูแลความปลอดภัยของคุณหญิงเอง เอาชีวิตกระผมเป็นประกันเลยครับ!”
แววตาหยุดนิ่ง และมีประกายสว่างไสวในตา จากนั้นจึงพูดอย่างกึกก้องว่า “ออกเดินทาง!”
วันนี้บ้านตระกูลเซี่ยง อยู่ในบรรยากาศตึงเครียดและมีความมั่นคง!
คนตระกูลเซี่ยงจำนวนมาก ต่างพากันกลับมา บนทางเดินยาวสองข้างทางของบ้านตระกูลเซี่ยง ที่ราบเรียบและกว้างขวาง มีคนของตระกูลเซี่ยงในชุดทางการยืนอยู่ทุกห้าเมตร
สองพี่น้องเซี่ยงเส้าหลงและเซี่ยงเส้าจุน เดินขึ้นบันไดมาทีละขั้น โดยมีสิบสององครักษ์เสื้อเลือด ตามหลังมาติดๆ!
เสิ่นเสว่เหลียนนำลูกๆ ทั้งหมด มายืนตระหง่านอยู่ปลายทางเดิน!
เธอเห็นเซี่ยงเส้าหลงอยู่ตรงหน้าประตูใหญ่อย่างไม่ค่อยชัดเจน แต่ตอนนี้ก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมานิดหน่อยแล้ว!
ตอนที่ออกจากบ้านไป เขาเป็นแค่เด็กที่โดนกลั่นแกล้ง ไม่มีที่พึ่งพา แต่เมื่อเขากลับมาอีกครั้ง เขาคือนายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือ ที่มีทหารม้าอยู่ในมือกว่าสามหมื่นนาย และได้รับการเคารพยกย่องจากคนจำนวนมาก!
เวลาสิบปี เปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ!
มันเพียงพอจะทำให้คนคนหนึ่งที่เคยเป็นสิ่งไร้ค่า กลายมาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า!
“เซี่ยงเส้าหลง!”
เสียงองอาจของเสิ่นเสว่เหลียน ดังขึ้นตรงปลายทางเดิน “ตระกูลเซี่ยง มีต้นกำเนิดจากราชายักษ์ พึ่งใบบุญของบรรพบุรุษมาตลอด และสืบทอดกันมาพันปี โดยไม่มีวันล่มสลาย!”
“แต่ทุกอย่างมีกฎเกณฑ์ ตระกูลเซี่ยงก็ตั้งมาด้วยกฎเหมือนกัน!”
“ถึงนายจะเป็นสายเลือดทางตรงของตระกูลเซี่ยง แต่เมื่อสิบปีที่แล้ว นายออกจากตระกูลไป ตามกฎของบรรพบุรุษ ถ้าจะกลับเข้ามาในตระกูลเซี่ยงอีก ต้องฝ่าสองด่าน เข้ามาให้ได้!”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะของเขาดังก้อง เหมือนมังกรและเสือ “ก็แค่สองด่าน คนอย่างเซี่ยงเส้าหลงกลัวที่ไหนล่ะ”
“เข้ามาสิ!”
“ได้!”
เสิ่นเสว่เหลียนแผดเสียงออกมา ขณะนั้นก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังกึกก้อง จู่ๆ ก็มีรถขุดดินสิบกว่าคัน ขับเข้ามาจากทั้งสองข้าง มีก้อนหินบรรจุอยู่เต็มที่ขุด!
“เทเลย!”
เมื่อสิ้นคำสั่ง หินขนาดใหญ่ถูกเทลงบนทางเดิน ทางเดินตระกูลเซี่ยงที่มีระยะห่างจากประตูไม่ถึงร้อยเมตร จู่ๆ ก็ถูกถมด้วยหิน ไม่มีแม้แต่ทางที่จะให้เดิน!
จากนั้นเสิ่นเสว่เหลียนก็แผดเสียงออกมาอีก “ราชายักษ์สร้างโลกด้วยพละกำลัง สองแขนที่สามารถต้านทานพละกำลังมหาศาลได้! ”
“แน่นอนว่าทายาทของตระกูลเซี่ยง ก็ต้องมีสายเลือดของบรรพบุรุษเช่นกัน!”
