ตอนที่ 57 – ป้อมปราการข้อมูล
ชิ่งเฉินขมวดคิ้ว เหอเสี่ยวเสี่ยวนี่สรุปแล้วเป็นเทพเจ้าจากที่ไหน ถึงกับกล้าตั้งกลุ่มแชตนักท่องเวลาตรง ๆ เลยเหรอ
อีกฝ่ายเกาะกุมเทคโนโลยีบางอย่างของโลกภายในเอาไว้จริง ๆ แถมยังเอาไปลบข้อมูลตัวตนของตัวเองด้วย
แต่ระยะเวลาที่ทุกคนทะลุมิติก็สั้นขนาดนี้ เหอเสี่ยวเสี่ยวอาศัยอะไรถึงสามารถเกาะกุมเทคโนโลยีโลกภายในได้เร็วขนาดนี้ อีกฝ่ายหอบอุปกรณ์โลกภายในกลับมาได้สำเร็จเหรอ
อุปกรณ์ที่สามารถสร้างป้อมปราการข้อมูลจะต้องไม่ใช่เล็ก ๆ หรอกมั้ง หอบกลับมาได้ยังไงล่ะ
หรือว่า!
เหอเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้เป็นคนคนเดียวเลย
คนหนึ่งคนอยากจะแบกอุปกรณ์หนึ่งชิ้นยากมาก แต่คนหลาย ๆ คนทำงานร่วมกัน ทุกคนแบกชิ้นส่วนนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เหมือนว่าจะได้อยู่นะ
กลุ่มประเภทนี้เขาก็ไม่กล้าเข้าร่วม นอกเสียจาก…… เขาก็สามารถปิดบังตัวตน
เพราะในคลิปของเหอเสี่ยวเสี่ยวเพียงพูดว่าไม่มีคนนอกสามารถบุกรุก แต่กุญแจสำคัญอยู่ที่ตัวเหอเสี่ยวเสี่ยวสามารถได้รับข้อมูลของคนส่วนใหญ่โดยง่ายดาย
ระบบกลุ่มแชตก็คล้ายกับกรงดักปู ส่วนเหอเสี่ยวเสี่ยวก็คล้ายกับคนจับปูอลาสก้าคนหนึ่ง
เขาเพียงแค่ต้องนั่งอยู่ในเรือดักปูชื่อโจรเวลา* ลอยอยู่บนน่านน้ำทะเลทิศเหนือท่าเรือดัตช์ จากนั้นโยนกรงแต่ละกรงลงไปในท้องทะเลลึก รอพวกปูจักรพรรดิมุดเข้าไปก็พอ
ยามค่ำคืน ชิ่งเฉินโดดเรียนอีกครั้ง
เขาไปที่ร้านขนมหวานซื้อเค้กให้หลี่ถงอวิ๋นเป็นของขวัญ แล้วก็ซื้อผลไม้กับผักอีกหน่อย
ช่วงเวลานี้เจียงเสวี่ยช่วยเขาซักผ้าหลายครั้งแล้ว ตนเองไม่สามารถไปเป็นแขกในบ้านคนอื่นมือเปล่าเสมอ ๆ
ตอนที่เคาะประตู ชิ่งเฉินได้ยินเสียงเฮของหลี่ถงอวิ๋นดังออกมาจากข้างในว่า “เป็นพี่ชิ่งเฉินมาแล้ว!”
