พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 35 เจ้าคิดว่าข้าทำอะไรเจ้าไม่ได้?
มาถึงจวนเฉิงเซี่ยง ย่อมมีมารยาทพิธีการระหว่างผู้ปกครองกับข้าราชบริพารอยู่แล้ว แม้แต่เฟิ่งชิงหัวก็ได้รับการต้อนรับที่ทรงเกียรติภูมิสูงสุด ยังถูกมารดาในนามคนนั้นดึงตัวไปด้านข้างพูดคุยด้วยความห่วงใย
มาถึงสถานที่ไม่มีคน ฮูหยินเฉิงเซี่ยงก็สะบัดมือของนางทิ้งโดยตรง ยกมือขึ้นตามสถานการณ์ก็จะจู่โจมมาทางใบหน้าของนาง
เฟิ่งชิงหัวตาไวมือเร็ว คว้าข้อมือของผู้หญิงมาจับไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ก็เห็นบนมือของผู้หญิงสวมแหวนไว้วงหนึ่ง ข้างบนมีเข็มเล็กๆนูนออกมา ทันทีที่ถูกกวาดโดน อย่างเบาหน่อยก็ผิวหน้าถูกบาดเป็นแผล ในกรณีที่รุนแรงผิวหนังและเนื้อจะถูกเปิดออกโดยตรง
“ท่านแม่ ตกลงข้าเป็นลูกสาวแท้ๆของท่านหรือเปล่า ท่านเกลียดข้ามากขนาดนี้เลยหรือ? อยากจะทำลายข้าขนาดนี้เลยหรือ?” สายตาของเฟิ่งชิงหัวกวาดมองไปทางผู้หญิงอย่างเฉียบคม ถึงแม้ว่าจะกำลังพูดคำพูดที่อ่อนแอ แต่ในสายตานั่นกลับปกปิดความดื้อรั้นไม่ยอมคนเอาไว้ไม่อยู่
“เจ้า นังตัวซวยคนนี้ เจ้ากล้ามีชีวิตรอดกลับมาได้อย่างไร พี่สาวเจ้าถูกแส้เจ้าตีจนถึงตอนนี้ก็ยังนอนอยู่บนเตียง ทำไมเจ้าไม่ตายในจวนอ๋องเฉิน!”
เฟิ่งชิงหัวเข้าใจในทันที: “ดังนั้นท่านก็เลยจงใจให้หนานกงเยว่หลีไปบอกองค์ราชทายาท ว่าให้เปลี่ยนข้าให้กับท่านอ๋องเจ็ด ก็เพื่อจะปราบข้า? ใช่ว่าข้าจะพูดให้ได้ ท่านแม่ ความเชื่องมงายล้าสมัยใช้ไม่ได้ เราต้องนิยมนับถือวิทยาศาสตร์”
“ยังเด็กแพศยา……” ฐานะเดิมในอดีตของฮูหยินเฉิงเซี่ยงมาจากตลาด หากไม่ใช่พ่อของนางเห็นว่าหนานกงจี๋มีความสามารถระดับจอหงวน ระหว่างทางที่เขาเดินทางเข้าเมืองหลวงให้เงินไปไม่น้อย เกรงว่าตอนนี้คงไม่มีเรื่องอะไรของผู้หญิงโง่เขลาคนนี้แล้ว
ในตอนที่ฮูหยินเฉิงเซี่ยงอยู่ต่อหน้าคนอื่นชอบตีความตามอักษรเคร่งครัดอวดความรู้ตัวเอง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหนานกงเยว่ลั่วสิ่งไหนชั่วร้ายก็จะพูดสิ่งนั้น สิ่งไหนที่สามารถลดคุณค่าคนอื่นได้ก็จะด่าสิ่งนั้น
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมือเท้าเอวตะโกนพ่นน้ำลายด่าทอ สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางขลาดกลัวและอ่อนแอเหมือนในอดีต กลับใช้ดวงตากลมโตที่สดใสคู่หนึ่งมองดูนางอย่างไม่ละสายตา ริมฝีปากแดงยิ้มมุมปากจางๆ ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตนจนดูต่ำต้อย
