หลังจากนั้น แก๊งหมาป่าก็แยกเป็นถนนสายหนึ่ง จากนั้นมีชายร่างสูงผอมเดินเข้ามา
ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายที่ไม่สามารถอธิบายได้ ทำให้ทุกคนที่เห็นเขารู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นผู้มาเยือนอย่างชัดเจน เซี่ยงเส้าหลงหรี่ตาลง และรอยยิ้มชั่วร้ายก็ผุดขึ้นจากมุมปากของเขา “ไม่ได้เจอกันนาน!”
“ผู้พิพากษาผี หยินเจ๋อ!”
แก๊งหมาป่าอยู่ภายใต้จอมราชันแก๊งหมาป่า นักฆ่าชั้นยอดทั้งหมดได้รับการจัดอันดับเป็นขุนพลหมาป่า!
เก้าขุนพลหมาป่า และหยินเจ๋อก็เป็นหนึ่งในนั้น!
หยินเจ๋อมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยดวงตาที่เคร่งขรึม “เซี่ยงเส้าหลง คุณไม่ใช่สมาชิกของแก๊งหมาป่าแล้ว ทำไมคุณถึงบุกเข้าไปในหมู่บ้านหมาป่า และทำร้ายผู้คนในหมู่บ้านหมาป่า!”
เซี่ยงเส้าหลงกล่าวช้า ๆ ว่า “ถึงแม้ว่าผมจะถอนตัวออกจากการเป็นสมาชิกของแก๊งหมาป่า แต่ผมเคยเรียนศิลปะการต่อสู้อยู่ที่นี่สามปี ผมกลับเยี่ยมเยือนก็มิได้หรือ?”
หยินเจ๋อกล่าวด้วยแววตาที่เคร่งขรึมว่า “เกรงว่าวันนี้จะไม่สะดวก!”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มและกล่าวอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “แต่ผมคิดว่า วันนี้เป็นวันที่เหมาะสมเป็นพิเศษ!”
หยินเจ๋อจ้องเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “ถ้าผมบอกว่า วันนี้คุณเข้ามาไม่ได้ล่ะ?”
“ฮ่า ๆ……”
“ราชาหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามรวมตัวอยู่ในหมู่บ้านหมาป่า และแม้แต่คุณที่เป็นขุนพลหมาป่าก็มาเฝ้าประตูอยู่ที่นี่ ผมขอเดาว่า ที่นี่คงจะเกิดเรื่องอะไรถึงได้ทำให้ต้องเตรียมการรบใหญ่เช่นนี้ หรือว่า….”
ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงหรี่ลงอย่างฉับพลัน “พวกคุณจะแย่งชิงตำแหน่งจอมราชันแก๊งหมาป่าหรือ?”
ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ นักฆ่าทั้งหมดในหมู่บ้านหมาป่าต่างตกตะลึง พวกเขาก็มองหน้ากัน จากนั้นร่างกายของหยินเจ๋อก็ระเบิดเจตนาฆ่าอย่างรุนแรงทันที โดยจ้องมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เซี่ยงเส้าหลง คุณออกจากหมู่บ้านหมาป่าแล้ว ทำไมยังต้องมายุ่งเรื่องของหมู่บ้านหมาป่าอีก! ”
เมื่อเห็นเขากล่าวเช่นนี้ เซี่ยงเส้าหลงมั่นใจในการคาดเดาของตนเองมากขึ้น และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าผมจะบอกว่า ผมยุ่งเรื่องนี้แน่นอนล่ะ?”
“ฮึ่ม! เซี่ยงเส้าหลง เมื่อสามปีที่แล้วคุณเป็นนักฆ่าที่เก่งที่สุดในแก๊งหมาป่า แต่สามปีที่ผ่านมา พวกเรายังคงฝึกฝนอย่างหนักจนทักษะฝีมือพัฒนาไปอย่างมาก แล้วคุณมีทักษะฝีมือที่หลงเหลือจากเดิมแค่ไหน?”
“อยากจะเข้ามาในหมู่บ้านหมาป่า?! ก็ย่อมได้ แต่ต้องผ่านด่านของผมให้ได้เสียก่อน!”
ผู้คนรอบ ๆ ค่อยๆ ก้าวเดินออกจากพื้นที่จนเปิดโล่ง หยินเจ๋อมองเขาด้วยสายตาที่ยั่วยุ ส่วนเซี่ยงเส้าหลงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ผู้พิพากษาผีหยินเจ๋อ เป็นคนที่เคลื่อนไหวเร็วที่สุดในบรรดาเก้าขุนพลหมาป่า โดยเฉพาะขาทั้งคู่ เจ้าเล่ห์โหดเหี้ยม คล่องตัวว่องไว และศัตรูจำนวนมากถูกฆ่าตายในขณะที่พวกเขามองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของคุณ!”
หยินเจ๋อยิ้มอย่างผยอง “ในเมื่อคุณรู้ว่าผมเก่งขนาดไหน ไสหัวออกไปตอนนี้ยังทัน!”
“แต่ถ้าอาศัยความสามารถพวกนี้ มันยังไม่เพียงพอ!”
