เมื่อโอมิลอสและเพื่อนๆ หันกลับมา พวกเขาก็เห็นสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น
ผิวขาวใสและผมสีเงินของเธอทำให้เธอสวยมาก
เธอสวมชุดเดรสสีดำและถือเคียวอันใหญ่อยู่ในมือ
นี่เป็นครั้งแรกที่โอมิลอสได้พบกับสาวสวยเช่นนี้
ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในอีกโลกหนึ่งเดียวกับที่เธออยู่
ทุกคนในห้องตกหลุมรักหญิงสาว
“พวกคุณมาจากอาร์โกรี่ใช่ไหม?”
เด็กสาวชี้เคียวแล้วถามโอมิลอสและคนอื่นๆ
“ก็จริงที่เรามาจากอาร์โกรี่ แล้วคุณต้องการอะไรล่ะสาวน้อย? ดูเหมือนว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา”
ในขณะที่คนอื่นๆ เคลื่อนไหวไม่ได้ แต่ ปาร์ซิส เป็นเพียงคนเดียวที่ทำได้
“ฉันเข้าใจแล้ว เป็นคนที่มาจากอาร์โกรี่ แล้วใครคือเริม?”
โอมิลอสและคนอื่นๆ มองหน้ากันกับคำพูดของหญิงสาว
ไม่มีเพื่อนชื่อเริม
“ไม่มีเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าเขาคือฮีโร่ของอาร์โกรี่…”
ในที่สุดโอมิลอสก็เข้าใจคำพูดเหล่านั้น
“ถ้าเป็นฮีโร่ของอาร์โกรี่ ก็ไม่ใช่เริม แต่เป็นปาร์ซิสนะสาวน้อย”
มาคีซิสแก้ไขครับ.
“แล้ว…พัลส์คนนั้นคือใคร?”
แม้ว่ามาคีซิสจะแก้ไข แต่ดูเหมือนหญิงสาวผมสีเงินกลับไม่อยากจำชื่อของเธอ
“ปาร์ซิสคือฉันเอง สาวน้อย”
ปาร์ซิสประกาศชื่อของเขาพร้อมกับสัมผัสผมยาวราวกับถูกข่วน
“หน้าก็อบลิน…คุณเป็นโรคเริมหรือเปล่า?”
“มันไม่ใช่เริม มันเป็นปาร์ซิส…แต่นั่นคือสิ่งที่ฉันเป็น”
ชื่อนี้กลับมาที่จุดเริ่มต้นแล้ว แต่ ปาร์ซิส พยักหน้า บางทีอาจจะรบกวนแก้ไขให้ถูกต้อง
ถึงกระนั้น โอมิลอส ก็คิดว่ามันแปลกที่มีหน้าก็อบลิน
ปารีสยังสวยงามแม้กระทั่งกับผู้ชาย มันไม่ควรมีลักษณะเหมือนก็อบลินน่าเกลียดเลย
“ฉันเข้าใจแล้ว เธอคือคนนั้น… ฉันเดาว่าเธอก็เก่งไม่น้อย งั้นก็สู้กับคุนะสิ ฉันอยากเห็นผลลัพธ์ของการฝึกฝนของเธอ”
เมื่อพูดเช่นนั้น เด็กสาวก็เตรียมเคียวของเธอให้พร้อม
โอมิลอส และคนอื่นๆ รู้สึกประหลาดใจกับทัศนคติของเขา
“ทำไมฉันต้องสู้กับคุณด้วย”
“เพราะคุนะต้องการเห็นผลลัพธ์ของการฝึกฝนของเขา”
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ… บางทีคุณอาจมาจากนาร์โกล?”
หญิงสาวพยักหน้ารับคำพูดของปาร์ซิส
“เป็นเรื่องจริงที่คุนะอาศัยอยู่ที่นาร์โกล”
โอมิลอส และคนอื่นๆ ประหลาดใจอีกครั้งกับคำพูดเหล่านั้น
“คุณบอกว่าคุณอาศัยอยู่ในนาร์โกลช? มันเป็นสถานที่ที่สัตว์ประหลาดอาศัยอยู่ คุณไม่ใช่มนุษย์เหรอ?”
“อาจจะเป็นปีศาจในตำนาน… แม่มด?”
“ฉันได้ยินมาว่าสตรีปีศาจมีหน้าตาน่ากลัว แต่พวกเธอก็สวย…”
“มันสวยงามมากจนคุณไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นมนุษย์”
เขายังคงพูดถึงหญิงสาวคนนั้น
หากหญิงสาวมาจากนาร์โกล เธอคงเป็นศัตรูของมนุษย์
นั่นเป็นสาเหตุที่พวกเขาพยายามโจมตีเราเหรอ?
