80 เทศกาลโรงเรียน – วันที่ 2-3
17 – 22 นาที
“เอ๋?! คู่หมั้นคลอดด์ เพอซิวาล?!” (ซาร่า)
ซาร่าเปิดตาเธอกว้าง
“นั่นถูกแล้ว ซาร่าจัง! เธอรู้มั้ย?” (ซูมิเระ)
“มันครั้งแรกที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับมันเลย เจ้าผู้ชายคนนั้น…เขากล้าดียังไงที่มาเล่นกับเพื่อของฉันเทเรเซียซัง ฉันจะทำให้เขากลายเป็นสนิมของดาบศักดิ์สิทธิ์ฉัน” (ซาร่า)
“…คลอดด์คุง ความสัมพันธ์ของเขากับลีโอน่าจังมันนแค่เขาเล่นไปทั่ว หือ… ฉันจะต้องเผาเขาจริงๆซะแล้ว” (ซูมิเะ)
เราอยู่ในห้องทำงานประธานสภานักเรียน
เรากำลังหาลีโอน่ากับเทเรเซีย แต่โชคร้ายเราไม่เจอพวกเธอ
ซูมิเระกัผมบอกซาร่าเกี่ยวกับอะไรเกิดขึ้นแค่ก่อนมันเปลี่ยนสู่การคุยอันตราย
คลอดด์พาคู่หมั้นเขา ทิฟาเนียซัง ไปรอบๆเทศกาลโรงเรียน
ทิฟาเนีย คริสตัล
มันเป็นครั้งแรกที่ผมเจอทิฟาเนียซัง แต่ชื่อตระกูลของเธอโด่งดัง ผมจึงรู้เกี่ยวกับมัน
คลังสมบัติของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ —ตระกูลราชวงศ์คริสตัลผู้ปกครองประเทศแห่งทอง
ลูกสาวคนโตสุดที่มีอยู่ที่นั่นคือเจ้าหญิงทิฟาเนีย
“ใจเย็น เธอสอง” (ยูจีน)
ผมพยายามทำให้ซูมิเระกับซาร่าใจเย็น
“เธอยังใจเย็นได้ยังไงเนี่ย ยูจีน?!” (ซาร่า)
“เขามันอภัยให้ไม่ได้เลยนะ ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)
“ฉันเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง แต่…” (ยูจีน)
ความโมโหของพวกเธอยุติธรรม แต่ก็มีสถานการณ์ของคลอดด์ด้วย”
“เห็นว่านี่คือ {ครั้งแรก} ที่เขาได้เจอคู่หมั้นเขาและการจับแต่งงานถูกตัดสินไม่นานโดยบ้านเกิดของเขาด้วยตัวพวกเขาเอง คลอดด์ทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับมันไม่ได้” (ยูจีน)
นี่เป็นบางอย่างซึ่งคลอดด์เองบอกผมเมื่อกี้นี้
คู่หมั้นเขาถูกตัดสินใส่เขาและเขาไม่เคยพบมาก่อน
คนแบบนั้นมาเยือนโรงเรียนกระทันหันโดยไม่แจ้งล่วงหน้า
การที่เขาถูกบังคับให้เข้าร่วมการทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ก็เห็นว่าสำหรับนี่
มีการแจ้งอย่างเป็นทางการว่าให้สร้างความสำเร็จบางอย่างในฐานะคู่หมั้นของเข้าหญิงทิฟาเนียและนักรบของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์
ผมช่วยไม่ได้นอกเสียจากรู้สึกแย่เกี่ยวกับคลอดด์
“หืมม นั่นจริง แต่…” (ซาร่า)
“ในท้ายที่สุด คลอดด์คุงจะทำอะไร?” (ซูมิเระ)
“ไม่รู้สิ… ฉันเคยได้ยินมาว่าประเทศส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับสหพันธรัฐบลูวอเตอ์ยืมเเงินจากประเทศแห่งทองและต่อต้านพวกเขาไม่ได้” (ยูจีน)
ผมไม่รู้มากเกี่ยวกับพลเมืองของสหพันธรัฐ แต่มันนดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเหล่าชาติของสหพันธรัฐบลูวอเตอร์ดูเหมือนจะซับซ้อน
เขาน่าจะปฏิเสธมันไม่ได้ง่ายๆ
มีบรรยากาศอันยากจะอธิบายรอบๆ
ซาร่าพูดดั่งจะขจัดมันไป
