คนยี่สิบคนยืนอยู่บนเรือลำแคบๆ แต่ละลำ รวมทั้งคนตีกลองด้วย รวมเป็นยี่สิบเอ็ดคน ซึ่งเต็มไปทั้งลำจนสุดขอบ
เมื่อคำสั่งเริ่ม เรือทั้งห้าลำแล่นออกไปอย่างสวยงามแบบทางตรง
กฎของเกมนั้นเรียบง่ายและการแข่งขันเป็นไปอย่างรวดเร็ว
ธงห้าผืนถูกแขวนไว้ในทะเล และทั้งห้าทีมต้องได้รับธงของตนและกลับสู่เส้นทางเดิมเพื่อคว้าชัยชนะ
จ้านเป่ยเซียวยืนอยู่ที่หัวเรือเพื่อออกคำสั่ง เรือกำลังแล่นอย่างราบรื่น และระยะห่างระหว่างเรือหลายลำก็ใกล้เคียงกัน
เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ข้างกลองและตีกลอง มองดูผู้คนทั้งสองฝั่งเป็นระยะๆ
เมื่อการเตรียมการสำหรับแต่ละทีมพร้อม ทั้งห้าทีมก็ขึ้นเรือทีละคน เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ที่ท้ายสุด ยืนอยู่หน้ากลอง ตีกลองขณะที่กะลาสีพายเรือ
การตีกลองของนางแตกต่างจากการตีกลองของเรือลำอื่น ด้วยจังหวะที่เร้าใจ ราวกับตีอยู่บนหัวใจของทุกคน ราวกับตื่นเต้นอย่างกระทันหัน
ในเวลานี้ เสียงรอบข้างถูกปิดกั้น สิ่งเดียวที่อยู่ในสมองคือเสียงกลองและพลังที่จะก้าวไปข้างหน้า
ในไม่ช้าธงห้าผืนที่แขวนอยู่ข้างหน้าก็ปรากฏออกมา
เอี้ยนเซียวมองไปที่จ้านเป่ยเซียวจากระยังไกล เขากระโดดขึ้นโดยตรงและบินไปที่ธงกลางอากาศ ถือธงสีเขียวของเขาไว้ในมือและยัดธงสีดำไว้ในอ้อมแขนของเขา
เฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ในตอนท้าย แต่มองเห็นได้ชัดเจน
“อ๋องเอี้ยนเอาธงไปแล้ว เขาก็ยังเป็นคนน่ารังเกียจเช่นเดิม เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง ไม่สามารถเล่นอะไรใหม่ๆ ได้หรือไง” กะลาสีที่ยืนอยู่ข้างหน้าเฟิ่งชิงหัวพูดอย่างไม่พอใจ
เฟิ่งชิงหัวเลิกคิ้ว “เขาทำแบบนี้บ่อยๆ? นี่ไม่ถือว่าผิดกติกาหรือ?”
“ไม่นับ เพราะการแข่งเรือมังกรล้วนขึ้นอยู่กับความสามารถของตน ไม่ว่าเหตุผลคืออะไร ชนะก็คือชนะ แพ้ก็คือแพ้ เป็นเช่นนี้ถึงเกลียดชัง อ๋องเอี้ยนรู้ทั้งรู้ว่าขาของท่านอ๋องเจ็ดนั้นเพิ่งหายดีจะเอาชนะเขาได้อย่างไร ดูเหมือนว่าปีนี้จะได้อันดับสุดท้ายแล้วจริงๆ”
เฟิ่งชิงหัวกัดฟัน “คนคนนี้น่ารังเกียจจริงๆ ไม่ได้ ข้าปล่อยให้เขาทำสำเร็จไม่ได้ ข้าจะหาทางเอง”
เฟิ่งชิงหัวมองไปที่เรือของทีมสีเขียว แล้วกระโดดตรงไปที่ด้านข้างของจ้านเป่ยเซียว
จ้านเป่ยเซียวเหลือบมองนาง “เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ลงไป”
เฟิ่งชิงหัวกล่าวว่า “เลื่อนเรือไปที่ด้านข้างของทีมสีเขียว ข้ามีวิธีป้องกันไม่ให้เขาชนะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จ้านเป่ยเซียวมองเห็นสีหน้าที่เจ้าเล่ห์ของนางและสั่ง “พายไปทางซ้าย”
เรือเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว และเมื่อยังเหลือระยะทางอีกสองหรือสามเมตร เฟิ่งชิงหัวก็พูดตรงๆ “พี่น้องทุกคน เอาเลย ต่อยตีคนพวกนี้ให้เป็นหมาจมน้ำ แล้วดูว่าพวกเขาจะกลับไปยังไง!”
ว่าแล้วนางเป็นผู้นำกระโดดขึ้นเรือฝั่งตรงข้ามแล้วเตะกะลาสีที่ใกล้ที่สุดลงไปในน้ำ
จากนั้นเตะอีกคนลงไปด้วย
เฟิ่งชิงหัวหันไปมองพวกคนด้านหลังที่ตกตะลึงแล้วพูดว่า “ยังงุนงงทำอะไรอยู่? รอให้พวกเขากระโดดลงไปในน้ำด้วยตัวเองหรือ?”
ทุกคนตื่นขึ้นเหมือนฝัน และพวกเขาทั้งหมดพุ่งไปข้างหน้า ต่อยตีกับทุมเขียว บางคนก็กอดอีกฝ่ายและกระโดดลงไปในแม่น้ำด้วยกัน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เอี้ยนเซียวชำเลืองมองจ้านเป่ยเซียว “จ้านเป่ยเซียว เจ้าเล่นเล่ห์เลว?”
“ถ้าเจ้ามีความสามารถก็ว่ายกลับด้วยตัวเอง” คนอื่นไม่รู้ แต่จ้านเป่ยเซียวรู้ว่าชายคนนี้ทำได้ทุกอย่างเมื่ออยู่บนพื้นราบ แต่เขาทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ในน้ำ เขาว่ายน้ำไม่เป็น
“ข้าไปไม่ได้ ดังนั้นเจ้าก็อยู่เป็นเพื่อนข้า!” เอี้ยนเซียวพูดและกระโดดขึ้นไปบนเรือแคบๆ ที่จ้านเป่ยเซียวอยู่ ทั้งสองคนต่อสู้กัน เมื่อเห็นแบบนี้เรือลำอื่นๆ ก็คว้าธงของตนแล้วกลับไปทางเดิม
