กลุ่มนักดนตรีในชุดที่เป็นทางการบรรเลงท่วงทำนองอันไพเราะเพราะพริ้ง และเดินเข้ามาในคฤหาสน์ของตระกูลหู!
โน้ตดนตรีที่ไพเราะเพราะพริ้งนั้นทำให้ทุกคนตะลึง!
“โอ้ สวรรค์! นั่นคือวงวงดนตรีตะวันตกรอเยลจริงๆ หรือ?”
“นี่คือวงดนตรีอันดับหนึ่งของโลก!”
“ได้ยินมาว่าพวกเขาแสดงคอนเสิร์ตเพียงปีละครั้งเท่านั้น และตั๋วก็ถูกคนรวยและผู้ทรงอำนาจทั่วโลกแย่งชิงไปอย่างรวดเร็ว มันยากที่จะได้ตั๋วมาสักใบ!”
“ถูกต้อง! ครั้งหนึ่งฉันโชคดีที่ได้ฟังพวกเขาเล่นครั้งหนึ่ง คุณรู้ไหมว่าคนที่อยู่ในห้องแสดงคอนเสิร์ตคือใคร? ไม่ได้กล่าวเกินความจริงว่า คนที่มีฐานะทางสังคมไม่ถึงพันล้าน ไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งอยู่ที่นั่น!”
“ถูกต้อง แต่ฉันได้ยินมาว่า ตอนที่ราชินีอังกฤษแต่งงานก็ได้เชิญพวกเขาไปแสดงดนตรีด้วย ถือเป็นเกียรติอย่างสูง ตราบใดที่พวกเขาสามารถได้รับเชิญให้ไปแสดง พวกเขาทั้งหมดถือเป็นคนดังระดับโลก แล้วคุณชายฟางมีฐานะตัวตนอะไร ถึงสามารถเชิญพวกเขามาแสดงที่นี่ได้ มันน่าตกใจจริงๆ!”
“หูเม่ยเอ๋อช่างเป็นคนที่มีวาสนา! สามารถทำให้คุณชายฟางลงทุนให้เธอได้ขนาดนี้ ถ้าเทียบกับคุณชายฟางแล้ว เซี่ยงเส้าหลงสู้คุณชายฟางไม่ได้เลย คุณดูพิธีหมั้นวันนี้สิ ทั้งหมดนี้คงจะจัดโดยตระกูลหู หรือว่าเซี่ยงเส้าหลงจะเป็นเขยแต่งเข้า?”
ฟางหวาได้ยินการวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคน เขายิ้มและเขามองไปที่หูเม่ยเอ๋ออย่างเสน่หา “เม่ยเอ๋อ ให้เสียงดนตรีที่ไพเราะเพราะพริ้งที่สุดในโลกประกอบพิธีหมั้นของเรา แล้วมาสร้างอนาคตที่มีความสุขที่สุดดีไหม?”
การสารภาพ ประกอบกับบทเพลงไพเราะกล่อมทุกคน จนทำให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์!
ขณะนี้ ในความเห็นของพวกเขา คนเดียวที่คู่ควรหูเม่ยเอ๋อคือฟางหวาที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา!
“เฮ้ คุณลืมผมไปแล้วหรือ?”
เซี่ยงเส้าหลงเอามือแคะหูตนเองเบาๆ และกล่าวกับเขาว่า “ขอทำการแก้ไขสองข้อ!”
“ข้อที่หนึ่ง วันนี้เป็นวันหมั้นของผมกับเม่ยเอ๋อ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย”
“ข้อที่สอง นี่เรียกเรียกว่าดนตรีที่ไพเราะที่สุดในโลกแล้วหรือ? คุณเข้าใจคำว่าไพเราะสองคำนี้ผิดไปหรือเปล่า?”
“ฮึ่ม! เซี่ยงเส้าหลง! คุณจะใช้ประโยชน์จากคารมคมคายของตนเองหรือ?!”
“วงดนตรีตะวันตกรอเยลได้รับการยอมรับว่าเป็นวงดนตรีอันดับหนึ่งของโลกที่ไม่มีใครไม่รู้จัก!”
