บทที่ 45 การต่อสู้ชั่วคราว
ยุ่นหลิงยื่นลูกราชาราชสีห์ในอ้อมแขนของเขาให้กับหมาป่าขณะที่เขามองไปที่คนที่หาเรื่องเขาอย่างเย็นชา
“รนหาที่ตายซะแล้ว” ยุ่นหลิงกล่าวขณะที่เขากำดาบแน่น
การโจมตีของคนๆนั้นเต็มไปด้วยเจตนาที่จะเอาชีวิต หากเขาไม่หลบหรือปัดดาบนั้นทันเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือถึงขั้นตายได้ ยุ่นหลิงไม่ได้คิดมากไปแต่มันคือเรื่องจริง
ในระหว่างที่เขาต่อสู้กับเหล่าลูกศิษย์ของนิกายวารีพาดผ่า ในตอนนั้นมีศิษย์คนหนึ่งที่ลอบโจมตีเขาโดยการปาดาบไปที่ใบหน้าของเขา ยุ่นหลิงไม่พอใจกับเรื่องนั้นมาก แต่เขาไม่ได้ทำอะไรกับศิษย์คนนั้นเพราะเขาเป็นคนที่ทำร้ายพวกเขาก่อน เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะต่อสู้กลับ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แม้ว่าดาบของลูกศิษย์คนนั้นจะโดนหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้ทำอันตรายเขาได้เพราะลูกศิษย์คนนั้นไม่มีพละกำลังเพียงพอที่จะทำเช่นนั้น
แต่คนๆนี้นั้นแตกต่างออกไป การโจมตีของเขาอาจทำให้เขาได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงได้
จิ้งจอกรับลูกชายของเขามาจากยุ่นหลิงและรีบวิ่งไปด้านข้างอย่างรวดเร็วอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ลูกราชาราชสีห์ตื่นขึ้นมาจากความสับสนวุ่นวายที่เกิด แต่นอนต่อทันทีหลังจากที่จิ้งจอกนั้นบอกให้นอนต่อไป
หลังจากส่งลูกราชาราชสีห์ให้กับจิ้งจอกแล้ว ยุ่นหลิงก็รีบพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับดาบในมือ
แววตาของคนๆนั้นเบิกกว้าง
‘เร็วมาก!’ เขาคิดขณะที่หลบหลีกดาบของหยุ่นหลิงในวินาทีสุดท้าย จากนั้นเขาก็กระโดดไปข้างหลังพยายามสร้างระยะห่างระหว่างเขากับยุ่นหลิง อย่างไรก็ตามมันไม่ได้สร้างช่องว่างอะไรเพิ่มมากนัก เพราะจู่ๆเขาก็พุ่งมาหาเขาในวินาทีถัดไป
ยุ่นหลิงแทงดาบของเขาไปยังคนๆนั้นอย่างรวดเร็ว ชายคนนั้นโชคไม่ดีที่ไม่สามารถหลบดาบได้ เขาถูกแทงสามครั้งเข้าที่ร่างกาย สองครั้งเข้าที่ไหล่ของเขาสองข้างและอีกหนึ่งครั้งเข้าที่น่องแขนซ้าย เมื่อเขาเห็นการแทงครั้งที่สี่จากดาบของยุ่นหลิงที่มุ่งตรงไปที่ลำคอของเขา เขาก็กัดฟันของตัวเองและก็หายไปจากสายตาของยุ่นหลิง
ยุ่นหลิงหันไปดูรอบๆแล้วคิดในใจ
‘มันหายไปไหน?’
ทันทีที่เขาคิดเช่นนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องมาจากสถานที่ที่ชายคนนั้นหายไป แล้วชายคนนั้นก็พุ่งมาอ้อมข้างหลังยุ่นหลิง
ยุ่นหลิงหันกลับมาและเห็นชายคนนั้นทำการฟันดาบโดยเล็งไปที่ร่างกายของเขา เมื่อเห็นเช่นนี้ยุ่นหลิงก็รีบยกดาบมาบังเพื่อป้องกันการโจมตีของชายคนนั้น
ขณะที่ดาบของพวกเขากำลังจะฟาดฟันใส่กันชายคนนั้นก็หายไปจากสายตาของยุ่นหลิงอีกครั้ง
‘แบบนี้ไม่ดีแน่!’ ยุ่นหลิงเบิกตากว้าง เขาเอียงตัวไปด้านข้างอย่างรวดเร็วโดยเกือบจะหลบดาบของชายคนนั้นที่พุ่งมาไม่ทัน จากนั้นยุ่นหลิงก็ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวโดยเว้นระยะห่างระหว่างเขากับชายคนนั้น
จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องจากที่ๆชายคนนั้นอยู่อีกครั้ง
ชายคนนั้นไม่ได้โจมตีของเขา เขาเพียงแค่ยืนนิ่งๆดูยุ่นหลิงอย่างระมัดระวังขณะที่เลือดไหลออกจากไหล่และน่องแขนซ้ายของเขา มันเป็นบาดแผลที่เขาได้รับจากดาบของยุ่นหลิง บาดแผลของเขาดูจะเจ็บปวดมาก แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะทนได้
ยุ่นหลิงรู้สึกถึงความอุ่นและน้ำเปียกๆที่ไหลออกมาที่แก้มขวาของเขา เขากำดาบไว้แน่นในมือขวาขณะที่มือซ้ายแตะแก้มขวา เขามองไปที่มือซ้ายของเขาและมีเลือดอยู่ที่หลังมือที่เขาไปสัมผัสกับแก้ม
เขาหลบมันไม่พ้น
“ข้าคิดว่าข้ากำลังเข้าใจผิดอยู่” ชายคนนั้นกล่าวกับยุ่นหลิง เขาคิดว่าจะยุติการต่อสู้นี้ให้เร็วที่สุด
“เข้าใจผิด? เจ้ากำลังบอกข้าว่าเจ้ากำลังจะฆ่าข้าเพียงเพราะความเข้าใจผิดหรือ”?