โอมิลอส เอียงศีรษะของเขา
“มันแปลกใช่ไหมล่ะ? ผู้หญิงปีศาจก็เป็นแบบนี้…คุณเป็นปีศาจจริงๆเหรอ?”
ในที่สุด โอมิลอส ก็นึกถึงคำพูดของ ปาร์ซิส
เพราะฉันสงสัยว่าปาร์ซิสเคยเห็นปีศาจหรือไม่
“คุนะไม่ใช่ปีศาจ คุนะก็คือคุนะ”
สีหน้าของหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าคุนะไม่เปลี่ยนแปลง ดูเหมือนเขาค่อนข้างกังวล
“เอาดาบมาเถอะ ถ้าไม่มาฉันจะไปจากที่นี่”
หญิงสาวดูเหมือนกำลังจะโจมตี
“ฉันไม่ต้องการที่จะต่อสู้กับผู้หญิง แต่… ฉันไม่มีทางเลือก ฉันขอโทษ แต่ฉันแข็งแกร่ง”
ปาร์ซิส ชักดาบและยกโล่ขึ้น
“ไปกันเถอะ!!”
หญิงสาวโจมตีด้วยเคียว
“ฮะ เรื่องนั้น…”
ปาร์ซิสหัวเราะและบังเคียวของหญิงสาวด้วยโล่ของเขา…
“…โกบู้ยยยย!!”
…ฉันทำไม่ได้ แค่ปล่อยให้มันบินหนีไป
ปาร์ซิส ถูกส่งกระเด็นไปและชนเข้ากับก้อนหินด้านหลังพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องแปลกๆ ออกมา
โอมิลอส และคนอื่นๆ ต่างตกตะลึงกับสถานการณ์นี้
“ลอร์ดปาร์ซิส!!”
“ปาร์ซิส!!”
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็มีสติสัมปชัญญะและวิ่งไปที่ปาร์ซิส
“ก็อบ…พลังอะไรแบบนั้น…”
ปาร์ซิสชนก้อนหินแต่ก็ลุกขึ้นมาได้
อย่างไรก็ตาม ย่างก้าวของฉันไม่มั่นคง
ดูเหมือนว่ามันจะพังทลายลงเมื่อใดก็ได้
“นั่นเป็นเรื่องโกหก…ท่านปาร์ซิสนั่น…”
“ด้วยร่างกายที่เล็กขนาดนั้น…”
“ไม่ว่าเราจะมีนักรบอาร์โกรี่กี่คน เราก็ไม่สามารถเอาชนะลอร์ดปาร์ซิสได้”
โอมิลอสและเพื่อนๆ ตกตะลึงกับความจริงที่ว่าปาร์ซิส นักรบที่แข็งแกร่งที่สุดของอาร์โกรี่กำลังสูญเสียอำนาจ
“ว่าไง แล้วตอนนี้ล่ะ? คุนะแค่สะกิดฉันเบาๆ”
โอมิลอส และเพื่อนๆ ของเขายิ่งหวาดกลัวกับคำพูดเหล่านั้น
ดูเหมือนว่าแรงผลักดันจากก่อนหน้านี้ไม่จริงจัง
“ดูเหมือนว่ามันจะมีพลังไม่น้อย ไม่เหมือนที่มันดูเหมือน… แต่มันยังไม่จบ”
ปาร์ซิสสั่นคลอน เตรียมโล่และดาบของคุณให้พร้อมอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าจะทรงพลัง แต่นี่ไง กระสุนเพลิง!!!”
ลูกไฟถูกปล่อยออกจากมือของปาร์ซิส
ลูกไฟกระทบเท้าของหญิงสาวทำให้เกิดกลุ่มฝุ่น
แทนที่จะจงใจโจมตีเป้าหมาย เขากลับปิดกั้นการมองเห็นของคู่ต่อสู้
“ฮะ!!!”
ด้วยเสียงโห่ร้อง ปาร์ซิสใช้เวทย์มนตร์เร่งความเร็ว
เมื่อเมฆฝุ่นลอยขึ้น การเคลื่อนไหวก็เหมือนกับลม
ปาร์ซิสเร่งการเคลื่อนไหวของเขาและเลี่ยงเด็กสาว โดยยืนอยู่ข้างหลังเธอและชี้ดาบไปที่หลังเธอ
“มันเป็นเกม หากคุณยอมแพ้ อย่างน้อยฉันก็จะไว้ชีวิตคุณ”
ปาร์ซิสพูดกับหญิงสาวขณะหัวเราะ
“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? คุณทำได้แค่นี้เหรอ?”