“ท่านแม่ ตอนนี้ท่านมีฐานะเป็นถึงฮูหยินเฉิงเซี่ยงแล้ว การพูดการจาอย่าให้เหมือนหญิงปากร้ายในตลาดเลย หากถูกคนขุดเจอว่าในอดีตท่านปรากฏตัวขายเต้าหู้ในที่สาธารณะ กลัวแต่ว่าจะเป็นอุปสรรคต่อการแต่งงานของพี่สาวใหญ่ใช่ไหม? ถ้าเกิดวันไหนลูกไม่ทันได้ระวังเผลอพูดออกไป เช่นนั้นจะทำอย่างไร” ในตอนที่เฟิ่งชิงหัวพูดคำนี้ยังแฝงไปด้วยความกลัดกลุ้ม แต่ว่าความดื้อรั้นไม่ยอมคนในดวงตาคู่นั้นกลับทำให้คนรู้สึกขวางหูขวางตา
“เจ้า นี่เจ้าถึงกับกล้าข่มขู่ข้า!” ฮูหยินเฉิงเซี่ยงทำท่าทางจะตบไปทางใบหน้าของเฟิ่งชิงหัวอีกครั้ง เฟิ่งชิงหัวบิดตัวไปตามสถานการณ์ แหวนวงนั้นเลื่อนผ่านลำคอของฮูหยินเฉิงเซี่ยงไป บาดเป็นรอยเลือดขึ้นมา
“โธ่ ท่านแม่ทำไมไม่ระวังเช่นนี้ ดูท่าทางคงเพราะอายุมากแล้ว เช่นนั้นก็ควรจะนอนพักฟื้นดีๆ อย่าวิ่งออกมาทำเรื่องบ้าบออีก ให้ท่านอ๋องเห็นเข้ามันจะดูไม่ค่อยดี” เฟิ่งชิงหัวพูดไป ก็ปิดปากและจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม ฮูหยินเฉิงเซี่ยงมองดูแผ่นหลังของนางโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“ท่านแม่ เป็นอะไรไป?” หนานกงเยว่หลีเดินออกมาจากด้านหนึ่ง หลังจากที่เห็นรอยเลือดบนคอของมารดาตัวเองแล้วก็อดสะดุ้งตกใจไม่ได้ รีบร้อนดึงผ้าเช็ดหน้ามาห้ามเลือดให้นาง
“นังเด็กแพศยานั่นตอนนี้มันลื่นเหมือนไส้เดือน ดูเหมือนว่าเจ้าจะพูดถูก ตอนนี้นางอาศัยฐานะของท่านอ๋องเจ็ด เห็นตัวเองเป็นพระชายาไปแล้วจริงๆ?”
“กลัวแต่ว่ายังไม่ทันได้ปีนขึ้นไปก็ต้องถูกลากลงมาแล้ว เซียงเสว่ เจ้าพูดสิ” หนานกงเยว่หลีเรียกสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้างเข้ามา
เซียงเสว่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าของฮูหยินเฉิงเซี่ยง ก็เลียนแบบคำพูดที่เฟิ่งชิงหัวพูดกับนางวันนั้นออกมาอย่างไพเราะเพราะพริ้ง
ฮูหยินเฉิงเซี่ยงได้ยินก็ตกใจมาก: “เป็นเช่นนั้นจริงๆ? ท่านอ๋องเจ็ดไม่สามารถแข็งตัวได้? และยังมีความชอบพิเศษแบบนั้นด้วย?”
เซียงเสว่พยักหน้าซ้ำๆ: “คุณหนูรองยังเคยให้บ่าวดูบาดแผลทั้งตัวนั่นด้วย น่ากลัวจนทนดูไม่ได้”
“ที่แท้นังเด็กแพศยานั่นก็แค่ทำเป็นวางมาดใหญ่โตตบตาเราเท่านั้น? คอยดูว่าข้าจะเอาเรื่องนี้ไปพูด ดูสิว่านางจะเอาหน้าไปไว้ไหน?”