“ในโลกนี้ไม่มีวงดนตรีที่สามารถเทียบพวกเขาได้!”
“พวกคนต่างชาติ คุณชายฟาง อย่าลืมว่าดนตรีเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของเราสืบทอดกันมา มันจะดีเหรอที่คุณบูชาและศรัทธาคนต่างชาติเช่นนี้?”
เมื่อเห็นว่าทุกคนมองเขาด้วยสายตาที่แปลก ฟางหวารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก “เซี่ยงเส้าหลง! คุณอย่าเปลี่ยนเรื่อง!”
“ผมไม่ได้บอกว่าดนตรีประเทศเราไม่ดี แต่ถ้าพูดถึงวงดนตรีที่มีชื่อเสียง มีวงดนตรีไหนในประเทศเราที่สามารถเทียบพวกเขาได้?!”
“นี่คือเรื่องจริง! ไม่เกี่ยวอะไรกับประเทศ!”
“ไม่มีใครสามารถเทียบพวกเขาได้หรือ?”
เซี่ยงเส้าหลงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ฟังนะ แล้วนี่คืออะไร?”
ทันทีที่กล่าวจบ ทันใดนั้นก็มีเสียงสั่วน่าดังขึ้นพร้อมกับเสียงกลอง!
กลุ่มคนที่มีรูปร่างและวัยต่างกัน แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีแดง และเล่นเครื่องดนตรีที่ตนเองถนัด เดินเข้ามาอย่างช้าๆ!
“ทำไมถึงรู้สึกว่าเพลงนี้คุ้นๆ”
“ทำไมโง่จัง นี่มันเพลงวันดีวันมงคลไม่ใช่เหรอ เพลงที่มักใช้ในพิธีแต่งงาน!”
“ผมฟังออกว่าเป็นเพลงวันดีวันมงคลแต่คุณเคยได้ยินเพลงวันดีวันมงคลที่มันไพเราะเช่นนี้ไหม?”
ทุกคนตกตะลึง พวกเขาทุกคนล้วนเคยได้ยิน เพลงวันดีวันมงคลท่วงทำนองยังคงเป็นท่วงทำนองที่คุ้นเคย แต่เมื่อได้ยินเพลงนี้ ทุกคนก็รู้สึกประทับใจกับท่วงทำนองอย่างอธิบายไม่ถูก ไม่ว่าคนจะกังวลขนาดไหนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆ ผ่อนคลายและเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
ไม่ว่าก่อนหน้านั้นแขกจะมีความคิดเห็นและไม่ชอบเซี่ยงเส้าหลงอย่างไร แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาเห็นคู่หมั้นคู่นี้ ทันใดนั้นพวกเขาก็เกิดความยินดีด้วยความจริงใจ
เสียงดนตรีดังขึ้นเรื่อยๆ และเสียงเพลงเครื่องดรตรีตะวันตกก็เล็กลงเรื่อยๆ จนในที่สุดเสียงดนตรีของวงดนตรีตะวันตกรอเยลก็หายไปโดยสิ้นเชิง นักดนตรีทุกคนหลับตาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า
จากบทเพลงสั้นๆ และบรรเลงจนจบก็ใช้เวลานานพอสมควร ดูเหมือนว่าทุกคนจะยังไม่ตื่นจากภวังค์
“พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่! ทำไมไม่เล่นต่อล่ะ วงดนตรีตะวันตกรอเยลที่มีชื่อเสียงจะพ่ายแพ้พวกเป่าสั่วน่าได้อย่างไร?”
เสียงคำรามนั้นดึงทุกคนกลับสู่โกลแห่งความเป็นจริงทันที เมื่อมองใบหน้าที่โกรธของฟางหวา เซี่ยงเส้าหลงมองเขาอย่างเกียจคร้าน และมุมปากของเขาก็ยกขึ้น “คุณชายฟาง เมื่อสักครู่ผมได้ยินไม่ชัด คุณบอกว่าวงดนตรีที่อยู่ข้างหลังคุณเป็นวงดนตรีที่เล่นได้ไพเราะที่สุดในโลก แล้ววงดนตรีที่ผมได้ยินเมื่อสักครู่ อยู่ในระดับไหนล่ะ?”
