CHESS:พลิกกระดานเทพ – ตอนที่ 6

“อากิ:เฮือกกก นี้ฉันสลบไปหรอ”

<ราเฟล:ใช่นายสลบเพราะเสียเลือดเยอะไปนะสิ>

“อากิ:ฉันสลบเพราะเสียเลือดสิน่ะ แล้วฉันหลับไปนานแค่ไหน”

[อลิส:ไม่นานค่ะ ประมาณ 5 ชั่วโมงคะ ตอนนี้น่าจะบายแล้วคะ]

อืม ผมไม่ได้หลับนานขนาดนั้นสินะ แต่ว่าตอนนี้ผมหิวสุดๆเลย ต้องออกไปหาไรกินหน่อยละ ผมที่คิดได้ดังนั้นจึงออกมาจากเต็นท์และไปโรงอาหาร แต่เมื่อเดินมาได้สักพักผมก็คิดได้ว่า

“อากิ:แล้วโรงอาหารมันอยู่ไหนวะ”

<ราเฟล:?… ฉันก็นึกว่านายเดินออกมาเพราะรู้ทางซะอีก>

“อากิ:ขอโทษได้ไหมละ”

[อลิส:งั้นถามคนแถวนี้ดูไหมคะ]

“อากิ:ความคิดดีมาก อลิส”

[อลิส:☺️]

เดี่ยวนี้ทั้ง 2 คนนี้รู้จักใช้สติ๊กเกอร์ด้วยแฮะดูมีสีสันดี แต่จากที่อลิสแนะนำไปเมื่อกี้จะไปถามใครดีนะ ผมกวาดสายตาไปรอบๆจนเจอ เข้ากับคริสที่กำลังเดินอยู่ ผมก็เดินเข้าไปหาเค้าและเรียกทันที

“อากิ:คริส เฮ้คริส”

แล้วคริสก็หันตามเสียงและมาเจอผม

“คริส:ว่าไงอากิ มีอะไรให้ช่วยหรอ”

“อากิ:ช่วยบอกทางไปโรงอาหารหน่อยสิ ตอนนี้ฉันหิวสุดๆเลยละ”

“คริส:ฉันพึงฝึกเสร็จละกำลังจะไปพอดีไปด้วยกันสิ”

“อากิ:โอเค งั้นนายนำเลย”

และผมก็เดินตามคริสมา แต่ละหว่างทางเค้าก็ถามอะไรนิดหน่อยกับผม

“คริส:นายสุดมากเลยนะตอนประลองกับกับตันโจเชฟ”

“อากิ:ไม่ขนาดนั้นหรอก เพราะฉันจะเกือบแพ้แล้ว ถ้าเค้ายือไว้อีกหน่อยฉันก็สลบเพราะเสียเลือดละ”

“คริส:นายก็สุดยอดอยู่ดีเพราะสุดท้ายนายก็ชนะมาได้ และโดยเฉพาะตอนนายกระโดดขึ้นกลางอากาศและหมุนดาบใหญ่ลงมาฟาดนะ มันโคตรของโคตรเท่เลย”

คริสเค้าพูดด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กเลย ผมคงไม่บอกว่าผมใช่ยาชาใส่โจเชฟละกัน ปล่อยให้เป็นแบบนี้น่าจะดีละ

“อากิ:งั้นหรอ นายชอบท่านั้นเลยหรอ”

“คริส:ชอบมากๆเลยละ ถ้าฉันไม่ได้เลือกแทงละเลือกดาบละก็ ฉันคงไปเล่นดาบใหญ่ตามนายแน่ๆ”

“อากิ:ท่านายจะทำแบบนั้นต้องมีค่าความแข็งแกร่งถึง 20 ขึ้นเลยนะถึงจะหมุนได้แบบนั้นได้”

“คริส:หะ นายบอกว่ายะ 20 งั้นหรอ ตอนนี้ฉันแค่ 9 เองนะถ้าจะทำแบบนั้นต้องใช่อีก 11 พอยเลยต้องอีกกี่เวลนะ”

“อากิ:3-4 เลเวลนะ”

“คริส:?”