“ท่านแม่ ไม่ได้ เมื่อทำเช่นนี้ กลัวแต่ว่าจะเป็นการล่วงเกินท่านอ๋องเจ็ด แต่ลูกมีแผนการ” พูดไป หนานกงเยว่หลีก็พูดความคิดของตัวเองออกมา
ภูเขาเทียมที่อยู่ด้านข้าง เฟิ่งชิงหัวไปแล้วก็ย้อนกลับมา ได้ยินคำพูดทั้งหมดของทั้งสามคน เบะปากเล็กน้อย
เดิมทีคือต้องการจะให้ข่าวลือเรื่องจ้านเป่ยเซียวไม่สามารถแข็งตัวได้กระจายออกไป หนานกงเยว่หลีคนนี้ ทำเสียเรื่องจริงๆ
เฟิ่งชิงหัวหันหลังก็ต้องการจะจากไป ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะหันหลังนางก็ต้องชะงักงันไป อยากจะวิ่งหนีออกไปโดยสัญชาตญาณ ทว่าจ้านเป่ยเซียวเคลื่อนไหวเร็วมาก จับข้อมือของนางเอาไว้โดยตรง
เฟิ่งชิงหัวถูกกดเอาไว้บนกำแพงหินของภูเขาเทียม มองดูชายหนุ่มที่เดิมทีนั่งอยู่บนเก้าอี้เข็นลุกขึ้นมา ริมฝีบางสวยเม้มกันแน่น คิ้วขมวดกันแน่น
เฟิ่งชิงหัวกลืนน้ำลาย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่นี้ถูกคนคนนี้ได้ยินเข้าแล้ว โกรธจนยืนขึ้นมาโดยตรงแล้ว ก็ไม่รู้ว่านี่ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ทางการแพทย์ได้หรือไม่
“เอิ่ม ท่านอ๋อง นี่ท่านกำลังทำอะไรน่ะ ท่านบีบข้าเอาไว้เช่นนี้ อึดอัดมากนะ” เฟิ่งชิงหัวได้แต่ทำเป็นแสร้งโง่ ดวงตาแดงเล็กน้อย เขินอายและขลาดกลัว เสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าสามคนที่อยู่ข้างนอกจะได้ยิน
“ยังแกล้งทำเป็นโง่อีก?” มือขวาของชายหนุ่มจับคอของเฟิ่งชิงหัวเอาไว้ ร่างกายของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันจนเฟิ่งชิงหัวสามารถสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงคึกคักตรงหน้าอกของเขา แล้วก็กลิ่นเครื่องหอมที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวชายหนุ่ม
เฟิ่งชิงหัวมองดูดวงตาที่ประกายความเย็นชาคู่นั้น รู้สึกเพียงว่าแม้แต่จะพูดก็ยังรู้สึกยากเล็กน้อย จึงหลับตาลงเสียเลย น้ำตาก็ไหลอาบลงมาตามแก้ม
“ท่าน ท่านอ๋องหม่อมฉันไม่รู้จริงๆว่าตัวเองทำอะไรลงไป” เฟิ่งชิงหัวกล่าวขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ฟังแล้วรู้สึกสงสารไร้ที่เปรียบ
“ถกแขนเสื้อของเจ้าขึ้น” ชายหนุ่มกล่าวออกมาแข็งกร้าว
เฟิ่งชิงหัวซ่อนแขนทั้งสองข้างเอาไว้ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ ทว่าการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มเร็วกว่า ทันทีที่ยกมือ ถึงกับตัดแขนเสื้อตั้งแต่ไหล่ของเฟิ่งชิงหัวออกโดยตรง
แขนที่ขาวราวกับหิมะเผยอยู่กลางอากาศทันที ผิวพรรณเนียนละเอียด เสริมกับโส่วกงซาที่อยู่ข้างบนแล้วก็ยิ่งงดงามสดใสจนจะหยดย้อยลงมา
“ไหนบอกว่าถูกข้าข่มเหงจนเป็นรอยเขียวช้ำไปหมดทั้งตัว?”
“ข้าไม่สามารถแข็งตัวได้?”
ทุกคำที่จ้านเป่ยเซียวพูดออกมาแล้วแฝงไปด้วยการขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
เฟิ่งชิงหัวก้มหน้าเอาไว้ด้วยความละอายใจ ไม่กล้าพูดอะไร
อย่างไรเสียที่นี่ก็คือจวนเฉิงเซี่ยง จ้านเป่ยเซียวคงจะไม่ฆ่านางไปเลยโดยตรงใช่ไหม?
จ้านเป่ยเซียวเห็นท่าทางนางไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือนเหมือนหมูตายไม่กลัวน้ำร้อนลวก โกรธจนหัวเราะออกมาโดยตรง: “เจ้าคิดว่าข้าทำอะไรเจ้าไม่ได้?”
เฟิ่งชิงหัวไม่พูดไม่จา หลับตาเอาไว้ ลูกตากลอกไปมาภายใต้เปลือกตาที่ปิดเอาไว้ ทำให้คนรู้สึกโกรธเป็นไฟ
ทันใดนั้น จ้านเป่ยเซียวก็เอนตัวลง กัดลงไปบนแก้มที่อ่อนนุ่มน่ากินของเฟิ่งชิงหัวโดยตรง ใช้แรงกำลังไปสองสามส่วน
