การแก้แค้นของผู้กลืนวิญญาณ ~เด็กหนุ่มอ่อนแอที่ถูกนักบุญดาบ (พ่อ) เนรเทศเพราะหาว่าไร้ค่า~ – ตอนที่ 7 เหยื่อที่ยังมีชีวิต

ตอนที่ 7 เหยื่อที่ยังมีชีวิต

「…นี่เรา….อยู่ที่ไหนกัน?」

พอผมตื่นขึ้นมา ก็พบว่าร่างของตัวเองกำลังนอนอยู่ในที่ที่ไม่รู้จัก

ความหวังในการมีชีวิตกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่คิดว่าตัวเองคงไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

แม้ว่ารอบข้างจะยังมืดสนิท แต่อย่างน้อยก็ไม่รู้สึกถึงวี่แววของราชาแห่งแมลงวันอยู่ใกล้ๆ

พอรู้สึกโล่งใจในเรื่องนั้น ผมก็พยายามจะลุกขึ้นยืน

ทว่า-

「…หือ?」

ร่างกายของผมขยับไม่ได้ เพราะอาการชาอย่างรุนแรงจึงทำให้แขนขาของผมขยับไปไหนไม่ได้เลย

ขนาดคอก็ยังแทบจะขยับไม่ได้ และพอลองส่วนอื่นๆดูก็พบว่าแม้แต่นิ้วมือของผมยังไม่ตอบสนองต่อการสั่งการเลย

ผมรู้สึกหวาดกลัวกับประสบการณ์ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเช่นนี้

จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงที่น่าขนลุกดังเข้ามาภายในหู ที่จริงผมก็สงสัยมาสักพักแล้วว่ามันคือเสียงอะไร 

เสียงเหมือนอะไรบางอย่างกระทบเข้ากับของแข็ง

เสียงที่เหมือนกำลังบดเคี้ยวของเหลว

และเสียงน้ำลายเหนียวๆที่กำลังดูดกลืนอะไรบางอย่าง

ไม่รู้เพราะอะไรแต่ผมรู้สึกหนาวสั่นจากเสียงพวกนั้น

ทั้งที่ผมยังมองอะไรไม่เห็นเลยแท้ๆ แต่พอได้ยินเสียงนั้นกลับเกิดอาการกลัวขึ้นมาทุกครั้งไป

ผมพยายามจะขยับร่างหนีไปให้ไกลจากต้นตอเสียงนั้นให้มากที่สุด แต่ร่างของผมกลับไม่ยอมทำตามที่สมองสั่งเลย

ในตอนนั้นเอง- 

ก็มีแสงส่องเข้ามาจนทำให้ผมสามารถมองเห็นพื้นที่มืดสนิทนี้ได้

ดูเหมือนจะเป็นแสงจันทร์ที่ส่องลงมาจากบนฟากฟ้า

และด้วยแสงจันทร์นั้นก็ทำให้ผมมองอะไรรอบๆได้ชัดเจนขึ้น

 ผมอยู่ในที่ที่มีขนาดพอๆกับบ้านขนาดใหญ่หนึ่งหลัง พื้นที่ประกอบไปด้วยหินขรุขระ และไม่เห็นถึงสถาปัตยกรรมใดๆโดยรอบ ดังนั้นผมจึงคิดว่านี่น่าจะเป็นถ้ำที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ

แต่ถึงจะบอกว่านี่เป็นถ้ำ ผมก็มองไม่เห็นทางที่ดูจะเป็นทางแนวราบที่จะออกจากถ้ำเลย

หรือหากผมต้องการจะออกไป ผมต้องขึ้นไปทางด้านบนนั้นแทน

แต่รูนั่นก็อยู่ห่างจากพื้นพอสมควร ถ้าผมจะออกไปด้วยรูนั้นจริงๆ ก็คงต้องบินได้แล้วล่ะนะ

และหากมองในอีกมุมหนึ่งก็หมายความว่าคนที่ใช้สถานที่แห่งนี้ได้ต้องมีความสามารถในการบิน และเข้าออกโดยรูขนาดใหญ่ด้านบนนั้น

จึงสรุปได้ว่า….

