ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังจากการต่อสู้กับเจ้ามิโนทอร์ ผมรีบลุกขึ้นและสังเกตรอบๆตัวทั้งตัวเองและบริเวณนี้ สิ่งที่เห็นคือผมที่เปลื่อยอยู่และไม่ได้ใส่อะไรเลยแต่ตัวผมกับเป็นสีขาวดำและหัวนกับไอน้องชายของผมมันหายไปเหลือแค่ตัวเนียนๆ ผมรีบเอามือสัมผัสที่ใบหน้าของตัวเองสิ่งที่รู้สึกคือ มันไม่มี ไม่มีอะไรเลยเป็นหน้าโลงๆไม่มี ปาก จมูก ตา แต่ผมยังมองเห็นถึงจะไม่มีดวงตาผมที่กำลังสับสนก็สังเกตรอบๆตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่ฐานที่เป็นถ้ำใหญ่แต่เป็นที่โลงๆ และมีแม่น้ำขนาดใหญ่อยู่จรงหน้าผม ผมพยามมองไปที่แม่น้ำแต่อยู่ดีๆก็ได้มีหมอกลอยมาเต็มไปหมด จนทำให้มองเห็นแม่น้ำได้ไม่ถึวครึ่งด้วยซ้ำ ผมที่กำลังงงกับหมอกว่ามาจากไหนก็สังเกตได้ว่ามันมีหมอกจำนวนหนึ่งที่ลอยออกมาเกินเพื่อนและกำลังลอยมาหาผม มันลอยมาใกล้ผมเรื่อยๆผมก็ถอยห่างออกจากริมแม่น้ำเรื่อยๆ จนหลังผมไปชนกับกำแพงเข้าผมหันไปดูข้างหลังแต่ไม่เห็นอะไร ผมเลยเอามือสัมผัสกับมันอีกครั้ง ที่สัมผัสได้คือกำแพงเรียบๆแต่มองไม่เห็น ผมที่กำลังสนใจกำลังแพงก็ได้ยินเสียงอะไรเทียบท่าผมหันไปมองทันที สิ่งที่เห็นคือชายสูงใหญ่ที่มีผ้าสีดำคลุมทั้งตัวและพายเรือมาเทียบท่า แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันเด่นมากๆตรงผ้าที่ปิดตรงหน้าของเค้าคือดวงไฟสีฟ้าที่ลอยอยู่ตรงที่ ที่ควรจะเป็นดวงตาแต่ตรงนั้นมันคือดวงไฟสีฟ้าแทน ผมจ้องมองเค้าอยู่สักพักจนเค้าพูดอะไรขึ้นมา
/คนพายเรือ:เจ้าจะไม่ขึ้นมาหรือ/
เสียงเค้าฟังดูเย็นยะเยือกและให้อารมณ์เหมือนกับสิ่งที่ไม่มีจิตวิญญาณเลย มันทั้งช้าและยืดแต่ผมก็สงสัยว่าทำไมคนพายเรือต้องชวนผมขึ้นเรือ ผมที่สงสัยก็ถามเค้ากลับ
“อากิ:ถ้าขึ้นแล้วคุณจะพาผมไปที่ไหน”
/คนพายเรือ:ไปอีกฟากของแม่น้ำ/
อีกฟากทำไมต้องข้ามไปหละ อีกฟากมันมีอะไรทำไมต้องไปผมที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดอยู่
/คนพายเรือ:เจ้าต้องรีบตัดสินใจแล้วเพราะผู้โดยสารคนอื่นกำลังขึ้นมาแล้ว/
เอะ! ผู้โดยสารคนอื่น ผมที่กำลังงงกับคำพูดของคนพายเรือเพราะผมจำได้ว่าผมมาคนเดี่ยวไม่เห็นใครนอกจากผม ผมเลยหันหน้ามองข้างๆ ก็เห็นคนจริงๆพวกเค้าเป็นคนที่มีหน้าตาปกติไม่เหมือนผมแต่สภาพของพวกเค้านั้นมันเละมาก มีทั้ง ตัวขาด แผลโดนแทงทั้งตัวและมีกระทั้ง