“ด่านแรกก็คือใช้แรงเข้ามาในตระกูลเซี่ยง!”
“แค่นายใช้ทางเดินนี้ เดินเข้ามาถึงประตูตระกูล ถือว่านายผ่านด่าน!”
ทุกคนอึ้งไป หินทับถมกันแน่นขนาดนี้ ก้อนเล็กก็หนักกว่าห้าสิบกิโล ส่วนก้อนใหญ่ก็ใหญ่เหมือนรถเก๋งหนึ่งคัน ถ้าไม่เอาออกไป จะเดินเข้ามาได้ยังไง
แต่หินใหญ่ขนาดนี้ จะใช้แรงคนจัดการได้ยังไง
เซี่ยงเส้าหลงยืนมองหินจำนวนมากอย่างเงียบๆ และไม่ขยับไปไหน
เมื่อคนในตระกูลเซี่ยงเห็นท่าทางของเขา ก็นึกว่าเขากลัวและพากันหัวเราะออกมา
“แค่เด็กที่โดนทอดทิ้ง เห็นตระกูลเซี่ยงเป็นโรงแรมหรือไง คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป”
“ใช่ ตอนนั้นมันออกจากบ้านอย่างน่าเวทนา วันนี้มันก็ต้องกลับไปอย่างน่าเวทนาเหมือนกัน!”
เซี่ยงปินมีสีหน้าได้ใจ เขาตะโกนออกมาว่า “เซี่ยงเส้าหลง! นายเก่งไม่ใช่หรือไง! เข้ามาสิ! ถ้านายผ่านเข้ามาได้ ฉันจะกินหินนี่ทั้งหมดเลย!”
“เส้าหลง……”
เซี่ยงเส้าจุนเอ่ยปากอย่างกังวล เพราะเขาคิดว่าพวกเขาไม่สามารถเคลื่อนย้ายหินที่ขวางอยู่ตรงหน้าได้!
ถึงจะจ้างคนกว่าร้อยมาช่วยกัน ก็ต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งวัน!
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มบางๆ และพูดอย่างใจเย็นว่า “พี่ใหญ่ เดี๋ยวรอดูได้เลย!”
เมื่อเห็นเขาเงียบอยู่นาน คนที่หวาดระแวงอย่างเสิ่นเสว่เหลียน เกิดความไม่พอใจในแววตา ถ้าผ่านด่านนี้มาไม่ได้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ต้องกังวลกับเซี่ยงเส้าหลงแล้ว!
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สิบนาทีผ่านไป เซี่ยงเส้าหลงยังไม่มีท่าทีที่จะบุกเข้ามา คนในตระกูลเซี่ยงพูดอย่างอวดดี “เฮ้ย นายจะเข้ามาไหม ถ้าไม่เข้ามาก็ไสหัวกลับไปซะ!”
“เซี่ยงเส้าหลง! จริงๆ แกเลือกคลานเป็นหมา มาบนก้อนหินพวกนี้ก็ได้นะ เราจะยอมจำใจให้แกผ่านด่าน! ฮ่าๆ……”
“ไอ้เวรเอ๊ย ให้ไอ้หมอนั่นยืนอวดเก่งอยู่ตรงนั้นแหละ ฉันจะไปกินข้าวแล้ว!”
เมื่อได้ยินคำเสียดสีของทุกคน เสิ่นเสว่เหลียนยิ้มอย่างได้ใจ จากนั้นจึงพูดว่า “เซี่ยงเส้าหลง ในเมื่อนายไม่มีปัญญาข้ามมา งั้นก็กลับไปซะเถอะ!”
“เห็นแก่ที่นายมีสายเลือดตระกูลเซี่ยงในตัว ฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจ!”
เมื่อได้ยินคำอวดดีของเสิ่นเสว่เหลียน จู่ๆ เซี่ยงเส้าหลงก็หัวเราะออกมา “ขอพูดเตือนด้วยความหวังดี ทางที่ดีหลีกไปไกลๆ เดี๋ยวถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่รับผิดชอบนะ!”