ตอนนี้ผมอยากขำหน้าเค้าสุดๆเลยละ เพราะว่าหน้าเค้าตอนนี้เหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันโลกแตกเลย แต่ผมก็ต้องอดไว้และหาทางอื่นให้เค้าเพราะผมเป็นคนดับฝันเค้า

*”อากิ:อลิส ราเฟลมีความคิดดีๆไหมในเรื่องให้กำลังใจคริสนะ”*

*””*ปล.จากผู้แต่งแบบนี้แปลว่ากระซิบนะคัฟ

<ราเฟล:เป็นคนดับฝันเค้าแท้ๆ เห้อ?>

[อลิส:งั้นแนะนำการใช้สกิลชาร์จของเค้าไหมคะ]

*”อากิ:ใช้แล้วเราแนะนำสิ่งที่เค้ามีอยู่ได้ ว่ามาเลยอลิส”*

[อลิส:ในตอนที่พุ้งชาร์จเข้าไปเปลี่ยนจากการเอาโล่กระแทกเป็นง้างดาบไว้รอและเมื่อเข้าใกล้พอประมาณก็เหวี่ยงดาบไปใส่ศัตรู เพื่อสร้างเดเมจอย่างรุนแรงคะ]

อืม ใช่แรงพุ้งมาเสริมกำลังฟันสิน่ะพอเข้าใจได้ งั้นบอกคริสเลยละกัน ผมเดินไปกอดคอคริสและบอกเค้า

“อากิ:ถึงนายจะใช้ท่านั้นไม่ได้ แต่ฉันแนะนำสิ่งที่นายมีให้ดีได้นะ”

“คริส:สิ่งที่ฉันมีอยู่แล้ว มันคืออะไรหรอ”

“อากิ:สกิลชาร์จของนายไง”

“คริส:ชาร์จ? ไอสกิลเอาโล่ตบศัตรูนะหรอ”

“อากิ:No No  ทำไมนายถึงคิดว่าแค่ใช่ได้แต่โล่ได้ละ นี้ไม่ใช่เกมนะมันไม่ได้บังคับให้นายใช่แต่โล่ตบตอนพุ่งชาร์จไปนิ”

คริสทำหน้าครุ่มคิดอย่างหนัก และเหมือนเค้าจ่ะคิดได้

“คริส:ถ้าเราไม่ใช่โล่ตบ ก็ใช่ดะ”

“อากิ:ดาบฟันแทน”

“คริส:ใช่ๆ ทำไมฉันก่อนหน้านี้ไม่คิดที่จะลองเลยละ ขอบคุณนะอากิ ฉันได้เปิดมุมมองใหม่ๆเพราะนายเลย”

“อากิ:ไม่เป็นไรเรื่องเล็กๆน่า แล้วเราใกล้ถึงโรงอาหารยังละ”

“คริส:ใช่ๆ นี้ถึงแล้วโรงอาหาร”

ทีที่คริสพาผมมาคือ อาคารของหัวหน้าแคลน

“อากิ:อากินี้มันอาคารหัวหน้าแคลนไม่ใช่หรอ”

“คริส:ไม่ๆ โรงอาหารอยู่หลังอาคารกลางนี้ต่างหากละตามมา ละไปกินกันเถอะ”

เหมือนอาคารนี้จะเรียกอาคารกลางสิน่ะต้องจำไว้หน่อยละ

พอผมและคริสเดินอ้อมมาเเละเจอที่แจกจ่ายอาหาร ที่นี้มันคนเยอะสุดๆเลยละ แต่เหมือนที่นี้จะเป็นโต๊ะให้นั้งและรอจนมีคนยกอาหารมาให้การทำแบบนี้ มันรู้สึกแปลกๆแฮะ ปกติเราต้องไปเข้าแถวและรอไม่ใช่หรอ ในตอนที่ผมกำลังยืนคิดอยู่ก็ได้ยินเสียงเรียกของลีน่า

“ลีน่า:ทางนี้อากิ ทางนี้”

ผมหันตามเสียงไปและเห็นเมิ่งซินกับลีน่านั้งอยู่ ผมที่เห็นอย่างนั้นก็เดินไปหา 2 คนนั้นแต่เหมือนคริสจะไม่ตามไปผมเลยเรียกเค้ามาด้วย

“อากิ:ตามมาสิ นั้นคนรู้จักฉันเอง”

“คริส:ดะ ได้เลย”

