ตอนที่ 08 ทำความสะอาดบาดแผล
ทราเวียร์หันสายตามองไปยังตู้เก็บของ
ก่อนจะบอกกล่าวให้คุณหนูสาวเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา ซึ่งตำแหน่งของกล่องปฐมพยาบาล บอกกล่าวตามตรงเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เท่าที่จำได้เขาจำได้ว่าเคยใส่ไว้
ในตู้แถวนั้นตรงไหนส่วนไหนเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันเลยบอกไปมั่ว ๆ
“…”
“กล่องปฐมพยาบาลอยู่ในตู้”
“…”
“ชั้นไหนคะ?”
“ชั้นสองกล่องอยู่ในสุด”
“ชั้นสองกล่องอยู่ในสุด?”
“…”
“ชั้นสองสินะคะ”
ปลายนิ้วเรียวยาวไล่ตามชั้น
สายตาไล่เรียงไม่มีปล่อยผ่าน เธอไล่เปิดทีละตู้เพื่อหากล่องปฐมพยาบาล เนื่องจากตู้มันค่อนข้างเยอะพอสมควร อีกทั้งตำแหน่งตู้ชั้นยังต้องก้มหน้ามองทำให้การค้นหาค่อนข้างยากลำบาก
แน่นอนว่ามันไม่ได้ลำบากแค่กับคุณหนูสาวอย่างเดียว กับชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่ก็ลำบากเหมือนกันเนื่องจากการที่หล่อนก้มหน้ามองไล่เรียงตามตู้ มันทำให้กระโปรงเลิกขึ้นสูง
สูงจนเกือบจะเห็นอะไรบางสิ่งอย่างที่ไม่สมควร
“…”
“เฮ้อ!~”
“…”
ทราเวียร์ละสายตากลับมา
พร้อมทอดถอนหายใจเหนื่อยหน่าย รู้ทั้งรู้ว่ามาห้องของผู้ชาย แต่ดันปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนเปิดเผยช่องว่างให้เอาเปรียบ ช่างเป็นคุณหนูสาวที่ยุ่งยากเหลือเกิน เขาส่ายหน้าไล่แนวคิดสกปรก
ก่อนจะหันมาเตรียมเนื้อเตรียมตัวรอคอยให้หล่อนมาช่วยทำความสะอาดแผล มือทั้งสองข้างเริ่มดึงผ้าพันแผลที่เปื้อนไปด้วยเลือดและฝุ่นออกมาละทีนิด ดึงออกมาอย่างระมัดระวังไม่มีรุนแรง
ส่วนทางด้านคุณหนูสาวก็ยังคงเดินหน้าหากล่องพยาบาลต่อไป
“…”
“ชั้นสอง?”
“…”
“ชั้นสอง?”
“ชั้นสองด้านในสุด”
“เจอแล้วค่ะ!”
“…”
“เจอ!—”
“…”
“!!!”
สีหน้าพลันแข็งค้างดวงตาพลันเบิกกว้าง
ฉากภาพที่เธอกำลังพานพบเห็นในตอนนี้คือท่อนบนของชายหนุ่มร่างสูงที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้องดงาม หากเป็นช่วงปรกติธรรมดาเธอคงรู้สึกนี่เป็นอาหารตาไม่น้อย
แต่ตอนนี้ อย่าว่าแต่อาหารตา
“…”
กระทั่งเปิดปากหรือทำอะไร
เธอก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น เนื่องจากตลอดทั่วทั้งร่างกายของเขามันล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น มันเป็นบาดแผลที่ไม่สมควรปรากฏบนร่างกายเด็ก ม.ปลายแม้แต่น้อย
ทราเวียร์ถอนหายใจกล่าวขึ้นมาเบาบางเหมือนรู้ว่าหล่อนคิดอะไร
“…”
“ลำบากใจจะกลับก็ได้นะครับ”
“…”
“ไม่ค่ะ”
“…”
“อย่างที่บอกไปตั้งแต่ตอนต้น”
“ผมช่วยเพราะอยากช่วย”
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก”
“…”
“ไม่ค่ะ”
“…”
“ดิฉันยังไหว”
เมญ่ากำหมัดแน่น
ต่อให้ไม่ไหวก็ต้องไหว
ในเมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้ว ร้องขอแสดงความต้องการช่วยเหลือไปแล้วด้วย เกิดถอยห่างยอมถอยตั้งแต่ตอนนี้คงเสียชื่อตระกูลเอมเมอริซแย่ คุณหนูสาววางกล่องปฐมพยาบาลลงบนพื้นข้างตัว
