ตอนที่ 112.6 บทส่งท้าย
「งั้นเหรอ แบบนี้เองสินะ」
ผมอ่านจดหมายที่ถูกส่งมาจากตระกูลมิตสึรุกิแล้วหยักไหล่
หากต้องการให้ซูซูเมะอยู่กับผมต่อไป ก็ต้องไปที่เกาะเพื่อแสดงพลัง เอาง่ายๆ คือถ้าขอแค่ไปหาพวกเขาที่บ้านเกิดสินะ
เพราะอีกฝ่ายคือพ่อของผมที่ทอดทิ้งผมไปแล้ว ถึงผมจะจับตัวประกันเอาไว้มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกปฏิเสธและส่งหน่วยไล่ล่ามาตามเก็บผม พอคิดแบบนั้นการที่ถูกเชิญไปยังเกาะคงจะเรียกว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีเลยก็ได้มั้ง
ทว่า พวกเขาก็ไม่ได้เขียนอะไรเกี่ยวกับเงื่อนไขของพลังที่ผมต้องแสดงให้พวกเขาเห็นว่าผมแข็งแกร่ง เพราะแบบนั้นบางทีพวกเขาอาจจะต้องข้อพิสูจน์ความแข็งแกร่งของผมให้ฝั่งตัวเองได้ผลประโยชน์ที่สุดก็ได้ ยกตัวอย่างก็ พวกเขาอาจจะบอกให้ผมไปทำเรื่องไร้เหตุผลเพื่อทดสอบ ก่อนที่สุดท้ายจะบอกให้ผมจัดการกับคิจินก็ได้ด้วยสิ
นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรพูดถึงข้อปฏิบัติที่ควรกระทำต่อไคลอาขณะเป็นตัวประกันด้วยสิ เห้อ จะให้ตอบกลับไปว่า เข้าใจแล้วง่ายๆ ก็ไม่ไหว
แต่ผมก็ไม่คิดจะปฏิเสธคำเชิญนี้หรอกนะ เพราะวันที่พ่อของผมบอกให้มามันดันเป็นวันครบรอบการตายของแม่ผมนี่สิ
ผมที่ถูกตระกูลมิตสึรุกิขับไล่และเนรเทศออกจากเกาะ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยมีโอกาสได้ไปเหยียบบนเกาะอีกเลย เพราะบทลงโทษที่ถูกตัดสินโดยผู้นำของเกาะ หากผมกลับไปโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วบางทีผมอาจจะเจอเรื่องที่รุนแรงกว่านี้ก็ได้
เพราะพวกเขาก็ไม่ใช่คนใจดีที่จะมอบโอกาสพิเศษให้กับผมเนื่องในวันครบรอบการตายของแม่ผมเสียหน่อย ด้วยเหตุนี้เองทุกๆ ปีผมจึงต้องไว้อาลัยแม่ของผมอยู่ที่เมืองอิชกะ
พอตอนนี้พอของผมเปิดโอกาสดังกล่าวให้แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเขาต้องการอะไรกันแน่ผมก็ไม่มีทางจะปฏิเสธหรอก
ถึงผมจะรู้ว่านั่นอาจจะเป็นกับดักที่วางไว้ก็ได้ บางทีพอผมไปถึงที่นั่นซูซูเมะที่รอผมอยู่ในเมืองอิชกะอาจจะถูกนักฆ่าที่เกาะส่งมาจัดการก็ได้
เอาเถอะหากพูดถึงกับดักมันก็ต้องเป็นของที่วางไว้เพื่อจัดการกับคนที่อีกฝ่ายเห็นว่าควรระวัง แต่กับพ่อของผมแล้วคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะระวังในตัวผม ถึงโลกใบนี้มันจะกลับตาลปัตรไปแค่ไหนก็ตาม
ที่สำคัญกว่านั้นหากพ่อผมคิดจะฆ่าซูซูเมะจริงๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาคงจะส่งคนของธงแห่งผืนป่ามาเก็บงานไปแล้วแม้มันจะทำให้การป้องกันประตูปีศาจเบาบางบ้างก็เถอะ นอกจากนี้เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องมารอให้ถึงวันครบรอบการตายของแม่ผมด้วย ดังนั้นเรื่องพวกนี้น่าจะปัดตกไปได้
