เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่หน้าประตู เอียงศีรษะมองดูรถม้า แล้วมองไปยังหลิวหยิ่ง
หลิวหยิ่ง โค้งคำนับและพูดว่า “พระชายา นายท่านเชิญท่านไปเที่ยวอุทยานสวนหลวงพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิ่งชิงหัวได้ยินเช่นนี้ นางก็พูดโดยสัญชาตญาณว่า “นายของเจ้าบ้าอีกแล้วหรือ นี่มันดึกแล้ว ไปเที่ยวเล่น?”
คาดไม่ถึงว่าทันทีที่นางพูดจบ ม่านภายในรถม้าก็ถูกเปิดออก ใบหน้าครึ่งหนึ่งของจ้านเป่ยเซียวเคร่งขรึม ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่นางราวกับน้ำแข็ง
เฟิ่งชิงหัวตกตะลึง นางไม่ได้สังเกตเห็นใครในรถม้า นางจะคาดคิดได้อย่างไรว่านายท่านจะนั่งอยู่ในรถม้าและมารับนางด้วยตัวเอง
การถูกจับได้ว่าพูดลับหลัง ถ้าเป็นคนอื่นอาจกังวลไม่สบายใจแล้ว แต่เฟิ่งชิงหัวไม่ใช่คนธรรมดา นางมองจ้านเป่ยเซียวอย่างใจเย็นและพูดด้วยรอยยิ้ม “เหตุใดท่านอ๋องถึงมีอารมณ์ไป อุทยานสวนหลวงเพคะ? ข้าไม่ไปสนุกด้วยนะ ขอให้ท่านอ๋องเดินทางอย่างราบรื่นเพคะ”
“เจ้าขึ้นมา มิฉะนั้นข้าจะจับเจ้าขึ้นมา” จ้านเป่ยเซียวพูดอย่างเย็นชา
“พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเวร”
“ข้าได้ลาให้เจ้าแล้ว”
“แต่…”
“ขึ้นมา”
เฟิ่งชิงหัวขึ้นรถม้า หันศีรษะแล้วถาม “เหตุใดจู่ ๆ เจ้าถึงอยากไปอุทยานสวนหลวงเพคะ? เพราะอะไรเมื่อวานนี้ไม่ได้ยินเจ้าพูด?”
แต่จ้านเป่ยเซียวหลับตาและไม่สนใจนาง
ในทางตรงกันข้าม หลิวหยิ่งซึ่งกำลังบังคับรถม้าอธิบายความสงสัยของเฟิ่งชิงหัว “เหนียงเหนียง คืออย่างพ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืนก่อน องค์ราชทายาทเข้าวังเพื่อทรงสารภาพผิด และฮ่องเต้ทรงเรียกให้ท่านอ๋องเข้าวัง และยังได้ยินว่าท่านจัดการคดีนี้ ดังนั้นจึงอยากให้ท่านเข้าวัง ท่านอ๋องจึงจะพาท่านไปอุทยานสวนหลวงเพื่อพักพิงชั่วคราวพ่ะย่ะค่ะ”
“พักพิงชั่วคราวนานแค่ไหน?” เฟิ่งชิงหัวรู้สึกสงสัย
คราวนี้ไม่มีใครสนใจนางแล้ว
เฟิ่งชิงหัวคิดอย่างอดทน ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ราชวงศ์มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และเหตุผลที่ฮ่องเต้ต้องการพบนางซึ่งเป็นสามัญชน อาจเป็นเพราะกังวลว่านางซึ่งเป็นขุนนางชันสูตรศพที่ผุดออกมาจากไหนไม่รู้จะเผยแพร่เรื่องราวขององค์ราชทายาท
จากมุมมองนี้ นางจึงเสียงานเองด้วยตนเองหลังจากทำงานเพียงสองวัน
เฟิ่งชิงหัวชำเลืองมองจ้านเป่ยเซียว เห็นสีหน้าไม่พอใจของเขา อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่านอ๋อง อย่าบอกนะว่าท่านกำลังรู้สึกผิด?”
