53 ยูจีน กลับมาพบกัน ส่วนที่ 2
12-15 นาที
◇มุมมอง ซูมิเระ◇
“หนูดีนะที่มาหลังจากที่เดินทางมาไกล! ลุงได้ยินมาว่า ลูกชายของลุงมีกำลังใจขึ้นต้องขอบคุณซูมิเระซัง! ขอบคุณมากๆ ในฐานะพ่อของยูจีน!”
“หนูซาชิโอกิ ซูมิเระค่ะ และไม่ หนูน่ะเป็นคนที่ถูกช่วยโดยยูจีนคุงตลอดเวลาเลย…” (ซูมิเระ)
“ลุงอยากจะได้ยินเรื่องของหนูนะ แต่มากินอาหารเย็นก่อน! อาหารที่ฮานะซังของเราทำน่ะ อร่อยมากเลยนะ!”
หนูจบที่การกินข้าวเย็นกับครอบครัวของยูจีนคุง
ถูกถูกจ้องตรงๆใส่ โดยพ่อของยูจีนคุง และประหม่านิดๆ
พูดยังไงดีล่ะ พ่อของยูจีนคุง รวมๆแล้วให้ความรู้สึก ‘สบายๆ’
มันเหมือนเขามีแต่รอยย้อม
หน้าของเขาเหมือนยูจีนคุง แต่ความประทับใจที่พวกเขามอบค่อนข้าจะต่าง
“กินตามสบายเลยนะ หนูรู้จักวิธีกินนี่มั้ย?” (ฮานะ)
ฮานะซังก็แนะนำอาหารให้หนูพร้อมรอยยิ้ม
ที่กลางโต๊ะของห้องทาทามิ มีฮอทพอทเดือดอยู่ข้างบนสุด
กลิ่นที่หอมเติมเต็มห้อง
“ค-ค่ะ อิตาดาคิมัส” (ซูมิเระ)
พูดอย่างนี้ หนูตอก {ไข่ดิบ} และใส่มันลงไปในถ้วยเซรามิก จากนั้นหนูคนมันด้วยตะเกียบ
หลังจากนั้น หนูตักเครื่องด้วยกระชอนที่มีรู และจุ่มมันลงไปในไข่ดิบ
เครื่องที่ร้อนจนต้องเป่า ตอนนี้ที่อุณหภูมิที่ดีแล้ว
หนูนำผักที่รสชาติซึมเข้าไปแล้ว เข้าไปในปากของหนู
“อ๊ะ…อร่อยอ้ะ” (ซูมิเระ)
รสชาติเค็มๆและหวานๆ แพร่ในปากของหนู
ช่าย นี่คือสุกียากี้
นูกินสุกียากี้ในอิเซไก ด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ตัวเราตกใจนะ ที่ตัวเธอรู้วิธีกิน ซูมิเระ…” (ยูจีน)
ยูจีนคุงทึ่ง
“ตัวเธอจะไม่กินเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
ตอนนี้เมื่อหนูดูใกล้ๆ ยูจีนคุงไม่ได้ขยับตะเกียบมาก
“ตัวเราไม่ได้ชอบไข่ดิบมากขนาดนั้นน่ะ เห็นม้ย…” (ยูจีน)
“โอ้~” (ซูมิเระ)
“อะไรกัน ยูจีน นั่นเศร้านะ นี่น่ะของดีนะ ลูกรู้มั้ย”
“ทำไมไม่ต้มมันก่อนล่ะ?” (ยูจีน)
“อย่าโง่น่า! นั่นจะทำให้รสชาติของเครื่องเสีย! พูดถึงแล้ว ลูกก็ไม่ชอบเทไข่ลงไปบนข้าวด้วยเหมือนกัน”
“ใช่ ผมอยากได้ไข่ดาวสำหรับอาหารเช้าพรุ่งนี้นะครับ ฮานะซัง” (ยูจีน)
“เอ๋? ตัวเธอไม่ชอบ ทคก* เหรอ ยูจีนคุง?!” (ซูมิเระ)
<วายุ: ทามาโกะ คาเคะ โกฮัน ข้าวตอกใข่ดิบของญี่ปุ่น ข้าวสวยใส่ซีอิ้วขาวตอกไข่ดิบ หรือจะใส่เครื่องปรุงอื่นเช่นปลาโอก็ได้>
แม้ว่ามันจะอร่อย!