เซี่ยงเส้าหลงจ้องเขม็งไปที่หยินเจ๋อ แล้วค่อย ๆ หุบรอยยิ้ม เขาเอามือข้างหนึ่งไปข้างหลัง เป็นสัญลักษณ์ของการปฏิวัติ ไม่มีเสียงอะไรซับซ้อน เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และแอบยับยั้งพลังของตนเอง และยับยั้งไปทั้งหมดจนเหมือนคนธรรมดาทั่วไป!
นักฆ่า เดิมนักฆ่าก็เป็นเงาที่ซ่อนอยู่ในความมืด และฆ่าคนด้วยการจู่โจมเพียงครั้งเดียว รวดเร็วและโหดร้าย ไม่ยุ่งยากเหมือนที่เรียกกันว่าศิลปะการต่อสู้ ในขณะที่ลงมือ ซึ่งล้วนแต่เป็นเทคนิคการฆ่า
บรรยากาศในกลุ่มฝูงชนนั้นเคร่งขรึม และเงียบสงบเป็นอย่างมาก ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง และต้องการเห็นแต่ละขั้นตอนอย่างชัดเจน
มีรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของเซี่ยงเส้าหลง จากนั้นเขาใช้มือขวาชี้ไปทางหยินเจ๋อ
ท้ารบ!
ฮึ่ม!
หลังจากเสียงคำรามที่รุนแรง หยินเจ๋อใช้เท้ากระแทกพื้นแล้วกระโดดขึ้นไปในอากาศ แล้วหมุนรอบสามร้อยหกสิบองศา เขาใช้ขาขวาที่คมราวกับมีดเตะไปที่คอของเซี่ยงเส้าหลงอย่างรุนแรง ระดับที่น่าสะพรึงและองศาที่ซับซ้อนล้วนทำให้คนรู้สึกกลัว
ผู้พิพากษาผีหยินเจ๋อ เคลื่อนไหวรวดเร็ว ฆ่าศัตรูชั่วพริบตา!
เซี่ยงเส้าหลงยังคงอยู่ในท่าท้ารบเมื่อสักครู่ เขาไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด จนกระทั่งลมที่มาจากขาของหยินเจ๋อกำลังจะปะทะกับร่างของเซี่ยงเส้าหลง เขาถึงเคลื่อนไหว เขาใช้เท้าซ้ายแทรกไปบนพื้นดินที่อ่อนในแนวเฉียง และมือขวาเป็นท่ากรงเล็บที่ดุร้าย
ปัง!
เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้เคลื่อนไว แต่ร่างกายของหยินเจ๋อกระตุกและถอยออกไป
แต่ดูเหมือนว่าหยินเจ๋อจะคาดเดาไว้แล้ว ร่างกายของเขาไม่ได้แตะพื้นด้วยซ้ำ เขาใช้ขาเตะไปที่เท้าซ้ายของเซี่ยงเส้าหลงที่แทรกอยู่ในพื้นดิน
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเยาะเย้ย และชักเท้าซ้ายกลับอย่างแรง ทำให้เกิดฝุ่นกระจายไปทั่ว และตีลังกาสองรอบติดต่อกัน หลีกเลี่ยงการเตะที่รวดเร็วรุนแรงและอันตรายของหยินเจ๋อ
หยินเจ๋อที่ได้เปรียบ ใช้กระบวนท่าแล้วท่าเล่า เซี่ยงเส้าหลงมีสีหน้าผ่อนคลาย เขาสะบัดมืออย่างคล่องแคล่วขณะที่ถอยไปข้างหลัง ไม่ว่าเท้าของหยินเจ๋อจะรวดเร็วเพียงใด เซี่ยงเส้าหลงก็สามารถหลบเลี่ยงได้อย่างชาญฉลาด
หลังจากใช้ขาเตะอย่างต่อเนื่อง หยินเจ๋อก็คำราม และมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงอย่างเย็นชา “คุณเป็นคนขี้ขลาดที่รู้เพียงการหลบเท่านั้นหรือ?”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้ม “ทักษะฝีมือของผู้พิพากษาผีนั้นสมคำเล่าลือ แต่ในสายตาผมแล้วมันก็แค่นั้น!”
“รนหาที่ตาย!”
นักฆ่าชั้นยอดทุกคนต่างก็มีความทะนงในตนเอง โดยเฉพาะเซี่ยงเส้าหลงที่เอาแต่หลบเลี่ยงเมื่อสักครู่ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้กล่าวคำดูถูกเหยียดหยามออกมา แต่ก็ทำให้หยินเจ๋อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที!
คราวนี้การโจมตีของหยินเจ๋อรุนแรงขึ้นและลวงตามากขึ้น เซี่ยงเส้าหลงถอยไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไม่สามารถถอยไปได้อีก ทันใดนั้นกรงเล็บของเซี่ยงเส้าหลงก็เหมือนกับกรงเล็บของนกอินทรี คว้าข้อเท้าของหยินเจ๋อเอาไว้ ด้วยแรงมหาศาลและเล็บที่คมก็จิกลึกลงไปในเนื้อ ราวกับนกอินทรีจับกระต่ายป่าอย่างกะทันหัน
การโจมตีที่บ้าคลั่งของหยินเจ๋อหยุดนิ่งทันที
มุมปากของหยินเจ๋อยกขึ้น จ้องมองเซี่ยงเส้าหลงที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม และกล่าวเยาะเย้ยว่า “คุณแสดงฝีมือเสร็จแล้ว ต่อไปถึงเวลาที่ผมจะแสดงฝีมือบ้าง!”