“พูดถึงแล้ว ยูจีน นายว่างหลังจากนี้ ใช่มั้ย?” (ซาร่า)
ช่วงอารมณ์ซาร่าเปลี่ยนแล้วเธอห่อแขนเธอรอบแขนผม
“ใช่ ฉันว่าง” (ยูจีน)
“ถ้าอย่างนั้น ไปรอบๆเทศกาลโรงเรียนกันนะ? แค่สองเรา♡ มีบางที่ซึ่งฉันอยากไป” (ซาร่า)
“เฮ้ ซาร่าจัง แต่ฉันอยู่นี่ด้วยนะ?!” (ซูมิเระ)
“เธออยู่กับยูจีนทั้งเช้านี้แล้วซูมิเระจัง ฉันรู้เกี่ยวกับมันแล้ว ให้ตอนบ่ายฉันเหอะน่า” (ซา่า)
“น-นั่น…มันแค่นิดเดียวเท่านั้นเองถูกมั้ย ยูจีนคุง?! ฉันจะไปเที่ยวกับเธอในตอนบ่ายด้วย!” (ซูมิเระ)
“เธอมันโกหก มันไม่นิดเดียวเลยนะ” (ซา่า)
“ไม่ได้โกหกนะ! เธอบอกได้ยังไงกันเล่า?!” (ซูมิเระ)
“ฮึ่ม ดูนี่เลยนะ -อุปกรณ์แพร่ภาพในห้องสภานักเรียน ฉันน่ะดูเธอตลอดเวลาว่าเธอน่ะไปกะยูจีนคุงยังไง!” (ซาร่า)
ซูมิเระกับผมมองหน้ากันกับคำเหล่านั้น
“เอ๋? เธอดูอยู่ตลอดเลยเหรอ?” (ยูจีน)
“ซาร่าจัง…เธอเป็นพวกแอบตาม” (ซูมิเระ)
“น-นั่นไม่ใช่เลยนะ! มันแค่บังเอิญ ยูจีนคุงเพียงแต่เข้ามาในสายตาฉันเมื่อฉันกำลังตรวจดูว่าเทศกาลโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง!” (ซาร่า)
ซาร่ามองไปทางอื่น
ดูเหมือนเธอดูอยู่ตลอดเวลา
“พูดถึงแล้ว ที่ซึ่งเธออยากไปมันที่ไหนกันล่ะ?” (ยูจีน)
ผมถาม
ผมกินอาหารเที่ยงกับซูมิเระ ดังนั้นผมกำลังคิดเกี่ยวกับการไปกินอาหารเย็นกับซาร่า
“อืม~” (ซาร่า)
ซาร่าขยุกขยิก
“?”
มันเป็นที่บนรอบนอกเทศกาลโรงเรียน… ที่ซึ่งคู่รักไป ‘{พัก}’… อ๊ะ นี่มันแคเพื่อเหตุผลทางการค้นคว้าเท่านั้น โอเค๊? ฉันแค่คิดว่ามันอาจจะละเมิดศีลธรมที่นั่น ดังนั้นมันจะทำให้มั่นใจถ้านายอยู่กับฉัน ยูจีน” (ซาร่า)
ผมคิดอย่างแน่ใจว่ามันคือร้านอาหาร แต่มันไม่ใช่
“พัก?” (ยูจีน)
“ใช่ ใช่ พักธรรมดาเอง ประมาณสั้นๆแค่ 2 ชั่วโมง” (ซาร่า)
“หืมม ฉันไม่ถือที่จะไป—” (ยูจีน)
“《ม่ายยยย!!!》” (ซูมิเระ)
ซูมิเระไมให้ผมพูดเสร็จ
“เฮ้ ซูมิเระจัง! อย่ามาขวางฉันซี่!” (ซาร่า)
“นั่นมันโรงแรมแห่งรักแน่นอนเลย! ทำไมมีโรงแรมแห่งรักในเทศกาลโรงเรียนล่ะ?! นั่นมันปัญหาใหญ่นะ!” (ซูมิเะ)
“มันช่วยไม่ได้ คู่รักผู้คบกันปรากฏมาบ่อยในเทศกาลโรงเรียน ดังนั้นมันคือความพยายามจะรักษาความสงบเรียบร้อยโดยให้พวกเขาอยู่กันเป็นที่เดียวดีกว่าให้พวกเขากระจายไปทุกที่ มันเป็นความรู้ทั่วไปตั้งนานแล้วในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน” (ซาร่า)
(ฉันไม่รู้…) (ยูจีน)
“น-นั่นไม่ยุติธรรมเลย ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปด้วย!!” (ซูมิเระ)
“เอ๋? เรา…ส-สาม?” (ซาร่า)
“ไม่เหรอ?” (ซูมิเระ)
“เออ๋… ฉันจชอบมากกว่าถ้าแค่เราสองคนเท่านั้น แต่… หืมม มันช่วยไม่ได้ฉันว่า” (ซาร่)
“ได้เลย! อย่างงั้น ไปกันเถอะตอนนี้” (ซูมิเระ)
(เอ๊ะ? อะ?) (ยูจีน)
อะไรๆถูกตัดสินใจ ณ ความเร็วสายฟ้าฟาด
ตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?