เมื่อได้ยิน ชายหนุ่มที่หลับตาอยู่ก็ลืมตาขึ้น มองตรงไปยังเฟิ่งชิงหัว
เฟิ่งชิงหัวพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านอ๋อง อันที่จริง ไม่ว่าข้าจะทำงานนี้หรือไม่ก็ตาม ก็ไม่สำคัญหรอก”
ความหมายลึกที่ซ่อนอยู่ในคำพูดคือ จริงๆ แล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องพาข้า “หนีเพราะกลัวบทลงโทษ” ด้วยฐานะเช่นนี้
จ้านเป่ยเซียวพูดอย่างเย็นชา “ใครบอกเจ้าว่าข้าพาเจ้าไปที่ อุทยานสวนหลวง เพื่อความสบายกัน?”
“แล้วเพื่อ?”
“วันนี้อุทยานสวนหลวงกำลังวิจัยนาข้าวชุดหนึ่งอยู่ ข้าจะไปตรวจสอบ เจ้าไปด้วยกัน”
“นาข้าว?” เฟิ่งชิงหัวจ้องเขม็งไปยังชายตรงหน้า มองซ้ายมองขวา ไม่รู้สึกว่าเขาเป็นคนประเภทที่ใส่ใจความเป็นอยู่ของประชาชน
แต่เมื่อพูดถึงจุดนี้แล้ว และได้ขึ้นเรือโจรแล้ว ดังนั้นเฟิ่งชิงหัวจึงไม่พูดอะไรอีก
อุทยานสวนหลวง อยู่ห่างจากเมืองหลวงเพียงสี่ชั่วโมง เมื่อไปถึง ท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยดวงดาวและดวงจันทร์อยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่สามารถดูนาข้าวอะไรได้
เฟิ่งชิงหัวหิวตั้งนานแล้ว แต่โชคดีที่ยังมีคนอยู่ใน อุทยานสวนหลวง นำชุดสตรีมาให้นาง
ชุดนี้ยาวถึงเข่า ผ่าออกจากเอว ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงขายาวสีเดียวกัน แตกต่างจากเสื้อผ้าผู้หญิงทั่วไปเล็กน้อย
นางสวมรองเท้าปักแบนคู่หนึ่ง
ตอนนี้เวลากลางคืน เฟิ่งชิงหัวไม่ได้สนใจสิ่งใด นางแค่เช็ดผมจนแห้งเจ็ดส่วน เปิดประตูเดินออกไป
ด้านนอกประตูมีศาลาทรงแปดเหลี่ยม อาหารถูกจัดวางเรียบร้อย และจ้านเป่ยเซียวก็นั่งรออยู่ด้านข้าง
เมื่อได้ยินเสียงประตู เขามองไปที่ประตูโดยไม่รู้ตัว จากนั้นสายตาของเขาก็แปลกไปมาก
นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งชิงหัวสวมชุดทำงานแบบนี้ เมื่อเห็นเขาจ้องมองมา นางอดไม่ได้ที่จะเม้มปาก ท่าทางนั้นตลกยิ่งนัก
ในตอนแรก จ้านเป่ยเซียวยังคงโกรธเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นรูปลักษณ์แบบนี้ของเฟิ่งชิงหัว คิ้วและดวงตาของเขาก็ผ่อนคลายลง อดไม่ได้ที่จะหลุดเสียงหัวเราะออกมา
เฟิ่งชิงหัวยิ่งไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เดินมาตรงหน้าเขาและนั่งลง มองเสื้อคลุมที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดของจ้านเป่ยเซียวและพูดอย่างไม่พอใจว่า “ท่านอ๋อง เจ้าจะนำเสื้อผ้าสำหรับตัวเจ้าเองเท่านั้น เมื่อออกมาข้างนอก ก็ให้ข้าสวมอย่างนี้รึ?”