ความเป็นไปได้อีกอย่างก็คงจะเป็นเรื่องที่พวกเขาต้องการล่อให้ผมกลับไปยังเกาะแล้วฆ่าผมที่นั่น
เพราะหากมองจากมุมที่ว่าเขาต้องถ่อมาฆ่าผมถึงเมืองอิชกะ พวกเขาจะต้องเสียกำลังพลในการป้องกันประตูปีศาจไป แต่ถ้าเขาเชิญผมไปที่เกาะเขาก็จะสามารถฆ่าผมได้โดยไม่มีผลเสียอะไรกับการป้องกันเลยสักนิด
แล้วที่เลือกเป็นวันครบรอบการตายของแม่ผมแทนที่จะเชิญไปในทันทีก็เพราะอยากจะทำให้ผมตายใจ หื้ม พอคิดแบบนี้มันก็พอเป็นไปได้อยู่นะ
ส่วนเรื่องการรับมือ….ถ้าให้พูดกันตามตรง พวกเขาจะมาไม้ไหนผมก็ไม่สนหรอก
ถ้าสมมติฐานของผมถูกต้อง แล้วพ่อของผมเปลี่ยนเป้าหมายจากซูซูเมะมาเป็นผมก็ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี เพราะสิ่งที่ผมกังวลจริงๆ คือความปลอดภัยของเธอไม่ใช่ตัวผมเอง
ดังนั้นหากเป้าหมายคือผมทุกอย่างมันก็ง่าย หลังจากเอาชนะไฮดราลงได้แล้วผมก็ไม่คิดหรอกว่าจะแพ้ใครในการสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่ง และถึงพ่อของผมจะส่งคนมาเยอะกว่านั้น ก็ไม่แย่อะไรนักเพราะนั่นคือการยืนยันความแข็งแกร่งของผมยังไงล่ะ
พวกที่ถ่มน้ำลายใส่ผมและบอกว่าไม่ต้องการตัวผมที่อ่อนแอ ทอดทิ้งผมไปกันหมดนั่น พอรู้ว่าตัวเองเอาชนะผมคนเดียวไม่ได้แล้วต้องเลือกที่จะรุมแทน แหม่ พอคิดภาพตามก็อดยิ้มไม่ได้เลยแฮะ ถ้าเกิดว่าตายเพราะหัวเราะมากไปไหนคงขำไม่ออกแน่
ผมตัวสั่นเพราะความตื่นเต้นที่จะได้เพลิดเพลินกับเรื่องที่รออยู่พักใหญ่เลย
「เห้อ ไม่มีประโยชน์ที่จะเอาแต่หัวเราะ เอาเป็นว่าตอนนี้ก็เหลือเวลาอีก 1 เดือน ถึงจะได้จดหมายมาจากทางนั้นแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่มีใครรู้สักหน่อยว่าพวกเขาจะแอบส่งคนมาช่วยไคลอาระหว่างนั้นไหม」
แต่ก็ไม่จำเป็นต้องคิดมากอะไรนัก เพราะตำแหน่งของไคลอาที่อยู่ในป่าทีทิสก็ใช่จะหาได้ง่ายด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นคงมีคนไม่เยอะหรอกที่จะเข้าเมืองอิชกะมาเพื่อถามเกี่ยวกับไคลอา ดังนั้นหากมีคนน่าสงสัยพวกนั้นเข้ามาคงตามกลิ่นได้ไม่ยาก
ไม่สิ หรือผมควรเอาไคลอากลับมาที่เมืองอิชกะแล้วให้คนพวกนั้นหาตัวได้โดยง่ายดีนะ
นอกจากนี้หากเธอออกจากเมืองไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม มันก็หมายถึงเธอผิดสัญญา ผมก็จะกินเธอได้โดยไม่ต้องลังเลอะไรด้วย นี่มันการเพิ่มเลเวลที่ดีก่อนจะไปยังเกาะเลยนะ!
จะว่าไป ผมก็ต้องคิดถึงเรื่องของอิเรียไว้ด้วยสิ เพราะเธอก็เป็นว่าที่แหล่งอาหารของผมเหมือนกัน
เพราะเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับอิเรียมันจะเป็นตัวตัดสินความสัมพันธ์ระหว่างผมกับนักบวชซาร่าด้วย
หากผมคิดจริงจังกับนักบวชคนนั้นจริงๆ ลูกสาวของเธอผมก็ไม่น่าจะแตะต้องได้ด้วย
เห้อ เรื่องที่ต้องทำมีกองเป็นภูเขาเลยแฮะ นอกจากนี้ก็เรื่องนั้นอีก….
「ต้องรีบจัดการเรื่องของดยุกดรากูนอทด้วยสิน้อ」
ผมพูดชื่อของชนชั้นสูงแห่งอาณาจักรคานาเรียด้วยหสีหน้าที่เคร่งเครียด
ดยุกดรากูนอทได้ส่งจดหมายมาหาผมอยู่ 2 ฉบับด้วยกัน หนึ่งในนั้นก็คือเรื่องลูกสาวคนที่ 2 ของเขา
มันเกี่ยวข้องกับที่ต้องดูแลคลอเดียซึ่งจะเดินทางมาอยู่กับผมหลังเรื่องที่ผมจัดการจินโบที่เมืองหลวงไป จะว่าไปก็ผ่านมาได้สักพักเลยนี่นะ
ก็จริงอยู่ว่ากำหนดการมันถูกเลื่อนออกไปเพราะปัญหาสารพัดที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมา มันก็คงไม่มีพ่อแม่คนไหนส่งลูกไปยังเมืองที่ไฮดราโจมตีหรอกเนอะ ยิ่งเป็นลูกสาวสุดที่รักแล้วด้วย ดังนั้นจดหมายที่ดยุกส่งมาก็เลยมีแต่คำขอโทษซะส่วนใหญ่
ดยุกดรากูนอทนั้นเหมือนจะกังวลว่าเรื่องนี้จะสร้างความไม่พอใจให้กับผมหรือเปล่า แต่ส่วนตัวแล้วผมก็ไม่คิดจะต่อว่าอะไรหรอกแถมผมไม่อยากจะให้เขามายุ่งเรื่องของคนบนเกาะด้วยสิ จดหมายที่ได้รับมาก็เลยดูจะกังวลกันมากเกินไปหน่อย
ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ผมซึ่งเอาชนะไฮดราลงได้และได้รับฉายา ดราก้อนสเลเยอร์มา คงไม่จำเป็นต้องหวังพึ่งอำนาจของดยุกเพื่อจัดการกับกิลด์นักผจญภัยแล้วด้วย เรื่องของคลอเดียก็คงไม่หนักหนาสำหรับผมอีกต่อไป
แต่ปัญหามันดันตามมาจากจดหมายอีกฉบับเนี่ยสิ
คงไม่ต้องพูดแล้วมั้งว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันแพร่กระจายไปถึงเมืองหลวงฮอรัส พวกชนชั้นสูงจำนวนมากต่างก็กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ดังกล่าวเป็นอย่างมาก
จากที่ดยุกบอกดูเหมือนพวกเขากำลังจะพยายามหาทางออกให้กับปัญหามากมายที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นฟุไคที่เกิดขึ้นในป่าทีทิส และพิษที่ปนเปื้อนมากับแม่น้ำเคล
ถึงแม้ว่าการแพร่กระจายของพิษจะจบไปแล้วตั้งแต่ที่ไฮดราตายลงไป แต่ผลกระทบของพิษก็ยังคงอยู่แถมมันยังมากพอที่จะทำให้อาณาจักรคานาเรียล่มสลายลงได้ด้วย
เพื่อตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดยุกดรากูนอทจึงต้องขอแรงจากประเทศภายนอกอย่างนครศักดิ์สิทธิ์ซึ่งอยู่ทางใต้ของอาณาจักร ซึ่งเกิดทะเลฟุไคขึ้นจากการตายของไฮดราในอดีต
อันที่จริงผมก็เคยได้ยินมาตอนที่ผมจัดการกับบาซิลิสก์เหมือนกัน ทางดยุกดรากูนอทก็คงจะเห็นว่าทางนั้นอาจจะมีวิธีในการหยุดความเสียหายของฟุไคลงได้ก็เลยส่งทูตไปเจรจาของความร่วมมือ
ทางพระสันตะปาปาของนครศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่บนจุดสูงสุดของที่นั่นก็ตอบรับคำของเป็นอย่างดี
จากที่พระสันตะปาปาพูด ดูเหมือนว่าทางนครศักดิ์สิทธิ์จะมีเวทบาเรียป้องกันขนาดใหญ่ที่หยุดมันเอาไว้อยู่
แต่ก็แน่ละว่าบาเรียที่ถูกสร้างโดยมนุษย์เฉยๆ มันกันพิษของไฮดราไม่ได้หรอก
ดังนั้นมันก็เลยต้องมีของบางอย่างเข้าช่วย
นั่นก็คือนอของพวกแรดที่เชื่อกันมาตั้งแต่โบราณว่ามีความสามารถในการชำระล้างพิษ แต่ก็แน่ละว่านอแรดธรรมดามันไม่พอจะเป็นตัวกระตุ้นวงจรเวทได้หรอก มันต้องใช้นอของสัตว์ในตำนานที่มีประสิทธิภาพมากกว่านอแรดธรรมดาเป็นสิบเป็นร้อยเท่า
ซึ่งของที่ว่ามันก็คือเขาของเบฮีมอธ ราชาแห่งสัตว์ร้าย
พอพูดเบฮีมอธแล้ว มันก็คือมอนสเตอร์ขนาดยักษ์ที่ตัวประมาณเมืองเมืองหนึ่ง
และเนื่องจากขนาดของมันจึงทำให้พื้นที่ที่มันสามารถอาศัยอยู่ได้มีเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้น หากมองไปยังอาณาจักรคานาเรีย ก็คงจะต้องเป็นทะเลทรายคาตารันซึ่งเป็นที่อาศัยของเหล่ามอนสเตอร์ไม่ต่างอะไรกับป่าทีทิสและเขาสกิม