“เอิ่ม…แล้วเกี่ยวกับความคิดเห็นของฉันล่ะ?” (ยูจีน)
“”…””
ดวงตาอันใหญ่และน่ารักของซูมิเระกับซาร่าจ้องมองผม
“ไม่อยากไปเหรอ ยูจีน?” (ซาร่า)
“เราไปไม่ได้เหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
“ช-ช่างมันเถอะ” (ยูจีน)
ผมยอมแพ้กับการคัดค้าน
ผู้ชายลังเลตรงนี้จะสิ้นหวัง
ณ ช่วงเวลานั้น บางคนเคาะบนประตูห้องทำงานประธานสภานักเรียนแล้วเข้ามา
“โอ้ ประธานสภาซาร่า จะออกไปข้างนอกเหรอ”
เทเรเซียของกิจการทั่วไปของสภานักเรียนปรากฏตัว
“พอดีเวลาเลย! เทเรเซียซัง ได้โปรดฟังอย่างใจเย็นนะ มีบางอย่างซึ่งฉันต้องบอกเธอเกี่ยวกับคลอดด์คุง…” (ซาร่า)
“มันโอเค ประธานซาร่า ฉันกำลังจะไปทักทายคลอดด์กับเจ้าหญิงทิฟาเนียด้วยกันกับลีโอน่า
เธอยิ้ม
รอยยิ้มเหมือนเคยของเทเรเซีย
“””…”””
ซาร่า ซูมิเระ และผมตกอยู่ในความเงียบ
“ข-เข้าใจแล้ว… ถ้าอย่างนั้นลีโอน่าจังจะไปด้วย~” (ซูมิเระะ)
ซูมิเระพูดนี่ด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
“ใช่ เพราะทั้งหมดมันคือลีโอน่าผู้บอกฉัน ฟุฟุฟุ คลอดด์นั่น เขาควรจะบอกฉันก่อนว่าเขามีคู่หมั้น ไม่คิดด้วยเหมือนกันเหรอ ประธานซาร่า?” (เทเรเซีย)
“ช-ใช่…” (ซาร่า)
ซาร่าถูกท่วมท้นโดยน้ำเสียงสงบสุขของเทเรเซีย
“อื้มถ้าอย่างนั้น ขอให้เป็นวันที่ดี ประธานซาร่า ซูมิเระซัง ยูจีนคุง” (เทเรเซีย)
เทเรเซียจากไปด้วยก้าวเท้าสง่างาาม
แต่พร้อมด้วยเจตนาฆ่าเล็ดออกจากทุกรูขุมขน
(คลอดด์ รอดนะเว้ย) (ยูจีน)
ผมเชียร์เพื่อนผมข้างในหัวใจของผม
◇ริมโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน: ย่านเริงรมย์◇
“”…””
“ย-แย่หน่อยนะ มัน {เต็ม}” (ยูจีน)
ผมพูดกับซูมิเระและซาร่าผู้เสียกำลังใจ
“อะไรกันที่มันต้องรอ 5 ชั่วโมงเนี่ย?!” (ซูมิเระ)
“ฉันไม่รู้ว่ามันจะแน่นเอี๊ยดด้วย…” (ซาร่า)
โรงเรียนแห่งรักของเทศการโรงเรียนเจริญอย่างยิ่งใหญ่ และมีแถวยาว
เวลารอนานมากและมีคู่รักอยู่เพียบผู้ทนไม่ได้ ดังนั้นมีผู้คนเยอะรรอบๆผู้ที่กำลังทำมันที่นั่นที่นี่
ผมพูดไม่ได้จริงๆว่าที่นีมีศีลธรรมดี
“ไม่ใช่มันจะดีกว่าที่จะเพิ่มจำนวนห้องเหรอ?” (ยูจีน)
“ใช่… ฉันจะนำเรื่องนี้ไปพิจารณาเวลาหน้า…” (ซาร่า)
ซาร่าตอบมาด้วยเสียงเหนื่อย