“ข้าให้เจ้ามาปลูกนาข้าว ไม่ใช่เพลิดเพลินกับทัศนียภาพ สวมผ้าไหมและผ้าซาตินเหล่านั้นจะทำงานได้อย่างไ?” สีหน้าจ้านเป่ยเซียวจริงจังมาก
“เจ้าคิดจะให้ข้าปลูกนาข้าวจริงๆ หรือ?” เฟิ่งชิงหัวรู้สึกประหลาดใจ ราวกับว่าเขากำลังเล่าเรื่องตลก
จ้านเป่ยเซียวไม่พูด
“แล้วเจ้าล่ะ เหตุใดเจ้าไม่แต่งตัวแบบนี้ล่ะ?” เฟิ่งชิงหัวรอเขา
“ร่างกายข้าไม่สะดวก ให้พระชายาทำแทนข้า มีอะไรไม่เหมาะสมรึ?” จ้านเป่ยเซียวพูดอย่างที่ควรจะเป็น
ถ้าหลิวหยิ่งอยู่ที่นี่ในเวลานี้ เขาจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน
ต้องรู้ไหม นายท่านในอดีต เกลียดมากที่คนอื่นพูดถึงอาการบาดเจ็บของเขา แต่ตอนนี้เขายังพูดติดตลกเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขาด้วยซ้ำ
เฟิ่งชิงหัวเหลือบมองที่ขาของเขาและพึมพำ “ไม่ช้าก็เร็วก็จะหาย รีบร้อนอะไรกัน”
ไม่รู้ว่าจ้านเป่ยเซียวได้ยินหรือไม่ รอยยิ้มของเขาลดลงเล็กน้อย และทั้งสองก็เริ่มทานอาหารอย่างเงียบๆ
อาหารที่นี่ทำโดยคนของ อุทยานสวนหลวง และใช้ส่วนผสมทั้งหมดของที่นี่ บางทีเพื่อดูแลพวกเขา ปรุงอาหารแบบชนบท และอาหารก็ไม่ได้ละเอียดอ่อนนัก ดูแล้วไม่มีความอยากอาหารมาก แต่เมื่อทานแล้วรสชาติไม่เลว
เฟิ่งชิงหัวทานค่อนข้างเยอะ นางกินแพนเค้กสองแผ่นในคราวเดียว
จ้านเป่ยเซียวเห็นแล้วและพูดเสียงเรียบ “เวลากลางคืน กินให้น้อยลง ระวังอาหารไม่ย่อย”
เฟิ่งชิงหัวหยิบแพนเค้กก้อนที่สามขึ้นมาอีกแล้วพูดอย่างกล้าหาญ “ไม่กลัว ข้าพึ่งอิ่มแค่ครึ่งเดียว และข้ากำลังโต”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จ้านเป่ยเซียวจ้องไปที่จุดใดจุดหนึ่งบนหน้าอกของเฟิ่งชิงหัวโดยไม่พูดอะไร
หลังจากกินและดื่มจนเพียงพอแล้ว เฟิ่งชิงหัวก็พูดว่า “ข้าจะไปเที่ยวเล่น ย่อยอาหาร เจ้า…”
จ้านเป่ยเซียวไม่พูดเพียงแค่หมุนรถเข็นตามนางอย่างเงียบ ๆ
ทั้งสองเดินไปที่สระบัว มองไปที่ใบบัวสีเขียวเข้มในสระ แล้วถอนหายใจทันที “อีกไม่นานก็จะมีรากบัวแล้วใช่ไหม?”
“อือ”
เฟิ่งชิงหัวกล่าว “รากบัวค่อนข้างดีเลยนะ สามารถทำอาหารได้มากมาย ผัดก็อร่อย ตุ๋นก็อร่อย รากบัวข้าวเหนียวก็ดีเช่นกัน”
“เมื่อราวบัวงอกแล้วให้พวกเขาส่งไปยังจวนอ๋องบ้าง”
เฟิ่งชิงหัวได้ยินก็พึมพำว่า “ข้าไม่รู้ว่าตอนนั้นข้าจะยังอยู่ในจวนอ๋องหรือไม่”
“เจ้าว่าอะไรนะ?”
“ไม่มีอะไร ข้าบอกว่าข้าจะรอรากบัว” เฟิ่งชิงหัวหัวเราะ
ทั้งสองเดินไปรอบ ๆ สระบัวก่อนที่จะเตรียมตัวกลับจวน เฟิ่งชิงหัวอาศัยอยู่ในเรือนไม้ไผ่และหลับไปหลังจากเข้ามาในห้อง
เช้าวันต่อมา นางถูกปลุกขึ้นในขณะที่นางยังหลับอยู่ นางขยี้ตา “มีเรื่องอะไรหรือ?”
“พระชายาเพคะเท่านอ๋องบอกแล้วว่าเวลาที่มีค่าที่สุดของวันคือตอนเช้า ถึงเวลาที่ท่านจะต้องลุกขึ้นไปปลูกนาข้าวแล้วเพคะ”
ห่าอะไรนะ!
เฟิ่งชิงหัวลุกขึ้นจากเตียงในทันใด จ้องประตูด้านนอก อยากจะเจาะรูออกมา
เมื่อนางเดินออกจากห้องหลังจากล้างหน้าล้างตา นางเห็นคนใช้สองคนถือเครื่องมืออยู่ในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งถือต้นกล้าไว้