ละผมก็เดินมาถึงโต๊ะของพวกเธอและทักท้ายนิดหน่อย

“อากิ:ว่าไงสาวงามทั้ง 2 พอมีที่เหลือพอให้นั้งไหม”

“เมิ่งซิน:ไม่เจอกันแค่วันเดียวปากหวานเลยนะ มาสินายมานั้งข้างฉันสิ ส่วนอีกคน…”

“อากิ:อ้อ ลืมแนะนำนี้เพื่อนใหม่ฉันชื่อ คริสเจอตอนลองอาวุธนะ”

“ลีน่า:สุดยอดเลยมาไม่กี่วันก็หาเพื่อนได้แล้ว และก็เพื่อนอากิก็เหมือนเพื่อนฉันมานั้งข้างๆฉันสิ”

ตอนนี้พวกเราก็ได้ที่นั่งแล้ว ผมนั้งกับเมิ่งซิน คริสนั้งกับลีน่า แต่คริสตอนนี้ดูเขินสุดๆเลยละ น่าจะไม่เก่งเรื่องผู้หญิงสินะ

“เมิ่งซิน:ฉันเห็นตอนนายสู้กับโจเชฟแล้วละ แข็งแกร่งมากๆเลยนะ”

“อากิ:ไม่ขนาดนั้นหรอก”

“เมิ่งซิน:งั้นหรอ แต่ฉันชอบคนมีอนาคตไกลแบบนายนะ เย็นนี้สนไปจิบเหล้าด้วยกันซักหน่อยไหม”

ผมที่โดนคำถามแบบนี้ มาแบบไม่ได้ตั้งตัวก็เกรงเหมือนกัน ไม่รู้จะตอบไปดีไหม แต่ในตอนที่ผมกำลังเงียบอยู่ ลีน่าก็พูดแซกขึ้นมา

“ลีน่า:โถ่พี่ เอาอีกแล้วนะเจอผู้ชายถูกใจไม่ได้เลย”

“เมิ่งซิน:ไม่ๆพี่หรอกเค้าเล่นเฉยๆนะ”

“ลีน่า:คนก่อนนี้ก็พูดแบบเนี่ยแหละ”

*”เมิ่งซิน:ถ้านายสนเย็นนี้ เจอกันหน้าโรงตีเหล็กนะ?”*

ผมที่ได้ยินเธอกระซิบบอกมาแบบนี้ เธอคงไม่ได้เล่นแล้วละถ้าไม่ไปคงเสียชื่อ ชายชาตรี แน่ๆ ในตอนที่ผมกำลังคิดอยู่คนยกอาหารก็เอาอาหารมาเสิร์ฟ สิ่งที่เสิร์ฟคือ ซุปเนื้ออะไรสักอย่าง

“ลีน่า:อา อาหารมาแล้วฉันขอกินก่อนนะ อืมมม~~~ อาหารฝีมือคุณป้านี้อร่อยจริงๆ”

“เมิ่งซิน:อืมมม แบบนี้ละถึงเรียกอาหาร”

และคริสที่ตั้งใจซดแบบไม่สนใคร ดูเหมือนซุบนี้จะอร่อยนะผมขอซิมหน่อย ผมเอาช้อนไม้ตักน้ำซุปและเนื้อ 1 ชิ้นขึ้นมาและเอาเข้าปาก รสที่สัมผัสได้คือน้ำซุปที่ตุนมาอย่างดีและรสของเกลือที่พอดีกับเนื้อที่นุ้มมากๆ ผมรีบซดซุปที่เหลือจนหมด และขอบคุณป้าคนที่ทำอาหารอร่อยๆมาให้กิน ในขณะที่ผมกำลังอิ่มเอมใจอยู่อลิสก็แจ้งเตือนบ้างอย่างกับผม

[อลิส:ท่านได้รับประท่านเนื้อก็อบลินที่ปรุงอย่างพิถีพิถัน และดูดซับมานามาได้ 30 เพราะถูกปรุงอย่างดีได้รับมานาเพิ่มอีก 5]

เออ เนื้อก็อบลินไอตัวเขียวหน้าหน้าเกียดนะๆ ผมที่คิดได้แบบนั้นก็แหยงหน่อยๆ แต่ก็ปล่อยผ่านไปเพราะมันอร่อยและให้ค่ามานาเยอะ ผมที่กำลังคิดให้มันไปในแง่ดีอยู่ ราเวียก็เดินเข้ามาหาพวกผม

“ราเวีย:ท่านอากิคะ ท่านมาร์คเชิญไปหาคะ”

“อากิ:ได้เลย แต่ผมบอกลาเพื่อนๆก่อนนะ ฉันไปก่อนนะ”

“ลีน่า:โชคดีนะ”

“คริส:ไปดีมาดีละ”

และสุดท้ายเมิ่งซิน เธอไม่ได้พูดอะไรแต่ยิ้มอ่อนและโบกมือให้ผมเบาๆ เมื่อผมบอกลาเพื่อนเสร็จแล้วก็เดินตามราเวียไปอาคารกลาง แต่จะว่าก็ว่าเถอะมันไม่ได้ไกลหรอก แค่เดิมอ้อมมาก็ถึงละ ลาเหมือนจะไปตายเลยเมื่อกี้เวอร์จริงๆ ละผมก็เดินตามราเวียจนเข้าไปข้างในมันเหมือนวันแรกที่มาเลย ราเวียเดินไปหลังมาร์ค และมาร์คที่นั้งที่นั้งอยู่ที่เดิมและผมคงต้องไปนั่งที่เดิมสินะ ผมเดินไปนั้งที่เดิม ทันทีที่ผมนั้งลงมาร์คก็เป็นฝ่ายพูดก่อนเหมือนเดิม

“มาร์ค:ฉันเห็นความสามารถนายแล้วละ นายเก่งมากๆ เก่งเกินความคาดหมายของฉันเลย”

“อากิ:ขอบคุณครับ”

“มาร์ค:และฉันประชุมกับหัวหน้าหน่วยอื่นๆแล้ว และตัดสินใจได้ว่าจะก่อตั้งหน่วยใหม่ขึ้นมาละให้นายเป็นหัวหน้าหนวย นายต้องคิดชื่อด้วยถ้าได้ละมาบอกฉันละ ฉันจะประกาศรับคนให้นาย”

“อากิ:ผมคิดได้แล้วเอา แอรีส นะ”

“มาร์ค:แอรีส เทพแห่งสงครามของ กรีก ผู้ใช้อาวุธได้มากมายเข้ากับนายดีนิ งั้นพรุ้งนี้เดี่ยวติดประกาศให้เตรียมขัดคนด้วยละ”

“อากิ:ครับผม”

“มาร์ค:งั้นก็หมดแค่นี้ละ นายไปได้เลย”

และผมก็ลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกไปมาร์คก็ได้พูดทิ้งท้ายกับผมว่า

“มาร์ค:ถ้านายช่วย เมิ่งซินได้ละก็ ได้โปรดช่วยเธอด้วยนะถือว่าเป็นคำขอเล็กๆจากฉันละกัน”

*<ราเฟล:… น่าสนใจดีนิ>*

*”อากิ:เมื่อกี้พูดอะไรหรอราเฟล”*

<ราเฟล:ไม่มีอะไรจ้ะ>

ละผมก็เดินออกมาด้วยความงง เพราะจะให้ผมไปช่วยอะไร เมิ่งซิน แบบเธอก็ดูแข็งแรงดีนิมีอะไรให้ต้องช่วยด้วยหรอ ผมที่ไม่เข้าใจที่มาร์คบอกและเลิกสงสัย ละไปฝึกที่สนามประลองดีกว่า ตัดมาตอนผมฝึกเสร็จ

“อากิ:ตอนนี้น่าจะประมาณเย็นๆ แล้วลองไปดูเมิ่งซินดีกว่า”

ผมเดินไปที่หน้าโรงตีเหล็กดูเพื่อเมิ่งซินเธอมาจริงๆ พอผมไปถึงเธอรออยู่จริงๆด้วย เธอเอาจริงหรือนี้เอาไงเอากันวะ จะปอดแหกตอนนี้ไม่ได้นะโว้ยยย ผมที่คิดอยู่แปปหนึ่งก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอละพูดทักท้ายเธอ

“อากิ:ว่าไงเมิ่งซิน มาจริงๆด้วยสินะ”

“เมิ่งซิน:แน่นอนอยู่แล้ว เพราะฉันเป็นคนบอกนิ ฉันเตรียมเหล้ามาแล้วไปกินเต็นท์นายกันเถอะ”

“อากิ:เดี่ยวสิ ทำเป็นเต็นท์ฉันละ”

“เมิ่งซิน:หรือนายไม่กล้าละ”

หืมมม~~~ ผมที่โดนท้าทายแบบนี้จะยอมเหลือครับ อย่างนี้ต้องไปให้สุด

“อากิ:เมื่อกี้ว่าใครไม่กล้า พูดแบบนี้ไปกันเลยดีกว่า”

ผมและเมิ่งซินมาถึงที่เต็นท์ผม ก็พากันดื่มกินกันจนได้ที่

“เมิ่งซิน:นายว่าฉันสวยไหม”

“อากิ:เอออ~~”

“เมิ่งซิน:ฉันไม่สวยสำหรับนายหรอ”

“อากิ:ไม่ๆ เธอสวยมากๆเลย อย่างกับหลุดมาจากหนังสือเลยละ”

“เมิ่งซิน:งั้นคืนนี้นอนเป็นเพื่อนฉันได้ไหม”

“อากิ:ฉันว่าเธอเมาเกินไปแล้วละ เดี่ยวฉันพาเธอไปนอนเอง”

ละผมก็ลุกอุ้มเธอขึ้นไปไว้บนเตียงของผมละ เดินออกมาจะนอนพื้นแต่เมิ่งซินก็เรียกผม

“เมิ่งซิน:เน้ นายจะให้ฉันรอนานไหมหรือนาย ไ ม่ ช อ บ ผู้ ห ญิ ง”

ผมหันกลับไปและเห็นเมิ่งซินที่แก้ผ้า ยั่วยวนและท้าท้ายผมอยู่ ถ้าโดนขนาดนี้ยังไปนอนอยู่คงไม่ใช่ผู้ชายแล้วละ และผมก็เดินไปหาเธอ

“อากิ:อย่าหาว่าฉันไม่ปราณีละกัน”

และผมก็ขึ้นเตียงไปและเล่นกับเธอหลายยก จนผมเหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนผิดปกติเลยละเหมือนจะใจขาดเลย

“อากิ:พอแล้ว ฉันยอมเธอละ เธอชนะฉันไม่ไหวละ”

และผมก็หลับตาลงว่าจะนอนหลับผมก็ได้ยินเสียงเมิ่งซินพูด

“เมิ่งซิน:ฉันขอโทษที่หลอกดูด มานาและHPของนายนะ ฉันขอโทษจริงๆ”

เสียงเธอในตอนนี้กำลังร้องไห้และขอโทษผมอย่างจริงจัง ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำให้เธอต้องมาดูดมานาและHPของผม แต่ตอนนี้ผมรู้สึกถึงความรู้สึกผิดของเธอแล้ว ในระหว่างที่ผมเนียบหลับอยู่เธอก็ได้พูดทิ้งท้ายไว้และจากไป

“เมิ่งซิน:ฉันไม่อยากกลายเป็นมอนสเตอร์ ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ขอโทษนะไว้ถ้ามีโอกาสจริงๆฉันจะตอบแทนจนสุดหัวใจเลย”

และเธอก็มาจุบ ที่หน้าผากของผมและใส่เสื้อผ้าละออกไป ผมที่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเลยถามอลิส

“อากิ:อลิสที่เมิ่งซินพูดว่าดูด มานาและHPของฉัน เธอดูดไปตอนไหน”

[อลิส:เธอดูดไปตอนที่มีเซ็กซ์คะ]

<ราเฟล:นายไม่สงสัยหรอว่าทำไม มีอะไรกับเธอคนนั้นละเหนื่อยเกือบตายแบบนั้น>

ใช่ตอนผมมีอะไรกับเธอผมรู้สึก เหนื่อยมากๆเหมือนใจจะขาดเลย แต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าทำไมเธอถึงต้องมาดูดมานาและHP อ้อ! ใช่สิฉันถามราเฟลได้เธอเคยบอกว่ารู้ทุกอย่างนิ

“อากิ:เธอบอกว่าเธอรู้ทุกอย่างนี้ บอกฉันหน่อยสิ”

“ราเฟล:ได้สิ เออจะว่ายังไงดี เธอคนนั้นนะกำลังอยู่ในช่วงกำลังเปลี่ยนเผ่าพันธุ์ละมั้ง”

“อากิ:เปลี่ยนเผ่าพันธุ์? ขอรายละเอียดด้วย”

<ราเฟล:น่าจะช่วง 1 เดือนก่อนเธอคนนั้น ไม่สิเมิ่งซินเธอน่าจะได้เจอม้วนเปลี่ยนเผ่าพันธุ์แบบสุ้มนะ และเธอใช้มันและสุ้มไปได้เผ่าพันธุ์ ซักคิวบัส เผ่าพันธุ์นี้มี 2 ทางเลือกคือ 1 รับพลังงานไม่เพียงพอและอาละไล่ดูดมานาไปทั่วแบบมอนสเตอร์ไรความคิด 2 รับพลังงานอย่างสม่ำเสมอแต่ทุกครั้งที่รับจะต้องมากขึ้นเรื่อยๆแต่ถ้าชายคนที่เธอดูดไม่แข็งแกร่งพอเธอก็จะดูดจนตาย และถ้าไม่มากพอก็จะอาละวาด แต่ถ้าเพียงพอเธอจะเปลี่ยนเผ่าพันธุ์อย่างสมบูรณ์และมีสติครบถ้วน ว่าง่ายๆถ้าไม่อยากกลายเป็นมอนสเตอร์ไรความคิดก็ต้องหาเซ็กส์เรื่อยๆนั้นละ ชีวิตแบบนี้มันคือวงจรอุบาทและนรกดีๆสำผู้หญิงเลย>

อ่า ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงต้องร้องไห้และขอโทษผมขนาดนั้น เธอ……  ผมที่นั่งคิดสักพักก็ใส่เสื้อผ้าและวิ่งออกจากเต็นท์ไป เพื่อตามหาเมิ่งซิน ถึงผมจะรู้จักเธอได้ไม่กี้วันและไม่ได้สนิทกับเธอขนาดนั้น แต่ผมปล่อยผู้หญิงที่กำลังทรมานไปไม่ได้หรอกนะ ผมวิ่งมาพอควรจนเจอเธอ เธอกำลังเดินกลับเต็นท์ตังเอง ผมเดินเข้าไปจับมือเธอและเดินไปที่ลับตาคน

“เมิ่งซิน:อะไรหรอทำไมต้องดึงมือฉันไปที่คนน้อ……”

เธอเงียบไปแบบดือๆ เหมือนเธอจะพอเดาได้แล้วว่าผมรู้แล้ว ผมพาเธอมาถึงที่ลับตาคน

“เมิ่งซิน:นายรู้แล้วสินะ….. จะทำอะไรก็เชิญเลยฉันไม่โกรธหรอกนะ”

ผมเดินเข้าไปหาเธอ เธอหลับตาเหมือนพร้อมที่จะโดน แต่พอผมเข้าไปใกล้เธอผมก็กอดเธอและลูบหัวเธอและพูดเบาๆว่า

“อากิ:ชูววว ไม่เป็นไรนะ ฉันจะช่วยเธอเอง เธอไม่ต้องกลัวที่จะกลายเป็นมอนสเตอร์หลอกนะ มีอะไรบอกฉันมาเลยฉันจะช่วยเธอ”

เธอที่ได้ยินผมพูดก็กอดผมกลับแบบแน่นมากๆ และเธอก็เริ่มละบายความในใจ

“เมิ่งซิน:ตั้งแต่ฉันได้ไอเผ่าพันธุ์บ้าๆนี้มา ฉันนอนกับผู้ชายไปทั่วทำตัวอย่างกับกระหรี่ ฉันโดนว่าต่างๆนาๆแต่ฉันก็ทนเพราะไม่อยากเป็นมอนสเตอร์”

“อากิ:ฉันรู้ มันเหมือนนรกเลยใช่ไหมละ ร้องมาให้หมดเลยฉันจะรับฟังและจะฉันจะช่วยเธอเอง เธอไม่ต้องกลายเป็นเป็นมอนสเตอร์หรอกนะ”

“เมิ่งซิน:อือออ~~ ทำไม ทำไมฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้ละ ฉันแค่อยากมีชีวิตรอดจากที่นี้ แล้วทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย อือออ”