“เฮ้ ซาร่าจัง เราทำอะไรดีล่ะตอนนี้?” (ซูมิเระ)
“ฉันลงเวลาพักของฉันไว้ตอนบ่าย ดังนั้น…เดินรอบๆเทศกาลโรงเรียนเถอะ” (ซาร่า)
“ไม่หิวเหรอ? ไปดูบูทร้านอาหารกัน” (ซูมิเระ)
“ใช่ ฉันเพิ่งทานเบาๆมาตอนเช้า ดังนั้นทำแบบนั้นเถอะ” (ซา่า)
“ยูจีน ไปบริเวณบูทร้านอาหารต่างกันกับเมื่อเช้านี้เถอะ☆” (ซูมิเระ)
“ทำแบบนั้นเถอะ เราไปที่บริเวณตะวันออกมา ดังนั้นมาลองฝั่งตรงข้ามเถอะ” (ยูจีน)
เรา 3 ไปจากย่านเริงรมย์สู่บริเวณบูทร้านอาหาร
บริเวณบูทร้านอาหารเต็มไปด้วยผู้คนไม่สำคัญว่าเวลาไหน
ซูมิเระกำลังกินขนมปุยฝ้ายที่เธอซื้อด้วยกันกับซาร่า
ผมชิมคำหนึ่งด้วย แต่มันหวานมากจนผมไม่ชิมอีกคำ
ซาร่าซื้อผลไม้ทางใต้ซึ่งมีหลอดบางๆเสียบอยู
มันคือครั้งแรกที่ผมเห็นผลไม้นี้
“ว้าาา มะพร้าว!” (ซูมิเระ)
“มะพร้าว? นี่เรียกว่าขนมโคโคนะ ซูมิเระจัง” (ซาร่า)
“เข้าใจแล้ว ให้ฉันดูดคำสิ~” (ซูมิเระ)
“อะนี่ ยูจีน อยากชิมด้วยมั้ย?” (ซาร่า)
“จิบคำนึง” (ยูจีน)
นี่คือครั้งแรกที่ผมกินน้ำของผลไม้นี้ มันสดชื่นและอร่อยมากกว่าที่ผมคิด
ผมไปรอบๆเพื่อดูการแสดงของเทศกาลโรงเรียนด้วยกันกับซูมิเระและซาร่าหลังจากนั้น
เราเหนื่อยนิดหน่อย เราจึงกำลังคุยกันเกี่ยวกับการไปสักที่ซึ่งมีน้ำชา และเห็นที่ซึ่งมีผู้คนรวมกัน
มันไม่ใช่ที่ซึ่งกำลังเล่นดนตรีหรือกำลังทำการแสดง
ผมสงสัยว่ามันคืออะไรและไปดู
(…หืม?) (ยูจีน)
ภาพมหัศจรรย์แพร่ต่อหน้าผมกระทันหันน
แสงวิบวับไม่หายไปจากภาพซึ่งผมเห็น
ผีเสื้อส่องแสงจะแอบมอง ณ มุมสายตาเป็นครั้งคราว
(นี่คือ…เวทมนตร์ลวงตาถูกร่ายใส่ฉันเหรอ?!) (ยูจีน)
ในท่าทางเต็มไปด้วยทักษะจนผมไม่แม้แต่สังเกต
“! [รักษาจิต]!” (ยูจีน)
ผมรีบร่ายเวทมนตร์รักษาใส่ตัวเอง
ภาพอันผมเห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆอย่างมั่นคง
ผมมองไปรอบๆอย่างระวัง และสายตาของคนผู้รวมกันที่นี่ทั้งหมดว่างเปล่า
พวกเขายิ้มเต็มที่กับดวงตาอันว่างเปล่าของพวกเขาดั่งพวกเขากำลังมอง ‘ฝันอันสนุกสาน’
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” “ฟุฟุฟุ…” -มันคือภาพประหลาดอันผู้คนกำลังหัวเราะสู่ความว่างเปล่า
“…ว้าาา ระยิบระยับ” (ซูมิเระ)
“…ตัวฉันรู้สึกนุ่มๆฟูๆอ้ะ” (ซาร่า)
ซูมิเระกับซาร่าก็เหมือนกัน