หนูฟังการสนทนาที่มีชีวิตชีวา ระหว่างพ่อลูก
ทำอะไรแบบนี้มันดีจัง
หนูคีบซูชิจากจานด้วยตะเกียบ และกินมัน
เดี๋ยว หนูกินมันดั่งธรรมชาติ แต่นี่เป็นซูชิตรงๆเลย
โต๊ะกินข้าวเตี้ยสไตล์ญี่ปุ่น และกินสุกียากี้และซูชิ
ที่นี่คือญี่ปุ่นอ๋อ?
“มันเป็นรสชาติที่ชอบเหรอ ซูมิเระซัง?” (ฮานะ)
“ค่ะ มันอร่อยจริงๆ!” (ซูมิเระ)
“เข้าใจแล้ว นั่นยอดเยี่ยมที่ได้ยินนะ” (ฮานะ)
ฮานะซัง ยิ้มเต็มที่ และไม่ได้กินอะไร
“อืม…ป้าจะไม่กินอะไรเลยเหรอ?” (ซูมิเระ)
“ป้าเป็นผู้ช่วย ของซานตาฟิลด์ซามะ ดังนั้นป้ากินระหว่างที่นายท่าน กินอาหารกับแขกของเค้าไม่ได้หรอก” (ฮานะ)
“ไม่มีทางน่า…” (ซูมิเระ)
แม้ว่ามันจะสนุกมากกว่า ด้วยทุกคนกินกัน
งั้น นี่มันเป็นสังคมแบ่งชนชั้นรึ…?
ระหว่างที่หนูสับสนโดยนี่…
“ฮานะซัง ป้าทำเหมือนปรกติได้ ซูมิเระมาจากโลกคู่ขนาน ดังนั้นเธอไม่ได้สนใจกฎของขุนนางอาณาจักรหรอก” (ยูจีน)
“โอ้ อย่างนั้นเหรอ? งั้น ป้าจะกินด้วย โอเคมั้ย?” (ฮานะ)
พูดอย่างนี้ เธอเริ่มกินเหมือนชินกับมัน
“ยูจีนคุง กฎนี่มันเกี่ยวกับอะไรเหรอ…?” (ซูมิเระ)
“ป๊าทางเทคนิคแล้วเป็นขุนนางของอาณาจักร ดังนั้นมีกฎและธรรมเนียมที่มีปัญหาอยู่เยอะน่ะ” (ยูจีน)
“เฮ้ย อะไรที่ว่า ‘ทางเทคนิค’ นั่นน่ะ ไอ้ลูกชาย?”
“ป๊าไมมีดินแดน และคนรับใช้มีแค่ฮานะซัง ถ้าซูมิเระไปเริ่มคิดว่าป๊าเป็นขุนนางทั่วไป มันจะสร้างปัญหาให้กับเธอ ในอนาคต” (ยูจีน)
“จริง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
การสนทนากับพ่อของยูจีนดำเนินต่อไป
“และมันก็เป็นอย่างนั้นแหละ ซูมิเระ” (ยูจีน)
“เข้าใจแล้ว… ตัวเราคววรจะเรียนมารยาทของอาณาจักรมั้ยเนี่ย?” (ซูมิเระ)
“เธอไม่ได้ต้องการมันจริงๆหรอก มันไม่เหมือนว่าเธอจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่นี่” (ยูจีน)
“พูดอะไรน่ะ ยูจีนจัง?! ซูมิเระซังเป็นผู้สมัครเป็นเจ้าสาวนะ ใช่มั้ย?! ถ้าเป็นแบบนั้น จะไม่มีข้อเสีย ที่จะเรียนมารยาทของอาณาจักรอย่างถูกต้อง!” (ฮานะ)
“จ-เจ้าสาว?!” (ซูมิเระ)
“ฮานะซัง…ซูมิเระมาโลกนี้ไม่นานนี้ ดังนั้นมีหลายอย่างที่เธอต้องเรียน” (ยูจีน)
“ไม่ นั่นไม่ได้หรอก! ป้าจะอธิบายกับหนูนะ เมื่อหนูมีเวลา โอเคมั้ยจ้ะ ซูมิเระซัง? แน่นนอนะว่า ด้วยการอนุญาตของหนู” (ฮานะ)
“ได้โปรดสอนหนูนะคะ ฮานะซัง! และขอบคุณมากๆเลยค่ะ!” (ซูมิเระ)
“ซูมิเระซังเป็นเด็กดีจัง การตอบซื่อๆของเธอมีพลังงาน เธอเหมือนกับแม่ของลูกเมื่อเธอยังเด็กเลย”
“แม่ของยูจีนคุงเหรอคะ?!” (ซูมิเระ)
พูดถึงแล้ว หนูแทบไม่เคยถามอะไรเลยเกี่ยวกับแม่ที่เสียไปแล้วของเขา หนูรู้สึกผิดที่ทำอย่างนั้น
“ซูมิเระ อย่าฟังป๊าเค้าจริงจังไปน่า เมื่อป๊าเค้าเมา ป๊าเค้าจะพูดอย่างเดียวกันกับทุกคนแหละ” (ยูจีน)
“อา…เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)
ตอนนี้เมื่อหนูดูดีๆแล้ว พ่อของยูจีนคุง กินหมดไปหลายแก้วแล้ว
“เฮ้ย ยูจีน ลูกอยู่ที่อายุที่ดื่มได้แล้วนี่ ลูกจะไม่กินเหล้าที่พ่อรินเหรอ?!”
“ผมจะดื่มความเร็วผมเองน่า” (ยูจีน)
“จิตโล่งจังนะ! พ่อหวังว่าเร็วๆนี้ไม่ใช่ลูกมัวแต่ไปเล่นที่โรงเรียนเวทมนตร์นะ ลูกได้สาวน่ารักๆเหมือนซูมิเระซังมาเป็นแฟนด้วย พยายามรินเหล้าให้ป๊าลูกด้วยดิ๊!”
“ตาลุงขี้เมาเวรนี่…” (ยูจีน)
ยูจีนคุงพึมพำนี่ แต่เขาดูเหมือนเขาสนุก
นั่นเป็นที่เรากินข้าวเย็นระหว่างที่คุยเรื่องเล็กๆกันยังไง
◇◇
หลังจากเรากินข้าว เราพักระหว่างดื่มชาอุ่นที่ฮาระซังเตรียมให้เรา และกินขนมเย็นๆ
“เฮ้ ยูจีน มาที่วังพรุ่งนี้ได้มั้ย?”
พ่อของยูจีนคุงถามเหมือนไม่มีอะไร
“หืม? ทำไมล่ะ?” (ยูจีน)
“คนนั้นอยากจะเจอนาย ชั้นบอกคนนั้นว่าตอนนี้นายเป็นชนชั้นกลาง หลังจากที่ดรอปออกจากโรงเรียนทหาร แต่พวกเค้าไม่ฟังนะ เห็นป่ะ”
“คนนั้น?” (ยูจีน)
“ท่านต้องไม่นะคะ นายท่าน เรียก {พระองค์จักรพรรดิ} ว่า ‘คนนั้น’ ไม่ได้นะคะ’” (ฮานะ)
“”พระองค์จักรพรรดิ?!””
เสียงของหนูและยูจีนซ้อนทับกัน
“ทำไมพระองค์จักรพรรดิอยากเจอผมล่ะ?” (ยูจีน)
“เค้าน่าจะอยากได้ยินเกี่ยวกับเรื่องที่ลูกเอาชนะสัตว์สวรรค์เซอร์เบอรัสและเจ้าอสูรเอริเนียสน่ะ เพราะทั้งหมด เค้าชอบการฟังเรื่องราวของผู้กล้าของคนอื่นมากๆ”
“จริงจังเหรอเนี่ย?” (ยูจีน)
หน้าของยูจีนชี้ไปที่เพดานพร้อมหน้าที่มีปัญหา
“ไม่ใช่ลูกคิดเค้าเมื่อลูกยังเด็กเหรอ? เค้าดูเหมือนจะเศร้านิดหน่อย เมื่อลูกออกจากประเทศกระทันหัน โดยไม่แม้แต่ร่ำลานะ รู้มั้ย?”
“นั่นมันเมื่อพระองค์จักรพรรดิเป็นเจ้าชายผู้สืบทอด ผมไม่ได้คุยกับท่านเค้าเมื่อเค้าเป็น… เข้าใจแล้ว เค้ากังวล หือ” (ยูจีน)
หนูเห็นหน้าที่รำลึกความหลังของยูจีนคุง
“รับ”
“เอ๋?” (ยูจีน)
ยูจีนคุงรับกระดาษที่พ่อเค้าปามาเหมือนดาวกระจายอย่างคล่องแคล่ว
มันเป็นซอง
“จดหมายแนะนำตัวเข้าเฝ้าจักรพรรดิ พ่อเขียนมันเอง มาที่วังเมื่อลูกมีเวลา”
“…แม้ว่าป๊าจะบอกผมนั่นกระทันหัน… ไม่ เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)
ยูจีนคุงหันหน้ามาทางหนู หลังจากที่ทำหน้าทีมีปัญหานิดหน่อย
“ขอโทษนะ ซูมิเระ ตัวเรามีแผนที่จะนำทางตัวเธอทั่วเมืองหลวง แต่ตัวเรามีธุระอื่นที่ต้องไปทำ” (ยูจีน)
“มันโอเค ตัวเราจะอยู่ที่บ้าน” (ซูมิเระ)
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ป้าจะนำหนูไปรอบเมืองหลวงเอง นั้นโอเคมั้ย?” (ฮานะ)
ฮานะซังเป็นคนที่บอกหนูแบบนั้น
“ค่ะ ได้โปรด!” (ซูมิเระ)
“อิ้ม งั้น ป้ารอคอยที่จะอยู่ด้วยกันกับหนูนะ ซูมิเระซัง” (ฮานะ)
และดังนั้นเอง ยูจีนคุงและหนู จะทำอะไรแยกกันพรุ่งนี้
◇มุมมอง ยูจีน◇
—วังจักรพรรดิที่ตั้งอยู่ตรงกลางของเมืองหลวงแกรนด์แฟลร์ วังเอย์นเฮริยาร์
อาคารที่ยิ่งใหญ่ที่พระองค์จักรพรรดิและตะกูลราชวงศ์ใช้ชีวิตอยู่
มีอัศวินเหล็กดำหลายคน ปกป้องกระตูรั้วหลัก โดยไม่ลดการป้องกันลง
ผมใช้ประตูหลังตลอดเมื่อผมยังเด็ก แต่เพราะผมมีจนหมายแนะนำตัวสำหรับพระองค์จักรพรรดิ ผมใช้ประตูรั้วหลัก
มีแถวของคนยาวที่ทางเข้า
“ต่อไป… นายยังค่อนข้างจะอายุน้อยนะ นักเรียนเหรอ? แสดงใบอนุญาตเข้าวังมาครับ”
“นี่ครับ” (ยูจีน)
ชายอัศวินดำดูเหมือนจะสงสัยผม พร้อมเครื่องแบบนักเรียน จากโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน
ยังไงซะ แน่นอนว่าเขาจะสงสัย
ผมมอบคนหมายแนะนำที่ผมได้จากป๊าให้เขา
“นี่คือ…ซองที่ใช้โดยกองทัพจักรวรรดิ เกี่ยวข้องกับกองทัพเหรอ…? ลายเซ็นคือ…นั่นลายมือเละเลยนะ มันแย่มากและอ่านยาก
“…ขอโทษครับ” (ยูจีน)
ผมขอโทษให้พ่อของผม
ลายมือของเขาแย่ตั้งแต่ก่อนหน้านานแล้ว
คนอัศวินดำยอมแพ้กับการอ่านลายเซ็น และยกอุปกรณ์เวทย์บางอย่างบนซอง
“ดูเหมือนมันเป็นของจริงนายถูกอนุญาตให้เข้าวัง มาฟังวัตถุประสงค์ขอนายกัน”
“เข้าเฝ้าพระองค์จักรพรรดิครับ” (ยูจีน)
“…อีกแล้ว มีพวกนั้นเยอะนะหลังๆเพราะทั้งหมด พระองค์จักรพรรดิเป็นคนที่ฟังผู้คนเป็นการส่วนตัว ยังไงก็ตาม มีคนมากมายที่มีเจตนาเดียวกัน มีแม้แต่คนที่ถูกทำให้รอประมาณ 3 วันสำหรับการเข้าเฝ้า แม้ว่านั่นนายก็ยังจะไปเหรอ…? ไม่มันจะหยาบคายที่จะถามนั่นกับนาย ได้เลย นายไปได้! นายจะบอกได้ว่าห้องเข้าเฝ้าอยุ่ไหน ถ้านายเดินตรงไปข้างหน้า ถ้านายหลงทาง ถามกับทหาร”
“ขอบคุณครับ” (ยูจีน)
“ลาก่อน คนต่อไป!”
เขาสอนผมอย่างเป็นมิตร ผมขอบคุณเขา และข้ามประตูรั้วหลักของวัง
พื้นที่กว้างขวาง และทางเดินปูหินที่กว้างขวางจากประตูรั้วหลักไปถึงวัง
ตอนนี้เมื่อผมคิดดูแล้ว มันซักพักแล้ว ตั้งแต่ผมเดินที่นี่
ผมอาจถูกพามาที่นี่นับครั้งไม่ถ้วนโดยป๊า แต่…นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมเดินที่นี่คนเดียว
วังเอย์นเฮริยาร์ที่มีดีไซน์ที่ละเอียดมาก เห็นได้ชัดเจนขึ้น
ถ้าผมจำไม่ผิด จักรพรรดิ จากไม่นานมาแล้วมากเท่าไหร่นัก เป็นพวกชอบศิลปะ และนี่ถูกสร้างมาตั้งแต่เวลานั้น
งานศิลปะ ที่มีค่ามากที่สุดในเมืองหลวง พูดกันว่าเป็นตัววังเอง
แม้แต่การโจมตีของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่เมื่อ 100 ปีก่อน มีวังที่เดียว ที่ถูกปกป้องจนอยู่มาได้
ผมถูกเรียกให้หยุดที่ประตูใหญ่ของวังด้วย และคุยกันคล้ายกับประตูรั้วหลัก
แม้ว่าผมจะถูกจำได้ และอนุญาตให้เข้าไปอย่างอิสระ…
ผมเดินผ่านทางเดินที่กว้าง และประตูใหญ่ที่นำไปสู้ห้องเข้าเฝ้า มาให้เห็น
ที่ก็มีคนรออยู่รอบๆ ข้างหน้าด้วย
(นี่คือ…) (ยูจีน)
ผมน่าจะต้องรอถึงตาผม
เห็นว่าพระองค์จักรพรรดิไม่ได้มีแม้แต่ชั่วโมงนึง ที่จะฟังเสียงของผู้คน
เขามีแค่น้อยกว่านาทีต่อคน
คนจำนวนมากมาย มาเพื่อเวลาสั้นๆนั้นแหละ
ผมรับบัตรคิดจากอัศวิน ที่จัดระเบียบแถว
ผมยืนยันเลขที่ผมได้ ด้วยจำนวนที่ถูกเขียนอยู่ที่กระดานดำข้างประตู
(หลังจากมากกว่า 100 คน หือ) (ยูจีน)
ไม่ได้ดูเหมือนว่าการเข้าเฝ้ากับเขา จะเป็นไปได้วันนี้
ผมแสดงจดหมายแนะนำตัวของป๊าให้กับอัศวินที่แผนกต้อนรับ แต่พวกเขาอ่านไม่ออกอย่างเข้าใจได้ และดันมันกลับมา
ป๊าเอ้ย…
ผมถอนหายใน และพิงขอบหน้าต่างมุมทางเดิน
ผมสังเกตทิวทัศน์ข้างนอกซักพัก
มันเป็นอากาศดี
ซูมิเระและฮานะซัง น่าจะเดินอยู่รอบเมืองในเวลานี้
ผมเห็นสวนเล็กๆ นอกหน้าต่าง
มีดอกไม้ที่น่ารัก บานอยู่ทุกที่
พูดถึงแล้ว เราเล่นซ่อนแอบแถวๆนั้น…แค่เมื่อผมนึกไปถึงนั่น…
“……ยูจี้?”
ชื่อผมถูกเรียก
พูดให้ถูกต้อง ไม่ใช่ชื่อของผม แต่เป็นชื่อเล่นผม
แม้ว่าพื้นที่รอของห้องเข้าเฝ้า มันเสียงดัง เสียงนั้นมาถึงหูผม ชัดเจีนอย่างมาก
ไม่มีความจำเเป็นสำหรับผมที่ต้องยืนยัน ว่าใครพูดนั่น
มันเป็น 2 ปีแล้ว แต่ไม่มีทางเลย ที่ผมจะลืม
เสียงที่ผมได้ยินบ่อย เมื่อเวลาที่ผมนึกภาพเก่า
“…”
สายตาผมว่ายไปรอบๆแป้ปนึงข้างนอกหน้าต่างโดยไม่ตอบ…และ ในท้ายที่สุด หันไป
แค่อย่างที่ผมคาดไว้ {สาวคนหนึ่ง} ยืนอยู่ที่นั่น
—ลูกของจักรพรรดิ ไอริ อารีอุส แกรนด์แฟลร์
เจ้าหญิงคนที่ 7 ของอาณาจักร และเพื่อนวัยเด็กของผม
■ตอบความคิดเห็น:
>ยูจีนทำตัวสบายๆมากกว่าปรกตินั้นดีจัง
>มันมอบความรู้สึกเหมือนเขากลับมาที่บ้าน
→ ผมดีใจที่มันออกมาเป็นแบบนัั้นคับ
■ข้อความจากผู้แต่ง:
ปัจจุบันนี้ ผมถูกฆาตกรรมจากงาน (ทั้งหมดของเวลาสิ้นปี ไปถึงเดือนที่ 1 ของปีถัดไป)
นี่เป็นตอนสุดท้ายของปีนี้
ได้โปรดสนับสนุนพลังโจมตีศูนย์ต่อไปปีหน้าด้วยนะครับ
2 / 3
วายุ: ถ่านไฟเก่าจะติดมั้ย?!
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 100/100
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล” ครับ
