บทที่ 63 สร้อยคอ
มีของเล่นต่างๆในร้าน เช่น ของเล่นของรูปสัตว์น้อยน่ารัก ตุ๊กตา เกมกระดาน ฯลฯ จิ้งจอกเขี้ยวหิมะไปเจอตุ๊กตาหมาป่าขนาดเท่าของจริงและพ่นลมหายใจด้วยความรังเกียจ มนุษย์คงบ้าไปแล้วที่คิดของเล่นแปลกๆแบบนี้ขึ้นมา การแสดงภาพสัตว์ร้ายที่อันตรายเหล่านี้ว่าดูน่ารักและไม่เป็นอันตรายผ่านของเล่นจะทำให้บางคนคิดว่าพวกมันไม่มีพิษภัย ทั้งที่ความจริงแล้วกลับเป็นตรงกันข้าม หากเด็กที่ไม่รู้อะไรเลยได้เห็นสัตว์แบบนี้ตัวจริงที่คล้ายกับของเล่นของพวกเขาและพยายามเข้าใกล้มัน พวกเขาจะกลายเป็นเหยื่อของสัตว์ร้ายเหล่านั้นได้ง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม ลูกราชสีห์ราชารู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้เห็นตุ๊กตาหมาป่าขนาดเท่าตัวจริง มันกระโดดลงจากหลังของจิ้งจอกขณะที่มันเริ่มกัดเข้าที่เท้าของจิ้งจอกของเล่น จิ้งจอกหิมะทำได้เพียงจ้องมองลูกชายของเขาอย่างเหนื่อยหน่าย
หยื่อ ตงเหม่ย ยังคงนิ่งสงบเหมือนเคยขณะที่เธอติดตามยุ่นหลิงและ ยุ่นเซี่ยอย่างมีมารยาท
“เจ้าชอบอะไรบ้างไหม เซี่ยๆ”? ยุ่นหลิงถามลูกสาวของเขาที่กำลังวิ่งไปรอบๆร้าน เธอนั่งบนไหล่ของยุ่นหลิงก่อนหน้านี้ แต่ยุ่นหลิงปล่อยเธอลงเพื่อให้เธอสามารถเดินดูได้อย่างอิสระ
“ยุ่นเซี่ยชอบทุกอย่างเลยท่านพ่อ!” ยุ่นเซี่ยพูดอย่างร่าเริง ในฐานะคนที่ชอบสัตว์ร้าย การได้เห็นสัตว์ร้ายทุกชนิดเป็นตุ๊กตายัดนุ่นทำให้เธอมีความสุขจริงๆ เธอไม่เคยบอกพ่อของเธอเรื่องนี้ แต่จริงๆ แล้วเธอไม่มีของเล่นที่บ้าน ทั้งหมดที่เธอมีคือสมุดภาพสัตว์ร้ายที่แม่ของเธอมอบให้เธอ ดังนั้นเธอจึงดีใจที่ได้เห็นของเล่นมากมายที่นี่
“แล้วมีอะไรที่อยากให้ซื้อหรือเปล่า”?
ยุ่นเซี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง มีหลายสิ่งที่เธอชอบ เธอมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการเลือกเพียงหนึ่งในนั้นเพื่อให้พ่อของเธอซื้อให้ หลังจากคิดอีกครั้ง เธอส่ายหัวและพูดว่า “ยุ่นเซี่ยเลือกไม่ได้ ยุ่นเซี่ยชอบทุกอย่าง!”
ยุ่นหลิงยิ้มออกมาเมื่อเห็นยุ่นเซี่ยมองของเล่นต่างๆ อย่างสนุกสนาน เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกดีมากที่เห็นลูกสาวมีความสุขแบบนี้ นี่เป็นส่วนหนึ่งของการเป็นพ่อคนเหรอ? ขณะที่เขากำลังอยู่ในภวังความคิดของเขา ยุ่นเซี่ยก็เรียกหาเขา
“ท่านพ่อ!”
“ห ห้ะ ว่าไงเซี่ยๆ?”
ด้วยรอยยิ้มที่กว้างบนใบหน้าของเธอ ยุ่นเซี่ยพูดว่า “ยุ่นเซี่ยเลือกได้แล้ว!”
ยุ่นหลิงรู้สึกประหลาดใจ หนูพูดว่าอะไรนะ?
“หา?”