「…รังของราชาแมลงวัน」

ผมพึมพำราวออกมาราวกับกำลังคร่ำครวญ

ความหวังที่เคยมีก่อนหน้านี้ ได้ไหลออกจากตัวผมอย่างรวดเร็วราวกับเม็ดทราย

ไม่สิ ที่สำคัญกว่านั้น หากนี่คือรังของราชาแมลงวันล่ะก็…เสียงที่ผมได้ยินเมื่อกี้นี้….อย่าบอกนะว่า…..

ผมค่อยๆพยายามหันคอไปดูต้นเสียงนั้นด้วยความหวาดกลัว

ผมรู้อยู่แล้วว่าตัวเองจะต้องเสียใจแน่ๆหากหันไปมอง แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ

แล้วผมก็เสียใจกับสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้วตั้งแต่แรก

「……..*ฮิ๊*」

ตรงนั้นมีร่างของนักผจญภัยอีกคนหนึ่ง จากที่ลูนามาเรียบอกผม เขาก็น่าจะเป็นหนึ่งในนักผจญภัยที่หายตัวไป

สภาพของเขาตอนนี้ดูน่าขนลุกมาก

แขนทั้งสองข้างของเขาได้หายไปลากไปจนถึงหัวไหล่

ขาของเขาก็หายไปจนถึงช่วงต้นขา

หนอนจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังชอนไชอยู่ทั่วร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้น กระดูกและเนื้อสีแดงสดเผยออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

หนอนพวกนี้มีขนาดเท่านิ้วมือไปจนถึงกำปั้น พวกมันต่างแย่งชินกันแทะร่างของนักผจญภัย พวกมันกำลังเคี้ยวเนื้อสดๆของเขา และกลืนกินเลือดในร่างนั้น

「…*ฮึก*?!」

ความสยองหาได้จบแค่นั้น เพราะยังมีหนอนที่ขนาดเท่าเมล็ดข้าวกำลังไหลออกมาจากทางจมูก ปาก และหูของนักผจญภัยคนนั้นด้วย

จากที่ผมดูมีเพียงดวงตาของเขาที่ปลอดภัยอยู่…

และดวงตาของพวกเราก็ประสานกัน

ดูเหมือนเขาจะเสียสติไปแล้วจากสิ่งที่เขาเผชิญทั้งความกลัวและความสิ้นหวัง แต่ผมมั่นใจได้เลยว่า วินาทีที่ดวงตาของเราสบกัน เราทั้งคู่ต่างรู้สึกถึงการมีอยู่ของกันและกัน

สิ่งที่พิสูจน์ก็คือดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นและปากของเขาอ้าขึ้นเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับผม

…แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเขาหาใช่คำพูด แต่เป็นหนอนจำนวนมากต่างหาก

「*อ๊ากกกกก*!!」

เขายังมีชีวิตอยู่ สติของเขาก็ยังคงอยู่แม้แขนขา จมูก ปาก หูของเขาจะโดนกระทำเช่นนั้นไปแล้ว

ราชาแห่งแมลงวันจับเหยื่อที่มีชีวิตอยู่กลับมาที่รังเพื่อเลี้ยงตัวอ่อนของมัน

จากนั้นตัวอ่อนก็จะทำการกินเหยื่อที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นช้าๆราวกับไม่อยากให้เหยื่อตายในทันที

มันทำให้ผมสามารถยืนยันข้อมูลที่อ่านมาจากเอกสารของกิลด์ได้เป็นอย่างดี

ฉากอันน่าสยดสยองที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า ก็คงจะเป็นชะตากรรมของผมในอนาคตอันใกล้นี้

พอผมรู้แบบนั้น…

「ม่ายยยยยยย!!!」

ผมกรีดร้องออกมาราวกับไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว

และเหมือนกับว่านั่นเป็นเสียงสัญญาณ พวกมันทั้งหมดได้พุ่งเข้ามาหาร่างของผมแทน

—–

Note 1 : นึกว่าเรื่องสยองสองบรรทัด สั้นแท้

Note 2 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ สามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code