สายตาเซี่ยงเวิ่นเหอแวบความมาดร้ายเย็นชา “วางใจเถอะครับท่านแม่ ไม่ต้องถึงสองวันหรอก ผมจะทำให้ไอ้เซี่ยงเส้าหลงกับเซี่ยงเส้าจุนหายไปจากโลกนี้เอง!”
เสิ่นเสว่เหลียนพยักหน้าอย่างเย็นชา หากไม่จำเป็นเธอก็ไม่ทำถึงขั้นนี้ เพราะสายตามากมายกำลังจับจ้องตระกูลเซี่ยงอยู่ ถ้าตอนนี้เซี่ยงเส้าหลงเกิดเป็นอะไรไป ตนก็อาจต้องเจอกับเรื่องไม่คาดคิดที่อาจเกิดขึ้นมากมาย
แต่ตอนนี้ เธอกลับต้องดาหน้าสู่ความเสี่ยง เพราะจะเกินคาดอย่างไรก็ต้องมีวิธีรับมืออยู่แล้ว แต่หากคุณท่านเซี่ยงฟื้นขึ้นมาจริง เช่นนั้นทุกอย่างที่เธอทุ่มเทไปเมื่อก่อนหน้านี้ก็จะกลายเป็นความว่างเปล่า!
เสิ่นเสว่เหลียนไม่ยอมให้คุณท่านเซี่ยงมีโอกาสฟื้นขึ้นมาแม้แต่น้อยนิด ไม่ยอมเด็ดขาด!
อีกทางด้านหนึ่ง อวิ๋นเยนเอ๋อที่กลับถึงที่พัก นาทีแรกก็คือวิ่งไปหาเซี่ยงเส้าหลง สองพ่อลูกหยอกล้อเล่นสนุกกันอยู่พักหนึ่ง
เมื่อเล่นไปยกหนึ่งก็เริ่มเหนื่อย อวิ๋นเยนเอ๋อทำหน้าละห้อยมองเซี่ยงเส้าหลง “พ่อคะ หนูหิวแล้ว หนูอยากกินมูสเค้ก!”
“นายพลน้อย ให้ผมไปเถอะครับ!”
เลี่ยหลงที่เฝ้าอยู่ตลอดเปิดปากพูด
เซี่ยงเส้าหลงปัดมือ “ไม่ต้อง พวกนายอยู่ที่นี่นั่นแหละ”
“จำไว้ ให้ทุกคนเฝ้าระวังให้ดี ฉันรู้สึกว่าเสิ่นเสว่เหลียนต้องไม่อยู่เฉยแน่ อาจลงมือได้ทุกเมื่อ พวกนายต้องรักษาความปลอดภัยของพวกเธอให้ดีล่ะ”
“นายพลน้อยโปรดวางใจ ผมต้องทำสุดความสามารถแน่นอนครับ!”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็มายังร้านเค้กที่ปกติอวิ๋นเยนเอ๋อชอบกิน ขณะที่เดินถึงปากประตู เขาก็ลูบกระเป๋าแล้วพลันยิ้มเจื่อน ตายล่ะ! ลืมเอาเงินมา!
เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีธนาคารอยู่ไม่ไกลแห่งหนึ่ง บนตัวก็พกบัตรATM มาด้วยพอดี งั้นก็ไปกดเงินจากธนาคารก่อนก็แล้วกัน
คนที่ต่อคิวเยอะมาก แต่เขาก็ไม่รีบร้อนอะไร ดังนั้นจึงเอาบัตรคิวแล้วต่อแถวแต่โดยดี
ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเซี่ยงเส้าหลงเป็นสาวสวยคนหนึ่ง หากมองจากด้านหลังแล้วรูปร่างสูงเพรียว เอวคอด โค้งเว้าสวยงาม เส้นผมดำยาวพลิ้วไหวอยู่ด้านหลัง น่ามองยิ่ง
เพราะคนต่อคิวมาก คนที่อยู่ด้านหลังจึงเบียดเข้ามาจนตัวเซี่ยงเส้าหลงชนกับสาวงามด้านหน้าเข้า
พลั่ก!
เมื่อตัวของเซี่ยงเส้าหลงกระทบกับสาวงามคนนั้น สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปทันที เธอหันกลับมา มองคนที่ชนเธอด้วยความโมโห
“ไม่มีตารึไง! ชนมาได้เนี่ย!”
ผู้หญิงสวยขนาดนี้ ทำไมพูดจาแย่อย่างนี้ได้เนี่ย!