เธอเปิดประตูลดเสียงลงถามว่า “เพื่อนนักเรียนหลายคนนั้นของพี่ล่ะ”
“ไม่รู้ ไม่ต้องไปสนพวกเขา” ชิ่งเฉินหัวเราะแล้วลูบศีรษะเธอ
“รีบมาดูอวัยวะจักรกลใหม่ของแม่หนูเร็ว น่าดูมากเลย” หลี่ถงอวิ๋นดึงแขนเสื้อชิ่งเฉินเดินเข้าข้างใน
เจียงเสวี่ยเดิมทีกำลังทำอาหาร แต่กลายเป็นเป้าที่ถูกมุงดูอย่างจนแต้ม
สองแขนของเจียงเสวี่ยก่อนหน้านี้คล้ายกับเครื่องจักรกลที่เอาท่อเหล็กผสมกับเหล็กกล้ามาประกอบกันมากกว่า ทว่าตอนนี้เหมือนรูปลักษณ์แขนของมนุษย์มากกว่า
จุดเชื่อมของนิ้วมือ, ข้อมือ, ข้อศอกก็เชื่อมต่อกันอย่างแนบเนียน
ชิ่งเฉินเอ่ยอย่างใคร่รู้ว่า “นี่เป็นของที่คุณซื้อใหม่เหรอครับ แบตเป็นไง”
“แบตเป็นสิบเท่าของอันก่อนหน้านี้ของฉัน” เจียงเสวี่ยยิ้มกล่าว “ฉันก็นับว่าค่อนข้างโชคคดีล่ะนะ ตัวตนโลกภายในที่ทะลุมิติไปก่อนนี้สองปีก่อนเคยช่วยชีวิตคนคนหนึ่ง อีกฝ่ายเป็นบุคคลใหญ่โตของกลุ่มการเงินตระกูลหลี่ ของพวกนี้ในตอนนี้ล้วนเป็นเธอแสดงความขอบคุณล่ะ”
ชิ่งเฉินมองหลี่ถงอวิ๋นเผิน ๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจ เด็กหญิงรีบดึงเขาออกจากห้องครัว “แม่รีบทำกับข้าวเถอะ หนูหิวแล้ว!”
“วางใจเถอะ จะเสร็จเดี๋ยวนี้แล้ว” เจียงเสวี่ยยิ้มตอบกลับไป
ช่วงเวลานี้ เธอร่าเริงขึ้นมาก เหมือนกับว่าทำอะไรล้วนไร้การควบคุมบังคับ ทุกสิ่งล้วนกำลังดีขึ้นมา
ในห้องนั่งเล่น หลี่ถงอวิ๋นกดเสียงลงต่ำกล่าวว่า “พี่ชิ่งเฉิน พี่ถามแม่หนูเรื่องพวกนี้นี่อยากจะเดาตัวตนของหนูเหรอ”
ชิ่งเฉินส่ายหน้า “เปล่า ฉันแค่ถามเรื่อยเปื่อย”
หลี่ถงอวิ๋นกลอกตา “พี่ชิ่งเฉิน พี่ยังไม่ได้บอกหนูเลยว่าที่โลกภายในพี่มีสถานะเป็นอะไร”
“เดาไหม” ชิ่งเฉินไม่ได้ตั้งใจจะบอกเธอเลย
“หรือไม่เราสองคนมาแลกเปลี่ยนความลับกันปะคะ หนูบอกตัวตนของหนูกับพี่ พี่บอกของพี่กับหนู?” หลี่ถงอวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้มแฉ่ง
ชิ่งเฉินส่ายศีรษะอีกครั้ง “ไม่แลก”
“น่าเบื่อ” หลี่ถงอวิ๋นนั่งบนโซฟาหน้างอ “พี่ต้องรู้ตัวตนของหนูแล้วแน่เลยสินะ แม้แต่กับเด็กน้อยก็ยังโกหก!”
ชิ่งเฉินยิ้มแล้ว “แต่เธอไม่ใช่เด็กน้อยทั่วไป”
เวลานี้ นอกประตูมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
หลี่ถงอวิ๋นกระโดดลงจากโซฟาไปเปิดประตู เธอเพียงเปิดประตูไม้ด้านใน แม้แต่ประตูทางเข้าเหล็กดัดตรงปากประตูยังไม่เปิด
เห็นเพียงหวังอวิ๋นกับพวกยืนอยู่นอกประตู ยิ้มให้หลี่ถงอวิ๋นกล่าวว่า “สวัสดีจ้าสหายน้อย พวกเราเป็นเพื่อนนักเรียนของพี่ชิ่งเฉินของหนู สนิทกับเขามากเลย”
หลี่ถงอวิ๋นหันหน้ากลับไป “พี่ชิ่งเฉิน พี่กับพวกเขาสนิทกันไหม”
ยังไม่ทันที่ชิ่งเฉินจะตอบกลับไปเลย เธอก็หันหน้าไปกล่าวว่า “เขาบอกว่าไม่สนิท”
หูเสี่ยวหนิว “???”
