1 ลืมตารำลึก
ผมลืมตาตื่นมาในบ้านไม้โทรมๆ อับๆ ตุๆ นี่มัน…กลิ่นผ้าอ้อมเด็ก
ผมมองไปข้างผม มีเตียงเด็กอ่อนผิวแทนสองคนนอนใกล้กัน
แต่…อะไรอยู่บนหัวเธอนั่น นั่นหูสัตว์หรือ กับอีกคนขาเป็นแมงมุม อะไรกันนี่มันเป็นการแต่งหน้าเล่นหนังหรือ? แต่กับเด็กเนี่ยนะ?
ผมพยายามยามจะดูใกล้ๆ…กระนั้นร่างกายผมขยับไม่ถนัด
หือ? เกิดอะไรขึ้น…มันขยับลำบาก…เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม
ผมพยายามลุก กระนั้น ลุกไม่ได้ แม้แต่หันหน้าผมก็ยังรู้สึกว่าคอปวกเปียก
(เฮ้)
“แอ่”
ผมพูดไม่ได้
ผมนำมือขึ้นมาดู…มันเป็นมือเด็กอ่อน ผมลองขยับนิ้วเมื่อผมจะขยับหนึ่งนิ้วทั้งมือกำ
แม้แต่ร่างกายก็ขยับตามใจไม่ได้หรือ? นี่มันอะไรกัน
หืม? นี่มัน…อย่าบอกนะว่า
ต่างโลก?
“อุแง้”
“แอออ๊~” “อุแว้” “อุแง้”
เด็ก?
ผมมองไปรอบๆ
ในห้องมีแต่เด็กอ่อนประมาณ 8 คน
มีคนเข้ามา
“โอ้ ตื่นกันแล้วเหรอนี่ แหม~พากันร้องเลยนะ”
โอ้…นั่น…ผู้หญิงผมแดงของจริง
ผมคิด ผมเกิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ดังนั้นผู้หญิงผมแดงเป็นอะไรที่แปลกตา
ยิ่งไปกว่านั้น สินทรัพย์หน้าอกเธอใหญ่มาก
“มานี่มา พี่จะป้อนหน่มน้ม”
จากนั้นเธอเปิดหน้าอก…โอ้…แต่มันเป็นการให้นมเด็ก
เธอให้นมเด็กผิวแทนที่นอนข้างเตียงผม ถ้าพูดให้เฉพาะเจาะจงคนหูแมว
จากนั้นอีกคนเดินเข้ามา
โอ้…ผมแดงแล้วเจอผมบลอนด์ต่อเลย ต่างโลกนี้อยู่ฝั่งยุโรปหรืออะไรบางอย่างหรือไง?…แต่ เธอมีหูแหลม เอลฟ์จริงๆหรือ
ผมอยู่ในต่างโลกที่มีเอลฟ์หูแหลม คนหูแมว คนท่อนล่างเป็นแมงมุม นี่มัน! แฟนตาซีนี่
“อลิส ทำอะไรอยู่…ให้นมเด็กเหรอ เสร็จแล้วไปถูพื้นด้วยล่ะ เดี๋ยวเราจะต้อนรับผู้บริจาค วันนี้ยังไม่ได้ถูเลยนี่”
“ได้ค่ะ พี่วาเนสซ่าถ้าหนูป้อนนมหมายเลข 1 กับ หมายเลข 2 เสร็จแล้วหนูจะไปนะ”
“เอ๋? เลข 1 กับเลข 2 แต่…อ้อ สองคนนั้นเสียไปแล้ว…”
“…”
“อื้ม ยังไงก็ มาถูด้วยล่ะ”
“ได้ค่ะพี่วาเนสซ่า”
หืม คนชื่อวาเนสซ่าดูเหมือนจะสั่งคนชื่ออลิส คนชื่ออลิสดูผู้เด็กกว่า…ผู้บริจาค…ตอนรับ…ที่นี่เป็นวิหารหรือบางอย่างสถานสงเคราะห์อย่างนั้นหรือ?
“เอ่ เออออ๊ นอนนะน้องนอน”
เมื่อเธอยกเด็กหูแมวเพื่อป้อนนม ผมเห็นว่าเธอมีสองหาง
จากนั้นเธออุ้มเด็กกายแมงมุม มีแปดขากับสองแขน แมงมุมสิบแขน! มีทั้งตาของร่างล่างและตาของร่างบน
“…”
เมื่อเธอป้อนนมเด็กเตียงข้างผมเสร็จเธอเดินผ่านเตียงผม
(เฮ้เธอ…ที่นี่ที่ไหน)
“แอ๊แว๊แอะ”
“โอ้ หนูตื่นแล้วนี่ เอ… แต่ไม่ได้ร้องไห้นี่ น่าจะเลี้ยงง่ายดีนะเด็กคนนี้”
จากนั้นเธออุ้มผม ถ้าผู้หญิงคนนี้ยกผมได้ ผมน่าจะตัวเล็กนิดเดียว ผมมาต่างโลกแล้วเป็นเด็กหรือ?
แต่ ทำไมผมไม่ไปโตในวังหรืออะไรบางอย่างหรูๆหราๆแบบนั้นล่ะ ผมมาต่างโลกอะไรที่โทรมๆอย่างนี้ แถมเป็นสถานสงเคราะห์ นี่มันอะไรกัน ไม่น่าพิศมัยเอาซะเลย…โอ้…หน้าอก ผมหิวๆด้วยเหมือนกัน ดังนั้นสนใจอะไรตรงหน้าผมก่อนแล้วกัน
แต่เดี๋ยวก่อน!
ก่อนจะสนนั่น เกิดอะไรขึ้นกับผม
ผมนึกถึงเมื่อวาน
***
ณ ค่ำคืน
ผมอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อตอนดึก
ผมมาซื้อขนม
ทำไมผมมาซื้อขนมเอาตอนดึกๆ
ผมติดขนม ผมชอบขนม
ผมอยู่ดูแลคนป่วย แต่มันไม่ใช่งาน คนป่วยคือแม่ของผม
พื้นฐานแล้วผมไม่มีงาน ผมดูแล เสพสื่อ ดูแล ขายของ
ญาติๆให้เงินมาช่วยบ้าง แต่มันก็เป็นเงินที่ไม่ได้พอให้กินอยู่สบาย มันแค่พอประทังชีวิตไปได้…แต่ ผมจะหวังอะไรได้มากล่ะ
ผมชอบเล่นเกมมาตั้งแต่เด็ก จากนั้นมันเปลี่ยนไปสู่การเสพสื่อ นิยาย หนัง ละคร อนิเมะ มังงะ เกม อะไรก็ได้พวกนั้น
เพื่อแค่ให้ผมลืมๆชีวิตนี้ไปวันๆ
แต่…พูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกต้องนัก
แม้ชีวิตจะลำบาก แต่ผมก็แค่ต้องขายของไปวันๆแล้วกลับมาเสพสื่อก่อนหน้านี้ ดังนั้นสื่อบันเทิงทั้งหลายทำให้มันมีสีสัน
แต่จากนั้นแม่ผมก็กลายเป็นล้มป่วย ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่มีเงิน ผมทำได้แค่ประคองดูแลไปเรื่อยๆ…แล้วก็ดูแลต่อไป อยู่ไปวันๆ ไร้งาน ไร้แฟน ไร้เงิน…มีแต่แม่
ผมต้องมาซื้อขนมตอนดึกๆให้เลิกอยาก
ถ้าแม่ไม่ป่วยผมก็จะน่าจะออกมาทั้งวัน ผมเสพติดง่าย
ผมออกจากร้าน
เดินบนถนนมืดๆกลับบ้าน
มีสามคนทะเลาะกันอยู่ข้างหน้า
สองคนเป็นผู้ชายตัวใหญ่ กับอีกคนเป็นผู้หญิง
ทะเลาะกันเหรอ?
“น้อง มากับพี่ดีกว่า ไหนๆก็เมาแล้วหาตัวผู้สักตัวซบเตียงเถอะน่า”
“อย่าเข้ามาใกล้นะ ไอ้พวกบ้า!”