เซี่ยงเส้าหลงเริ่มเคือง “คนสวย ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ คนข้างหลังเขาเบียดผมมา ไม่ทันระวังก็เลยชนถูกคุณ เรื่องนี้อย่างมากก็เป็นแค่อุบัติเหตุ”
“อีกอย่างนะครับ”
เซี่ยงเส้าหลงเหลือบมองรูปร่างเธอ “รูปร่างคุณแบบนี้ ให้ผมลูบยังไม่ลูบเลย!”
“ว่าอะไรนะ! กล้าบอกว่ารูปร่างฉันไม่ดีเหรอ?!”
ดวงตาทั้งคู่ของสวีซินหยาวลุกเป็นไฟ ฐานะเธอสูงส่ง คนตามจีบนับไม่ถ้วน แต่เธอก็ไม่เคยแยแส ทว่าไอ้สารเลวตรงหน้ากลับว่ารูปร่างเธอไม่ดีเสียนี่!
เมื่อเห็นท่าทางฮึดฮัดของเธอแล้ว เซี่ยงเส้าหลงก็คิดอยากหยอกล้อขึ้นมาทันที มองเธอแล้วหัวเราะนิดๆ “เมื่อกี้ยังไม่ทันรู้สึก ไม่งั้นคุณก็ให้ผมสัมผัสอย่างละเอียดอีกทีเป็นไงครับ?”
“ฮะ! ไอ้สารเลว! กล้าแต๊ะอั๋งฉันเหรอ?! ลองกินบาทาสิ้นลูกสิ้นหลานหน่อยเป็นไง!”
บนใบหน้างามช้อยของสวีซินหยาวปรากฏเพลิงโทสะ เท้าขวาเตะออกไปที่เป้าของเซี่ยงเส้าหลง กำลังแรงหนักหน่วงดั่งพายุเฮอริเคน
ความเร็วเท้าไวมาก คนธรรมดาต้องหลบไม่ทันแน่ ทว่าเซี่ยงเส้าหลงเป็นคนธรรมดาหรือ?
ก็ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว!
เขาหัวเราะหยิบหยอก หนีบสองขาเข้าหากัน ออกแรงหนีบเท้าขวาของเธอ ไม่ว่าเธอจะออกแรงอย่างไรก็ดึงไม่ออก
“สาวสวยขนาดนี้ทำไมรุนแรงอย่างนี้ล่ะ? อีกหน่อยขายไม่ออกทำไง?”
สวีซินหยาวเห็นเซี่ยงเส้าหลงหลบเท้าพิฆาตของเธอได้ ดวงตาพลันแวบความประหลาดใจ เพราะเธอรู้ฝีมือของตัวเองดี ผู้ชายธรรมดาสามสี่คนหาใช่คู่ต่อสู้ของเธอไม่ แต่เมื่อเผชิญกับการบุกฉับพลันของเธอแล้วเซี่ยงเส้าหลงกลับทันทานได้อย่างสมบูรณ์แบบ นี่ไม่ใช่พิสูจน์ว่าฝีมือเขาอยู่เหนือตนหรอกหรือ?
แต่…เมื่อได้ยินคำพูดต่อไปของเซี่ยงเส้าหลงแล้ว เธอก็อายจนวีนแตกขึ้นมาทันที “ไอ้หัวงู! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่ปล่อย”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะ ไม่มีท่าทีจะปล่อยแม้แต่น้อย
เมื่อเจอกับสาวร้อนแรง เซี่ยงเส้าหลงก็อยากเล่นสนุกทันที
“ไอ้สารเลว! ปล่อยนะ!”
สวีซินหยาวโมโหกระฟัดกระเฟียด ไฟในใจท่วมท้น ไอ้คนนี้ไม่เพียงแต่ต่ำทราม ทั้งยังกล้ากลั่นแกล้งตนต่อหน้าสาธารณชนอีก
เมื่อคนโดยรอบเห็นสาวสวยถูกเซี่ยงเส้าหลงแกล้งหยอกแล้วก็พากันมุงดู อิจฉาตาร้อนเป็นแถว นี่ทำให้สวีซินหยาวอับอายจนแทบอยากมุดแผ่นดินหนี
สวีซินหยาวโกรธเซี่ยงเส้าหลงจนแทบคลั่ง ถ้าตนเอาชนะเขาได้ จะต้องอัดเขาให้หน้าเละชนิดพ่อแม่จำไม่ได้เลย! เสียแต่นี่เป็นได้แค่ความคิดในใจของสวีซินหยาว เพราะเธอมองออก ด้วยฝีมือของเซี่ยงเส้าหลงเมื่อครู่ เธอต้องเอาชนะเขาไม่ได้แน่
ปัง!