เมื่อหญิงสาวพูดเช่นนั้น จู่ๆ เธอก็หายไป
“เอ๊ะ!!”
เสียงประหลาดใจของปาร์ซิส
หญิงสาวที่หายตัวไปอยู่ด้านหลังปาร์ซิส
“เออ กี่โมงแล้ว!!”
ปาร์ซิสหันกลับมาและตกใจ
“ตอนนี้ก็เปิดของฉัน.”
หญิงสาวคนหนึ่งถือเคียว
“อะไร!!”
ปาร์ซิสรู้สึกประหลาดใจ
นี่เป็นเพราะว่าเคียวอันเดียวที่หญิงสาวถือนั้นแยกออกเป็นหลายชิ้นและโจมตีพวกเขา
“ว้าว อ่า อ่า อ่า!!!”
ปาร์ซิสไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากกรีดร้อง
เคียวจำนวนมากทะลุผ่านร่างของปาร์ซิส
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เคียวก็หายไป
“เอ๊ะ?”
หลังจากที่เคียวหายไป ปาร์ซิส ก็ส่งเสียงขำ
ดูเหมือนเคียวหลายเล่มทะลุผ่านร่างกายของเขา แต่เขาไม่ได้ถูกตัดเลย
ปาร์ซิสไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ฉันแค่ผ่าชุดเกราะออกไป”
ขณะที่หญิงสาวพูดเช่นนี้ ชุดเกราะของปาร์ซิสก็หลุดออกจากร่างของเธอและล้มลงกับพื้น
เคียวของหญิงสาวไม่ได้เฉือนร่างของปาร์ซิส แต่เล็งไปที่ชุดเกราะแทน
ชุดเกราะของ ปาร์ซิส ทั้งหมดถูกถอดออกแล้ว
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่แค่ชุดเกราะที่ถูกถอดออกเท่านั้น เสื้อผ้าที่อยู่ใต้ชุดเกราะของ ปาร์ซิส ฉีกขาดและหลุดออกไป
“ฉันล้มเหลว…ฉันบ้าไปแล้ว ฉันต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้”
ทันทีที่หญิงสาวพูดอย่างนั้น กางเกงของปาร์ซิสก็หลุดออก
ไม่ใช่แค่กางเกงของเขาที่ถูกเฉือน
ทั้งเสื้อแจ๊คเก็ตและกางเกงชั้นในหลุดออกเป็นชิ้นๆ
“เล็ก… ถั่ว?”
หญิงสาวลดสายตาลงและกระซิบ
โอมิลอสและคนอื่นๆ เห็นใจ ปาร์ซิส สำหรับคำพูดเหล่านั้น
คำนี้เป็นคำพูดที่เจ็บปวด
“เอ่อ… พวกเราถอยแล้ว! ไปกันเถอะ! ทุกคน!!!”
ปาร์ซิสจับเป้าแล้ววิ่งหนีไป
รูปร่างหน้าตานั้นไม่เจ๋ง
“มันเป็นสัตว์ประหลาด!!!”
“แม่มด! มันคือแม่มดสีเงิน!!”
“หนีไป!!”
คนของ โอมิลอส ก็หลบหนีเช่นกัน
“โอมิลอส! เราก็หนีไปเหมือนกัน!!”
“เข้าใจแล้ว!!”
โอมิลอส และคนอื่นๆ ก็หันหลังและวิ่งหนีไปเช่นกัน
ขณะที่กำลังวิ่งหนีให้มองย้อนกลับไป
ผู้หญิงคนนั้นไม่ตามฉันมา
อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกว่ามีอีกคนอยู่ข้างๆ หญิงสาว
◆
“มันอ่อนแอเกินไป ฉันไม่รู้ว่าฉันดีขึ้นหรือเปล่า”
คุนะบ่น
“ฉันไม่มีทางเลือก คุนะแข็งแกร่ง…”
คุโรกิลูบหัวคุนะ จากนั้น สีหน้าของคุนะก็อ่อนลงเล็กน้อย
“พวกมันหนีไปแล้ว เราควรทำยังไงดีคุโรกิ?”
