Cr weibo : 北温知有
ข้าคือคุณหนูจวนแม่ทัพ
ในปีที่ข้าอายุสิบสาม ข้าเดินอยู่ในวังหลวงแล้วหลงทาง ได้มีคนใจดีนำทางข้าไปหาท่านพ่อ และข้าก็ได้รู้จากปากของคนในวังว่า เขาคือองค์ชายรอง
ต่อมาข้าได้ยินท่านพ่อบอกว่า องค์ฮ่องเต้มีพระประสงค์ให้ข้าหมั้นหมายกับองค์ชายรอง ท่านพ่อถามความเห็นของข้าว่ายินยอมหรือไม่ ข้ายินยอม เพราะข้าชอบเขา ชอบมากเหลือเกิน
ปีที่ข้าอายุสิบห้า ในวันเทศกาลโคมไฟ ข้าเห็นเขาช่วยหญิงสาวนางหนึ่งขึ้นจากน้ำ เห็นสายตาห่วงใยของเขา คุณหนูที่ถูกช่วยคงเป็นคนที่เขาชอบมากเลยสินะ
ข้าให้คนไปสืบดู จึงได้รู้ว่าผู้ที่เขาช่วยคือคุณหนูจวนอัครมหาเสนาบดี ด้วยเพราะเหตุนี้ ฝ่าบาทจึงพระราชทานสมรสแก่พวกเขา ข้าจำได้ว่าวันนั้นหิมะตกหนักมาก แม่ทัพเซี่ยวอันสู้จนตัวตายในสมรภูมิรบ และคุณหนูจวนอัครมหาเสนาบดีจู่ๆ ก็ด่วนจากโลกนี้ไป ดังนั้น ชื่อในสมรสพระราชทาน จึงกลายเป็นข้ากับเขา
ข้าเริ่มใกล้ชิดกับเขา ส่งของขวัญแปลกตาไปให้ พาเขาไปชมทิวทัศน์อันสวยงาม ข้าอยากให้เขาดีกับข้าสักนิด แต่ไม่เลย มีอยู่ครั้งหนึ่ง ข้าถูกลอบทำร้ายแล้วตกน้ำ เขาแค่เรียกคนมาดึงข้าขึ้น ไม่เหมือนกับครานั้นที่เขาช่วยคุณหนูจวนอัครมหาเสนาบดีเลยแม้แต่น้อย
ทะเลสาบในวันนั้น หนาวเหน็บเหลือเกิน ท้ายที่สุด ข้าก็ยังร้องขอความรักจากเขามาไม่ได้
สุดท้ายข้าก็ยังต้องเสกสมรสกับเขา เพราะพระราชบัญชามิอาจฝืนได้
ข้าเป็นภรรยาของเขามาสามปี สามปีมานี้ ความทุกข์ทรมานที่ข้าไม่เคยได้รับจากที่บ้าน ล้วนลิ้มรสมาสิ้นแล้ว เขาไม่ชอบข้าได้ มีอนุหรือนางบำเรอ ข้าไม่ว่า แต่ลงมือกับครอบครัวข้า ข้ายอมมิได้
ท่านพ่อท่านแม่ถูกคนใส่ร้าย จึงถูกส่งตัวไปยังชายแดน ทิ้งข้าไว้ในเมืองหลวงแต่เพียงผู้เดียว วันที่ข้าได้ขึ้นเป็นฮองเฮา ข้าวิ่งขึ้นไปบนกำแพงเมือง โยนมงกุฎหงส์ทิ้ง ถอดชุดหงส์ออก ข้ารู้สึกเหมือนได้หลุดพ้น กระโดดจากกำแพงเมืองลงมา จนร่างตกสู่พื้นดิน โลหิตอุ่นไหลออกจากมุมปาก ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
เกลียดหรือก็เกลียดไม่ลง รักหรือก็ไม่ได้มา
มนุษย์มักเป็นเช่นนี้ รู้ทั้งรู้ว่าของสิ่งนี้มิใช่ของตน แต่ก็ยังพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา ยังคงมีความหวังที่เขาจะเหลียวมองกลับมา แต่สุดท้ายความหวังเพียงน้อยนิดนั้นก็มลายหายไปสิ้น เขาถึงได้ปรายตามา