ฟางหวาอ้าปาก ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่านักดนตรีที่เซี่ยงเส้าหลงเชิญมานั้นบรรเลงเพลงได้ไพเราะจริงๆ และดีกว่าวงดนตรีของวงดนตรีตะวันตกรอเยลเป็นอย่างมาก ตอนนี้หากตนเองยังไม่ยอมรับ มันอาจจะทำให้ตนเองต้องเสียหน้า
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขามองไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยท่าทางน่าเกลียด “เอาล่ะ! ผมยอมรับว่าระดับการเล่นของพวกเขาดีมาก แต่แล้วไงล่ะ?”
“เม่ยเอ๋อเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลหู วงดนตรีที่มาแสดงในงานก็ต้องสมฐานะเช่นกัน!”
“คุณคิดว่าพวกคนที่อยู่ข้างหลังคุณเป็นใคร จะให้คนเหล่านี้ที่ไร้อารยะ มาบรรเลงในงานหมั้นของเม่ยเอ๋อหรือ?”
“ฐานะ?”
เซี่ยงเส้าหลงมองเขาด้วยสายตาแปลก “คุณหมายความว่า วงดนตรีตะวันตกรอเยลของคุณมีสถานะสูงหรือ?”
“แน่นอนอยู่แล้ว!”
ฟางหวากล่าวอย่างหยิ่งผยอง “แม้แต่ผู้สูงศักดิ์อย่างราชินีอังกฤษ ก็ได้เชิญพวกเขาไปแสดงดนตรีในพิธีแต่งงาน เกียรติและศักดิ์ศรีของพวกเขายังไม่ชัดเจนอีกหรือ?”
“ที่แท้มันเป็นเช่นนี้เอง!”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้ม ดึงนักเป่าสั่วน่าหน้าดำเหมือนชาวนาคนหนึ่งออกมา และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมขอแนะนำ คนคนนี้ชื่อหลี่เป่าหมิน!”
หลี่เป่าหมินเป็นชื่อที่ไร้รสนิยมและธรรมดามาก แต่เมื่อหลายคนได้ยินชื่อนี้ พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจหลี่เป่าหมิน? เป็นราชันย์การเป่าสั่วน่า
“คือราชาสั่วน่า ผู้ที่สามารถกวาดรางวัลด้านดนตรีทั่วโลกทั้งหมดด้วยสั่วน่าเพียงชิ้นเดียว?”
“พระเจ้า! เขาไม่ออกจากภูเขาตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้วไม่ใช่หรือ? แล้วเซี่ยงเส้าหลงเป็นคนใคร ถึงได้สามารถเชิญเขาออกมาได้?”
เซี่ยงเส้าหลงมองหลี่เป่าหมินอย่างมีความสุขและกล่าวติดตลกว่า “คุณหลี่คุณเป่าสั่วน่าได้เก่งมาก ตอนที่ราชินีอังกฤษแต่งงาน ทำไมถึงไม่เชิญคุณไปแสดงล่ะ?”
หลี่เป่าหมินแสดงสีหน้าเหยียดหยามและกล่าวด้วยภาษาพื้นเมืองว่า “ทำไมจะไม่เชิญผม!”
“ผมจำราชินีองค์นั้นได้ เธอมาเชิญผมที่บ้านด้วยตนเองสามครั้ง เพื่อให้ผมไปเป่าสั่วน่าในพิธีแต่งงานของเธอ และยังบอกว่าจะหาวงดนตรีประกอบให้ผมด้วย ผมคิดว่ามันไกลเกินไป และลำบากมากเกินไป ผมก็เลยไม่ไป!”
ประโยคเดียว ทำให้ทุกคนตกตะลึง พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ฟางหวาโดยไม่ได้นัดหมาย วงดนตรีตะวันตกรอเยลที่เขาภาคภูมิใจ คือตัวประกอบสำหรับหลี่เป่าหมิน?