“จริงสิ…ฉันควรทำยังไงดี…”
คุโรกิกอดอกด้วยความคิด
ขณะขี่หลังโกเรียส ฉันเห็นมนุษย์คนหนึ่งออกมาจากถ้ำก็อบลิน
ฉันคิดว่าหนึ่งในนั้นต้องเป็นฮีโร่ของ ปาร์ซิส ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจติดต่อพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ฉันคิดว่าถ้าฉันเข้าใกล้มันด้วยโกเรียส มันจะสามารถหลบหนีไปยังโพรงของมันได้ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจทิ้งมันออกไปให้ไกลออกไปเล็กน้อย ลบการปรากฏตัวของมัน และเข้าใกล้มัน
คุโรกิสงสัยว่าเขาควรถามว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่
อย่างไรก็ตาม ถ้าเป็นชาวของอาร์โกรี่ ก็เป็นไปได้ว่าพวกเขาคือคนที่เนรเทศเรจิน่าไปที่ถ้ำก็อบลิน
ถ้าเป็นเช่นนั้นก็อาจไม่ใช่เหตุผลที่ดี
ในกรณีนี้ฉันตัดสินใจว่าอย่าถามจะดีกว่า
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจทำหน้าตาเจ็บปวดเล็กน้อยให้เขา และให้เขาสัญญาว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีก
ตอนที่ฉันกำลังคิดเรื่องนั้นอยู่ คุนะบอกฉันว่าเธออยากเป็นคู่ของฉัน
เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเห็นผลลัพธ์ของการฝึกฝนเคียวของเขา
เคียวเป็นอาวุธที่หน้าตาดูใช้งานยาก
มันจะดีกว่าอย่างแน่นอนที่จะเห็นผลลัพธ์ของการฝึกฝนในการต่อสู้จริง
อย่างไรก็ตาม คุโรกิลังเลที่จะปล่อยให้คุนะสู้ต่อไป
เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายได้
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอที่ยืนกรานของคุนะได้
แม้ว่าจะไม่ถูกต้อง แต่คุโรกิในโลกนี้มีความสามารถในการวัดความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ได้ในระดับหนึ่ง
พลังที่ฉันรู้สึกจากพวกเขานั้นอ่อนแอ
สุดท้ายก็ตกลงไปโดยคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร
จากนั้นคุนะเพียงคนเดียวก็เข้ามาหาพวกเขา
แน่นอนว่าคุโรกิมักจะซ่อนตัวอยู่เสมอเพื่อที่เขาจะได้ช่วยเหลือเมื่อเขาตกอยู่ในอันตราย
อย่างไรก็ตาม พวกเขาอ่อนแอกว่าที่คาดและหลบหนีไปได้อย่างง่ายดาย
ในที่สุดฉันก็ไม่สามารถทำให้เขาสัญญาว่าจะไม่มาที่นี่
คุโรกิสงสัยว่าเขาควรจะไล่ตามมันไปหรือเปล่า แต่สุดท้ายก็พลาดมันไป
“ยังไงก็ตาม ฉันคิดว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไรบางอย่าง คุณได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดหรือเปล่า?”
ตั้งแต่มายังโลกนี้ การได้ยินของคุโรกิก็ดีขึ้น
อย่างไรก็ตาม เสียงของพวกเขาไปไม่ถึงสถานที่ที่พวกเขากำลังรออยู่
“ฉันแน่ใจ…ริ…”
“ริ?”
คุนพูดแล้วหยุด และคิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษนะคุโรกิ คุนะได้ยินพวกเขาไม่ชัด”
คุนตอบว่าใช่
“ฉันไม่มีทางเลือก คุนะ ถ้าคุณไม่ได้ยินฉัน”
คุโรกิส่ายหัวขณะที่เขาไม่มีทางเลือก
นอกจากนี้ฉันไม่ต้องการที่จะรู้จริงๆ
ถ้าฉันถามว่าทำไม ฉันคิดว่าฉันจะทำครั้งต่อไป
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะพูดอย่างตรงไปตรงมา
ในเวลานั้น คุนะสามารถใช้เวทย์ควบคุม เวทย์มนตร์เสน่ห์ และเวทย์มนตร์ตัดสินที่ผิดพลาดได้
พลังเวทย์มนตร์ของพวกเขาไม่อาจต้านทานได้ ดังนั้นเหตุผลจึงชัดเจนทันที
“ถ้าอย่างนั้น เรากลับไปที่ปราสาทราชาปีศาจกันเถอะ”
“ได้เลยคุโรกิ”
คุโรกิจึงตัดสินใจกลับไปสู่โกเรียสพร้อมกับคุนะ
“คุโรกิ…”
คุนะที่เดินอยู่ข้างหลังเขาตะโกนชื่อของคุโรกิ
“มีอะไรหรือเปล่าคุนะ”
“คุโรกิตัวใหญ่…”
“ฉันไม่คิดเช่นนั้น……”
คุโรกิเอียงหัวของเขา
(มันใหญ่อะไรขนาดนั้น? หลังของฉันดูใหญ่สำหรับคุนะหรือเปล่า?)
คุโรกิและคุนะกลับบ้านพร้อมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน
