ตอนที่ 164 ความต่าง
ไม่จำเป็นต้องบอกก็รู้ว่าบ้านเมืองของเรายังมีกฎหมาย การที่ผมกับวิสทีเรียต่อสู้กันยกใหญ่บริเวณย่านกลางคืน ส่งผลให้เกิดความเสียหายมากมาย หากเรื่องเมื่อคืนแดงขึ้นจากพยาน ก็เห็นได้ชัดว่าพวกผมต้องเป็นคนรับผิดชอบ
ก็จริงว่าความเป็นมาทั้งหมดเป็นเพราะอนิม่า ไม่ใช่เจตนาจริงๆ ของวิสทีเรีย――แต่คำอธิบายดังกล่าวก็ใช่ว่าจะช่วยลบล้างความผิดของเธอไปได้ เธอยังจำเป็นต้องรับผิดชอบ ส่วนตัวผมเองที่รู้สึกได้ถึงอันตรายก็ไม่ได้คิดพยายามจะหยุดมันในทันที คงต้องรับผิดชอบส่วนความเสียหายในเมืองด้วย
ให้ตายสิ ถึงผมจะเข้ามาจัดการกับเรื่องนี้ช้าไปหน่อย แต่ความจริงที่ว่าผมปกป้องเบลก้าก็ไม่ได้หายไป ความผิดของผมมันก็เลยไม่ถึงขั้นต้องเข้าคุกเข้าตาราง
อย่างไรก็ตาม ส่วนของวิสทีเรียที่สร้างความเสียหายให้กับชีวิตและเมือง มันหนักหนาเกินไป หากถูกลากไปลานประหารหรือขังลืมผมจะไม่แปลกใจเลย ถึงจะรู้ว่าเป็นฝีมือของปาซูซุที่กลืนกินวิสทีเรียก็ตาม
เพื่อหลีกเลี่ยงจุดจบเช่นนั้น ผมก็เลยกลับเบลก้าไปหาคาร์ดินัลไซราระ เพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
ผมจะแสร้งตีเนียนไปเฉยๆ ก็ได้ แต่ผมรู้ดีว่าความเป็นไปได้ว่าวิหารแห่งกฎหมายหรือทางการเบลก้าอาจจะมีชื่อของวิสทีเรียอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นผมคงไม่ยอมปล่อยให้วิสทีเรียผู้มอบความไว้วางใจให้ผมต้องลำบากหรอก
ที่ผมเลือกทางนี้ก็เพราะการโน้มน้าวใจคาร์ดินัลไซราระซึ่งผมรู้จัก มันง่ายกว่าการไปติดต่อกับพวกเจ้าหน้าที่ของเบลก้าที่ผมไม่รู้จัก
นอกจากนี้ผมก็ไม่ข้อได้เปรียบอีกหนึ่งอย่าง
『ในนามของโนอาห์ คาร์เนเลียส ฉันขอสาบานว่าจะตอบแทนบุญคุณในครั้งนี้ของท่านให้ได้ค่ะ』
นั่นคือคำพูดของสันตะปาปาโนอาห์ที่บอกกับฉันหลังเอาชนะลิชชารามอนในป่าทีทิสได้ หากใช้เธอมาเป็นข้ออ้าง วิสทีเรียก็คงจะปลอดภัย แต่ผมก็ไม่ได้มั่นหน้าถึงขนาดนั้นว่าจะสำเร็จไปซะหมด ก็เลยขอให้วิสทีเรียกับลูนามาเรียรออยู่นอกวิหาร
――คำของเข้าผมของผมได้รับการยอมรับ ทว่าการที่ผมเลือกเส้นทางนี้กลับอันตรายกว่าที่คิดไว้เยอะเลย
คาร์ดินัลไซราระตอบรับคำขอเข้าพบของผมตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยใบหน้าอันสงบนิ่ง ผมได้เริ่มเล่าเรื่องราวให้กับเขาฟัง เมื่อเรื่องราวดำเนินไปเรื่อยๆ สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปจริงจังขึ้น และพอเรื่องเล่าพบ ดวงตาอันเฉียบคมของเขาก็จ้องมายังผม
คำพูดของคาร์ดินัลที่ออกมาหลังฟังเรื่องราวจบชั่งหนักแน่นราวกับอยากแสดงอารมณ์ของเขาในตอนนี้
「จากการต่อสู้ในป่าทีทิสที่เขียนในจดหมายที่พระสันตะปาปาส่งมา หากท่านมีคำขอใดๆ ที่พ่อก็จะพยายามรับฟังและตอบสนองความต้องการให้อยู่หรอก ยิ่งมีเรื่องของคาเทียกับแอโร่ด้วย ทว่าเรื่องที่จะให้พ่อช่วยดาร์คเอลฟ์ผู้ต่อต้านในพระเจ้านี่คงเป็นไปไม่ได้หรอก」
ผมอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ที่อีกฝ่ายปฏิเสธอย่างหนักแน่น
แน่นอนว่าพอพูดถึงตำนานเรื่องราวของดาร์คเอลฟ์ที่ลูนามาเรียบอกผม คนกลุ่มนี้คือพวกที่ได้รับพรจากปีศาจและคำสาปจากโลกใบนี้
ทว่าสุดท้ายดาร์คเอลฟ์ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตในตำนานโบราณ ทางลูนามาเรียที่เป็นเอลฟ์เหมือนกันก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดชังอะไรเธอ แต่ว่าทำไปคาร์ดินัลไซราระที่เป็นมนุษย์ถึงได้ปฏิเสธล่ะ
ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย
「ถึงรูปร่างของเธอจะคล้ายกับดาร์คเอลฟ์ในตำนาน แต่แค่นั้นมันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะเป็นดั่งที่ตำนานบอกนะครับ อีกทั้งเธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องร้ายแรงในอดีตเลย」
หากเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ผมก็ยินดีจะให้ถูกไต่สวนสอบถามอยู่หรอก แต่การโยงเอาความผิดของเผ่าพันธุ์ในอดีตเข้ามาเสริมเติมแต่ง โดยไม่รู้ด้วยซ้ำมันจริงไหมออกจะแปลกไปหน่อย
พอคาร์ดินัลได้ยินเช่นนั้นเขาก็ส่ายหน้าไปมา
「มันไม่ใช่เรื่องในอดีตและก็ไม่ใช่แค่ตำนานด้วย ดาร์คเอลฟ์น่ะมีอยู่จริง พวกมันคือกลุ่มที่ทอดทิ้งเทพพระเจ้าและก่อหายนะให้กับโลกใบนี้ พ่อว่าท่านไม่ควรไปเกี่ยวข้องกับพวกมันจะดีกว่านะ」
「……หา? 」
ผมกะพริบตาปริบๆ ให้กับคำพูดของอีกฝ่าย เพราะจากที่เขาพูดมันเหมือนกับว่าผมมีส่วนเกี่ยวข้องกับดาร์คเอลฟ์คนอื่นนอกจากวิสทีเรีย….ไม่ใช่แล้วๆ ผมไม่ได้เคยเจอคนอื่นเสียหน่อย หากผมเคยเห็นเอลฟ์ที่มีผิวสีน้ำตาลมาก่อน ผมคงไม่มีทางลืมลงหรอก
ผมขมวดคิ้วและถามคาร์ดินัลกลับไป
「ที่ท่านพูดหมายความว่ายังไงกันครับ? 」
「พวกมันคือปีศาจที่ไม่เชื่อฟังในพระเจ้าและกฎแห่งชีวิต มันคือพวกใฝ่หาความเป็นนิรันดร์ ที่พ่อกำลังพูดถึงก็คือลิชที่ท่านสู้ในป่าทีทิสนั่นแหละ」
ทันทีที่เขาพูดจบ ภาพของชารามอนก็แวบเข้ามาในหัวผม
พอเห็นว่าผมนึกถึงได้ เขาก็พูดต่อ
「ท่านรู้หรือไม่ว่าผู้นำของพวกมันคือดาร์เอลฟ์ ตัวการของยาไค ลาสคาริส นักบวชหลายคนที่ถูกฆ่าตายไปก็เป็นฝีมือของมัน ดังนั้นพ่อจึงอยากจะพูดให้ชัดว่าดาร์คเอลฟ์ไม่ใช่เพียงแค่ตำนานแต่สำหรับพวกเราผู้ศรัทธาแห่งวิหารเทพกฎหมายแล้ว ดาร์คเอลฟ์คือศัตรูคู่อาฆาต」
คาร์ดินัลพูดโดยมองมาที่ผมอย่างเฉียบคม
「ลาสคาริสจะต้องรับผิดชอบเรื่องของชารามอนที่โจมตีพระสันตะปาปา พ่อมองว่าดาร์คเอลฟ์ที่ปรากฎตัวต่อหน้าท่านที่เป็นผู้สังหารชารามอนไปไม่ถึงเดือนนั้น คือความผิดปกติ」