แต่ก็จริงว่าความเป็นไปได้ที่มันจะไม่อยู่ตรงนั้นเหมือนกัน แถมถึงจะเจอมันเข้าก็ใช่ว่าจะปราบมันได้โดยง่ายซะด้วย
ไหนจะเรื่องที่ต้องเตรียมทหาร เสบียงอีกจำนวนมาก เส้นทางการส่งเสบียงอีก ด้วยเหตุนี้เองจึงเป็นเรื่องยากที่จะทำให้เป้าหมายสำเร็จได้ ยิ่งปลายทางที่พวกเขาจะไปคือทะเลทรายขนาดใหญ่ซึ่งไม่มีใครเคยสำรวจอย่างจริงจัง พื้นที่หลายส่วนยังไม่เคยถูกเข้าถึงหรือทำแผนที่ได้ หากในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดทางอาณาจักร อาจจะสูญเสียกำลังทหารและเสบียงไปทั้งหมดในวันเดียวเลยก็ได้
「…ในสถานการณ์ที่ต้องมาหัวหมุนกับเรื่องของไฮดรา การสำรวจครั้งใหญ่แบบนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ สินะ」
เพราะงั้นความเป็นไปได้นอกจากนี้ก็คือต้องหาของที่พอจะทดแทนเขาของเบฮีมอธได้ แต่ก็นั่นแหละมันใช่ของที่จะหามาแทนกันได้ๆ ซะที่ไหน ไม่สิหากให้ผมพูดอันที่จริงมันก็พอจะมีของที่แทนได้อยู่นะ
ตอนนี้ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านของผม ตัวเธอถ้าจะให้พูดก็คงเป็นผู้ถือครอบครองสื่อพลังเวทที่ทรงพลัง แถมยังมีด้วยกันถึงสองอันด้วย
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าแค่เขาของคิจินมันเพียงพอที่จะแทนเขาเบฮีมอธซึ่งเป็นราชาแห่งสัตว์ร้ายได้ไหม แต่ก็คงไม่แปลกอะไรหากจะมีคนคิดลองดู
ถึงแม้กษัตริย์ของอาณาจักรคานาเรียจะรองรับสถานะของซูซูเมะให้ แถมเธอไม่มีความจำเป็นต้องมาเสียสละอะไรในเรื่องนี้เลยสักนิด แต่พอคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ บางทีอาจจะมีพวกที่บ้าพอจะลองดีก็ได้
เพราะแบบนั้นดยุกดรากูนอทก็เลยบอกมาว่า”เราก็จะพยายามเท่าที่พวกเราทำได้ดู ดังนั้นก็ดูแลตัวเองกันให้ดีด้วย”
「ก็จริงอยู่ว่าพวกบ้าๆ นั่นเราคงรับมือกับมันไม่ยากหรอก แต่ปัญหาคือจะบอกเธอยังไงดีนี่สิ…」
หากผมบอกเธอไปตามตรงด้วยนิสัยของเธอแล้วเธออาจจะรู้สึกผิดและพยายามฝืนทนหักเขาของเธอมาช่วยคนส่วนมากก็ได้
ผมจึงอยากจะหลีกเลี่ยงเรื่องแบบนั้นเท่าที่จะทำได้ จนทำให้ผมเกิดความคิดที่จะขี่คราว โซราสออกไปที่ทะเลทรายเพื่อล่าเบฮีมอธคนเดียวซะเลย แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ การจะออกจากเมืองอิชกะไปเป็นเวลานานไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีเลย แม้แต่เด็กก็ยังรู้
「หากเราแยกได้สัก 3 ร่างก็คงดี ให้ร่างหนึ่งจัดการเรื่องไคลอา อีกร่างก็ดูแลซูซูเมะ ส่วนอีกร่างก็ไปฆ่าเบฮีมอธ」
พอพูดอะไรที่ดูเป็นไปไม่ได้ออกมา ผมก็ทำได้แค่เกาหัวด้วยความหงุดหงิด
เอาเถอะบ่นไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร มาทำในสิ่งที่พอทำได้ไปทีละอย่างแล้วกัน
อย่างแรกก็คงต้องตรวจสอบอาการของคนในบ้านกันเสียก่อน โดยเฉพาะคนเกือบจะถูกไคลอาฆ่า ผมอยากจะทำให้ตัวเองแน่ใจเสียก่อนว่าพวกเธอสามารถอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับไคลอาได้
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วยืดเส้นยืดสาย
ก่อนจะทำการตบแก้มเบาๆ ด้วยมือทั้งสอง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีท้องฟ้าสดใส ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรอกนะแต่ผมเหมือนรู้สึกโล่งใจขึ้นมาแปลกๆ
——–
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