“หนูบอกว่า ให้ท่านพ่อมาเลือกให้หนูไง!” ยุ่นเซี่ยพูดซ้ำๆขณะที่เธอลากยุ่นหลิงไปด้วยขอบเสื้อฮานฟูในมือ
“พ่อหรือ? ทำไมล่ะ? จะดีกว่าไหมถ้าหนูเลือกสิ่งที่เธอชอบให้ตัวเอง? ถ้าพ่อเลือกสิ่งที่หนูไม่ชอบล่ะ” ยุ่นหลิงถามด้วยความงุนงงเล็กน้อยที่ลูกสาวของเขา ถ้ามันขึ้นอยู่กับตัวของยุ่นเซี่ยเอง เขาจะเลือกในสิ่งที่เขาชอบแน่ๆ แต่ถ้าเขาปล่อยให้คนอื่นเลือก เขาอาจจะไม่ชอบในการตัดสินใจของคนอื่น
ยุ่นเซี่ยหัวเราะคิกคักกับเขาราวกับว่าเขาถามคำถามแปลกๆ
“บ้าน่าท่านพ่อ! ยุ่นเซี่ยชอบทุกอย่างที่ท่านพ่อเลือกให้นั่นแหละ” เธอพูดอย่างจริงจัง
ปากของยุ่นหลิงอ้าออกเล็กน้อยขณะที่เขาหยุดเดินไปด้วยกัน เขาจ้องไปที่ลูกสาวของเขาอย่างไม่พูดอะไร คำพูดของเธอก้องอยู่ในหูของเขา
“ท่านพ่อ?” ยุ่นเซี่ยมองย้อนกลับไปที่ยุ่นหลิงเมื่อสังเกตเห็นว่าเขาหยุด เธอลากเขาไปไม่ได้แล้วเพราะพ่อของเธอหยุดเดิน
ยุ่นหลิงมีรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาพูด “ไม่มีอะไร เมื่อเซี่ยๆเลือกพ่อ! พ่อจะเลือกของเล่นที่ดีที่สุดที่นี่! หนูจะไม่ผิดหวังแน่นอน!”
ยุ่นเซี่ยหัวเราะคิกคักกับเขา
“หนูไม่ทำแบบนั้นแน่!”
ด้วยความมุ่งมั่นอย่างสูงของยุ่นหลิงทำให้เจ้าของร้านตกใจ เขากระโดดออกจากที่นั่งด้วยความตกใจ
“ท-ท่านต้องการอะไร” เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“มีแค่นี้เหรอ? เจ้ายังมีบางอย่างเก็บไว้อยู่ที่นี่อีกหรือไม่? ถ้าใช่ ก็เอามาให้ข้าดูทุกอย่างเดี๋ยวนี้” ยุ่นหลิงพูดออกไป
“มะ-ไม่ ไม่มีแล้ว แม้ว่าร้านของข้าจะยังมีของเล่นหลายชิ้นอยู่ในคลังเก็บของ เพราะที่นี่ไม่มีที่ว่างสำหรับมันแล้ว แต่มันก็เหมือนกับของเล่นที่ข้ามีที่นี่” เจ้าของร้านตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ ความแค้นที่ต้องการเอาคืนของเขาเมื่อยุ่นหลิงเข้ามาครั้งแรก มันหายไปหมดแล้ว
ยุ่นหลิงขมวดคิ้ว ยุ่นเซี่ยบอกว่าเธอชอบทุกอย่าง ดังนั้นเขาสามารถเลือกของเล่นอะไรก็ได้ให้กับยุ่นเซี่ย แต่เขาไม่ต้องการทำอย่างนั้น เขาต้องการมอบบางสิ่งที่พิเศษให้กับยุ่นเซี่ย เขาต้องการของเล่นที่โดดเด่นกว่าที่อื่น ลูกสาวของเขาสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้น
เขายังคงมองไปรอบๆร้าน เขาเดินดูทุกอย่างวนแล้วสองสามครั้ง แต่เขาก็ยังมองไปรอบๆ เผื่อว่าเขาพลาดอะไรไป เมื่อเขาแน่ใจว่าเขาได้ดูของทุกอย่างแล้ว เขารู้สึกผิดหวัง ไม่มีอะไรโดดเด่นแม้แต่ตุ๊กตายัดไส้ขนาดเท่าตัวจริงที่เด็กส่วนใหญ่ชอบก็ไม่ได้ดูโดดเด่นเกินไปสำหรับเขา
ในตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นกล่องที่ปิดไว้บนเคาน์เตอร์ มันเป็นกล่องไม้ทรงกลมที่ประดับด้วยทองคำ มีการแกะสลักมังกรที่สวยงามบนไม้ และเพียงแค่ชำเลืองมอง ยุ่นหลิงก็รู้ได้ในทันทีว่าช่างแกะสลักไม้ต้องมีฝีมืออย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็อยากรู้เกี่ยวกับกล่องนี้
“ยุ่นเซี่ยอยู่ที่นี่กับหยื่อตงเหม่ยสักครู่นะ” ยุ่นหลิงสั่ง
“ได้ค่ะ!”