“[รักษาจิต]” (ยูจีน)
ผมร่ายเวทมนตร์ฮีลกับทั้งสองเหมือนที่ผมทำกับตัวเอง
“ฮ่าา! หืม?” (ซูมิเระ)
“โอ้? เกิดอะไรขึ้น…?” (ซาร่า)
แสงกลับคืนสู่ดวงตาพวกเธอ
“เป็นอะไรไหม ซูมิเระ ซาร่า?” (ยูจีน)
“ม-ไม่เป็นไร ฉันรู้สึกดั่งฉันมีฝันสนุกๆ” (ซูมิเระ)
“นั่นแปลกนะ… มันดั่งฉันเห็นฝันกระทันหัน… แต่มันไม่ได้รู้สึกไม่ดีนะ” (ซาร่า)
ซูมิเระกับซาร่าเอียงหัวของพวกเธอ
ณ ทันใดนั้น ผีเสื้อส่องแสงกระพือปีกอยู่ต่อหน้าสายตาผม
ตออนนี้เมื่อผมตั้งใจดู มีผีเสื้อส่องแสงที่นั่นที่นี่
พวกมันมากกว่าร้อยตัว
(ผีเสื้อเหล่านั้น…ผีเสื้อแสงจันทราหรือ?) (ยูจีน)
มันคือมอนสเตอร์หายากจากหอคอยเซนิท
มันไม่ทำร้ายนักสำรวจ แต่มันคือมอนสเตอร์มีปัญหาซึ่งทำให้นักสำรวจสับสนด้วยเวทมนตร์ลวงตา
ผมแค่เคยเห็นของจริงครั้งสองครั้ง
อย่างน้อยมากที่สุดมันไม่ใช่มอนสเตอร์ซึ่งคุณจะเจอในโรงเรียนโดยบังเอิญ
พูดอีกอย่าง นีคือปรากฏการณ์ประดิษฐ์…
“เอ๋ ยูจีนจัง? ลาดตระเวนเหรอ? ขอบคุณสำหรับงานหนักนะ~”
เสียงอันคุ้นเคยคุยกับผม
ตัวสูงพร้อมหลังคร่อม ผมยุ่งๆ และใส่เสื้อโค้ทสีขาวล้วน
“คาร์โลเซ็นไป? มันเป็นพี่ทำเหรอ?” (ยู๗ีน)
รุ่นพี่จากชมรมสัตว์
หรือเหมือนกับ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผีเสื้อเหล่านี้คือผีเสื้อแสงจันทราคือการทำขอคาร์โลเซ็นไป ผู้ใช้แมลง
ไม่มีทางว่าคนธรรมดารวมผีเสื้อแสงจันทราเหล่านี้ด้วยกันซึ่งมันถูกพิจารณาว่หายาก
“ช่ายช่าย รีเบคก้าจังขอให้ฉฉันทำน่ะ เห็นมั้ย เธอบอกว่าให้จัดแสดงมอนสเตอร์หายากบางอย่างที่ไม่อันตรายเพื่อสร้างความบันเทิงให้แขกในเทศกาลโรงเรียน” (คาร์โล)
“แต่…ไม่ใช่ผีเสื้อแสงจันทราแย่เหรอ?” (ยูจีน)
“มันโอเค~ ฉันให้เวทมนตร์ลวงตาไว้แรงต่ำ และไม่มีความจำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับผลข้างเคียง แล้วก็ นายมีฝันที่สนุกได้” (คาร์โล)
“ผมไม่คิดว่านั่นคืออะไรที่ประธานกรรมการรีเบคก้าคิดเมื่อเธอพูดว่าให้สร้างความบันเทิงให้พวกเขานะ…” (ยูจี)
แค่เมื่อผมกำลังครุ่นคิดว่าจะอธิบายกับรุ่นพี่คนนี้เกี่ยวกับโลกภายนอกอย่างไรดี…
“เฮ้ย คาร์โล! ฉันได้ยินว่ามีการเห็นภาพหลอนหมู่กำลังเกิดขึ้น ฉันเลยมาเพื่อยืนยันมัน ถ้าอย่างนั้นมันเป็นนายทำเหรอ?!!”
