ตอนที่ 121 คำอวยพร
บริเวณรอบๆ หลุมฝังศพของแม่ผมมีเหล่าข้ารับใช้จำนวนมากกำลังเดินไปมา โดนส่วนใหญ่พวกเขาไม่ได้พกดาบอะไรกันมา ก็หมายความว่าคนพวกนี้น่าจะเป็นสาวใช้ที่มาเตรียมงานสำหรับพิธีการในช่วงบ่ายที่จะถึงนี้ ส่วนพวกนักรบก็คงจะรอกันอยู่ที่โถงประชุมเหมือนเดิม
พอเป็นแบบนี้แล้วก็คงจะไม่สามารถคุยกับแม่ของผมได้อยากสะดวกเท่าไหร่นัก หากมีโกซุหรือเซซิลมาด้วยพวกเขาก็คงจะสามารถกันคนออกไปให้ได้แล้ว ผมก็เลยได้แค่ยิ้มแบบขมขื่นออกมา แต่ก็นั่นสิเนอะถ้ามาลองคิดดีๆ มันก็คงไม่มีโอกาสที่ผมจะได้อยู่กันเงียบๆ หรอกในวันแบบนี้
หรือผมควรจะไปบอกพวกเขาว่าผมเป็นลูกของมิตสึรุกิ ชิซึยะ ดังนั้นขอผมได้คุยกับแม่สักพักได้ไหมจะเข้าท่าหรือเปล่านะ ไม่สิถ้าเป็นแบบนั้นคงได้ขัดงานที่พวกเขากำลังเตรียมแน่แถมใครมันจะไปสนคนที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลไปแล้วกัน
นอกจากนี้พวกเขาอาจจะไม่เชื่อก็ได้ว่าผมเป็นลูกของเธอ เพราะผมคิดว่าพ่อของผมก็ไม่น่าจะเอาเรื่องนี้มาบอกข้ารับใช้หรอกว่า เอ้อลูกชายที่ฉันขับไล่ออกตระกูลไปเมื่อ 5 ปีก่อนกลับมานะ ดังนั้นผมก็ควรคิดเอาไว้เลยว่านอกจากคนที่อยู่ในโถงประชุมแล้วไม่มีใครรู้จักตัวตนของผม
ก็จริงอยู่ว่าหากเป็นอย่างที่คิด ผมก็บอกให้พวกเขาไปยืนยันกับทางโกซุหรือใครสักคนที่รู้จักผมได้ แต่พิธีทดสอบมันจะเริ่มในอีกครึ่งชั่วโมงแล้ว กว่าจะยืนยันทำอะไรกันเสร็จเวลาก็คงจะไม่เหลือ
งั้นผมควรจะทำยังไงดีล่ะ ผมคิดไม่ตกจริงๆ ว่าจะเอาไงต่อ
「–โซระ? 」
ผมได้ยินเสียงคนเรียกชื่อผมมาจากข้างๆ เสียงดังกล่าวทำให้ผมตัวสั่นสะท้านขึ้นมาทันที เพราะทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เพียงครู่เดียว…แค่ครู่เดียวจริงๆ ผมคิดว่านั่นคือเสียงที่แม่กำลังเรียกผมอยู่
ถึงแม้เสียงจะไม่ใกล้เคียงนัก แต่บรรยากาศและน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความรักและไร้จิตมุ่งร้ายใดๆ มันทำให้ผมนึกถึงแม่ของผมจริงๆ
แน่นอนว่า คงไม่ใช่แม่ของผมที่ตายไปแล้วกว่า 10 ปีจะฟื้นขึ้นมาได้หรอก ดังนั้นผมจึงหันไปทางต้นเสียงด้วยท่าทีที่แข็งทื่อราวกับหุ่นขึ้นสนิม จากนั้นจึงพบว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ที่มีเส้นผมสีทองเงาและใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้า
แม่ของรากุนะ มิตสึรุกิ เอ็มมะ
ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ชั่วขณะ ปากของผมปิดๆ เปิดๆ เหมือนไม่รู้จะต้องทำตัวอย่างไรดี
เธอไม่เหมือนกับรากุนะลูกของเธอ ผมไม่ได้มีความเคียดแค้นอะไรกับเธอเลยสักนิด กลับกัน ผมรู้สึกผิดด้วยซ้ำที่ไม่สามารถทำอะไรได้จนสุดท้ายเธอต้องกลายเป็นภรรยาหลวงของพ่อผมหลังแม่ผมตาย และก็เป็นตัวผมเองที่ปฏิเสธความห่วงใยและความเมตตาจากเธอในสมัยที่ยังเด็ก
เพราะเมื่อก่อนผมยังเด็กมากจึงไม่ได้เข้าใจการกระทำของเธอ ในตอนนี้ผมคิดแค่เพียงว่าเธอคือคนที่มาแทนตำแหน่งของแม่ผมและพรากหลายๆ อย่างจากผมไป ผมทำได้แค่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เกลียดชัง
พอเธอเห็นแบบนั้นพักหลังๆ เธอก็เลยเว้นระยะห่างจากผม ก็อาจจะเพราะเป็นเด็ก พอผมเห็นแบบนั้นผมก็เลยรู้สึกภูมิใจราวกับขับไล่ตัวร้ายออกไปจากชีวิตได้
….นั่นแหละคืออีกหนึ่งสิ่งที่ผมเสียใจมากเมื่อนึกถึง
นอกจากนี้ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ก็คือเรื่องที่ไคลอาได้เล่าให้ผมฝังตอนที่เธอถูกจับเป็นตัวประกันเอาไว้อยู่
ตอนที่ผมถูกเนรเทศออกจากเกาะเมื่อ 5 ปีก่อน ท่านเอ็มมะเป็นเพียงคนเดียวที่คัดค้านการตัดสินใจของพ่อผม
ร่างกายของผมตอนนี้รู้สึกร้อนราวกับไฟไหม้ ผมอยากจะขอโทษเธอสำหรับความหยาบคายในอดีตจริงๆ แต่ผมไม่รู้เลยว่าผมต้องทำหน้ายังไงเพื่อเข้าไปคุยกับเธอดี
มันคือความลังเลที่เป็นเหมือนเครื่องพันธนาการผมไว้อยู่ แม้ผมจะพยายามคุกเข่าลงให้สุดแต่ร่างกายของผมมันก็ไม่ยอมทำตามง่ายนัก
และเพราะแบบนั้นผมก็เลยไม่สามารถตอบสนองอะไรกับการกระทำของเธอนับจากนี้ได้เลย
――เสียงฝีเท้าของเธอค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ๆ ผม วินาทีต่อมาใบหน้าของผมก็ถูกหน้าอกของเธอกอดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
「อึก!? 」
「โซระ..โซระจริงๆ ด้วย ดีจริงๆ …ดีจริงๆ ที่เธอยังสบายดี!」
เธอกอดผมด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข กลิ่นอันหอมหวานของไม้หอม โชยออกมาจากชุดกิโมโนสีดำที่เธอสวม ซึ่งเธอน่าจะใส่มาเนื่องในวันครบรอบการตายของแม่ผม ความนุ่มนวลที่ผมสัมผัสได้ในอ้อมกอดของเธอทำให้รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก
ผมจึงพยายามจะหนีออกมาจากตรงนั้น แต่ก่อนที่จะรู้ตัวเธอกลับกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
ก็จริงอยู่ว่าหากผมเอาจริงการจะออกจากอ้อมแขนเธอก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ผมไม่ได้อยากจะใช้กำลังกับเธอ ทีนี้ปัญหามันก็อยู่ตรงที่ตำแหน่งที่ผมอยู่มันสร้างความลำบากใจให้กับผมจริงๆ นั่นแหละ
เรื่องนี้หากเป็นคนอื่นผมคงหาทางออกได้โดยง่าย แต่เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อท่านเอ็มมะทำให้ผมทำตัวไม่ถูก นอกจากนี้ผมก็ไม่ได้มีความอาฆาตแค้นหรือเป็นศัตรูต่อเธอเลยด้วย
สุดท้ายผมก็เลยไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้ท่านเอ็มมะกอดจนพอใจแทน
จากนั้นเธอก็ปล่อยผมและบอกให้ผมลุกขึ้นยืนได้แล้ว ไม่ต้องไปทำท่าคุกเข่าอะไรนั่นหรอก จากนั่นท่านเอ็มมะก็ยื่นมืออันบอบบางของเธอเข้ามาสัมผัสแก้มของผมอีกครั้ง พร้อมกับหรี่ตามองผมด้วยความเอ็นดู
「โตขึ้นเยอะเลยนะ…ฟุฟุฟุ ดูสิตอนนี้ขนานยืดตัวแล้วก็ยังสูงไม่เท่าเธอเลยสักนิด」
「….ครับ…ขอบคุณสำหรับคำชม」
「ไม่ต้องก้มหนีขอบคุณเลย มีนี่ฉันขอดูหน้าเธอให้ชัดๆ หน่อยซิ หื้ม…เส้นผมกับดวงตานี่คล้ายชิซึยะจริงๆ แต่ใบหน้าก็ดูเฉียบคมสมชาย….เป็นเด็กคนนั้นจริงๆ เหรอเนี่ย…」
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูสั่นเทา ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวขึ้นมาซับดวงตาของเธอเบาๆ แค่เห็นผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเธอยินดีที่ได้เห็นผมเติบโตขึ้นจริงๆ
พอได้เห็นใบหน้าของเธอใกล้ๆ แบบนี้แล้ว ความรู้สึกผิดกับความเขินอายมันก็ผสมปนเปกันไปหมดจนน่าหงุดหงิด
――เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ
ทั้งใบหน้าและท่าทางของเธอมันงดงามมากเสียจนไม่อยากจะเชื่อว่าเธอมีลูกชายรุ่นเดียวกับผมอย่างรากุนะ
ทันใดนั้นผมก็นึกอะไรบางอย่างในอดีตขึ้นมาได้
เมื่อตอนผมยังเด็กแม่ของผมได้อ่านนิทานเกี่ยวกับเจ้าหญิงเงือกให้ผมฟัง เจ้าหญิงเงือกนั้นงดงามมากเสียจนไม่คิดว่าจะเกิดจากโลกใบนี้ได้ เส้นผมสีทอง ดวงตาสีน้ำเงินคล้ายอัญมณี ผิวสีขาวราวกับหิมะ นั่นคือสิ่งที่แม่ของผมอธิบายเกี่ยวกับความงามของเจ้าหญิงเงือกให้ฟัง….แล้วผมก็บอกกับแม่ของผมว่า 「แต่ท่านเอ็มมะสวยกว่าใช่ไหมครับ? 」
แม่ของผมที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะลั่นออกมา ที่ผมจำมันได้เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่หาได้ยากอีกเรื่องหนึ่ง แถมวันต่อมาท่านเอ็มมะที่ได้ยินแม่ของผมเล่าเรื่องให้ฟัง ก็เข้ามาลูบหัวผมด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุข จำได้ว่ารากุนะอิจฉาจนตาลุกเป็นไฟเลย
จากนั้นท่านเอ็มมะก็ได้จูงมือผมเดินเข้าไปที่หลุมฝังศพของแม่ผม เธอทำการจัดการคนโดยรอบออกไปให้กับผม ราวกับต้องการจะให้ผมและแม่ได้อยู่กันสองคน ผมจึงก้มหัวขอบคุณเธอไปหนึ่งที
――ส่วนเรื่องที่ผมจะคุยกับแม่หลังจากนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่พิเศษอะไรมาก มันก็แค่เรื่องตั้งแต่วันที่ออกจากเกาะ
ผมไม่สามารถเป็นคนที่ทำอะไรให้กับโลกใบนี้ได้
ผมไม่สามารถกลายเป็นคนที่ปกป้องใครได้
ผมไม่สามารถกลายเป็นทายาทคนถัดไปของตระกูลที่คู่ควรได้
ผมไม่สามารถกลายเป็นคนอย่างพ่อของผมได้
――และผมไม่สามารถเป็นท้องฟ้า (โซระ) ที่ยิ่งใหญ่ได้
ดูเหมือนจะเป็นการสารภาพผิดมากกว่าการรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นมาตลอด 5 ปีเลยแฮะ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่หลบซ่อนปกปิด หรือเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
โซระ (ความว่างเปล่า-คาระ) มันก็ไม่ใช่สิ่งที่แย่หรอกนะ หากลูกไม่มีอะไรเลย ลูกก็จะสามารถเป็นอะไรก็ได้ยังไงล่ะ สิ่งที่ลูกต้องทำก็มีเพียงแค่เติมเต็มอะไรก็ได้ลงไปในความว่างเปล่านั้น แล้วลูกก็จะสามารถเป็นอะไรก็ได้ตามที่ใจปรารถนา ไม่ว่าจากนี้ลูกจะเลือกเส้นทางไหนแม่ก็จะขออวยพรให้กับลูกเสมอนะ โซระ
เมื่อพิจารณาจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ ผมก็อดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าผมได้เป็นไปตามที่มีขอผมอวยพรให้หรือไม่ แต่ว่า….
「ก็นี่แหละครับตัวผมในตอนนี้ ท่านแม่….」
ในวินาทีนั้นเอง ดวงไม้ที่ถูกจังวางไว้ตรงหน้าหลุมฝังศพก็แกว่งไปมาเบาๆ ตามสายลมและพัดผ่านแก้มของผมไปราวกับต้องการลูบแก้มของผม
พอคิดว่านี่อาจจะเป็นฝีมือของแม่ผมที่ตอบรับกลับมา แต่นั่นก็คงเป็นเพียงอารมณ์ความคิดที่อ่อนไหวของผมเท่านั้นแหละ
ถึงจะเป็นแบบนั้นส่วนลึกในใจของผมก็อยากจะเชื่อมั่นว่าใช่
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้เป็นเรื่องน่ายินดีหรือน่าเสียใจกันแน่ ตัวผมไม่อาจจะตัดสินได้จริงๆ
——–
Note 1 : ตัดใจจากซาร่า ต่อด้วยเอ็มมะ รสนิยมดีนี่….
Note 2 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
