พลิกชะตาหมอยา – บทที่ 230 รักษาจริงหรือ

เฟิ่งชิงหัวรู้สึกปวดหัวเมื่อได้ยินคำบ่นของอู่ตู๋จื่อ นางเงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชา อู่ตู๋จื่อก้าวถอยหลังทันที ยื่นมือออกเพื่อรูดซิปปาก โบกมือด้วยรอยยิ้ม และปิดประตูเมื่อออกไป แล้วก็ยืนพิงประตูแล้วหอบหายใจ

อู่ตู๋จื่อบิดนิ้วของตนและเริ่มนับ “สามีของอาจารย์ย่า ข้าควรจะเรียกอะไรดี อาจารย์ปู่? ถุ่ย ถุ่ย ถุ่ย เรื่องนี้ยังไม่แน่ บางทีอาจารย์ย่าอาจตกหลุมรักในความงามของเขาเท่านั้น อาจจะไม่ให้ฐานะก็ได้”

เฟิ่งชิงหัวไม่ได้หูหนวก นางได้แต่กลอกตาและพูดอย่างเย็นชา “ไสหัวไปไกลหน่อย”

“ขอรับ ขอรับ ขอรับ อาจารย์ย่า ท่านไม่ต้องกังวล ข้าไม่รู้อะไรเลย ข้าจะไม่พูดอะไร ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” อู่ตู๋จื่อออกไปจากที่นี่ และเขาก็ไม่รู้ว่าร่างเขาเพิ่งหายไปก็มีกลุ่มชายชุดดำรวมตัวกันอยู่

คนเหล่านี้เป็นองครักษ์ลับของจ้านเป่ยเซียว และพวกเขามักจะปกป้องอย่างลับๆ เดิมทีพวกเขาจะไปช่วยจ้านเป่ยเซียวทันทีที่เกิดเรื่องขึ้น แต่พวกเขาทั้งหมดก็ซ่อนตัวหลังจากเห็นสัญญาณนายท่านก่อนที่เขาจะตกหมดสติแล้วติดตามอย่างใกล้ชิด

คนเหล่านี้เคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับอู่ตู๋จื่อหมออัจฉริยะ เดิมทีพวกเขาคิดว่าพระชายาพานายท่านมาที่นี่เพื่อขอให้หมออัจฉริยะรักษาเขา คาดไม่ถึงว่าหมออัจฉริยะจะถูกไล่ออกไปทันที

สำหรับสิ่งที่อู่ตู๋จื่อพูดเมื่อเขาจากไป เกิดเป็นความกังวลเป็นห่วงอยู่ในใจของเหล่าองครักษ์ลับ

องครักษ์ลับหนึ่ง “ถ้าพระชายาฉวยโอกสนายท่านตอนที่นายท่านหมดสติ เราจะเข้าไปยุ่งไหม?”

องครักษ์ลับสอง”ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็เป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว น่าจะไม่ต้อง แต่นายท่านหมดสติอยู่ จะทำอะไรได้?”

องครักษ์ลับสาม “พระชายามียาแปลกๆ มากมายอยู่ในมือนะ?”

องครักษ์ลับสี่ “วางยา? ว้าว น่าตื่นเต้นจัง”

องครักษ์ลับ ลอร์ด หลิวหยิ่งอยู่ที่นี่”

องครักษ์ลับหนึ่ง “ท่านหลิวหยิ่งมาแล้ว”

หลังจากได้รับข่าวจากองครักษ์ลับ หลิวหยิ่งรีบวิ่งมาที่นี่ รู้สถานการณ์ปัจจุบันของนายท่านผ่านท่าทางระหว่างหน่วยงานลับ ส่ายศีรษะต่อพวกเขา เพื่อรอดูสถานการณ์ อย่าส่งเสียง

