พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 71 การลอบสังหารองค์รัชทายาท
เฟิ่งชิงหัวจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง สายตาของชายหนุ่มนั้นลึกล้ำ มือของเขายังคงยืดออกไป แทนที่จะหดกลับ
เฟิ่งชิงหัวกลอกตาไปมา จู่ๆ ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เปลี่ยนใจ และจับมือชายหนุ่มอย่างเต็มใจ ขึ้นไปขี่ม้าอย่างคล่องแคล่วและนั่งลงตรงหน้าชายหนุ่ม
“ท่านอ๋อง นั่งนิ่งๆ ถ้าตกลงไปหม่อมข้าก็ไม่สนใจหรอกนะ” หลังจากที่เฟิ่งชิงหัวพูดจบ นางก็จับบังเหียนแล้วควบม้าเข้าไปในป่า
ผู้คนต่างมองดูผู้คนที่กำลังควบม้าจากไป และอดไม่ได้ที่จะปาดเหงื่อให้กับท่านอ๋องเจ็ด เมื่อมองดูแผ่นหลังนั้น มักกังวลอยู่เสมอว่าจะถูกการขี่ม้าที่ดุดันของพระยาชาอ๋องเจ็ด ทำให้ตกลงมา
ฮ่องเต้เซวียนถ่งรีบตรัสว่า “คนก็ได้มานี่หน่อย รีบตามท่านอ๋องเจ็ดไป และเตรียมพร้อมเพื่อช่วยเขาทุกเมื่อ”
“เสด็จพ่อ โปรดวางพระทัย หม่อมข้าจะติดตามเสด็จพี่และพี่สะใภ้ ไประแวดระวังเหตุไม่คาดฝันให้” จ้านถิงเฟิงกล่าวพร้อมกับขึ้นม้าอย่างคล่องแคล่ว และการเคลื่อนไหวที่สง่างามดึงดูดใจของบรรดาสตรีจากตระกูลผู้ดี อดไม่ได้ที่อยากจะติดตามเขาไป
แต่เมื่อทหารองครักษ์ และองค์รัชทายาทไล่ตามไปก็พบว่าทั้งคู่หายไปแล้ว
ในขณะนี้เฟิ่งชิงหัวเป็นเหมือนม้าป่าที่วิ่งเตลิด ควบม้าเข้าสู่ป่า ราวกับว่านี่ไม่ใช่ป่าลึกที่มีต้นไม้หนาทึบ แต่เป็นทุ่งหญ้ากว้างที่ไม่มีที่สิ้นสุดบนทางลาด
ไม่รู้ว่ามือของจ้านเป่ยเซียวโอบรอบเอวเรียวของหญิงสาวไว้ตั้งแต่เมื่อใด
เดินทีนี่เป็นฤดูร้อน เสื้อผ้าของทั้งสองก็จะบาง จ้านเป่ยเซียวสามารถสัมผัสผ่นหลังที่นุ่มนวลและตรงของหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้าเขาได้อย่างชัดเจน ในใจเขารู้สึกใคร่รู้และชื่นชมอยู่เล็กน้อย ที่แท้ร่างกายของสตรีเป็นเช่นนี้ การเคลื่อนไหวก็กระชับตามไปด้วย
ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนแผ่นหลังของเฟิ่งชิงหัวที่ราวถูกอบนั้นร้อนขึ้นเล็กน้อย นางถูกควบคุมในลักษณะนี้โดยไม่คาดคิด เฟิ่งชิงหัวหนีบท้องของม้าครั้งหนึ่ง และม้าที่ร่าเริงก็หยุดกะทันหัน ส่งเสียงฟู่ยาวด้วยความไม่พอใจ . .
เฟิ่งชิงหัวขมวดคิ้วและหันกลับไป อันดับแรกจ้องมองที่การแสดงออกของชายหนุ่ม จากนั้นลดศีรษะลง มองไปที่มือของเขาที่จับเอวของนางอยู่
“มือ” เฟิ่งชิงหัวกัดฟันเอ่ย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายหนุ่มเพียงแค่เอามือทั้งสองข้างโอบรอบเอวของเฟิ่งชิงหัว
หน้าผากของเฟิ่งชิงหัวกระตุกเล็กน้อย: “ข้าหมายถึงให้ท่านปล่อย!”
จ้านเป่ยเซียวมองลงไปที่นาง รูม่านตาสีดำของเขาลึกขึ้นเล็กน้อย มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย และเขาก็ปล่อยไปตามสัญญา โดยไม่พูดอะไร
เฟิ่งชิงหัวบีบท้องม้าเตรียมจะวิ่งต่อ มือของเขาก็โอบรัดอีกครั้งทันที ชายหนุ่มยังเอนศีรษะลงบนคอของเฟิ่งชิงหัว ไอความร้อนทำให้หูของเฟิ่งชิงหัวชา
เฟิ่งชิงหัวหยุดทันทีและหันหน้ากลับไปจ้องเขา: “ท่านี่ ไม่มีกระดูกหรือ?”
