ตอนที่ 12 ปลายสายจากหมอสาว
ณ ช่วงเวลาตอน 3 ทุ่ม
ขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงกำลังนั่งอ่านหนังสือพร้อมไฮไลน์เนื้อหาที่ต้องการจะจดจำ เป็นตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ข้างเตียงเกิดดังขึ้น พอหยิบมาดูก็เป็นสายจากใบเฟิร์น
เป็นสายจากหมอสาวห้องพยาบาล
“…”
“หืม?”
“…”
ทราเวียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะทอดถอนหายใจออกมา ทอดถอนหายใจเต็มเปี่ยมไปด้วยห้วงอารมณ์ด้านลบ ลองได้โทรมากลางดึกแบบนี้ คงไม่พ้นต้องเกิดเรื่องราวบางสิ่งอย่างแน่นอน เขาวางหนังสือและเลือกกดรับสาย
ซึ่งก็เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้ไม่มีผิด
“…”
ทันทีที่เขากดรับสาย
สุ้มเสียงสายหนึ่งก็ดังแทรกแซงแทรกซ้อนเข้ามาทันที ทั้งยังไม่มีท่วงท่าต้องการหยอกล้อ ไม่มีท่วงท่าสบายใจชอบเป็นไปตามอารมณ์เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา น้ำเสียงกับราบเรียบจริงจัง
ทั้งยังแอบแฝงไปด้วยความโกรธเคือง
“…”
“ต้องการให้ช่วยไหม?”
“…”
นิ่งเงียบไม่มีตอบสนองตอบกลับไป
ทราเวียร์ส่ายหน้าปฏิเสธแผ่วเบาพร้อมกล่าวตอบปฏิเสธกลับไป แม้จะรู้ว่าหากเขาต้องการร้องขอความช่วยเหลือจากหมอสาว ทุกสิ่งอย่างคงผ่านพ้นไปได้ง่ายดาย แต่เขาก็ไม่ได้เลือกเส้นทางนั้น
เขาเพียงแค่อยากอยู่นิ่งเงียบไม่ต้องยุ่งวุ่นวายกับใครคนอื่น
“อย่าดีกว่าครับ”
“…”
“ที่แล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะ”
“อย่าไปยุ่งวุ่นวายเลย”
“แต่!”
“…”
“ผมตัดสินใจไปแล้วครับ”
“…”
“ผมตัดสินใจไปแล้ว”
ใช่ เขาตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้ว
ลองทราเวียร์ได้กล่าวถ้อยเฉกเช่นนี้ออกมา ต่อให้ต้องการโน้มน้าวให้แปรเปลี่ยนการตัดสินใจใหม่ย่อมทำได้ยากยิ่ง ใบเฟิร์นหมอสาวขมวดคิ้วขณะมือกำโทรศัพท์แน่น
ก่อนจะเค้นเสียงไม่พอใจขั้นสุดที่อีกฝ่ายดื้อด้านไม่เข้าเรื่อง
“นายนี่มัน!”
“…”
“ใจอ่อนไม่เข้าเรื่อง”
“…”
“ไม่ได้ใจอ่อนสักหน่อย”
“แค่ไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โตเท่านั้น”
“นั้นแหละที่เขาเรียกว่าใจอ่อน”
“…”
“เข้าประเด็นเถอะครับ”
เป็นอีกครั้งที่ทราเวียร์เลือกตัดบท
แม้ใจหญิงสาวหมอพยาบาลอยากจะดุด่า อยากจะด่าทอให้มากกว่านี้ แต่ถ้าเกิดไม่เข้าประเด็นเอาแต่เทศนาวนเวียนไป เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะตัดสายหนี หมอสาวสูดลมหายใจปรับเปลี่ยนอารมณ์
ก่อนจะเริ่มเข้าประเด็นหลักที่เธอเลือกโทรมาหาในตอนนี้
“…”
“คือว่า”
“…”
“ก่อนกลับบ้าน”
“หลังรู้เรื่องทั้งหมด”
“หลังจากรู้ว่านายโดนทำอะไรบ้าง”
“ฉันก็เลยทำเรื่องลาให้กับนาย”
“…”
“ทำเรื่องลาให้กับผม?”