หลังจากปล่อยลูกสาวให้หยื่อ ตงเหม่ยดูแลแล้ว ยุ่นหลิงก็เดินไปหาเจ้าของร้านอีกครั้งและถามโดยที่ชี้ไปที่กล่อง “นี่คืออะไร?”
“โอ้นี้หรือ? มันคือสร้อยคอ คนรู้จักของเพื่อนข้านำมาไว้ก่อนที่ท่านจะเข้ามาไม่กี่นาที เขาบอกให้ข้าขายให้คนอื่นให้ได้ราคาสูง เขาบอกว่าถ้ามันขายไม่ได้ ยังไงเขาก็จะจ่ายเงินให้ข้าอยู่ดี” เจ้าของร้านตอบในขณะที่เหงื่อออกเล็กน้อย กล่องใบนี้ค่อนข้างแพง เขาลืมเก็บไว้ในที่ๆปลอดภัยเพราะเขากำลังเคลิ้มไปกับความงามของกล่องใบนี้ ตอนที่เขากำลังจะเก็บกล่องก่อนหน้านี้ แต่ยุ่นหลิงและเพื่อนๆของเขามา ทำให้เขาลืมนึกถึงกล่องนั้นไป
“เขาขอให้เจ้าขายกล่องใบนี้? ที่ร้านของเล่นเนี่ยนะ?” ยุ่นหลิงขมวดคิ้วมองเขา คำพูดของชายคนนี้ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด กล่องใบเดียวใบนี้นั้นมีทองคำฝังอยู่และคนสลักมันก็มีฝีมือที่ค่อนข้างดี มันดูไม่เหมาะกับร้านของเล่นสักเท่าไหร่
“เฮ้ ถึงข้าอาจจะดูไม่เหมือนแต่ข้าก็เป็นเจ้าของร้านขายเครื่องประดับด้วย ลูกชายของข้ากำลังทำงานอยู่ที่นั่น” เจ้าของร้านมีสีหน้าขมขื่นเมื่อพูดถึงลูกชายของเขา ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นคนที่ทุบตีลูกชายของเขา แต่เขาไม่สามารถทำอะไรเขาได้
หยุนหลิงเลิกคิ้ว
“ข้าขอดูหน่อยได้ไหม?”
เจ้าของร้านพยักหน้า “เอาไปดูสิ”
ยุ่นหลิงหยิบกล่องมาเปิดดู ภายในนั้นเขาเห็นสร้อยคอหยกทรงกลมนั้น มันเกือบจะโปร่งใสด้วยสีเขียวมรกตที่ประดับด้วยเพชรสีดำ และมีสร้อยคอทำจากทองคำสวรรค์ด้วย เมื่อยุ่นหลิงดูมัน เขารู้ว่าเขาต้องเอาชิ้นนี้
“สร้อยนี่ราคาเท่าไหร่?” เขาถามพลางมองเจ้าของร้านอย่างตั้งใจ
“ศิลาวิญญาณห้าร้อยก้อน” เจ้าของร้านตอบ
หยุนหลิงขมวดคิ้ว
“ศิลาวิญญาณห้าร้อยก้อน? เจ้าบอกว่าให้ขายในราคาสูงไม่ใช่เหรอ?” ยุ่นหลิงคาดว่าสร้อยคอเส้นนี้จะขายในราคาศิลาวิญญาณห้าพันก้อน เขาไม่ได้คิดเลยว่ามันจะมีราคาแค่ศิลาวิญญาณห้าร้อยก้อน
เจ้าของร้านเหงื่อออกเล็กน้อย ตามที่เขาคาดเอาไว้ นายน้อยคนนี้แม้แต่ศิลาวิญญาณห้าร้อยก้อนก็ยังไม่มากในสายตาของเขา เราต้องจำไว้ว่าสำหรับศิลาวิญญาณเพียงสิบก้อน มนุษย์ทั่วไปสามารถสร้างบ้านธรรมดาด้วยจำนวนศิลาเพียงเท่านั้นได้ ในส่วนของศิลาวิญญาณห้าร้อยก้อนนั่นเทียบเท่ากับบ้านห้าสิบหลัง! แม้แต่ของเล่นที่แพงที่สุดในร้านของเขาก็ยังมีราคาไม่ถึงครึ่งศิลาวิญญาณด้วยซ้ำ
“นายน้อย ทุกคนไม่ได้ร่ำรวยอย่างท่านหรอกนะ…”