บางคนปรากฏตัวด้วยเทเลพอร์ต
เอลฟ์ตัวเตี้ยพร้อมมีผมแดงเงางาม -ประธานกรรมการเทศกาลโรงเรียน รีเบคก้าซัง
“เฮ้ยานั่น รีเบคก้าจัง ความคิดดี ถูกมั้ย? ทุกคนดูเหมือนกำลังสนุก☆” (คาร์โล)
“เจ้าบ้า!!!” (รีเบคก้า)
ประธานรีเบคก้าตีคาร์โลเซ็นไปผู้มีรอยยิ้มใหญ่อยู่บนหน้าของเขา
“นั่นเพื่ออะไรกัน? รุนแรงมากเลย” (คาร์โล)
“เก็บฝูงผีเสื้อแสงจันทรานี้ไปทันทีเลยนะ! แก้เวทมนตร์ลวงตา!!” (รีบเคก้า)
“เออ๋ แต่ทกคนดูเหมือนกำลังสนุกนะ” (คาร์โล)
คาร์โลเซ็นไปดีดนิ้วแม้ว่าระหว่างบ่น และผีเสื้อแสงจันทรามากกว่าร้อยสร้างแถวหมุนวน เข้ากระเป๋าเสื้อโค้ทสีขาวของคาร์โลเซ็นไป
เขาเป็นผู้ฝึกสัตว์ที่น่าประทับใจสุดขีดไม่สำคัญว่าผมเห็นกี่ครั้ง
เวทมนตร์ลวงตาหายไปแล้วผู้คนที่รวมกันรอบๆดูเหมือนกลับไปมีสติ พวกเขาแยกย้ายกันไปอย่างเหม่อลอย
“เฮ้ คาร์โล ไม่มีมอนสเตอร์หายากไม่มีภัยที่ไม่ใช่ผีเสื้อแสงจันทราเหรอ?” (รีเบคก้า)
“แน่นอนว่ามี แล้วถ้านี่ล่ะ? พวกมันถูกเรียกว่าแมลงระฆังวัญญาณและทำให้เธอได้ยินเสียงหลอนสนุกๆ” (คาร์โล)
“ฉันบอกให้นายหยุดนั่น!!” (รีเบคก้า)
ประธานซาร่าปล่อยลูกเตะข้างใส่คาร์โลเซ็นไป
“เฮ้ ยูจีน คนนั้นคือบางคนจากชมรมสัตว์ ถูกมั้ย?” (ซาร่า)
“ใช่ ชื่อพี่เขาคือคาร์โลเซ็นไป เขาน่าจะเป็นหมายเลขหนึ่งของผู้ใช้แมลงในโรงเรียน” (ยูจีน)
“ฉันอยากจะให้เขาเข้าพบเพราะเขาคือผู้ก่อให้เกิดการเห็นภาพหลอนหมู่ แต่…ปลอยมันให้ประธานรีเคก้าที่นี่เถอะ” (ซาร่า)
“นั่นไม่เป็นไรเหรอ?” (ยูจีน)
“เพราะทั้งหมดสมาชิกของชมรมสัตว์ทั้งหมดคือคนประหลาด มันเหมือนแค่พวกเขาไม่ฟังเหตุผล…” (ซาร่า)
“จริงๆเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)
“ช่างหยาบคาย แต่ยังไงซะ มันจริงนะ” (ยูจีน)
แต่คาร์โลเซ็นไปไม่มีเจตนาร้าย
นี่แค่วิธีคิดของเขาไม่เหมือนคนธรรมดา
พูดถึงแล้ว รีเบคก้าเซ็นไปกับคาร์โลเซ็นไปเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันในแผนกผู้กล้าในตำนาน
รุ่นพี่ของซาร่า
แค่เมื่ผมกำลังคิดเกี่ยวกับการไปจากที่นี่
“เฮ้ย ยูจีนจัง” (คาร์โล)
ผมถูกคุยด้วย
“มีอะไรเหรอ?” (ยูจีน)
“ฉันได้ยินมาจากครูใหญ่; นายสำรวจหอคอยเซนิทอยู่ ใช่มั้ย?” (คาร์โล)
“ใช่ แต่ไม่มีอะไรแปลกเลย” (ยูจีน)
“ฉันได้ถูกขอบางอย่างคล้ายกันมาจากครู ดังนั้นฉันก็สำรวจมันนิดหน่อยด้วย” (คาร์โล)
คาร์โลเซ็นไปหยุดชั่วคราวตรงนี้
“…มันเป็นไปได้มากที่สุดว่ายังเป็นแค่ลางร้าย แมลงอ่อนแอย้ายถิ่นฐานพร้อมกันเยอะ มันเป็นบทนำของมอนสเตอร์แตกตื่น” (คาร์โล)
“”””?!””””