ถึงจะไม่สามารถเอาชนะดราก้อนสเลเยอร์ตรงๆ ได้ ทว่าหากได้ใช้ชีวิตด้วยกันตลอด มันก็คงมีช่องว่างมากพอให้จัดการได้ ทั้งตอนอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อ ทำธุระส่วนตัว กิน นอน จังหวะในการลอบสังหารมันช่างเยอะไปหมด
นอกจากนี้นางยังเป็นผู้หญิงด้วย วิธีการย่อมมีให้เลือกเยอะขึ้น นั่นคือสิ่งที่คาร์ดินัลไซราระจะบอกกับผม
「ถึงจะพูดอะไรไม่ได้ไปบ้าง แต่พ่อก็ไม่อยากให้ท่านยุ่งกับดาร์คเอลฟ์หรอกนะ」
「ขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ」
ผมก้มหัวขอบคุณเขาอย่างสุภาพ ในที่สุดสีหน้าของเขาก็เริ่มผ่อนคลายลง
「แล้วจากนี้ท่านจะทำการส่งตัวดาร์คเอลฟ์ไปให้กับทางการเมื่อไหร่ล่ะ」
「ไม่ครับ ผมไม่ได้จะทำแบบนั้น」
พอผมตอบไป ดวงตาของคาร์ดินัลก็เบิกกว้างขึ้น ก่อนจะจ้องผมกลับมาด้วยสายตาราวกับเห็นผู้หลงผิด
ทว่ามันก็ไม่ได้มีผลกับผมที่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร ก่อนจะตอบกลับเขาไป
「จากที่ผมเข้าใจ การกระทำของลาสคาริสนั้นเป็นการกระทำส่วนตัวของเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์เธอเลย นอกจากนี้เรื่องที่ท่านสงสัยว่าวิสทีเรียเป็นลูกน้องของลาสคาริสไหมนั่นก็เป็นเพียงการคาดเดา และถึงมันจะเป็นเรื่องจริง มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนการตัดสินใจของผมได้หรอกครับ ผมรู้ดีว่าผมกำลังเผชิญหน้ากับสิ่งไหนอยู่」
「……ดาร์คเอลฟ์คือสิ่งที่ถูกสาปโดยทวยเทพ การที่พวกมันถูกสิ่งที่เรียกว่าปีศาจร้ายสิงสู่ก็เป็นหลักฐานพอแล้ว ในฐานะอัครสาวกของทวยเทพแล้ว พวกเราคงมิอาจยอมรับได้หรอกว่า พวกมันแตกต่างกัน」
ดวงตาของเขาเริ่มมีอารมณ์ที่ผมไม่เคยเห็นผสมเข้ามาด้วย ก่อนที่เสียงของเขาจะเปลี่ยนไปเป็นเย็นชา
「ตามที่ท่านขอพ่อมา พ่อจะทำการจัดการเรื่องเมื่อคืนให้ ทว่าหากท่านยังยืนกรานจะปกป้องดาร์คเอลฟ์ต่อ พ่อคงไม่สามารถให้ความร่วมมืออะไรต่อจากนี้ได้อีก และคงต้องขอเชิญท่านออกจากวิหารไปเสีย」
บางที นี่อาจจะเป็นคำขาดของเขา หากต้องการความร่วมมือจากวิหารกฎหมายต่อไปในอนาคต ก็จงปล่อยมือจากวิสทีเรียเสีย
ผมตอบกลับไปโดยไม่ลังเล
「เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของท่านจนถึงตอนนี้」
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป
ไม่มีเสียงเรียกตามหลังผมมา
ทว่าผมก็สัมผัสได้ถึงการจ้องมองแผ่นหลังของผมจนกระทั่งผมออกมาจากห้อง
——–
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ ผมแปะไว้ใต้เม้นของเพจนะครับ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