ก่อนจะขยับเข้าหาทราเวียร์เตรียมการขั้นต่อไป
“…”
“ขออนุญาตค่ะ”
“…”
คุณหนูสาวมานั่งอยู่ข้างหลัง
มองจากระยะไกลก็เห็นว่ามันเยอะแล้ว พอมานั่งในระยะประชิด ระยะห่างเพียงไม่กี่ฝ่ามือ เธอยิ่งเห็นร่องรอยบาดแผล มันเยอะมาก เยอะจนแทบไม่หลงเหลือช่องว่างผิวหนังปรกติธรรมดา
ต่อให้หัวสมองมีคำถามมากมายต้องการจะร้องถาม แต่ก็จำต้องกักเก็บเอาไว้ยัดเข้าไปในห้วงลึกจิตใจ ตอนนี้ช่วงจังหวะเวลานี้ หล่อนจำต้องให้ความสนใจกับการรักษาทำความสะอาดแผลเป็นหลัก
เมื่อตัดสินใจเสร็จสิ้นเรียบร้อยเธอก็เริ่มหยิบจับสำลีขึ้นมา
“…”
มือหยิบก้อนสำลีมาชุบน้ำเกลือล้างแผล
ก่อนปลายนิ้วเรียวยาวจะเริ่มใช้ก้อนสำลีในมือค่อย ๆ เช็ดทำความสะอาดบาดแผล ทุกท่วงท่า ทุกการเคลื่อนไหว ตลอดทั้งกระบวนการล้วนเป็นไปด้วยความนิ่งเงียบมีสมาธิขั้นสุด
ขณะใช้สำลีชุบน้ำเกลือเช็ดทำความสะอาดแผล
คุณหนูสาวเริ่มเปิดปากถามอีกครั้ง
“…”
“เจ็บไหมคะ?”
“…”
“มากกว่านี้ก็ได้ครับ”
“ถ้ามันเกินเลยเมื่อไหร่”
“เดี๋ยวผมบอกเอง”
“…”
“งั้นดิฉัน—”
ในเมื่ออีกฝ่ายร้องขอมา
เธอเลยเพิ่มแรงมากขึ้น พยายามเช็ดทำความสะอาดบริเวณรอบบาดแผลที่มีเศษดินเศษฝุ่นเกาะติดจนสกปรกไปหมด แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเธอลงมือปาดสำลีใกล้บาดแผล
จนเขาร้องสะดุ้งออกมาเบาบาง
“…”
“อึก!”
“…”
ถึงแม้จะแผ่วเบาเบาบางยังไง
เจ็บก็คือเจ็บ คุณหนูสาวด้วยความตื่นตระหนกตกใจ เธอรีบดึงมือของตัวเองออกมาทันที พร้อมร้องกล่าวถามชายหนุ่มร่างสูงทราเวียร์ด้วยความเป็นห่วง นอกจากร้องถามด้วยความเป็นห่วง
เธอยังไม่ลืมกล่าวขอโทษตามติดไปด้วย
“ขะ ขอโทษค่ะ”
“…”
“เจ็บรึเปล่าคะ?!”
“ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
“หยุด!”
ร่างเนื้อหญิงสาวสะดุ้งเฮือก
หัวใจแทบหยุดเต้น แววตาสั่นสะท้านเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์รู้สึกผิด กับกลายเป็นว่านอกจากไม่ช่วยเหลือยังทำให้ผู้มีพระคุณของตนต้องเจ็บปวดอีก เธอหลับตาแน่นไม่กล้าลืมตามอง
ขณะที่เธอกำลังเตรียมเนื้อเตรียมตัวโดนไล่ออกจากห้อง ตามคำขู่เมื่อครู่ของทราเวียร์ แต่ทุกสิ่งอย่างกับไม่เป็นไปตามที่คิด เนื่องชายหนุ่มร่างสูงไม่ได้ขยับทำอะไรเกินเลย เพียงนั่งนิ่งเงียบตามเดิม
ก่อนจะบอกกล่าวให้เธอเช็ดทำความสะอาดต่อ
“ทำต่อไปครับ”
“…”
“คะ?”
“…”
“อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำ”
“…”
“คะ ค่ะ”
คุณหนูสาวรีบก้มหน้าลงมือทำแผลต่อ
แม้ชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าจะบอกกล่าวบอกให้เธอลงแรงมากกว่านี้ แต่ด้วยเสียงร้องที่ออกมาเมื่อครู่ทำให้หล่อนรู้สึกเป็นกังวลเหลือเกิน กังวลจนเลือกลดแรงให้น้อยกว่าเดิมหลายเท่าตัว
แต่เน้นเช็ดทำความสะอาดหลายรอบแทน
“…”