มันไม่ใช่แค่ผมเท่านั้น; รีเบคก้า ซาร่า แล้วก็ซูมิเระสั่นไหวๆกับนี่
“จริงเหรอ คาร์โลเซ็นไป?” (ยูจีน)
“หืมม…ไม่แน่ใจ เพราะทั้งหมดปรกติแล้วสัญชาตญาณฉันจะผิด” (คาร์โล)
“ถ้าอย่างนั้นมัผิดบ่อยครั้ง!” (รีเบคก้า)
ประธานรีเบคก้าตอบโต้
แต่เธอยังดูเกร็งๆ
“ยังไงซะ ฉันคิดว่ามันจะไม่เป็นไรไปสักพักนึง ฉันสงสัยว่ามันจะไม่เกิดขึ้นในเทศกาลโรงเรียน” (คาร์โล)
“การคาดเดาของพี่ปรกติจะผิด ถูกมั้ย คาร์โลเซ็นไป?” (ยูจีน)
“อ่ะฮ่าฮ่า!” (คาร์โล่)
เขาหัวเราะใส่มัน
มันจริงๆหรือ?
(ไปสำรวจดันเจี้ยนสุดท้ายอีกทีหนึ่งเมื่อฉันมีเวลาเถอะ) (ยูจีน)
มาเก็บนั่นไว้ในใจเถอะ
ผมไปรอบๆเทศกาลโรงเรียนด้วยกับซูมิเระและซาร่าหลังจากนั้น
เรากินอาหารเย็นกันที่บาร์นั่งนอกร้านอันสร้างสำหรับเทศกาลโรงเรียน
ซูมิเระอยู่ห้องผมที่หอตอนกลางคืน แล้วซาร่าพูดว่าเธอจะอยู่ด้วยเหมือนกัน
ไม่มีที่สำหรับให้ 3 คนนอน ดังนั้นเราคิดว่าทำอะไรดี แล้วซูมิเระเสนอให้เข้าร่วมกับสมาชิกชมรมศิลปะการต่อสู้ในการตั้งแคมป์ของพวกเขา
เรานอนในเต็นท์สำรวจ
แต่มันดูเหมือนสมาชิกของชมรมศิลปะการต่อสู้จัดปาร์ตี้กันทั้งคืน ผมเลยจบที่การถูกชวนไปโดยสมาชิกชายและปาร์ตี้กับพวกเขาจนถึงเช้า
ห็นว่าพวกเขาจะทำการแสดงผลงานสำหรับวันที่ 3 โดยแทบไม่ได้นอน
ช่วงเป็นกลุ่มคนที่อดทน
◇วันที่ 3 ของเทศกาลโรงเรียน◇
“มันอยู่ที่นี่แล้ว” (ซาร่า)
ผมมองดูท้องฟ้ากับเสียงของซาร่า)
นี่คือสถานีสำหรับเรือบินของเมืองดันเจี้ยน
มันไม่เหมือนว่าผมมีธุระที่นี่ แต่ซูมิเระกับผมมาด้วยกันพร้อมซาร่า
เรือบินลอยในท้องฟ้ามีท้องสีขาวเหมือนก้อนเมฆกับเครื่องหมายธนูสีเขียวเขียนอยู่บนมัน
มันคือเรือบินของสหภาพศักดิ์สิทธิ์
ผมเห็นรูปปั้นของเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะบนเรือบินที่โดดเด่นส่วยงามกว่าที่เหลือ
สตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะต้องอยู่ในหนึ่งนั้น
“สตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะมาถึงจากคาลเดียแล้ว!”