พระชายาเคยช่วยนายท่านมาหลายครั้งแล้ว ดังนั้นครั้งนี้ก็น่าจะช่วยรักษาเช่นกัน

ในเมื่อนายท่านสั่งไม่ให้พวกเขาปรากฏตัว งั้นเขาก็ปกป้องพวกเขาอยู่นอกประตูก็แล้วกัน

ดังนั้นเขาจึงรีบหาที่ที่หนึ่งและจับตาดูสถานการณ์ภายในอยู่ตลอดเวลา

เมื่อเหล่าองครักษ์ลับเห็นแล้ว ทั้งสี่คนก็ขึ้นไปบนหลังคาเบาๆ หรือไม่ก็ขุดหลุมบนพื้นเอง แล้วรื้อกระดานไม้สองแผ่นเพื่อแอบมองจากด้านล่าง

สรุปแล้วห้องเล็ก ๆ เต็มไปด้วยสายตาเหมือนถูกฉาบด้วยกาวหนังวัว

แต่เมื่อพวกเขาเห็นภาพข้างใน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

ห้องที่เฟิ่งชิงหัวอยู่นั้นเป็นห้องนึ่งซึ่งเรียกว่าห้องซาวน่าในยุคปัจจุบัน เหตุผลที่เลือกที่นี่ก็เพื่อให้จ้านเป่ยเซียวกระจายเลือด

เมื่อเห็นว่าอุณหภูมิสูงขึ้นและไอร้อนทำให้ร่างกายของนางรู้สึกร้อน เฟิ่งชิงหัวก้าวไปข้างหน้าและลากจ้านเป่ยเซียวลงกับพื้น

เรียบง่ายและหยาบคาย เหมือนกับการดึงศพโดยไม่สนใจว่าจะทำร้ายอีกฝ่ายหรือไม่

คนรอบข้างมองเฟิ่งชิงหัวด้วยความประหลาดใจ

ไม่ได้บอกว่าช่วยชีวิตรึ?

การกระทำรุนแรงจัง?

นายท่านของพวกเขาคือใครกัน ถูกปฏิบัติเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ใครก็ตามที่เห็นนายท่านของพวกเขาก็ประจบสอพลอ แม้แต่หญิงสาว ๆ เหล่านั้นยังหน้าแดงและใจเต้นเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของนายท่านของพวกเขา อยากจะอุทิศตนมาก แม้ว่านั่นจะเป็นก่อนที่นายท่านจะเสียโฉม

แต่พระชายาคนนี้ นางกลับปฏิบัติต่อเทพในใจพวกเขาอย่างรุนแรงเช่นนี้!

เหล่าองครักษ์ลับที่ซ่อนอยู่เหล่านั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจต่อเฟิ่งชิงหัวชั่วขณะหนึ่ง พวกเขาได้ตัดสินใจแล้วด้วย ตราบใดที่ท่านผู้บัญชาการรับสั่ง พวกเขาก็จะพุ่งเข้าไปและฟันเฟิ่งชิงหัวเป็นชิ้นๆ ทันที

ตอนนี้สีหน้าของหลิวหยิ่งไม่ค่อยดีนัก ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เฟิ่งชิงหัว พยายามดูว่านางจะทำอะไรต่อไป

เขาคิดในใจ เป็นไปได้ไหมที่พระชายาถูกนายท่านรังแกหนักเกินไป นางจึงใช้โอกาสนี้แก้แค้น?

ครั้งเดียวก็พอ อย่าใจร้ายเกินไป เช่นนี้แล้ว เขาสามารถแสร้งทำเป็นไม่เห็นและไม่บอกนายท่านก็ได้

แต่ความคิดของเขาเพิ่งผุดขึ้นมา เขาก้เห็นเฟิ่งชิงหัวก้าวขึ้นไปเหยียบบนร่างของนายท่าน เหยียบทีละก้าวด้วยแรงมหาศาล และดูเหมือนว่าจะมีจังหวะด้วย

องครักษ์ลับที่ซ่อนตัวอยู่ใต้พื้น “พระชายาทำอะไรน่ะ? ไม่นานมานี้ นายท่านเพิ่งเสี่ยงที่จะได้รับบาดเจ็บช่วยนางขึ้นจากเรือ นางตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นรึ?”