“พระชายาควบม้าเร็วเช่นนี้ ทำให้ข้ารู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบและจริงจัง
“หือ?” ราวกับว่าเฟิ่งชิงหัวจะได้ยินบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ ดวงตาของนางเบิกกว้าง และเอ๋ยพูดหลังเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง: “งั้นลงจากหลังม้าเถอะ แล้วให้คนของท่านพาท่านกลับไป”
“พวกเขาถูกเจ้าทิ้งห่างไปหมดแล้ว ข้าเกรงว่าพวกเขาจะตามมาไม่ทัน”
เฟิ่งชิงหัวมองไปข้างหลังด้วยความสงสัย ไม่มีพลังงานใดๆ อยู่รอบๆ ไม่มีใครไล่ตามนางมาเลย
“ท่านรู้วิชาตัวเบามิใช่หรือ?”
“พระชายาบอกข้าเองว่าอย่าใช้กำลังภายในมิใช่หรือ?” นัยน์ตาดำคู่นั้นจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง
เฟิ่งชิงหัวพูดไม่ออก คนๆ นี้ได้ยินคำพูดของนางตั้งแต่เมื่อไหร่?
เมื่อเห็นว่าผ่านไปได้ครึ่งทางแล้ว เฟิ่งชิงหัวก็หมดความสนใจที่จะขี่ม้าต่อ ดังนั้นนางจึงลงจากหลังม้า หยิบคันธนู ชักคันธนูและปล่อยลูกธนูออกไป เพื่อเริ่มค้นหาเหยื่อ
มีเหยื่อจำนวนมากที่เลี้ยงไว้ในพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ และเหยื่อจะถูกปล่อยเข้าป่าล่วงหน้าสองหรือสามวันก่อนวันออกล่า
เฟิ่งชิงหัวล่าและฆ่ากวางแม่น้ำไปหลายตัวเพื่อการทดสอบเล็ก ๆ เนื่องจากไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เฟิ่งชิงหัวจึงต้องไปรับเหยื่อด้วยตัวเอง เมื่อนางกลับมา นางก็พบว่ามีองค์รักษ์อยู่รอบๆ จ้านเป่ยเซียวมากขึ้น และแม้แต่จ้านถิงเฟิงก็ไล่ตามมาด้วย
เมื่อเห็นเหยื่อในมือของเฟิ่งชิงหัว จ้านถิงเฟิงยิ้มและเอ่ยว่า: “พระชายาเจ็ดไม่เพียงแต่มีทักษะการขี่ม้าที่ยอดเยี่ยม แต่ยังมีทักษะยิงธนูที่ดีอีกด้วย”
สิ่งที่เฟิ่งชิงหัวยิงคือหัวของเหยื่อ ซึ่งขนของสัตว์จะไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ ทักษะการยิงธนูเช่นนี้ถือว่าดีมาก
เฟิ่งชิงหัวกล่าวอย่างเมินเฉย: “ขอบพระทัยองค์รัชทายาทสำหรับคำชม”
“ที่แห่งนี่ไม่เลวเลย” จ้านถิงเฟิงกล่าว และเขาก็เริ่มยิงธนูด้วย และในไม่ช้าก็เล็งไปที่กระต่ายขาวราวหิมะ แล้วลูกธนูก็พุ่งออกไป
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ธนูของเขากำลังจะแทงดวงตาของกระต่าย จู่ๆ ลูกธนูก็พุ่งออกมาจากทางอื่น ทำให้คันธนูและลูกธนูของเขาแยกออกเป็นสองส่วน และตกลงสู่พื้น
ลูกธนูที่พิ่งยิงออกไปครึ่งทางกลับถูกตอกไว้อย่างแน่นหนากับลำต้นของต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล
กระต่ายตกใจกลัวรีบวิ่งหนี กระโดดหายไปในพริบตา
ลูกธนูของจ้านถิงเฟิงเป็นสีขาว ส่วนลูกธนูอีกดอกเป็นสีแดง ซึ่งเป็นสีเดียวกับลูกธนูของเฟิ่งชิงหัว
ใบหน้าของจ้านถิงเฟิงมืดมนขึ้น เขามองลงไปที่เฟิ่งชิงหัว ที่ยืนอยู่ข้างๆ: “พระชายาเจ็ดหมายความว่าอย่างไร”
เฟิ่งชิงหัวก้าวไปข้างหน้าและแขวนกวางไว้ที่ด้านข้างของม้า หันไปมองจ้านถิงเฟิง และพูดอย่างสบาย ๆ : “ความหมายนั้นชัดเจน สถานที่นี้เป็นที่ประทับของข้า และเหยื่อทั้งหมดในบริเวณนี้เป็นของข้า องค์รัชทายาทจะรุกล้ำเกินไปหน่อยแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น จ้านถิงเฟิงก็ตกตะลึง ราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าหญิงสาวตรงหน้าเขาจะมีตรรกะเยี่ยงโจรเช่นนี้ เขาเกือบจะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธแล้ว
“ที่ของเจ้าหรือ? เรื่องตลกของพระชายาเจ็ดตลกเกินไปจิงๆ”
เฟิ่งชิงหัวไม่ยิ้ม นางจ้องมองที่จ้านถิงเฟิง และพูดทีประโยค: “หูขององค์รัชทายาทไม่ดีหรือ ข้าบอกว่า เหยื่อเหล่านี้เป็นของข้า องค์รัชทายาทควรเสด็จไปที่อื่น”
น้ำเสียงยังคงละมุนละไม แต่ทุกคนสามารถสัมผัสความไม่อดทนในน้ำเสียงได้ เฟิ่งชิงหัวทำได้เพียงตะโกนว่า “ออกไป!”