ยุ่นหลิงถามอย่างเย้ยหยัน จู่ๆผู้ชายคนนี้ก็จู่โจมเขาโดยที่ยังไม่มีการขัดแย้งใดๆเกิดขึ้น ไม่มีทางที่ยุ่นหลิงจะปล่อยให้เขาหนีไปง่ายๆ
ชายคนนั้นดูเป็นคนที่ขี้อายเล็กน้อยขณะที่เขาตอบว่า “นั่น…ข้าคิดว่าเจ้าเป็นศัตรู”
“ใช่เลยล่ะ เจ้าเพิ่งทำให้ข้าเป็นศัตรูเมื่อครู่นี้เอง”
ทันใดนั้นยุ่นหลิงก็หายไปจากสายตาของเขาทันทีและปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าเขา
“อะไรกัน?!” เขาสัมผัสไม่ได้ว่าความเร็วของยุ่นหลิงเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน เขายังไม่เห็นยุ่นหลิงขยับตัวเลยด้วยซ้ำ!
ยุ่นหลิงแทงดาบไปข้างหน้าโดยเล็งปลายไปที่ลำคอของชายคนนั้น
ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้าง ยุ่นหลิงนั้นเร็วเกินไป ไม่เหมือนก่อนหน้านี้เขาไม่สามารถตอบสนองต่อการโจมตีของเขาได้อีกต่อไป ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะถึงฆาตเสียแล้ว
เมื่อดาบของยุ่นหลิงอยู่ห่างจากลำคอของชายคนนั้นเพียงหนึ่งมิลลิเมตรมันก็หยุดลงทันที และมีเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องตามมาไม่กี่วินาทีหลังจากที่ยุ่นหลิงหยุดดาบ
ชายคนนั้นมองไปที่ยุ่นหลิงด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง นั่นเป็นกระบวนท่าชั้นยอดแบบเดียวกับที่เขาใช้
“เจ้าหยุดดาบทำไมกัน?” เขาถามอย่างสงสัย
ยุ่นหลิงเย้ยหยันเขาและเตะเข้าที่ท้องของชายคนนั้นทำให้เขากระเด็นออกไปสองสามเมตร
“อั้ก!”
ยุ่นหลิงเก็บดาบของเขากลับไปที่แหวนเก็บสัมภาระขณะที่เขามองไปที่ชายคนนั้นที่กำลังร้องครวญครางอยู่ที่พื้น
“เหวินไป่ชิ ทำไมเจ้าถึงทำร้ายข้า?”
“จะ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเป็นข้า”? เหวินไป่ชิกุมท้องของเขาขณะที่เขาถาม ทำไมเขาถึงรู้น่ะหรือ? เพราะเขาไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับครั้งแรกที่พบกัน
“นั่นสิทำไมข้าถึงรู้ได้นะ” ยุ่นหลิงถามกลับอย่างประชดประชัน
“อึ๊ก ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เหวินไป่ชิไม่สนใจคำถากถางของเขาขณะที่เขาค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น
“ตอบข้ามาว่าต้องการอะไร”!
เหวินไป่ชิเห็นแววตาของยุ่นหลิงที่เยือกเย็นทำให้เขาตัวสั่นเล็กน้อย
“ข้าคิดว่าเจ้าเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ที่ไล่ตามข้ามาที่นี่ดังนั้นข้าจึงโจมตีก่อน ยกโทษให้ข้าด้วยที่ทำร้ายเจ้าอย่างกะทันหัน” เหวินไป่ชิตอบอย่างจริงใจและไม่กล้าโกหก ย้อนกลับไปที่เมืองเฉินหลันแม้ว่าเขาจะประหลาดใจที่ยุ่นหลิงเป็นน้องชายของยุ่นฮุ่ย แต่
เขาก็ไม่คิดว่าระดับจะต่างกันมากเพียงนี้ หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้เขาจึงตระหนักได้ว่ายุ่นหลิงนั้นแข็งแกร่งและน่ากลัวเพียงใด
“ถ้าอย่างนั้น” ยุ่นหลิงหรี่ตามองเขา “เหวินไป่ชิเจ้ามาทำอะไรอยู่ที่นี่ในหุบเขาพันภูเขาแห่งนี้?
อ้อ หรือถ้าอย่างนั้นข้าควรเรียกเจ้าว่า ผู้หลบหนีดีล่ะ?”