องครักษ์ลับสองที่ซ่อนตัวอยู่นอกหน้าต่าง “ตำแหน่งที่ย่ำลงไปนั้นแม่นยำมาก และตำแหน่งนั้นไม่ได้ซ้ำกันด้วย”

องครักษ์ลับสามที่หมอบอยู่บนหลังคากระเบื้อง “หัวใจของหญิงสาวมีพิษร้ายแรงที่สุดจริงๆ”

องครักษ์ลับสี่ที่ซ่อนอยู่บนเสาเรือน “ข้าแค่อยากรู้ว่านายท่านยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

การสื่อสารขององครักษ์ลับทั้งสี่ที่ซ่อนอยู่เข้าถึงหูของหลิวหยิ่งโดยไม่พลาดคำใดคำหนึ่ง และเขาก็รู้สึกกระสับกระส่ายในขณะนี้ด้วย คิดว่าในวันนี้นายท่านไม่ได้ทำอะไรให้พระชายาโมโห เหตุใดนางถึงต้องการลงมือหนักเช่นนี้?

กระพริบตา แล้วกระพริบตาอีกครั้ง ขยี้ตา

รองเท้าของพระชายายังสวมอยู่ นางย่ำหานายท่านอย่างแรง บนเสื้อคลุมสีดำของนายท่านถูกย่ำจนมีรอยเท้าสีฝุ่น

ย่ำข้างหน้าเท่านั้นไม่พอ ก็เห็นพระชายานั่งยอง ๆ จับไหล่ของนายท่านและเขย่าอย่างแรง “จ้านเป่ยเซียว? จ้านเป่ยเซียว?เจ้าได้ยินข้าไหม? จ้านเป่ยเซียว?”

หลิวหยิ่งดูแล้วรู้สึกวิงเวียนศีรษะ แต่โชคดีที่นายท่านหมดสติจริงๆ

หลังจากนั้นพระชายาก็ก้มลงจับชีพจรนายท่าน

หลิวหยิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก บางทีเมื่อครู่นี้อาจจะกำลังช่วยนายท่านจริงๆ

องครักษ์ลับที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ใต้พื้น “หยุดลงแล้ว หัวใจดวงน้อยๆ ของข้าแทบถูกย่ำจนแหลกสลาย นายท่านตื่นขึ้นมาและพบว่าตนเองถูกทำร้ายแบบนี้ จะไม่ถลกหนังพวกเราก่อนนะ?”

องครักษ์ลับสองที่ซ่อนตัวอยู่ที่หน้าต่าง “เจ้าหวังว่านายท่านจะยังมีชีวิตอยู่ก่อนเถอะ ถ้าถูกตีจนตายจริงๆ ชะตากรรมของเราจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้”

องครักษ์ลับสามที่หมอบอยู่บนหลังคา “ยังมีลมหายใจอยู่”

องครักษ์สี่หมอบอยู่บนหลังคา “ข้าสงสัยมากว่าเมื่อครู่นี้พระชายาช่วยนายท่านหรือแก้แค้นนายท่าน? หรือว่าต้องถูกโยนลงพื้นแล้วกระทืบด้วยเท้าถึงจะรักษาได้รึ?”

หลิวหยิ่งตอบอย่างระมัดระวัง “บางที อาจจะ ต้องทำเช่นนี้จริงๆ มั้ง?”