คนเมาหลีกัน ยุ่งหรือไม่ยุ่งดีล่ะ…แต่ ผู้หญิงดูเหมือนจะอยู่ในวิกฤติ
“เฮ้ยพี่พอเหอะ ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยนี่กลับบ้านใจเย็นก่อนดีกว่ามั้ย”
“เอ็งจะมาจุ้นจ้านอะไรวะเห้ย ไปไกลๆไป”
“…”
“ไปกับพี่ อีหนู”
“อย่านะ!”
นี่มันดูไม่ดีแล้ว แต่…ผมจะช่วยหรือ?
โอกาสเป็นผู้กล้าอย่างนั้นหรือ? ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น เกิดมาผมก็มีแต่แม่ ดังนั้นกับเพศหญิง ผมเหมือนมีปมบางอย่าง
ผมทำเพราะผมสามารถ
ถ้าอย่างนั้น
ผมตัดสินใจ
การสู้กับสองคน อย่างแรกคือต้องกำจัดคนอ่อนแอกว่า เพื่อทำให้อีกคนเสียขวัญ
แต่ ผมไม่ใช่นักสู้ ผมแค่ชอบดู ชอบเสพ ศึกษาก็ไม่ใช่ ผมจะทำได้หรือ?
สองคนตัวใหญ่และดูแข็งแรงกว่าผม น่าจะทำงานแรงงานกินเหล้ากลั่น สาวตัวเล็กๆแม้มันสลัว แต่ก็เห็นได้จากแสงไฟถนนว่าเธอนั้นหน้าแดง น่าจะเพิ่งกลับมาจากคลับ
อย่ามาเดินคนเดียวดึกๆดื่นๆสิเธอ
ตั้งความมุ่งมั่นตั้งใจ
คนตัวเล็กกว่าอยู่ใกล้ผมมากกว่า ดังนั้นนี่เป็นตำแหน่งที่ดีกับผม
คนนั้นหันมาทางขวาผม…ดี
ผมฮุคขวาเข้าหน้าคนตัวเล็ก
ความเร็วในการตัดสินใจนั้นสำคัญ
ต้องไม่ทำให้ทันตั้งตัว
“อุ่เก่ะ”
“เฮ้ย! อะไรวะ”
ผมคิดว่าผมจะมีเวลาพอเตะทีเผลอ แต่ชายตัวใหญ่กว่าปล่อยมือจากผู้หญิงทันทีแล้วจะเข้ามาต่อยผม
ผมเตะข้างเข้าเขา
แต่ชายตัวใหญ่กว่ายกทั้งเข่าทั้งศอกกันไว้
“โอ๊ะ”
“เจ็บนะโว้ย! ไอ้เวรเอ้ย!”
มันเจ็บ
ผมเตะไปเต็มแรงแต่โดนกัน มันเป็นกระดูกฟาดกระดูก แต่ผมไม่ใช่นักสู้…ดังนั้นมันเจ็บมาก เหมือนดูกผมจะร้าว
แต่ผมต้องทนแล้วสู้ต่อ มันอยู่ในวิกฤตอยู่
ผมทนเพราะผมอยากช่วยสาวหรือ? อยากเป็นผู้กล้า? แต่มันไม่ใช่
ผมทำแค่เพราะผมอยากทำ แค่นั้น
เหมือนกับทุกอย่างที่ผ่านมา
เพราะผมทำได้
ผมตั้งถ้ายืนต่อสู้จากมวยสากล เท้าไม่ถนัดอยู่หน้า เท้าถนัดอยู่หลัง บิดปลายเท้าหน้าเข้าตัวนิดหนึ่ง เอียงตัว
น่าจะพอได้ ผมดูมาหลายอย่าง…มั้ง
ผมแย้บซ้าย แต่ไม่ได้ต่อยเต็มแรง มันแย้บเพื่อหลอกให้เขายกแขนมาปิดหน้า
แล้วเขาก็ยกแขนมาปิดหน้า
จากนั้นผมดูการป้องกันของเขาแล้วตัดสินใจต่อยเสยเข้าคาง
มันดีกว่าหมัดตรงเพราะจริงๆแล้วถ้าไม่เก่ง หมัดตรงไม่แรงเท่าเสยคางจากกล้ามหน้าแขน
*โบ่ะ*
โดนด้วย!
แต่…ปวด มันปวดมาก กระดูกนิ้วผมหักหรือ?
เจ็บ นี่มันเจ็บมือเกินไปแล้ว มันไม่เหมือนอะไรที่ผมคิดไว้เลย
*ฉึก*
“ตายซะไอ้จุ้น”
“หือ!?”
เจ็บสีข้าง…มาก
ผมรู้สึกร้อนที่หลังเหมือนมันมีน้ำอุ่นไหล
“เฮ้ย! ตื่นๆ ไปเร็ว”
“อั่ก…อะไรวะ”
“รีบไปเหอะน่า”
“…”
ชายตัวใหญ่สองคนวิ่งหนีไปเต็มความเร็ว
ผมทำได้แค่ยืนแล้วจับหลัง
เลือด…เยอะ
เอ๋?
“นายเป็นไรป่าว…เอ๋…ว้าย! อะไรวะเนี่ย ไม่เอาด้วยแล้ว”
เอ๋?
ผู้หญิงวิ่งไป
เอ๋?
อ่าวไม่เห็นเหมือนอะไรซึ่งผมคิดเลย
ผมทรุดลงที่เข่า
ไม่มีแรง
เจ็บ
ผมจะตายหรือ?
ทั้งๆที่ไม่ได้สร้างอะไรเลยเนี่ยนะ
แม่ก็ไม่ได้ดูแลให้ตลอดรอดฝั่ง
มันจะจบอย่างนี้หรือ?
ผมนอนคว่ำหน้า
ไม่มีแรงขยับ
“อั่ก…”
ถ้าโดนแทงท้องจะตายใน 30 นาที แล้วหลังล่ะ?
10 นาทีผ่านไป
ผมยังคว่ำหน้าอยู่กับที่ ในข้างถนนมืดๆ ไม่ได้ช่วยใครสำเร็จอะไร
“ค่อก”
เลือดออกปาก
นาน…
เจ็บปวด…ทรมาน…เสียดาย…เสียใจ
แม้แต่ท้องฟ้า…พระจันทร์ ก็ไม่ได้ยล
เริ่มมืดลง
มันจะเป็นอย่างไรต่อ
น่าขัน…ผมมาคิดถึงอนาคตในเวลานี้
“เหอะๆ…กร่อก”
มันน่าจะดับไป เฉยๆ เหมือนปิดจอทีวี
น่าจะเป็นอย่างนั้น
แม่…
ผมตาย
***
แม่
ความเสียใจเหมือนทุกสิ่งบนโลกเสียไปเอ่อขึ้นมา
“แง้!!!”
“เอ้า… อะไรกันเนี่ย อยู่ดีๆก็ร้องจ้าเลย”
“แว๊ แว๊ แว๊ แว๊ แว๊”
“กินหน่มน้ม หน่มน้ม มาๆ”
แม้จะมีเนินนุ่มตรงหน้า…มันมีแค่ความเสียใจ
*จุ่บๆ*
แล้วผมก็กินนม
เพราะท้องผมหิว
มันแค่ต้องให้อาหารเข้าท้อง แล้วอยู่ต่อไป
ชีวิตที่แล้วจบลงไปอย่างนั้น มันน่าเสียใจก็จริง แต่มันเสียดายมากกว่า
ผมไม่ได้สร้างอะไรแม้ว่าตอนมีแรงทำ ตอนสามารถทำได้
ไม่ได้ตั้งใจหาเงิน ไม่ได้ตั้งใจทำอะไรเลย
แล้วมันก็จบไปทั้งๆอย่างนั้น…
แต่กระนั้นผมมาที่โลกใหม่
กับบ้านซึ่งเด็กมีชื่อเป็นหมายเลข
“เอ่เอ๊ นอนนะหมายเลข 8”
ผมเริ่มง่วง
“เอ่เอ๊~ นองนะน้องนอน”
เอาน่า เสียใจกับสิ่งที่เสียไปแล้วมันไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมา
นี่มันต่างโลก!
ผมเข้ามาหนึ่งในนั้นของจริง
ผมได้รับโอกาสสร้างชีวิตใหม่!
ไม่ได้ต้องรวย ไม่ได้ต้องเป็นที่สุด ขอแค่อยู่สบาย กับคนที่เรารัก และคนที่รักเรา
โอ้ โลกใหม่
ผมจะเริ่มใหม่!