ผมยืนกอดเธอและให้เธอระบายทุกอย่างออกมา เธอร้องไห้และเศร้ากับสิ่งที่ตัวเองต้องเจอมา เธอระบายมาหมดทุกสิ่งจนสลบไป ผมอุ้มเธอขึ้นมาและจะพาเธอไปนอน ตอนนี้ผมออกมาจากที่คนน้อยผมก็เจอกับ มาร์คและราเวียที่รออยู่

“มาร์ค:ขอบคุณที่เลือกจะช่วยเธอ เธอตกอยู่ในนรกมานานแล้ว ขอบคุณ”

เค้าและราเวียและก้มโขงตัวลงและขอบคุณผม ผมเลยบอกไปว่า

“อากิ:ผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก ผมก็แค่ผู้ชายที่ฉวยโอกาสในตอนที่เธออ่อนแอ่ให้ถึงที่สุดเท่านั้น”

และผมก็เดินกลับเต็นท์ผมและพาเมิ่งซินไปนอน

        ข้อมูลตอนท้ายเรื่อง

    วันนี้ขอเสนอ ซักคิวบัส

ซักคิวบัส เป็นเผ่าพันธุ์ที่ต้องพึ่งพาเพศผู้อย่างมาก โดยเฉพาะตอนกำลังเปลี่ยนเผ่าพันธุ์ ในช่วงนี้ละทำให้เผ่าพันธุ์นี้ที่มีสติดีๆนั้นน้อยมาก เพราะการเปลี่ยนเผ่าพันธุ์ยุ่งยากมากและส่วนใหญ่ก็ทำไม่ได้และกลายเป็นมอนสเตอร์ไป แต่ถ้าทำได้จะได้รับพลังมามากมายโดยเฉพาะพลังในการควบคุมเพศผู้ ไม่ว่าจะเผ่าพันธุ์ไหนก็ตาม

            จากผู้แต่ง

ลงช้าหน่อยคิดเรื่องคอนเซ็ปต์เรื่องเผ่าพันธุ์นานไปหน่อย

        [ข้อมูลของตัวละคร]              

[ชื่อทาคุมะ อากิ อายุ 20/65

เลเวล 11 (103/110)

HP 220/400

MP 20/460

ค่าความหิว 90/100

ค่าความเหนื่อยล้า 45/100

อาชีพ ไม่มี

เผ่าพันธุ์ มนุษย์(98%) กลายพันธุ์(1%)???(1%)

ค่าสเตตัส

ความแข็งแกร่ง 20(+3)

ความเร็ว 22(+3)

ปัญญา 22(+13)

มานา 46(+3)

ความอึด 15(+3)

ไหวพริบ 15(+3)

โชค 10(+3)

พลังป้องกัน 10(+3)

พลังโจมตี 21(+3)

พอยที่ยังไม่ได้ใช้ 15

ฉายา ผู้ถือครองหนังสือหนังสือแห่งความรู้และความลับ ผู้ที่ไม่ได้รับเชิญจากหอคอย นักล่าสไลด์{E}(F) ตะกละ นักล่าก็อบลิน{D-}(F-) NEWนักวิ่ง{D}(F-) NEWผู้ฆ่าราชาเผ่าพันธุ์สไลม์

สกิล THECODEX การดูดซับ{M}(F-)

การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม{SSS}(F-)  AIของระบบ{SSS+}(M) NEWฟื่นฟู{S}(F-) แปลภาษา{B}(F-) ใจเย็น{D}(F) การทุบ{F}(F-) การฟาด{F}(F-) ต้านทานความเจ็บปวด{F}(F) ปฐมพยาบาลเบื้องต้น{E-}(F-) รักษาตัวเองโดยธรรมชาติ{F-}(F-) ขว้างปา{E-}(F-) เล็งเป้า{E-}(F-) สมาธิ{E-}(F-) สกิลหลบหลีก{D-}(F-) สกิลปัดป้อง{D-}(F) สกิลฟันดาบ{F}(E) วิ่งระยะไกล{D}(D) เร่งความเร็ว{D}(F-) ชาร์จ{D}(F-) โฟกัส{D}(F-) ยิงธนู{D}(F-) ดาบคู่{D}(F-)]