ชิ้นส่วนที่ไม่ติดกันแต่มันยังขยับได้และพวกนั้นก็กำลังพากันขึ้นเรือและเหมือนจะให้เหรียญอะไรสักอย่างกับคนพายเรือและคนพายเรือจะให้พวกเค้าขึ้นไปส่วนคนที่ไม่มีเค้าก็จะใช้ไม้พายเรือตีคนที่ไม่มีเหรียญไม่ให้ขึ้น และในตอนที่ผมกำลังดูคนขึ้นเรืออยู่นั้นผมก็เห็น เทสคนที่โดนเจ้ามิโนทอร์กินกำลังไหลไปขึ้นเรือ ทำไมผมบอกว่าไหลนะหรอเพราะตอนนี้ตัวเค้าเหลือแค่ส่วนไหลขึ้นมาถึงหัวและก้อนเนื้อที่ระเอียด ผมที่เห็นภาพนั้นก็อยากอ้วกแต่ผมอ้วกไม่ได้เพราะไม่มีปาก แต่ในขณะที่ผมกำลังอยากจะอ้วกก็ได้ยินเสียงเหมือนไม้กำลังตีอะไรอยู่ ผมหันไปมองสิ่งที่เห็นคือคนพายเรือกำลังตีเทสไม่ให้ขึ้นเรือเพราะเค้าไม่มีเหรียญ ผมเดินเข้าไปขวางไม่ให้คนพายเรือตีเทส ผมอยากบอกว่าผมไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอกนะที่ผมเข้าไปขวางก็เพราะผมจะมีเรื่องถามคนพายเรือ
“อากิ:ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ”
/คนพายเรือ:ว่ามาสิ/
“อากิ:เหรียญนั้นมันคืออะไร”
/คนพายเรือ:มันคือค่าผ่านทางถ้าไม่มีเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ขึ้นเรือนี้/
“อากิ:ถ้าไม่มีเหรียญต้องทำยังไงถึงขึ้นเรือได้”
/คนพายเรือ:เจ้าต้องรอ รอจนกว่ามันจะถึงเวลาหรือจะวายน้ำไปก็ได้แต่ข้าไม่แนะนำ ละวิธีสุดท้ายคือรอให้ข้าจะสงสารละข้าจะให้ขึ้นมาเอง/
ละเค้าก็ชี้ไปทางกำแพงล่องหนที่ผมชน ผมเลยหันไปตามก็เห็นคนที่มีสภาพต่างๆมากมายทั้งนั้ง ทั้งนอนรออยู่เต็มไปหมดมันมากมายจนผมพูดไม่ออกเลย ภาพนี้มันคือนรกหรือป่าว ผมได้แต่สงสัย ผมที่มองภาพนั้นสักพักก็หันหนีด้วยความเวทนา และกลับมาคุยกับคนพายเรือต่อ
“อากิ:แล้วจะหาเหรียญพวกนั้นได้ยังไง”
/คนพายเรือ:ตอนเจ้าตายเจ้าต้องให้มีคนให้ของมีค่าแก่เจ้าหรืออธิษฐานให้กับเจ้า มันก็จะมีเหรียญนี้ตัวมาด้วย/
“อากิ:แต่ผมก็ไม่มีเหรียญนั้นนะจะให้ขึ้นได้ยังงะ ไง”
เดี่ยวนะเค้าบอกว่าตอนตายงั้นหรอแปลว่าผมตายแล้วหรอ ในตอนเองนั้นผมก็คิดได้ว่าคนรอบๆตัวนั้นทั้งที่มีสภาพเละทั้งนั้น ทำไมผมไม่เอะใจเรื่องที่ว่าพวกเค้าตายแล้วเลยละ ในตอนนั้นเองผมที่กำลังยืนอยู่ก็เข่าทรุดลงไปก้องกับพื้นทันทีเพราะผมไม่คิดว่าตัวเองจะตายแล้วมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก มัน มัน…. ในตอนที่ผมคุกเข่าและสิ้นความหวังอยู่คนพายเรือก็พูดขึ้นมาว่า
/คนพายเรือ:เจ้ายังไม่ตาย แต่ตอนนี้เจ้ากำลังอยู่ตรงกลางระหว่างคนเป็นและคนตาย เจ้าลองสังเกตดูตัวเองดีๆตอนนี้เจ้าไม่ได้มาในรูปร่างปกติแต่มาในรูปตัวเปล่าๆ หรือว่าง่ายๆเจ้ามาแค่วิญญาณ/