ขณะที่ทั้งสองยังยื้อยุดอยู่นั่นเอง ทันใดนั้นเสียงปืนที่ดังกะทันหันก็ทำลายความสงบของธนาคาร และทำเอาเซี่ยงเส้าหลงกับสวีซินหยาวตกใจหันหน้าไปดูด้วย
คนใส่ไอ้โม่ง ปิดจนเห็นแต่ดวงตาสี่คนถือปืนบุกเข้าธนาคาร
“พวกเราปล้นแต่เงิน ไม่เอาชีวิต ไม่อยากตายก็หมอบลงซะ!”
ชายกำยำตาเดียวที่เป็นผู้นำพูดเสียงดัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยการข่มขู่
เมื่อได้ยินว่า ‘ปล้นเงิน’ สีหน้าคนในโถงใหญ่ก็เปลี่ยนไปทันที กรีดร้องจ้าละหวั่น
“ว้าย! โจร! ทุกคนรีบหนีเร็ว!”
ผู้หญิงกระโปรงน้ำเงินร้องกรี๊ดแล้ววิ่งออกไปข้างนอก
“เชี่ย! กูไม่ได้ให้พวกมึงหมอบลงเหรอ?! ยังกล้าหนีอีก?! เอาคำพูดกูเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหรือไง?!”
ปืนในมือเขาพุ่งกระสุนออกมานัดหนึ่ง ยิงถูกขาของเธอผู้นั้นอย่างจัง ทำเอาเธอคุกเข่าลงอยู่กับพื้น ลุกขึ้นไม่ไหวอีก
ผู้หญิงกระโปรงน้ำเงินร้องครวญ เลือดไหลตามขา แพล็บเดียวก็ชุ่มเลือดเป็นปื้น บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด น่าสยองขวัญเป็นที่สุด
“ร้องอีกสิ กูจะยิงให้อีกแม่ง!”
ชายกำยำตาเดียวใช้ปืนจ่อศีรษะเธอ ทำจนเธอตกใจหน้าซีดไม่กล้าพูดอะไรอีก เกรงว่าหากพูดไปสักอีกคำ ชีวิตน้อยๆ ของตัวเองต้องจบอยู่ที่นี่แล้ว
ถึงผู้หญิงกระโปรงน้ำเงินจะรู้สึกเจ็บที่ขามาก แต่ถ้าเทียบกับชีวิตแล้ว ความเจ็บเล็กน้อยนี้ก็เทียบไม่ติดเลย!
“ใครหนีอีก! กูจะฆ่ามัน!”
ชายกำยำตาเดียวทำหน้าเหี้ยม พูดข่มขู่ทุกคนในที่นี้
เมื่อเห็นคนปิดหน้าทั้งสี่มีอาวุธอยู่ในมือ ทั้งยังเหี้ยมเกรียมเย็นชา ทุกคนก็พากันสั่นเทิ้มหวาดกลัว ไม่กล้าพูดอีก กุมศีรษะลงหมอบแต่โดยดี
“เอาเงินออกมา!”
ชายกำยำตาเดียวหยิบกระสอบออกมาแล้วมาอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พูดเสียงโหด
โจรที่เหลืออีกสามคน เฝ้าระวังอยู่ปากประตู รวมไปถึงกลุ่มคนในห้องโถง
พวกเขาต่างมีปืนอยู่ในมือ ทุกคนสั่นพั่บๆ ใบหน้าตื่นกลัว ไม่กล้าขยับ
“พี่ใหญ่ นี่เงิน”
ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่อยู่ในเคาน์เตอร์ สั่นระริกหยิบเงินทั้งหมดออกมา ด้วยการข่มขู่จากปืน เธอจำต้องหยิบ หากไม่หยิบก็ต้องตาย หยิบแล้วถึงจะรอด
โจรทั้งสี่ฝึกซ้อมมาอย่างดี เห็นชัดว่าได้สำรวจและแบ่งงานกันอย่างชัดเจนมาก่อนแล้ว ว่องไวมาก ไม่ทันไรก็บรรจุเงินได้กระสอบใหญ่ อย่างน้อยต้องมีหลายแสน
เมื่อเห็นโจรทั้งสี่ได้เงินจะจากไป สวีซินหยาวก็เปลี่ยนสีหน้า เธอเตรียมลุกขึ้นยืน แต่ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็ถูเซี่ยงเส้าหลงฉุดไว้ แล้วกดอยู่กับพื้น
“คนสวย จะรนหาที่ตายหรือไง?!”