“ทำไมไม่บอกผมก่อน”
“ถ้าบอก”
“นายจะยอมไหมล่ะ?”
“ก็คงไม่”
“…”
“เพราะแบบนี้ไง”
“ถึงได้ยื่นไปโดยไม่บอกนาย”
“ช่วยแล้วยังไม่สำนึกอีก”
“…”
“ขอบคุณครับ”
ทราเวียร์ยิ้มแห้งจนปัญญาเหลือเกิน
ต่อให้ไม่ชอบใจต้องการจะปฏิเสธยังไง แต่มันก็แปรเปลี่ยนไม่ได้ว่าการเคลื่อนไหวครั้งนี้ของใบเฟิร์นหมอสาวมันได้ช่วยเขาเอาไว้จริง ๆ อีกอย่างเอาเข้าจริงการพักผ่อนอยู่บ้านก็ไม่เลว
เกิดเสนอหน้าโผล่ออกไปตอนนี้ พวกเศษเดนเศษขยะทั้งหลายคงไม่พ้นต้องยื่นหน้าเข้ามาก่อกวนเขาไม่เลิกรา ดีไม่ดีทุกสิ่งอย่างที่อดทนอดกลั้นมาตลอดมันอาจระเบิดขึ้นมาก็ได้
แต่ว่านะ ยื่นเรื่องไปตอนเย็นของวันนี้ ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงดีคำขอลากับได้รับการอนุมัติทั้งที่ไม่ใช่เวลาปรกติธรรมดา ไม่ใช่เวลาทำงาน มันรวดเร็วเกินไปรึเปล่า รวดเร็วจนผิดปรกติ
ทราเวียร์ขมวดคิ้วถามกลับด้วยความสงสัย
“เร็วเกินไปรึเปล่า?”
“…”
“ก็ตามที่เห็น”
“เอาเข้าจริง”
“เรื่องมันน่าจะเสร็จพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ”
“แต่เหมือนจะมีคนขี้เกียจรอ”
“…”
“เมญ่า เอมเมอริซ”
หากจะมีใครสักคนที่พร้อมยื่นมือแทรกแซง
เขาเชื่อได้เลยว่าต้องมีชื่อของหล่อนแปะติดอยู่อย่างแน่นอน ทราเวียร์ขยี้ผมด้วยความปวดหัวปวดกระบาลลองหล่อนได้เข้ามายุ่งวุ่นวายด้วย เขารับรู้ได้เลยทันทีว่าต่อจากนี้มันต้องวุ่นวายมากแน่
แน่นอนว่าข้อสันนิฐานของทราเวียร์ใบเฟิร์นเองก็เห็นพ้องต้องกัน หากจะมีใครสักคนที่เร่งกระบวนการทำงานทั้งหมด โดยไม่มีสนใจใครคนอื่นเน้นความต้องการส่วนตัวเป็นหลัก
ก็คงมีแค่คุณหนูสาวตระกูลเอมเมอริซนั้นแหละ
“น่าจะเป็นเธอแหละที่เร่งเรื่องให้”
“ถ้าไม่ได้เธอเข้ามายุ่งวุ่นวายกลางคัน”
“คำร้องขอของนายอาจจะถูกปัดตกไปแล้วก็ได้”
“…”
“อย่าบอกนะ?”
“…”
“น่ารังเกียจใช่ไหมล่ะ?”
ทราเวียร์ขมวดคิ้วแน่น
ดูเหมือนรอบนี้เจ้าพวกเศษเดนเศษขยะทั้งหลายจะไม่เลิกราง่ายดาย กระทั่งถึงขั้นใช้อำนาจบาตรใหญ่ของตัวเองเข้ามาขัดขวางกระบวนการทำงาน เข้ามาขัดขวางไม่ให้เขาลาพักอยู่บ้าน
นี่มันค่อนข้างเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกหงุดหงิดเหลือเกิน
“…”
“เฮ้อ!~”
“…”
แต่เอาเถอะ
เรื่องที่เกิดไปแล้ว ได้รับการแก้ไขไปด้วย จะไปครุ่นคิดมากมายก็ใช่เรื่อง ทราเวียร์เลยเลือกเปลี่ยนประเด็น เปลี่ยนไปเรื่องอื่นแทน เรื่องที่ดูดีมีสาระมากพอและเกี่ยวข้องกับเขาโดยตรง
เป็นต้นว่าเรื่องวันเวลาที่ยื่นร้องขอไป
“…”
“แล้วยื่นไปกี่วัน?”
“…”
“ตอนแรกว่าจะยื่นไป 1 สัปดาห์”
“แต่คิดไปคิดมา”
“ฉันว่า 2 สัปดาห์ดีกว่า”
“…”
“นานอยู่นะ 2 สัปดาห์”
ชายหนุ่มร่างสูงหยิบปฏิทินขึ้นมา
พร้อมหยิบปากกาขึ้นมาเขียนประดับติดเอาไว้ แต่ก็อย่างที่บอกกกล่าวออกไปช่วงเวลา 2 อาทิตย์สำหรับพักผ่อนมันค่อนข้างเป็นอะไรที่ยาวนานอยู่พอสมควรนานจนอาจจะเบื่อได้เลยล่ะ
แต่ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจนะ ถึงความปรารถนาดีที่หล่อนมอบให้ บางที 2 อาทิตย์มันอาจไม่ใช่สำหรับต้องการให้บาดแผลของเขาหายจนสามารถกลับไปใช้ชีวิตได้ มันน่าจะเป็นเรื่องอื่นมากกว่า
ใบเฟิร์นยิ้มหัวเราะเบาสบายขณะกล่าวตอบ
“ไม่นานหรอก”
“…”
“อีกอย่างในระหว่างนี้”
“ระหว่างที่นายหยุดพัก”
“ฉันจะส่งการบ้านทั้งหมดให้”
“อย่าลืมทำมาส่งด้วยละ”
“…”
“ขอบคุณครับ”
เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหาสำหรับเขาอยู่แล้ว
ก่อนบรรยากาศนิ่งเงียบจะเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง หมอสาวห้องพยาบาลนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งคล้ายต้องการจะบอกกล่าวบางสิ่งอย่างออกมา เธอนิ่งไปหลายต่อหลายวินาที
ก่อนจะกล่าวออกมาแผ่วเบาผ่านทางปลายสาย
“คือว่านะเวียร์?”
“…”
“ฉันยังยืนยันคำเดิม”
“ถ้านายอยากเล่นกลับ”
“ฉันเป็นธุระให้ได้นะ”
“…”
“ขอบคุณครับสำหรับความเป็นห่วง”
คำขอบคุณที่้ถูกพูดออกมาไม่ต่างอะไรไปจากคำปฏิเสธ
หมอสาวห้องพยาบาลยิ้มแห้ง นี่เธอกำลังคาดหวังอะไรอยู่กันแน่ รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนดื้อด้านขนาดไหนแต่ก็ยังเลือกที่จะลองกล่าวมันออกไป เธอส่ายหน้าให้กับความโง่งมของตนเอง
หลังจากนั้นทั้งสองก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยไปตามอารมณ์ โดยคนที่นำบทสนทนาส่วนใหญ่จะเป็นหมอสาวเป็นหลัก และเรื่องที่หล่อนหยิบยกขึ้นมาพูดคุยก็ไม่พ้นต้องเป็นเรื่องร่างกายของเขา
เป็นเรื่องการคืบหน้าของบาดแผลที่หล่อนได้รักษาไป
“…”
—
หลังจากวางสายเสร็จ
ร่างสูงไม่มีขยับไปไหนยังคงนั่งนิ่งเงียบตามเดิม เหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยน นั่งนิ่งเงียบคล้ายกำลังจมจ่อมอยู่กับห้วงความทรงจำห้วงความคิดบางสิ่งอย่างก่อนจะมีเหลือบมองไปที่กรอบรูป
มองไปที่รูปของเขากับแฟนเก่าที่เคยถ่ายร่วมกัน
…‘มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงนะ’
“…”