เมื่อใดที่จ้านถิงเฟิงถูกทำให้อับอายเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้ากลุ่มองครักษ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเสด็งพี่ที่พิการกำลังนั่งอยู่บนหลังม้าและมองเขาอย่างเยาะเย้ยในขณะนี้
จ้านถิงเฟิงพูดด้วยความโกรธ: “เหยื่อพวกนี้ ใครก็ตามที่ล่าพวกมันได้จะเป็นเหยื่อของผู้นั้น ข้ายังไม่เชื่อว่าเจ้าจะปกป้องพวกมันได้จริงๆ ใครก็ได้ออกมา ล่าเหยื่อทั้งหมดนั่นมาให้ข้า !”
องค์รักษ์กว่ายี่สิบนาย ตอบรับพร้อมกัน พวกเขาลูกธนูขนนกออกมาเล็งไปที่เหยื่อรอบๆ ตัวพวกเขา
เฟิ่งชิงหัวพูดอย่างเย็นชา: “องค์รัชทายาทจะแข่งกับข้าหรือ?”
จ้านถิงเฟิงยิ้มเย้ยหยัน และออกคำสั่ง: “ลงมือ!”
คำพูดของจ้านถิงเฟิงเพิ่งจะเปล่งออกมา เฟิ่งชิงหัวหรี่ตาของนาง และการเคลื่อนไหวของนางนั้นก็เร็วราวกับสายฟ้า คันธนูและลูกธนูที่พุ่งออกมาหันหน้าเข้าหาเขา ลูกธนูสีดำมุ่งตรงไปที่ใบหน้าของจ้านถิงเฟิง .
“เจ้าจะทำอะไร!” จ้านถิงเฟิงรู้สึกเพียงว่าบริเวณระหว่างคิ้วของเขาแข็ง ราวกับว่าจุดฝังเข็มถูกแตะไปทั่วร่างกายของเขา และเขาไม่สามารถขยับตัวได้ ขนทั่วร่างกายของเขาลุกชันขึ้นมา
เมื่อเห็นเช่นนี้ องค์รักษ์งหมดที่อยู่ด้านข้างกำลังจะเล็งไปที่เฟิ่งชิงหัว แต่ในวินาทีต่อมาพวกเขาก็ถูกบางสิ่งโจมตี คันธนูและลูกธนูร่วงหล่นลงสู่พื้นในฉับพลัน
จ้านเป่ยเซียวดึงมือออก ดูการเคลื่อนไหวของพระชายาด้วยความสนใจ ดวงตาของเขาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง ไม่กังวลเกี่ยวกับน้องชายขอตนเลย
“หนานกงเยว่ลั่ว เจ้ากล้าดียังไง! เจ้าลอบสังหารองค์รัชทายาท หรืออยากตายเก้าชั่วโคตร!” จ้านถิงเฟิงแสร้งทำเป็นสงบ แต่น้ำเสียงของเขาสั่นเทา จนสามารถเผยให้เห็นอารมณ์ของเขาได้
เฟิ่งชิงหัวยิ้มและกล่าวว่า: “ข้าก็ล่าเหยื่ออยู่ตลอด องค์รัชทายาทที่ไหน ข้าไม่เห็นมาก่อนเลย หรือว่ามีใครลอบสังหารองค์รัชทายาท ข้าอยู่กับท่านอ๋องของข้าตลอด ข้าเลยไม่แน่ใจ ”
“ลูกธนูขนนกของเจ้า…” องค์รัชทายาทกำลังจะบอกว่าลูกธนูขนนกของนางเป็นหลักฐาน แต่หลังจากเห็นสัมผัสสีขาวในมือของเฟิ่งชิงหัว เขาก็ตื่นตระหนกอย่างมาก