อะไรนะ!
ทุกคนมีสีหน้างุนงง แต่ขณะนั้น เกิดเสียงอึกทึกครึกโครม คนในตระกูลเซี่ยงเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ อาปาเช่เฮลิคอปเตอร์โจมตีจำนวนสิบลำ บินอยู่บนบ้านตระกูลเซี่ยง เฮลิคอปเตอร์ทุกลำบินต่ำลง และยื่นลำกล้องสีดำออกมา จู่ๆ ก็เริ่มหมุนอย่างช้าๆ!
เสิ่นเสว่เหลียนตกใจ เธอตะโกนออกมา “แย่แล้ว! รีบหลบเร็ว!”
ขณะที่เธอกำลังพูด ลำกล้องบนเฮลิคอปเตอร์สิบลำปล่อยกระสุนออกมา เสียงดังเหมือนพลุ จนทำให้แสบแก้วหูไปหมด!
หินเหล่านั้นแตกกระจาย เพราะพลานุภาพของกระสุนนับไม่ถ้วน เศษหินกระจายไปทุกทิศทาง ตรงทางเดินเต็มไปด้วยฝุ่นตลบอบอวล!
กว่าห้านาทีเต็มๆ เฮลิคอปเตอร์โจมตีเริ่มหยุดยิง เมื่อฝุ่นควันหายไป หันกลับมามองคนในตระกูลเซี่ยง ไม่มีใครกล้าอวดดีเหมือนก่อนหน้านี้สักคน!
เพราะระยะที่ค่อนข้างใกล้ ทำให้คนตระกูลเซี่ยงตรงสองข้างทางเดิน โดนเศษหินกระเด็นใส่ มีทั้งคนที่เลือดออก และคนที่ล้มลงร้องอย่างโอดครวญ พวกเสิ่นเสว่เหลียนที่ยืนอยู่บนบันได ความสง่างามเมื่อครู่กลายเป็นสีหน้าสลด เสื้อผ้าสุดหรูบนตัว แค่เอามือปัดก็มีฝุ่นลอยออกมา
หันมามองหินที่ขวางทางเดิน ตอนนี้กลายเป็นเศษหินชิ้นเล็กชิ้นน้อยเต็มพื้น เซี่ยงเส้าหลงมองเซี่ยงเส้าจุนที่อ้าปากค้าง เขาจึงพูดว่า “เราไปกันเถอะพี่ใหญ่!”
ทั้งสองเดินนำสิบสององครักษ์เสื้อเลือด ไปตามทางเดินยาว เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูตระกูลเซี่ยง เซี่ยงเส้าหลงมองสภาพอันน่าเวทนาของเสิ่นเสว่เหลียน เขาหัวเราะเบาๆ “สภาพที่พวกคุณต้อนรับแขก ดูแปลกใหม่ดีนะ……”
“เซี่ยงเส้าหลง แก……”
เซี่ยงปินเอามือกุมหน้าที่โดนเศษหินกระเด็นใส่ เขายังไม่ทันได้พูดจบ เซี่ยงเส้าหลงหันขวับมา และใช้สายตาเย็นยะเยือกมองเขา!
เซี่ยงปินตัวสั่น เขารีบกลืนคำที่จะพูดลงคอทันที!
เซี่ยงเส้าหลงมองเขา และพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าลืมสิ่งที่นายพูดเมื่อกี้ล่ะ!”
จู่ๆ เซี่ยงปินก็เสียววาบ ที่พูดเมื่อกี้เหรอ
ถ้ากินหินพวกนี้เข้าไปจนหมด เขาคงเป็นนิ่วในไตพอดี!
ส่วนเสิ่นเสว่เหลียนยังคงมองเขาอย่างมีเลศนัย เธอคิดด่านมามากมาย เพื่อให้เซี่ยงเส้าหลงทำ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีวิธีที่เฉียบแหลมและว่องไวเช่นนี้!