ฉันยังไม่ตายแล้วทำไมฉันถึงไม่ตื่นและต้องอยู่ที่นี่ละ ในตอนที่ผมกำลังทำหน้าสงสัยคนพายเรือก็บอกผมว่า
/คนพายเรือ:เวลาในที่นี้และบนโลกปกติมันไหลต่างกัน ที่นี้มันเร็วกว่าที่ๆกายเนื้อเจ้าอยู่ เมื่อกายเนื้อเจ้าตื่นเดี่ยวเจ้าก็กลับไปแต่ตอนนี้ในที่แห่งนี้มีตัวตนที่ต้องการเชิญให้เจ้าไปหา ขึ้นเรือมาได้แล้วตอนนี้ถึงเวลาแล้ว/
เหมือนเค้ารู้ทุกอย่างที่ผมคิดและตอบมาหมดแล้ว และผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็โลงใจและยังรู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย ก็เลิกทำตัวสิ้นหวังละเดินขึ้นเรือไป ทำไมถามว่าผมกล้าขึ้นมานะหรอเพราะคนพายเรือเค้าบอกว่ามีตัวตนที่ต้องการจะเชิญผมไปอีกฟาก แปลว่าเค้าไม่ได้คิดร้ายกับผม ผมเลยขึ้นมาละความรู้สึกตอนขึ้นมามันเหมือนการได้ปล่อยว่างหลายๆอย่างและสบายตัวอย่างมาก ผมที่กำลังยืนรับความรู้สึกในการปล่อยว่างอยู่คนพายเรือก็เรียกผมไปหา
/คนพายเรือ:เจ้ามานี้สิ ข้าจะแนะนำที่นี้ให้กับเจ้าได้ฟัง เพราะเจ้าได้รับการเชิญมาที่นี้/
ผมก็เดินไปหาเค้าแต่ผมก็ยังกลัวเค้าอยู่หน่อยๆ แต่ด้วยความสงสัยว่าที่นี้มันคือที่ไหนผมก็ไปหาเค้าอยู่ดี ละพอผมเดินมาถึงหัวเรือโดยผ่านคนตายมากมายที่อยู่บนเรือด้วย แต่ทุกคนก็หลบทางให้กับผม จนผมมายื่นข้างๆกับคนพายเรือและเค้าก็เริ่มพูดแนะนำทันที
/คนพายเรือ:งั้นข้าก็ขอแนะนำตัวเองก่อน ข้าชื่อแครอนทำหน้าที่ในการพายเรือรับส่งดวงวิญญาณจากอีกฟากฝั่งไปอีกฟากฝั่งในแม่น้ำสติกซ์แห่งนี้ และวันนี้ก็จะพาเจ้าเยี่ยมชมนะที่แห่งนี้ เริ่มจากพวกดวงวิญญาณที่พยามวายน้ำข้ามแม่สติกซ์นี้/
ผมหันไปดูตามที่แครอนบอกผมเห็นวิญญาณจำนวนหนึ่งที่พยามว่ายน้ำอยู่ แต่พวกเค้านั้นดูแปลกเพราะในขณะที่พวกเค้ากำลังวายตัวพวกเค้าก็สันและกระตุกและโดนดึงถอยหลังไปบ้างด้วยความสงสัยผมก็ถามแครอนไป
“อากิ:ท่านแครอนทำไมดวงวิญญาณพวกนั้นถึงมีอาการแปลกๆละ”
/แครอน:เดี่ยวข้าพาเจ้าไปดูเอง/
ท่านแครอนพายเรือไปใกล้กับดวงวิญญาณที่พยามวายน้ำอยู่ จนพายเข้าไปใกล้ผมก็ก็ได้เห็นสาเหตุว่าทำไมดวงวิญญาณพวกนี้ถึงวายไปแต่ก็โดนดึงกลับมา สิ่งที่ดึงกลับมาคือปลาประหลาดที่มีตัวเหมือนปลาแต่มีหน้าตาแปลกๆมากมาย มีหน้าสัตว์ต่างๆ ทั้ง เสือ ลิง ม้า นก หรือแม้กระทั้งหน้าคนก็มี ละพวกไล่กัดกินดวงวิญญาณที่พยามวายน้ำอยู่ โดยกินตั้งแต่อกลงไปเหลือแค่ส่วนบนให้วายน้ำไป แต่พอวายไปได้สักระยะพวกมันก็พากันดึงดวงวิญญาณกลับมาที่เดิมอยู่ดี พวกมันทำอย่างนี้เรื่อยๆแต่ดวงวิญญาณดวงก็วายต่อไปเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมก็สงสัยเลยถามท่านแครอนไป