เมื่อหลิวหยิ่งคิดเช่นนี้ ก็เห็นเฟิ่งชิงหัวพลิกร่างของจ้านเป่ยเซียวและยังคงกระทืบร่างกายของเขาเหมือนเดิม

องครักษ์ลับหนึ่ง สอง สาม สี่และหลิวหยิ่งมีสีหน้าที่ตกตะลึง

เมื่อเห็นฉากนี้ เหล่าองครักษ์ลับที่เห็นภาพนี้ต่างหักนิ้ว ลับมีดให้คม รอคำสั่ง

“ท่านผู้บัญชาการ เรายังไม่เข้าไปหรือ? ถ้ายังไม่เข้าไป นายท่านจะเสียชีวิตแล้ว! ถ้าท่านถูกย่ำอย่างนี้ต่อไป อวัยวะภายในของนายท่านจะแตกหัก” พวกองครักษ์ลับร้อนใจ แต่พวกเขาต้องฟังหลิวหยิ่งเท่านั้นเมื่อนายท่านหมดสติ

หลิวหยิ่งพูดเสียงต่ำ “รออีกหน่อย”

“รออีกหน่อย รอนายท่านถูกพระชายาตีตายหรือ? คุณพระ ว่ากันว่าหัวใจของหญิงสาวเป็นพิษที่ร้ายมากที่สุด พระชายาร้ายขนาดนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ถ้านายท่านรอดจากมหันตภัยครั้งนี้ ข้าจะต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อพบนายท่าน ให้นายท่านอยู่ให้ห่างจากพระชายา ปกป้องชีวิตสำคัญกว่า” องครักษ์ลับสองเริ่มพึมพำเมื่อกังกลทันที

จากนั้น ย่ำเท่าเวลาที่ย่ำด้านหน้า เฟิ่งชิงหัวก็เริ่มจับชีพจรของจ้านเป่ยเซียวอีกครั้ง

ครั้งนี้ องครักษ์ลับสี่รู้สึกทรมานมากจนเกือบจะร้องไห้ “ดังนั้น เมื่อครู่นี้ นางรักษาจริงๆรึ?”

“อาจจะ” คราวนี้หลิวหยิ่งก็ลังเลด้วย

ต่อมาพวกเขาเห็นพระชายาแก้แค้นนายท่านอย่างโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเดิม

เคยเห็นการรักษาที่ต้องขูดไปมาตามแขนขาด้วยหวีไม้หรือไม่?

เคยเห็นกำกำปั้นและต่อยลงบนแขนขาอย่างแรงเหมือนอยากจะกระแทกกระดูกให้หักหรือไม่?

เคยเห็น เอาเถอะ พวกเขาไม่เคยพบอะไรบ้าง แม้แต่เมื่อก่อนศิษย์น้องของนายท่านก็ไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน!

กล่าวโดยย่อ จากนี้ไป ผู้คนรอบ ๆ บ้านไม้จะมองนายท่านของพวกเขาด้วยความสงสารโดยไม่รู้ตัว

คราวนี้ เฟิ่งชิงหัวซึ่งทุบตีมาตลอดสองชั่วโมงเต็มก็เหนื่อยมากจนเหงื่อออกทั้งตัว แล้วยื่นมือออกไปอีกครั้งเพื่อจับชีพจรของจ้านเป่ยเซียว ในที่สุดก็ยืนยันได้ว่าเส้นลมปราณทั้งหมดในร่างกายของคนผู้นี้ไม่มีความอุดตันอีกต่อไป ก็ทรุดตัวลงเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

เมื่อเฟิ่งชิงหัวหอบหายใจเพียงพอ นางคุกเข่าและลุกขึ้นนั่ง ก็ได้ยินเสียงชุดขาดของชายหนุ่ม ฉึก เสื้อคลุมสีดำของชายหนุ่มก็ถูกดึงออก เผยให้เห็นผิวที่เนียนละเอียดของชายหนุ่ม นางวางมือบนหน้าอกของชายหนุ่มแล้วกดลง

องครักษ์ลับหนึ่ง สอง สาม และสี่มองไปที่หลิวหยิ่งด้วยสายตาถาม พวกเขาต้องเลี่ยงหรือไม่