หินขวางทางงั้นเหรอ
เป็นเรื่องง่ายมาก!
ระเบิดให้ราบเป็นหน้ากลองก็จบ!
“คุณหญิงเสิ่น ด่านนี้ นับว่าผ่านหรือเปล่า”
ใช่ คุณหญิงเสิ่น！
เซี่ยงเส้าหลงไม่มีทางยอมรับว่าเสิ่นเสว่เหลียน เป็นคนตระกูลเซี่ยง สำหรับเขาแล้ว คุณนายใหญ่ตระกูลเซี่ยง คือคุณย่าแท้ๆ ของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น!
แววตาของเสิ่นเสว่เหลียนฉายแววเคียดแค้น แต่มันก็ถูกปิดบังเอาไว้ เธอพูดว่า “ผ่านด่านแรกแล้ว งั้นก็เข้ามาสิ!”
เมื่อเข้ามาในประตูใหญ่ตระกูลเซี่ยง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือทางน้ำขนาดใหญ่ ความยาวกว่าสิบเมตร!
มีคนชุดดำของตระกูลเซี่ยงยืนอยู่เต็มสองฟากทางน้ำ!
ถึงพวกเขายืนนิ่ง แต่มีความไม่เป็นมิตรแผ่ออกมาจากตัวพวกเขา รู้สึกว่าประมาทพวกเขาไม่ได้เลย!
คนพวกนี้ต้องเป็นผู้มีฝีมือ ที่ผ่านการนองเลือดมาอย่างแน่นอน!
เสิ่นเสว่เหลียนพูดเสียงต่ำ “เงินใช้โปรยทาง ทหารสร้างสัมพันธ์ ตระกูลที่สืบทอดกันมาพันปี มีเพียงสองสิ่งที่ไม่สามารถขาดได้!”
“เงินและอำนาจ!”
“เซี่ยงเส้าหลง ทางน้ำสายนี้ ไม่มีบันได ไม่มีสะพาน ต้องใช้เงินปูทางมาเท่านั้น แค่นายเดินผ่านทางน้ำสายนี้ เข้ามาในโถงของตระกูลเซี่ยงได้ นายก็จะผ่านการทดสอบ!”
ทุกคนถึงกับตกใจ ทางน้ำสายนี้ยาวกว่าสิบเมตร ความกว้างสามเมตร ลึกประมาณห้าเมตร เงินเป็นกระดาษ ทั้งบางและเบา ถ้าเอามาถมให้เต็มทางน้ำ ต้องใช้เงินสักเท่าไรกัน!
“เซี่ยงเส้าหลง! ทหารอย่างนายจะมีเงินสักแค่ไหนเชียว นายผ่านด่านนี้ไม่ได้แน่นอน!”
“ใช่ ฉันจะบอกให้นะ ว่าการว่ายข้ามมาถือว่าไม่นับ แต่ฉันมีวิธีแนะนำ นั่นก็คือดื่มน้ำในนี้ให้หมด แล้วก็เดินข้ามมา ฮ่าๆ……”
ทุกคนพากันพูดเสียดสี เซี่ยงเส้าหลงยังไม่ได้พูดอะไร ก็มีเสียงดังกึกก้องจากข้างหลัง “ก็แค่ทางน้ำสิบกว่าเมตร น่ากลัวตรงไหน!”
จากนั้นก็มีใครบางคนปรากฏตัวหน้าประตู ข้างหลังเขามีคนจำนวนมาก เดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าขนาดใหญ่ เมื่อกวักมือ กระเป๋าถูกเปิดออก มีแสงระยิบระยับพุ่งออกมา!
เมื่อเห็นทองในกระเป๋าแต่ละใบ คำพูดเย้ยหยันถึงกับจุกอยู่ที่ลำคอ คนที่มาถึงพูดอย่างยโส “ฉันซ่งจื้อตงขอใช้ทองคำสามสิบล้าน ปูทางเป็นสะพานให้สหายของฉัน กลับสู่ตระกูลเซี่ยงอีกครั้ง!”