เสียงโครม ประตูบานนี้กั้นคนทั้งหลายเอาไว้ที่โลกข้างนอกอีกครั้ง
คนสี่คนยืนอยู่นอกประตูมองหน้ากันอย่างเซ็ง ๆ พวกเขาคิดไม่ถึงว่าตนเองถึงกับจะกินประตูปิดใส่หน้าเป็นหนที่สอง
เพราะอะไรชิ่งเฉินสามารถสนุกสนานกลมเกลียวกับครอบครัวนี้แต่ตนเองไม่สามารถล่ะ?!
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะพูดจา เจียงเสวี่ยผู้อ่อนโยนก็เปิดประตูออกมาใหม่ กล่าวด้วยสีหน้าลุแก่โทษว่า “สวัสดีค่ะ ขอโทษที่เด็กน้อยไม่รู้ความ พวกคุณคือเพื่อนบ้านที่มาใหม่สินะคะ โปรดรีบเข้ามา”
สายตาของหูเสี่ยวหนิวกับพวกล้วนรวมอยู่ที่มือของเจียงเสวี่ยทั้งหมด
สี่คนนี้ล้วนเป็นนักท่องเวลา แล้วก็เคยเห็นอวัยวะจักรกลมากมายในเมืองหมายเลข 7 แต่พวกเขารู้สึกตลอดเลยว่ามือของเจียงเสวี่ยกับอวัยวะจักรกลอื่น ๆ ไม่เหมือนกันอยู่บ้าง
ประณีต แข็งแกร่ง!
ขณะนี้หลี่ถงอวิ๋นนั่งบนโซฟาอย่างฉุนเฉียว ไม่มีสัญญาณว่าจะต้อนรับแขกเหรื่อเลยสักนิด
หวังอวิ๋นเข้าประตูมาก่อน เธอถามอย่างมีมารยาทว่า “ต้องเปลี่ยนรองเท้าเตะไหมคะ”
“ไม่ต้อง ๆ นั่งตามสบายเลยค่ะ ในบ้านไม่ได้มีรองเท้าแตะเยอะแยะขนาดนั้น” เจียงเสวี่ยตอบ “เสี่ยวอวิ๋น รีบรินชาให้แขก”
“ชิ” หลี่ถงอวิ๋นลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ
หูเสี่ยวหนิวสี่คนวางสิ่งของในมือแต่ละคนไว้บนโต๊ะกินข้าว หวังอวิ๋นซื้อตุ๊กตาหมีหนึ่งตัวมาให้หลี่ถงอวิ๋น ไป๋หว่านเอ๋อร์ซื้อของเล่นจากการ์ตูนเรื่อง PAW Patrol มาหนึ่งชิ้น จางเฉินเทียนเอาแชมเปญมาสองขวด ส่วนหูเสี่ยวหนิวมากับวิสกี้ในกล่องไม้
หูเสี่ยวหนิวยิ้มให้เจียงเสวี่ยกล่าวว่า “สวัสดีครับคุณ มาเยี่ยมที่บ้านครั้งแรกเอาของขวัญมาเล็กน้อย วิสกี้ขวดนี้ผมเอากลับมาจากประเทศเกาะเป็นพิเศษ ในตลาดน่าจะหาไม่ได้”
“งั้นก็แพงเกินไปแล้วค่ะ” เจียงเสวี่ยเอ่ยอย่างเกรงใจ “อันนี้พวกคุณเอากลับไปเถอะ พวกเราไม่เคยดื่มวิสกี้ แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะดื่มยังไง ได้ยินว่าจุกจิกมากเลย”
……………………….
*โจรเวลา (时光大盗) กูเกิลตัวจีนแล้วปรากฎว่าเป็นชื่อภาพยนตร์เรื่อง Time Bandits ชื่อไทยโจรเวลา ดูจากการเขียนแล้วคิดว่าผู้แต่งน่าจะไม่ได้บังเอิญแต่อ้างอิงถึงหนังแน่ ๆ (เท่าที่เห็นแผ่นภาพโปสเตอร์หนังมีเรือโจรสลัดเด่นเชียว แต่อ่านเรื่องย่อไม่เห็นพูดถึงเรือนี่เลย…..)
ตอนที่ 58 – ผิดตั้งแต่เริ่มต้น