“อากิ:ทำไมดวงวิญญาณพวกนี้ถึงยังวายต่อทั้งที่น่าจะรู้ว่าวายยังไงก็ไม่ถึงละ”
/แครอน:ไม่ พวกมันไม่รู้ตัวเลย เพราะหมอกพวกนี้มันสร้างภาพลวงตาให้ดวงวิญญาณพวกนั้นจุมอยู่ในภวังค์และวายต่อไปเรื่อยๆจนพวกมันหลุดพ้นถึงจะวายมาถึงอีกฝั่งแต่ส่วนใหญ่พวกมันก็จะสลายลงไปกับแม่น้ำก่อนจะข้ามมาได้/
ผมสังเกตรอบๆเรือก็พบว่าหมอกพวกนี้ไม่เข้ามาใกล้เรือเลย เหมือนพวกมันหลบให้เรือด้วยซ้ำและนี้น่าจะเป็นเหตุผลให้ขึ้นเรือดีกว่าวายสินะ เพราะถ้าวายก็ไม่รู้ว่าจะถึงฝั่งก่อนหรือจะสลายไปก่อน แต่นั้งเรือนี้คงถึงแน่นอน แต่ถ้าไม่มีเหรียญก็ควรรอสินะเดี่ยวเวลาก็มาถึงเองละก็ดีกว่าเสี่ยงดวงวายมาอีก ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ท่านแครอนก็พายเรือพ้นหมอกและเริ่มมองเห็นอีกฟากแล้ว สิ่งที่อยู่อีกฟากคือกำแพงขนาดใหญ่และมีประตูปานใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่ มันคงเป็นทางเข้าเดี่ยวแน่ๆ แต่ทำไมรอบๆประตูมันเหมือนมีเมืองอยู่เลยละ ผมที่กำลังสงสัยอยู่แครอนก็ได้ตอบผมมา
/แครอน:ที่นั้นคือเมืองที่สร้างขึ้นใกล้กับประตูเพื่อใช้แรงงานดวงวิญญาณให้ขุดหินมานาที่ติดอยู่กับกำแพงให้ส่งเข้าไปในประตู/
ผมก็พอเดาได้แล้วว่าที่นี่คือนรกแน่ๆ แต่นรกใช้มานาไปทำอะไรละทำไมถึงขั้นต้องขุดเอามาใช้เลย ในตอนที่ผมกำลังคิดแครอนก็ตอบผมกลับมาทันที เค้าน่าจะอ่านใจผมอยู่แน่ๆ
/แครอน:ทุกอย่างในนรกต้องใช้มานานในการควบคุมและเพราะช่วงนี้สิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาตายมากขึ้นทำให้นรกใช้มานาเยอะขึ้นเรื่อยๆจนมานาไม่พอละต้องมาขุดแบบนี้ไงละ/
หะ นรกมีมานาไม่พอเพราะคนตายเยอะจนต้องหาขุดมานามาใช้เลยหรอ มันต้องเยอะขนาดไหนวะเนีย
/แครอน:มันไม่ได้มีแค่ดาวของเจ้าหรอกนะ มันมีจากหลายๆที่มารวมกัน ทำให้มานาในนรกไม่พอจนต้องมาสร้างเมืองขึ้นแบบนี้ไงละ/
ไม่ใช่แค่ดาวของผมงั้นหรอ แปลว่ามีดวงดาวดวงอื่นที่มีสิ่งมีสิ่งมีชีวิตที่ปัญญาเยอะอยู่ด้วยสินะ ในตอนที่ผมกำลังคิดอยู่แครอนก็บอกมาว่า
/แครอน:เอาละถึงท่าแล้วรีบลงไปซะ/
ดวงวิญญาณพากันลงเรือไปเรื่อยๆจนบนเรือเหลือผมคนเดี่ยว
/แครอน:ลงไปเถอะเดี่ยวก็มีคนมารับช่วงต่อจากข้าเอง/
“อากิ:ครับ”
จากผู้แต่ง
เดี่ยวนี้ขอลงตอนแบบ 1.1 หรือ 1.2 ก่อนนะคัฟพอดีโทรศัพท์หน้าจอแตกละสัมผัสมันล้วนๆคัฟ