เสียงดังส่งออกมา
“ถ้าอย่างนั้นตออนนี้ ฉันจะไปทักทายสตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะ เธออาจจะขอให้ฉันแนะนำตัวเธอด้วย ยูจีน ดังนั้นได้โปรดช่วยฉันในเวลานั้นนะ โอเคมั้ย?” (ซาร่า)
ซาร่าเดินออกไปสู่เรือบินของสหภาพศักดิ์สิทธิ์หลังจากพูดนี่
พูดถึงแล้ว เห็นว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้มาไม่ใช่โอเรียนน์ซามะ
ผมไม่เก่งกับการรับมือกับเธอ ดังนั้นมันโล่งใจว่ามันเป็นคนอื่น
ไม่ เห็นว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ทุกคนแปลก มันจึงอาจเป็นเหมือนกัน
“เฮ้ ยูจีนคุง ไม่ใช่นั่นเรือบินของอาณาจักรเหรอ?” (ซูมิเระ)
มีกลุ่มของเรือบินสีแดง ณ ทิศทางซึ่งซูมิเระชี้ไป
เครื่องหมายของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์กับลังแสดงตัวตนของมันข้างหน้า
พูดถึงแล้ว ใครมา?
ผมเฝ้าสังเกตคนผู้ลงมาจากกเรือบิน สงสัยเกี่ยวกับมัน
มีชุดบันไดสำหรับเรือบินที่ลงจอดและผู้หญิงชั้นสู่งพร้อมเสื้อผ้าหรูหราลงมา
ผู้หญิงคนนั้นมองไปรอบๆแล้วมาทางนี้พร้อมยิ้มใหญ่หลังจากเห็นผม
ผมรีบคุกเข่าและทักทายเธอ
“นายกรัฐมนตรีแคทเธอรีน ยินดีต้อนรับสู้โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนครับ” (ยูจีน)
“มันเป็นไม่กี่วัน ยูจีน ซานตาฟิลด์คุง” (แคทเธอรีน)
แคทเธอรีนซามะยิ้ม
ดูเหมือนบุคคลสำคัญที่สุดของอาณาจักรคือนายกรัฐมนตรี
เจ้าหญิงจากสหพันธรัฐบลูวอเตอร์
สตรีศักดิ์สิทธิ์จากสหภาพศักดิ์สิทธิ์
นายกรัฐมนตรีจากอาณาจักร
คุณพูดได้ว่ามีสมดุล?
ผมบอกไม่ได้จริงเพราะผมไม่ฉลาดขนาดนั้นในเรื่องการเมือง
ผมมองหน้านายกรัฐมนตรีและเธอดูเหมือนทำสีหน้าซับซ้อน
“แต่ดั้งเดิมแล้วฉันไม่ใช่คนถูกแต่งตั้งให้มาที่นี่นะ…” (แคทเธอรีน)
“จริงๆเหรอครับ?” (ยูจีน)
ใช่ มันสมควรเป็นเจ้าชายองค์ที่ 1 แอสตัน” (แคทเธอรีน)
ถ้าอย่างนั้นแผนเปลี่ยน
บางอย่างเกิดขึ้นหรือ?
แต่คำถามนั้นถูกตอบไม่นานหลังจากนั้น
*ต่ะต่ะต่ะ!*
เสียงของการก้าวเท้าเข้าหา
ผมบลอนด์ส่องสว่างดั่งแสงตะวัน
ดวงตาสีฟ้าดุจทะเลแห่งฤดูร้อน
เครื่องแบบทหารสีแดงและแจ็คเก็ตสีดำคือเครื่องแบบของกองทัพจักรวรรดิ
อะไรซึ่งส่องสว่าง ณ หน้าอกเธอคือเครื่องหมายของตระกูจักรวรรดิแกรนด์แฟลร์
พูดอีกอย่าง ข้อพิสูจน์ของราชวงศ์
มันหายถึงเธอคือเจ้าหญิงของอาณาจักร แต่กำลังวิ่งเต็มความเร็วโดยไม่มีร่องรอยขอองท่าทางสง่างามอยู่เลย…
“ยูจี้!!”
“อ-ไอริ?” (ยูจีน)
หนึ่งผู้กระโดดสู่อ้อมอกผมคือผู้จะครองบัลลังก์ของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์์ เพื่อนวัยเด็กของผมไอริ
■ตอบความคิดเห็น:
>คลอดด์มันดูเหมือนนี่จบแล้วสำหรับนาย
>ยูจีนน่าจะหยิบชิ้นกระดูกของนาย
-คลอดด์คุงได้ต้อนรับวันที่ 3 มั้ย?
■ความคิดเห็นขอผู้แต่ง:
ผมดื่มมากไประหว่างหยุดเทศกาลบง
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