หลิวหยิ่งยืนยันแล้วว่าพระชายาทำเช่นนี้เพื่อช่วยนายท่าน และส่งสัญญาณให้เหล่าองครักษ์ลัที่ซ่อนอยู่ในความมืด ทั้งหมดอย่างทำอะไรใดๆ

หลังจากได้รับข้อความ ทุกคนก็วางแผนที่กำลังจะสงบสติอารมณ์และหยุดตกใจเอะอะโวยวาย

แต่ในวินาทีต่อมา ทุกคนต่างอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง และมีเสียงกรีดร้องสั้นๆออกมาจากหลายแห่ง เห็นเฟิ่งชิงหัวก้มศีรษะลง จับศีรษะของจ้านเป่ยเซียวไว้ในมือ แล้วจูบชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ดวงตาของทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเบิกตาโต

การรักษาต้องทำเช่นนี้หรือ?

นี่เป็นการฉวยโอกาสตอนที่นายท่านหมดสติ พระชายา ท่านใจร้อนเช่นนี้เลยรึ อย่างน้อยก็รอให้เนายท่านตื่นขึ้นมาก่อน

ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง คงไม่มีใครเชื่อว่าคนที่ถูกจับจูบคือนายท่านของพวกเขาจริงๆ

นายท่านที่ช่างเย็นชาราวกับดอกบัว ศักดิ์สิทธิ์ดั่งหิมะ สูงส่งดุจเทพ กลับถูกฉวยโอกาสไปทั้งอย่างนี้แล้ว!

องครักษ์ลับทั้งหมดนิ่งต่อไปไม่ได้อีกต่อไป

องครักษ์ลับหนึ่ง “นางทุบตีนายท่านจนเป็นเช่นนี้ ก็เพื่อให้นายท่านไม่มีกำลังขัดขืนในตอนนี้และถูกนางฉวยโอกาสแต๊ะอั๋ง?”

องครักษ์ลับสอง “นายท่านเป็นแบบนี้แล้ว นางไม่คิดที่จะช่วยชีวิต แต่นางยังทำอะไรแบบนี้อย่างเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยอยู่ที่นี่!”

องครักษ์ลับสี่ “หญิงสาวคนนี้เจ้าเล่ห์มาก ขั้นแรกทุบตีก่อน จากนั้นก็รักษา ให้พวกเราวางใจ ทำให้เราเชื่อแล้วฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งนายท่าน “

องครักษ์ลับหนึ่ง “ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าหญิงผู้นี้จะน่ารังเกียจและไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ว่ากันว่าหน้าตาเป็นอย่างไร จิตใจก็เป็นอย่างนั้น นางหน้าตาเป็นอย่างนี้ยังกล้าที่จะทำให้นายท่านของเราสกปรก”

องครักษ์ลับสอง “หลังจากนายท่านตื่นขึ้น จะฆ่าตัวตายเพราะโทสะและความอับอายหรือไม่? พวกเราที่รู้ความจริงจะถูกฆ่าปิดปากหรือไม่?”

องครักษ์สามเงียบมาตลอด “นั่นพระชายา คนของนายท่าน”

หากเฟิ่งชิงหัวรู้ว่าคนอื่นนิยามการผายปอดของนางเป็นอย่างนี้ นางคงหมดสติไปเพราะหายใจติดขัด

เมื่อเทียบกับเหล่าองครักษ์ลับที่ไม่รู้อะไรแล้ว หลิวหยิ่งสงบกว่ามาก

สิ่งที่หลิวหยิ่งคิดคือ: ตบแล้วลูบหัว ไม่แปลกใจเลยที่นายท่านจะลืมพระชายาไม่ได้ และเมื่อถูกทำให้โมโหมากก็ไม่สามารถปล่อยมือไปได้

เมื่อเห็นว่าการจูบยังคงดำเนินต่อไป หลิวหยิ่งก็ตะโกนในใจ: นายท่านตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมา!